«Αυτός ο πόνος δεν πρόκειται να περάσει ποτέ». «Οι άλλοι δεν βλέπουν εμένα, αλλά κάποιον που έχει χάσει τον άνθρωπό του». «Θέλω να υπάρχει για πάντα. Να μην ξεχαστεί». «Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει». «Είναι άδικο».
Ποιος ξέρει ποιες από τις αναρίθμητες σκέψεις που βασανίζουν όσους έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο με τον βίαιο τρόπο ενός αυτοκινητικού δυστυχήματος ακούστηκαν στη σημερινή συνάντηση της «ομάδας ψυχολογικής υποστήριξης ατόμων με απώλεια προσφιλούς προσώπου από τροχαίο», που διοργανώνει ο σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα». Ποια ερωτήματα διατυπώθηκαν, ποια συναισθήματα βγήκαν στην επιφάνεια, αν κάποιος έκλαψε, αν άλλος συγκρατήθηκε με κόπο, αν έστω κάποιοι βρήκαν ανακούφιση.
Είναι σχεδόν αδύνατον για όσους δεν έχουν βιώσει μια τέτοια απώλεια να φανταστούν τον εαυτό τους σε μια τέτοια πλημμυρισμένη από συναισθήματα αίθουσα. Το ίδιο αδιανόητο και για εκείνους που έχασαν το παιδί, τον γονιό, τον φίλο, τον αγαπημένο, να συνεχίσουν τη ζωή «μετά».
«Σ’ αυτή την απώλεια δεν υπάρχει θεραπεία, δεν είναι αυτός ο στόχος της ομάδας», λέει στην «Κ» ο κ. Γιώργος Κουβίδης, πρόεδρος του συλλόγου και πατέρας του πρόωρα χαμένου Κώστα. «Είναι μια προσπάθεια αλληλοβοήθειας ανθρώπων που μοιράζονται τον ίδιο πόνο. Η συνεύρεση λειτουργεί άμεσα από μόνη της γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν άνετα γι’ αυτό που τους συνέβη, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους».
Οπως λέει ο κ. Κουβίδης, ιδίως στην Ελλάδα οι άνθρωποι που χάνουν κάποιον δικό τους κλείνονται στον εαυτό τους, το πένθος βιώνεται ατομικά. «Αισθάνονται όμως ότι απομονώνονται και από τον περίγυρό τους. Αισθάνονται ανεπιθύμητοι, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να διαχειριστεί τη θλίψη τους». Η άνευ όρων αποδοχή τους από την ομάδα λειτουργεί ανακουφιστικά και αφήνει περιθώριο για μοίρασμα της συγκίνησης και της οδύνης.
Η ομάδα είναι ανοιχτή σε όλους, χωρίς την προϋπόθεση κάποιος να είναι μέλος του συλλόγου. Σπάνια πάντως συμμετέχουν άνθρωποι που έχουν μόλις χάσει τους αγαπημένους τους. «Σε αυτή τη φάση, ακόμα δεν το χωράει το μυαλό σου, δεν μπορείς να σκεφτείς ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να βοηθήσει.
Συνήθως έρχονται άνθρωποι λίγο πιο μετά το πρώτο σοκ. Ακόμα και πολύ μετά. Εχουν έρθει και κάποιοι μετά 10 χρόνια από το τροχαίο. Δεν είναι κάτι που “φεύγει”». Με έναν τρόπο η συμμετοχή είναι «αναγκαστική», με την έννοια ότι κανείς δεν θα επέλεγε να βρίσκεται εκεί υπό κανονικές συνθήκες. Οι συμμετέχοντες είναι αποκαρδιωμένοι, απογοητευμένοι, συχνά με μικρές προσδοκίες, αφού ό,τι και να γίνει «δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη του γεγονότος κατάσταση». Εχει βρεθεί όμως ότι η στάση τους διαφοροποιείται κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Η μεθοδολογία της παρέμβασης είναι «μη κατευθυντική». Οι θεραπευτές ακούν, συνοδεύουν και διευκολύνουν τις διεργασίες της ομάδας χωρίς να ερμηνεύουν και χωρίς να κατευθύνουν τα συναισθήματα και τις επιθυμίες των συμμετεχόντων. Αντίθετα, προτείνουν δράσεις που θα ενισχύσουν την αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών.
Η ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης του «SOS Τροχαία Εγκλήματα» λειτουργεί τρία χρόνια με τη βοήθεια εθελοντών ψυχιάτρων και ψυχολόγων. Δεν υπάρχει αντίστοιχη κρατική υποστηρικτική δομή στη χώρα. Το 2011, ο σύλλογος είχε καταθέσει πρόταση για ένταξη στο ΕΣΠΑ προγράμματος υποστήριξης συγγενών θυμάτων, το οποίο θα «έτρεχε» ομάδα εθελοντών, ωστόσο ενώ είχε προεγκριθεί, έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Οι συναντήσεις πραγματοποιούνται στο Κέντρο Ημέρας της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής (Φιλελλήνων 34) που παραχωρεί δωρεάν τον χώρο για τον σκοπό, ενώ η συμμετοχή είναι δωρεάν. Σημειώνεται ότι μπορούν να δηλώσουν ενδιαφέρον όχι μόνο συγγενείς θυμάτων, αλλά και φίλοι ή ακόμα και επαγγελματίες που εμπλέκονται με τροχαία (αστυνομικοί, πυροσβέστες, νοσηλευτές) και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τις τραγωδίες που βιώνουν καθημερινά. Πληροφορίες στο sostegr.wordpress.com.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr