H επιστολή που ακολουθεί εστάλη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Policenet.gr από τον Ειδικό Φρουρό Σπετσαρια Σταύρ:
"Πολλοί θα έχουμε αναρωτηθεί για το τοξικό φαινόμενο της κρίσης αξιών, κυρίως, σε επίπεδο έλλειψης της στοιχειώδους βασικής παιδείας και της ευπρέπουσας πολιτισμικής κουλτούρας για θέματα όχι μεγάλα, αλλά για απλά, τελείως καθημερινά. Πόσοι, λοιπόν, από εμάς βλέπουμε το πρόβλημα αυτό στοχαζόμενοι ότι ελπίδα, μάλλον, δεν υπάρχει…
[custom:google-ads]
Τη Δευτέρα 01-07-2019 βίωσα μια, ομολογώ, απρόσμενη εμπειρία που έφερε τη χαρά και την ελπίδα στην καρδιά μου και θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου να τη μοιραστώ μαζί σας. Αναχώρησα, απογευματινός, για την Υπηρεσία μου από περιοχή μακριά από την οικία μου, όπου βρέθηκα σε ιδιωτικό θεραπευτήριο για την ιατρική εξέταση συγγενικού μου προσώπου.
Φθάνοντας στον τόπο της Υπηρεσίας μου, επίσης, αρκετά μακριά από την οικία μου, δέχθηκα τηλεφώνημα από την παραπληγική (κινητικά περιορισμένη) σύντροφό μου, η οποία επέστρεφε από την εργασία της και αγωνιούσε πώς θα ανέβει τα οκτώ σκαλοπάτια που βρίσκονται έμπροσθεν της εισόδου της οικίας μας. Νωρίτερα, το αναβατόριο που τη διευκολύνει είχε επισκευαστεί από τεχνικό και έπρεπε να παραμείνει καθηλωμένο για αρκετές ώρες ώστε να φορτιστούν οι ηλεκτρικές του μπαταρίες για να λειτουργήσει. Εντός της οικίας ευρισκόταν μια συγγενής που φρόντιζε το παιδί, η οποία δεν ήταν δυνατόν, μόνη της, να ανεβάσει το αναπηρικό αμαξίδιο. Στο οίκημα τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν υπήρχε κανείς άλλος, ούτε άλλο συγγενικό πρόσωπο θα μπορούσε να αφιχθεί εγκαίρως για να βοηθήσει. Επίσης, στη γειτονιά δε γνωρίζαμε κάποιον ώστε να απευθυνθούμε σχετικά.
Ήμουν αναγκασμένος να ειδοποιήσω, την τελευταία στιγμή, την Υπηρεσία μου και να σπεύσω ο ίδιος. Σταματημένος με το όχημά μου στην άκρη του δρόμου, αναρωτιόμουν τι άλλο θα μπορούσα να κάνω.
Έτσι, στην απόγνωσή μου, τηλεφώνησα στο Α.Τ. που βρίσκεται κοντά στην οικία μου, μήπως βρεθεί κάποιος για να με βοηθήσει. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να υπάρξει λύση. Στην κλήση μου απάντησε ένας συνάδελφος και ξεκίνησα, διστακτικά, να του περιγράφω την κατάσταση, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι, γενικά, σε ένα Α.Τ. οι υπηρεσιακές απαιτήσεις είναι μεγάλες και η διάθεση του προσωπικού του για θέματα της εν λόγω ανάγκης θα ήταν, μάλλον, αδύνατη.
Ωστόσο, πριν προλάβω να περιγράψω το πρόβλημά μου στον συνάδελφο, εκείνος άμεσα προσφέρθηκε να με βοηθήσει, ρωτώντας με μόνο τα βασικά.
Στη συνέχεια, τηλεφωνώ, άμεσα, στη σύντροφό μου και την καθησυχάζω ότι θα έρθει ένας συνάδελφος από το οικείο Α.Τ.
Αξίζει να επισημάνω, ότι ο συνάδελφος αυτός, ο οποίος, προφανώς, είχε ξυπνήσει από πολύ νωρίς για την ανάληψη της Υπηρεσίας του, σχόλασε και αντί να πάει στο σπίτι του για φαγητό και να ξεκουραστεί, προτίμησε να έρθει, με το δικό του όχημα, έξω από την οικία μας και να περιμένει μέσα στη ζέστη να αφιχθεί η σύντροφός μου για να την ανεβάσουν στο σπίτι με τη βοήθεια της συγγενούς μας.
Σημειώνω πως τον συνάδελφο δεν τον γνωρίζω, ούτε και στο οικείο Α.Τ. έχει τύχει να πάω ποτέ, ούτε και έχω κάποιον γνωστό που να υπηρετεί εκεί για να προτρέψει κάποιον να με βοηθήσει.
Χωρίς να επεκταθώ περισσότερο, οφείλω να προβάλλω αυτό το γεγονός, καθώς είναι βαθιά υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω τον Συνάδελφό μου δημόσια, εξυμνώντας τον για την Ανθρωπιά του.
Ρώτησα να πληροφορηθώ για τα στοιχεία του και να λάβω την προσωπική του έγκριση ώστε να τα δημοσιοποιήσω με ευθύνη μου.
Ο Δόκιμος Υπαστυνόμος (286338) ΜΑΝΤΖΟΥΤΑΣ Δημήτριος του Σπυρίδωνα, κατά δήλωσή του, δε θεώρησε ότι έκανε κάτι το αξιοσημείωτο.
Εμένα όμως και τη σύντροφό μου, σκεφτείτε πόσο πολύ μας βοήθησε... Τέτοιοι Άνθρωποι στην κοινωνία μας βρίσκονται ανάμεσά μας για να μας θυμίζουν με την ανιδιοτελή συμπεριφορά και τις καλές πράξεις τους, ότι, τελικά, ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Συγχαρητήρια Συνάδελφε. Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
Ειδικός Φρουρός ΣΠΕΤΣΑΡΙΑΣ Σταύρος του Χρήστου