Τον Ιανουάριο του 2013, η φωτογράφος Sofia Valiente αγόρασε σπίτι στο χωριό Miracle Village, μια απονωμένη κοινότητα που φιλοξενεί καταδικασμένους σεξουαλικούς παραβάτες στη Φλόριντα.
Για εκείνους που ζουν στο Miracle Village το να επανενταχθούν στην κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο. Τα λάθη τους καθορίζουν τη δημόσια εικόνα τους, είναι απογυμνωμένοι από συναισθηματική αποδοχή και ζουν σε γειτονιές αμοιβαίας ανοχής. Πολλοί από αυτούς, θα ζουν έτσι το υπόλοιπο της ζωής τους, δηλαδή σε μια κατάσταση διαρκούς τιμωρίας.
Αμέσως μόλις κάποιος διαπράξει ένα σεξουαλικό αδίκημα, καταγράφεται, του μπαίνει ταμπέλα και φορτώνεται κι όλα τα αδικήματα παραβατών που υπήρξαν πριν από αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσδοκούμε επανένταξη και στην πραγματικότητα δεν τη θέλουμε. Θέλουμε απλά να φύγουν μακριά. Όσο το δυνατόν μακρύτερα.
Η Valiente άρχισε τις τακτικές επισκέψεις στο Miracle Village και κατέληξε να περάσει πέντε εβδομάδες εκεί. Τον Δεκέμβριο επέστρεψε για έξι εβδομάδες για να κάνει θέμα τους κατοίκους του. Αυτό που βρήκε ήταν μια ήσυχη κοινότητα και ισχυρές σχέσεις που διαμορφώθηκαν μέσω της απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο. Η Valiente κέρδισε την εμπιστοσύνη της κοινότητας και μέσω των αυθόρμητων πορτρέτων της μεταφέρει το πώς ζουν οι πλέον εξοστρακισμένοι άνθρωποι σε δυτική κοινωνία.
VICE: Μπορείς να μου δώσεις μια γενική ιδέα της προσέγγισής σου; Ποιες ήταν οι προκαταλήψεις σου;
Sofia Valiente: Ήταν μια πολύ λεπτή διαδικασία. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω και υπέθετα το χειρότερο. Κάθε στιγμή που ένας σεξουαλικός παραβάτης αναφέρεται στις ειδήσεις υπάρχει ένας γενικός φόβος. Όμως μιλώντας με μερικούς από τους κατοίκους, είδα ότι δεν ήταν τέρατα. Δεν ήταν διαφορετικοί από εσένα και μένα, κάτι που με έσπρωξε να κάνω τη δουλειά.
Ήξερα πως υπάρχουν περιπτώσεις που θα μπορούσαν να είναι σοβαρές, οπότε πάντα είχα ανοιχτό μυαλό όταν πλησίαζα κάποιον. Σύντομα διαπίστωσα ότι φοβόντουσαν περισσότερο να μείνουν μόνοι μαζί μου από ότι φοβόμουν εγώ να μείνω μαζί τους.
Πώς κατάφερες να έχεις πρόσβαση στο Miracle Village;
Ένας φίλος μου που εργάζεται στην τοπική εφημερίδα στην πόλη όπου βρίσκεται το Miracle Village, μου μίλησε για την κοινότητα. Κυριεύτηκα από περιέργεια και μια μέρα απλά αποφάσισα να οδηγήσω προς τα εκεί. Πήγα σε αυτούς λέγοντάς τους την ιδέα για το project και ζήτησαν από καθέναν ξεχωριστά να συμμετάσχει. Σχεδόν πάντα έλεγαν ναι.
Ποια ήταν η φύση των εγκλημάτων τους;
Διέφεραν πολύ μεταξύ τους. Υπήρχαν νεαρά αγόρια που είχαν καταδικαστεί επειδή είχαν συναινετικές εφηβικές σχέσεις - ένα αγόρι ήταν 18 και η κοπέλα του 16. Έπειτα υπήρχε ένας που είχε καταδικαστεί για κατοχή πορνογραφικού υλικού. Ήταν κάποιοι άνδρες που είχαν κακοποιήσει σωματικά έναν ανήλικο. Κανένας στο χωριό δεν έχει διαγνωστεί ως παιδόφιλος. Δεν δέχονται βιαστές κατά συρροή, παιδόφιλους ή άτομα που έχουν διαπράξει βίαια εγκλήματα.
Ποια ήταν η πιο περίεργη υπόθεση;
Η πιο παράλογη υπόθεση ήταν του άνδρα που ουρούσε δημοσίως. Τον είχε δει ένα παιδί και η μητέρα του ειδοποίησε την αστυνομία.
Πώς το διαχειρίζεται αυτό;
Όταν του μιλάω, τον ρωτάω «Δεν είσαι θυμωμένος;». Όμως έχει αυτοπεποίθηση και δεν τον νοιάζει τι σκέφτεται ο κόσμος. Απλά το κάνει. Ασχολείται πολύ με την εκκλησία των Μεθοδιστών στην πόλη Pahokee. Είναι ο σεφ τους, παρακολουθεί όλα τα μαθήματα για τη Βίβλο και λίγο πολύ έχει βρει μια θέση εκεί. Στο παρελθόν έπινε πολύ και όταν τον συνέλαβαν να ουρεί δημοσίως ήταν μεθυσμένος. Αλλά η εμπειρία της φυλακής και της καταδίκης τον έκανε να βρει ένα νέο στόχο.
Υπήρχαν μερικές περιπτώσεις σαν κι αυτή που δεν έβγαζες νόημα. Η ιστορία της μόνης γυναίκας εκεί, της Rose, πραγματικά με συγκίνησε. Έρχεται από ένα περιβάλλον κακοποίησης και ήταν πολύ φτωχή. Ζούσε σε τροχόσπιτο και εργαζόταν σε ένα εστιάτοριο. Ο σύζυγός της την χτυπούσε και την βίαζε, κάτι για το οποίο ελάχιστα μπορεί να μιλήσει, ακόμα και με μένα. Προσπαθούσε να φύγει και της είπε ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ τα παιδιά. Την κατηγόρησε και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζονται αποδείξεις.
Χριστέ μου.
Δεν έχει δει τα παιδιά της από τότε. Μόλις που μπορεί να γράψει και απλώς δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αυτό με έκανε πραγματικά λυπημένη και το σκέφτομαι πολύ. Είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε μια γυναίκα, να της πάρουν τα παιδιά της.
Είναι τραγική ιστορία.
Εδώ είναι η εισαγωγή που έγραψα για την Rose όταν ήμουν στο χωριό:
Έπειτα πήγα και είδα την Rose, για να της ζητήσω να γράψει κάτι. Πάντα με αποφεύγει, μισεί το ότι την φωτογραφίζω. Όμως ήθελα να γράψει με τα δικά της λόγια τι είχε συμβεί. Θέλω να την υπερασπιστώ, να την πιστέψω.
Το ανέβαλλε συνεχώς και μου την έδωσε. Της είπα «έχω κουραστεί από όλο αυτό. Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους που έχουν έρθει εδώ, υπάρχουν πράγματα που έχω να πω. Δεν θα σε πληγώσω ποτέ».
Μου είπε, «Γλυκιά μου, δεν έχει να κάνει με σένα. Απλά δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά τα πράγματα. Απλά το μπλοκάρω επειδή δεν μπορώ. Ο θείος μου, ο αδερφός μου, ο άνδρας μου, όλοι με βίασαν και μισώ να μιλάω για αυτό και δεν θα το κάνω. Σε αγαπώ όμως».
Νιώθω ηλίθια, εγωίστρια, γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ για λογαριασμό της. Υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνω.
Είναι το χωριό όσο ήσυχο φαίνεται;
Απολύτως. Το θέμα με το χωριό είναι ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Στην πραγματικότητα, εκεί, δεν υπάρχει ιεραρχία όπως στην υπόλοιπη κοινωνία. Κάτι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν του παίρνουν το «εγώ» του. Όλα έχουν ονομαστική αξία στο χωριό.
Απογυμνωμένοι από το εγώ και τους στόχους τους, χωρίς καμία πραγματική ευκαιρία η κοινωνία να τους τα δώσει πίσω, οι άνθρωποι αυτοί απλώς υπάρχουν; Βλέπουν τους εαυτούς τους να προσδιορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τα λάθη τους;
Δεν έχουν επιλογή να έχουν «εγώ». Στην κοινωνία μας προσδιοριζόμαστε από τις δουλειές μας, από το που ζούμε και πώς είναι η εμφάνισή μας. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν στο χωριό. Δεν προσποιούνται, ακόμα και να το ήθελαν. Και έτσι υπάρχει αυτό το ειρηνικό περιβάλλον, όπου ο ένας δέχεται τον άλλον χωρίς την κριτική που ήδη κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Το χωριό είναι ένα τεράστιο σύστημα υποστήριξης, όλοι υπολογίζουν στον άλλον.
Νομίζεις ότι θέλουν να επανενταχθούν στην κοινωνία;
Φαντάζομαι ότι το να γίνουν αποδεκτοί ως ανθρώπινα όντα με παρελθόν θα είναι πολύ σημαντικό για αυτούς. Πραγματικά σεβάστηκαν το γεγονός ότι ήμουν εκεί και έβρισκα το χρόνο να ακούσω τι είχαν να πουν. Λίγοι άνθρωποι το κάνουν.
Πώς περνάνε τις μέρες τους;
Ο καθένας περνάει διαφορετικά τις μέρες του. Κάποιοι καταφέρνουν να βρουν δουλειά, πολλοί νεαροί άνδρες κάνουν χειρωνακτικές δουλειές στα γύρω σπίτια. Ωστόσο θα τους άρεσε να φύγουν. Πολλοί από αυτούς δεν βλέπουν την ώρα να πάψουν να είναι υπό επιτήρηση, να τους επιβάλλονται λιγότερες απαγορεύσεις.
Πόσες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο;
Είναι δύσκολο, γιατί αντιλαμβάνονται ότι οι απαγορεύσεις δεν είναι μόνο σωματικές. Ένας άνδρας στο βιβλίο μου σπατάλησε πολύ χρόνο πηγαίνοντας σε ένα συγκεκριμένο μπαρ για να γνωρίσει κάποιον. Την έπεσε σε μία από τις σερβιτόρες και συμφώνησε να βγει ραντεβού. Της είπε για την καταδίκη του, παραιτήθηκε από τη δουλειά της αμέσως μετά και άλλαξε τον αριθμό του τηλεφώνου της.
Κανένας δεν θέλει να ρισκάρει.
Υποθέτω ότι κατά κάποιο τρόπο μπορώ να κατανοήσω αυτή την αντίδραση. Αμέσως μόλις ακούς τις λέξεις «καταδικασμένος για σεξουαλικό αδίκημα» σκέφτεσαι τα χειρότερα.
Πιστεύεις ότι οι κοινωνικές συμπεριφορές προς τους σεξουαλικούς παραβάτες είναι ποτέ πιθανό να αλλάξουν;
Ναι, πρέπει. Ιδιαιτέρως όταν έχει να κάνει με τους νεότερους άνδρες που έκαναν το λάθος να κατεβάσουν αρχεία στον υπολογιστή τους- επειδή είναι καταδίκη εφ'όρου ζωής. Δεν θα έπρεπε να υποφέρουν όλη τη ζωή τους, ιδιαιτέρως αφού εκτίουν την ποινή τους.
ΠΗΓΗ: vice.com