Γράφει ο Ηλίας Ηλιόπουλος
Είναι τοις πάσιν γνωστόν ότι κάθε Έλλην Αξιωματικός ορκίζεται «να φυλάττει πίστιν εις την Πατρίδα». Ορκίζεται, επίσης, «υπακοήν εις το Σύνταγμα». Και, βεβαίως, ορκίζεται «να υπερασπίζεται με πίστιν και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του, τας Σημαίας».
Είναι, επίσης, τοις πάσιν και παλαιόθεν γνωστόν ποία είναι η Πατρίδα, εις την οποίαν ορκίζεται να φυλάττει πίστιν ο Έλλην Αξιωματικός: Είναι η Ελλάς. Ήτοι το Ελληνικό Εθνικό Κράτος – όχι βεβαίως κάποιο άλλο Κράτος, όχι κάποιο Υπερεθνικό Κράτος ή υπερεθνικό υβριδικό κρατικό μόρφωμα. Αλλά το ιστορικώς προκύψαν, κατόπιν της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, Εθνικό Κράτος των Ελλήνων.
Καθαρά πράγματα: Αυτού του Εθνικού Κράτους την Ανεξαρτησία, ή – για να ομιλήσουμε με όρους Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων – την Κυριαρχία, ορκίζεται πρωτίστως και προ παντός άλλου να φυλάττει ο Έλλην Αξιωματικός. Όπως, άλλωστε, και οι Αξιωματικοί όλων των Στρατών όλων των Κυριάρχων Εθνών-Κρατών της γης.
Όποιο κλασσικό ή σύγχρονο σύγγραμμα Στρατηγικής ή Διεθνών Σχέσεων και εάν ανοίξουμε, θα διαβάσουμε ότι το μείζον, το πρώτιστο Εθνικό Συμφέρον ενός εκάστου Κράτους είναι η διαφύλαξη της Εθνικής Κυριαρχίας (έπονται δε η διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητος, η ασφάλεια της ζωής, τιμής και περιουσίας των υπηκόων του εν λόγω Κράτους και μία σειρά μειζόνων/ζωτικών και ησσόνων εθνικών συμφερόντων).
Ομοίως, είναι τοις πάσιν και παλαιόθεν γνωστόν ποιες είναι οι Σημαίες, στις οποίες ορκίζεται ο Έλλην Αξιωματικός: Είναι η τετιμημένη γαλανόλευκος Ελληνική Σημαία. Ήτοι η Σημαία του Ελληνικού Εθνικού Κράτους – όχι βεβαίως η Σημαία κάποιου άλλου Κράτους, όχι η Σημαία κάποιου Υπερεθνικού Κράτους.
Προσέτι, τυγχάνει τοις πάσιν γνωστόν ποίον Σύνταγμα ορκίζεται να υπακούει ο Έλλην Αξιωματικός. Το Ελληνικό Σύνταγμα. Ήγουν το Σύνταγμα του Ελληνικού Εθνικού Κράτους. Όχι, βεβαίως, το τυχόν «Σύνταγμα» ενός άλλου Κράτους, όχι το «Σύνταγμα» ενός Υπερεθνικού Κράτους.
Εν τούτοις, στην ακροσφαλή περίοδο ιστορικής παρακμής, την οποίαν διανύομε ως Ελληνισμός (Π. Κονδύλης) μας έλαχε να βιώσουμε και το εξής αμίμητον: Μία κοόρτις αποστράτων Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων του Ελληνικού Εθνικού Κράτους (και δη Ανωτάτων!) έκρινε καλόν να λάβει δημοσίως θέσιν υπέρ της τελείας, μόνιμης και διαρκούς καταργήσεως της ιεράς Αρχής της Εθνικής Κυριαρχίας, χάριν ενός υπερεθνικού κρατικού μορφώματος.
Η εν λόγω δράκα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!) θεώρησε ορθόν να λάβει θέσιν υπέρ της πλήρους, de facto ου μην αλλά και de jure, υποταγής της Πατρίδος μας, του Ελληνικού Εθνικού Κράτους, στο Υπερεθνικό Κράτος των Βρυξελλών (το μόρφωμα εκείνο, το οποίον με επηρμένη αυταρέσκεια και ξιπασμένη αλαζονεία αυτοαποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση»).
Η περί ης ο λόγος παρέα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!) κάλεσε μάλιστα ιταμώς τον Ελληνικό Λαό να πει ένα επονείδιστο «ΝΑΙ» στην de facto και de jure ολοκλήρωση της (ήδη από πολλών ετών σοβούσης) εκπτώσεως του Κυριάρχου Ελληνικού Εθνικού Κράτους σε νομαρχία, σε επαρχία, σε ομόσπονδο κρατίδιο, σε «Bundesland» του υβριδικού ομοσπονδιακού Υπερεθνικού Κράτους των Βρυξελλών.
Κατ’ ακολουθίαν, η περί ης ο λόγος κλίκα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!) προδήλως συντάσσεται με εκείνες τις δυνάμεις εντός της ελληνικής κοινωνίας (νόθος/μεταπρατική αστική τάξις, πολιτική φαυλοκρατική κάστα, δίκτυα πατρωνείας/πελατείας και διαχύσεως της διαφθοράς σε κοινωνικό, πολιτικό και ακαδημαϊκό, κεντρικό και τοπικό/αυτοδιοικητικό, κοσμικό και εκκλησιαστικό επίπεδο, Μέσα Μαζικής Εκπορνεύσεως του Ελληνικού Λαού, ευρωεπιδοτούμενη οργανική διανόηση, ευρωδίαιτο παρακράτος των ΜΚΟ κ.λ.π.), οι οποίες προτάσσουν την Σημαία ενός άλλου Κράτους, του Υπερεθνικού Κράτους των Βρυξελλών, έναντι της τετιμημένης γαλανόλευκης Ελληνικής Σημαίας, αναπαράγοντας τον παραδοσιακό γραικυλισμό (από εποχής Ρωμαιοκρατίας), φραγκολεβαντινισμό και ραγιαδισμό (από εποχής Τουρκοκρατίας) και προωθώντας ανοικτά τον ολοκληρωτικό φιλελεύθερο διεθνισμό και εθνομηδενισμό και την άνωθεν και έξωθεν υπαγορευομένη αποδόμηση του ιστορικού Έθνους-Κράτους (ή, εναλλακτικώς, εις ορισμένες περιπτώσεις, επιδεικνύουν λατρεία προς την Σημαία του Υπερεθνικού Κράτους, ενώ παραλλήλως φροντίζουν τεχνηέντως να επισείουν και την γαλανόλευκη Σημαία του Ελληνικού Εθνικού Κράτους, είτε για λόγους εξαπατήσεως του Ελληνικού Λαού – οι κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι διεθνιστές και οι εθνομηδενιστές – είτε επειδή τινες εξ αυτών – οι ψευδο-«εθνικόφρονες» – όντως δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν υποψιάζονται το τερατωδώς οξύμωρον και αντιφατικόν, έως σουρρεαλιστικόν, του θεάματος – δείγμα και τούτο εκπληκτικής ιδεολογικής και θεωρητικής ένδειας και πολιτικής μωρίας).
Συναφώς, η εν λόγω ομαδούλα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!) ευθυγραμμίζεται προς τις δυνάμεις εκείνες εντός της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες φυλάττουν υπακοήν όχι εις το Ελληνικόν Σύνταγμα, αλλά εις το οιονεί «Σύνταγμα» του Υπερεθνικού Κράτους – του Ελληνικού εκπίπτοντος αυτομάτως εις θέσιν υποδεεστέραν έναντι του Υπερεθνικού.
Υποτίθεται, όμως, ότι, επί γενεές γενεών, για Έλληνες Αξιωματικούς (και δη Ανωτάτους!) η Εθνική Κυριαρχία ήτο και παραμένει αυταξία και η υψίστη αξία, έναντι παντός υπερεθνικού μορφώματος, όποιο σχήμα και ιδεολογικό πρόσημο και εάν έφερε αυτό. Επί γενεές γενεών, οι Έλληνες Αξιωματικοί προέτασσαν και προτάσσουν την ιερά, θεμελιώδη και απαραβίαστη Αρχή της Εθνικής Κυριαρχίας, μη αποδεχόμενοι να καταστεί το Εθνικό Κράτος των Ελλήνων βορά οιουδήποτε υπερεθνικού μορφώματος (είτε της «μεγάλης προλεταριακής πατρίδας» του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού διεθνισμού, είτε της «νέας ευρωπαϊκής τάξεως πραγμάτων» του ολοκληρωτικού ναζισμού, είτε της «ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως» ή της «global governance» του ολοκληρωτικού φιλελευθέρου διεθνισμού).
Συνεπώς, λύπη αλλά και οργή προξενεί εις όλους τους υγιώς σκεπτομένους Έλληνες πατριώτες το θέαμα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!) καλούντων τον Ελληνικό Λαό να αποδεχθεί την ολοκληρωτική κατάλυση του Ελληνικού Εθνικού Κράτους χάριν ενός Υπερεθνικού Κράτους (της ούτω καλουμένης «Ε.Ε.»).
Λύπη αλλά και οργή προξενεί δε το θέαμα αποστράτων (και δη Ανωτάτων!), οι οποίοι εμφανώς στοιχίζονται πίσω από τις ξένες Δυνάμεις και τους εγχώριους δοσιλόγους των στο υπό πλήρη εξέλιξιν σοβούν πραξικόπημα κατά της Εθνικής Κυριαρχίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας. Μία τυπική περίπτωση μεταμοντέρνου πραξικοπήματος (“post-modern coup d’ êtat”), με εργαλεία τις παλαιόθεν γνωστές τακτικές του οικονομικού στραγγαλισμού/αποκλεισμού και των ψυχολογικών επιχειρήσεων (PsyOps) κατά του Ελληνικού Λαού, με επιδιωκόμενο αντικειμενικό σκοπό την εξαναγκαστική μεταστροφή του κατά της νομίμου Κυβερνήσεως και την ανατροπή αυτής (“Regime Change”).
Κάποτε, το αξίωμα του Στρατηγού αποτελούσε ύψιστον τίτλον τιμής στην ελληνική κοινωνία. Οι κάτοχοί του ήσαν κατά κανόνα οι άριστοι των Ελλήνων, είχαν δε διακριθεί εις πλείστα όσα πεδία μαχών, ήδη από τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού (ή και του Λοχία, παλαιότερα) μέχριςεκείνον του Αντιστρατήγου. Μετά ήλθε ο πληθωρισμός στρατηγών, ανάλογος του πληθωρισμού καθηγητάδων ή «προέδρων», γενικώς. Και φθάσαμε να φωνάζουμε εν μέσω της πλατείας Συντάγματος «Στρατηγέ!» και να απαντά ο ένας στους δύο παρισταμένους. Ήλθε και η έκπτωση του κύρους του αξιώματος, και λόγω του προαναφερθέντος πληθωρισμού (καταντήσαμε να έχομε αναλογικώς περίπου τόσους Ανωτάτους όσους και ο …Ερυθρός Στρατός!) αλλά και εξ αιτίας του πασίγνωστου γεγονότος ότι, κατά προσφιλή συνήθειάν των, οι απόστρατοι (και δη, οι Ανώτατοι!) επεδείκνυαν, πάντοτε μετά την αποστρατεία τους φυσικά, μίαν ροπή προς την καταγγελίαν των κακώς κειμένων, αντιστρόφως ανάλογη της ευλαβούς ευπείθειας, την οποίαν επεδείκνυαν έναντι και της τελευταίας ιδιαιτέρας γραμματέως του κάθε Υπουργού Εθνικής Αμύνης, ενόσω ήσαν ακόμη εν ενεργεία. Γεγονός πλειστάκις διαπιστωθέν και παραπέμπον στο γνωστό ανέκδοτον περί λαγού και λέοντος.
Όσοι εξ ημών ορκισθήκαμε πίστη στην Πατρίδα, διακηρύσσομε ένα βροντερό «ΟΧΙ» στην κατάλυση της Εθνικής Κυριαρχίας, στην κατάργηση του Εθνικού Κράτους μας, στην έκπτωση του πάλαι ποτέ Κυριάρχου Εθνικού Κράτους των Ελλήνων σε νομαρχία ενός υπερεθνικού κράτους, στην φαλκίδευση της Λαϊκής Κυριαρχίας, στην απόπειρα πραξικοπηματικής ανατροπής της νομίμου Κυβερνήσεως της Πατρίδος μας.
Απαρεγκλίτως και απολύτως πιστοί γαρ στις ιερές αρχές του Έθνους και της Πατρίδος, με τις οποίες μας γαλούχησαν καλοί και ενάρετοι Έλληνες γονείς και Αξιωματικοί. Έλληνες Γονείς και Αξιωματικοί, οι οποίοι κυριολεκτικώς ζούσαν «με τρεις και εξήντα» και, όταν σκέπαζαν τα παιδιά τους το βράδυ με μια στρατιωτική κουβέρτα, στις ακριτικές περιοχές όπου τα μεγάλωσαν, τους διηγούντο ιστορίες, που όλες, μα όλες, κωδικοποιούνταν σε μια μαγική λέξη: «ΟΧΙ»! Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Άλωσις, Δερβενάκια, Μανιάκι, Πίνδος, Ρούπελ, Κρήτη, Σπηλιά του Μαχαιρά, αερολιμένας Λευκωσίας, Φυλακισμένα Μνήματα… Λεωνίδας, Παλαιολόγος, Κολοκοτρώνης, Βελισαρίου, Δαβάκης, Αυξεντίου, Καραολής, Κουρούπης…
Ας μη ευτελίζουν άλλο την (ήδη από μακρού τρωθείσα) υπόληψή τους ορισμένοι απόστρατοι, παραβιάζοντες τον Όρκο που κάποτε ώμοσαν – και καλούντες και άπαντας ημάς να τους ακολουθήσομε στο κατάντημά τους...
http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=43497