Ένστολες πράξεις αγάπης - ανδρείας: Ο αστυνομικός που αγωνίστηκε σε υπερ-μαραθώνιο για να στηρίξει το Make-A-Wish Greece και τα κατάφερε!

Γύρω στα μέσα της φετινής άνοιξης, επιστρέφοντας Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο, από ένα Σαββατοκύριακο στην Κοζάνη, μέσα στις χιλιάδες σκέψεις που κάνω όταν οδηγώ, ήρθε ξαφνικά κι ετούτη, “Κι αν αποφάσιζα να αγωνιστώ στον RO.U.T εντελώς αυτόνομα, θα τα κατάφερνα;”. Με συνεπήρε τόσο πολύ ο ενθουσιασμός από αυτό το εγχείρημα που έχασα την έξοδο της περιφερειακής για Πεύκα, καθώς το επεξεργαζόμουν στο νου μου. Αν τερμάτιζα φέτος θα ήταν ο 5^ος μου τερματισμός, ένας επετειακός τερματισμός με αναγνώριση και βράβευση από τη διοργάνωση για μένα αλλά και όλους τους υπόλοιπους φίλους που κάθε χρόνο βρίσκονται στην αγαπημένη φθινοπωρινή Ροδόπη. Κι αν αυτό το εγχείρημα είναι δύσκολο και στο τέλος εγκαταλείψω;  Και τι έγινε, τα βουνά πάλι εκεί θα είναι να με περιμένουν του χρόνου. Κι έτσι ξεκίνησε...

Θυμάμαι να το λέω, τηλεφωνικά, πρώτα στον Χρήστο Κατσάνο για να του ζητήσω την άδεια της διοργάνωσης. Η προσπάθειά μου ήθελα να είναι μοναχική μα ταυτόχρονα να έχει κι αγωνιστικό χαρακτήρα. Η πρότασή μου ήταν να ξεκινήσω μια μέρα νωρίτερα από την έναρξη του αγώνα για να βρίσκομαι εντελώς απομονωμένος από όλους και να μην μπορώ να επηρεαστώ από κανέναν εξωτερικό παράγοντα. Παρόλα αυτά, τα λόγια του Χρήστου, από την άλλη πλευρά του ακουστικού, ήρθαν να αλλάξουν τα σχέδιά μου, “Είσαι πατέρας κι έχεις και παιδιά, αν σου συμβεί κάτι πώς θα σε μαζέψουμε; Αν θες να το κάνεις, κάντο μέσα στα πλαίσια του αγώνα.”. Και άρχισα ξανά να σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα μπορούσα να αγωνιστώ τρέχοντας δίπλα σε συναθλητές μου, περνώντας από σταθμούς αλλά χωρίς εξωτερική υποστήριξη από κανέναν. Αν έπρεπε να γίνει τότε θα χρειαζόμουν μια σειρά από κανόνες που θα τους γνώριζαν όλοι ώστε να μη μπορέσω να κοροϊδέψω κανέναν και κυρίως τον εαυτό μου. Τα drop bags θα απαγορεύονταν, οποιαδήποτε εξωτερική υποστήριξη θα απαγορευόταν επίσης, η τροφοδοσία από τους σταθμούς δεν θα επιτρεπόταν σε καμία περίπτωση ενώ μου απαγόρευσα να ολοκληρώσω τον αγώνα μαζί με κάποιον συναθλητή μου, που πιθανόν να είχαμε τον ίδιο ρυθμό και να τραβούσε ο ένας τον άλλον. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να το επιτρέψω αν ήθελα να ονομάσω τον αγώνα μου μοναχικό. Και, τέλος, πρόσθεσα ένα αυστηρότερο χρονικό περιθώριο προσωπικού τερματισμού. Ο αριθμός 33 προέκυψε από τα χρόνια του Χριστού, από τα δικά μου χρόνια (γεννηθείς το 1983) αλλά κυρίως από τη σκέψη ότι ένας τραυματισμός την περσινή χρονιά με έφερε στις γνωστές κουδούνες κάπου στις 30 ώρες και κάτι. Αν άλλαζα τον τραυματισμό με το βαρύτερο φορτίο και πρόσθετα την καθυστέρηση του να γεμίζω νερό από ποτάμια, ρέματα και πηγές τότε με μαθηματική ακρίβεια ήμουν πολύ κοντά στις 33 ώρες. Αυτό το τετράπτυχο αποτελούσε τους καινούριους νόμους με τους οποίους θα έπρεπε να μάθω να ζω από εδώ και πέρα μέχρι όλα να τελειώσουν. Και για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπω σε πειρασμό να “κλέψω”, όταν με επισκεφτούν η κούραση και η καταπόνηση, έθεσα μια ισχυρή δικλείδα ασφαλείας! Ο καθένας θα μπορούσε να με “καταγγείλει” στη διοργάνωση, αν έπραττα διαφορετικά, τερματίζοντας την προσπάθειά μου κατ’ αυτόν τον τρόπο. ‘Εκατσα και τα ‘γραψα όλα και τα έστειλα στους Χρήστο και Ηλία για έγκριση. Γνώριζα πως θα δέχονταν και γι’ αυτό ξεκίνησα παράλληλα την προετοιμασία μου μέχρι τον Οκτώβρη.

 

 

Κάποια στιγμή στα μέσα του καλοκαιριού, καθώς έτρεχα, σκέφτηκα ότι όλο αυτό που κάνω έχει νόημα μονάχα για μένα και τότε ήταν που αποφάσισα να του δώσω μια άλλη διάσταση. Να το μετατρέψω σε κάτι που εκτός από εμένα θα κατάφερνε να παρακινήσει κι άλλον κόσμο, όχι απαραίτητα να τρέξει, μα να κάνει κάτι διαφορετικό στη ζωή του. Γύρισα σπίτι κι ετοίμασα μια επιστολή την οποία έστειλα στον οργανισμό “Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος” αναφέροντας τα πάντα σχετικά με το ποιος είμαι και με το τι είχα σκοπό να κάνω. Τους ζήτησα την άδεια να τρέξω γι’ αυτούς, προσπαθώντας να συγκεντρώσω χρήματα για το σκοπό τους και να διαδώσω το έργο τους. Παρότι δεν είμαι κάποιο γνωστό πρόσωπο, δέχτηκαν. Ίσως γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη να προσφέρουμε χαρά σε παιδιά που πραγματικά τη χρειάζονται. Πρέπει, ωστόσο, να μάθετε και μια πικρή αλήθεια. Όλο αυτό είναι πολύ δυσκολότερο απ’ το να τρέξεις 168 χιλιόμετρα στην ορεινή Ροδόπη χρησιμοποιώντας τις δικές σου προμήθειες σε τροφή και νερό. Συνάντησα ανθρώπους που με ρώτησαν αν εμπιστεύομαι τον οργανισμό αυτό. Κάποιοι με ρώτησαν πόσα χρήματα θα κερδίσω εγώ απ’ όλο αυτό, άλλοι πάλι λίγες μέρες πριν τον αγώνα μου είπαν πως δεν θα προσφέρει κανείς, ενώ μερικοί είπαν πως με εκμεταλλεύονται. Θέλετε και την δική μου αλήθεια; Πέρα από κάποιους ανθρώπους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν θα μπορέσω να εμπιστευτώ απόλυτα κανέναν, προσπαθώ όμως κι από κάπου πρέπει πάντα να ξεκινήσω. Έχω την μέγιστη ικανοποίηση πως κέρδισα μια ωραιότατη απόδειξη κατάθεσης στην τράπεζα, 168 ευρώ για τον οργανισμό, ένα άτιμο ευρώ για κάθε άτιμο χιλιόμετρο που διένυσα. Και ‘σεις που πιστεύετε πως δεν θα δώσει κανείς χρήματα να γνωρίζετε ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να διαφέρουν και πως ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να συνεισφέρουν σκέφτονται τελείως διαφορετικά, πιο θετικά.

 

Συνέχισα, λοιπόν, την προετοιμασία μου και πρόσθεσα 10 κιλά περισσότερα σε αρκετές προπονήσεις μου κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών, ένα αυτοσχέδιο γιλέκο που έφτιαξα και που με έκανε να αλλάζω πίστη σε κάθε μεγάλη ανηφόρα, για να προσομοιώσω το έξτρα φορτίο του αγώνα. Έπινα νερό απ’ όπου έβρισκα στο Σέιχ Σου, προσπαθώντας να προετοιμάσω το στομάχι μου για το νερό που θα έπινα από τα ποτάμια της Ροδόπης και διαρκώς σκεφτόμουν πλάνα τροφοδοσίας για να αναπληρώσω όσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια από αυτήν που θα κατανάλωνα. Το μοναδικό μου πρόβλημα, που τελικά λύθηκε λίγο πριν ξεκινήσω για το Δασικό χωριό του Ερύμανθου, ήταν πού θα χωρούσα όλα όσα θα κουβαλούσα. Τελικά, το Inov8 Race Ultra 10 Vest χώρεσε:

 

• 3 λίτρα περίπου σε υγρά (νερό, ηλεκτρολύτη και κόκα κόλα),
• 8 βραστές πατάτες,
• 3 φρατζολάκια με διπλό σαλάμι και κασέρι,
• 3 μπανάνες,
• 1 ταπεράκι με 4 κεφτεδάκια,
• 1 ταπεράκι με 3 σουτζουκάκια,
• 200 γρ. μακαρόνια,
• 2 σακουλάκια με mix ξηρών καρπών και αποξηραμένων φρούτων,
• 1 σακουλάκι με ανακατεμένο θρυμματισμένο ψωμί και τριμμένα πατατάκια (γεύση πάπρικα),
• 10 μπάρες ενέργειας,
• 3 τζελ (από τα οποία ευτυχώς δεν χρησιμοποίησα ούτε ένα),
• 1 φακελάκι Perpeteum (έτσι πήγε και ήρθε, χρησιμοποίησα το 2^ο που ήταν διαλυμένο στο νερό),
• 7 φακελάκια αλμόρα
• αρκετά saltsticks,
• χάπια για το στομάχι,
• 1 μικρό πακέτο μωρομάντηλα (ξέρετε γιατί),
• 4 έξτρα μπαταρίες,
• 2^ο φακό,
• αλλαξιά ανάγκης (μακρύ ισοθερμικό και καλό αδιάβροχο-αντιανεμικό),
• αλουμινοκουβέρτα,
• sudocream αλοιφή,
• μακρυμάνικο τεχνικό μπλουζάκι,
• 2^ο ζευγάρι κάλτσες,
• κινητό τηλέφωνο,
• ψιλό αδιάβροχο-αντιανεμικό και
• 1 κουδουνάκι RO.U.T.

Το πρωινό της Παρασκευής με βρήκε ανάμεσα σε φίλους να μετρώ αντίστροφα. Το ξεκίνημα ήταν αρκετά γρήγορο και ‘γω έμοιαζα με μουλάρι που προσπαθούσε να τρέξει σαν άλογο κούρσας. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως στις κατηφόρες τα πόδια μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πάνε γρήγορα γι’ αυτό και μέχρι την Τάλια έκανα δοκιμές στο ρυθμό που θα με εξυπηρετούσε καλύτερα και θα με έκανε να νιώθω άνετα στη συνέχεια. Δυστυχώς, από νωρίς διαπίστωσα και το πόσο πίσω με κρατούσε το έξτρα βάρος σε κάθε είδους ανηφόρα. Αναμφίβολα θα μπορούσα να κινηθώ γρηγορότερα στις ανηφόρες μα αυτό θα μου κόστιζε σίγουρα στον υπόλοιπο αγώνα, ίσως σε σημείο να εγκαταλείψω κιόλας. Συμμαζεύτηκα κι αποφάσισα να αγωνιστώ πιο ήρεμα, άλλωστε όλο σχεδόν το βάρος θα το κουβαλούσα μέχρι και τη Ζαρκαδιά στο 123^ο χιλιόμετρο με βάση το πλάνο τροφοδοσίας μου.

Όλα κυλούσαν ήρεμα, σύμφωνα με το σχέδιό μου, μέχρι το σταθμό της Ζαρκαδιάς στο 41^ο χιλιόμετρο. Η ανηφόρα για Καϊκούλι όμως μου ξυπνούσε άσχημες αναμνήσεις από το παρελθόν. Το κομμάτι από Ζαρκαδιά για Κρούσοβο δε μου βγαίνει στα καλά μου, τώρα που κουβαλούσα όλη την προίκα μου μαζί, ένας Θεός ήξερε τι θα είχα να αντιμετωπίσω. Η αφυδάτωση ήταν η πρώτη που με επισκέφτηκε. Λόγω αυξημένης υγρασίας και περισσότερου βάρους είχα χάσει πολύ περισσότερα υγρά χωρίς να αναπληρώσω όσα θα έπρεπε. Ευτυχώς, το κατάλαβα πριν αυτή προλάβει να μου προκαλέσει ισχυρότερα συμπτώματα από αυτά της κούρασης. Έτσι ξεκίνησα να πίνω αλμόρα και saltsticks με αρκετά συχνότερο ρυθμό σε σχέση με πριν, κάτι που με ανάγκασε να σταματώ πολύ συχνότερα, όπου έβρισκα, για ανεφοδιασμό νερού.

Μου πήρε αρκετές ώρες να διορθώσω το πρόβλημα που είχε προκύψει, κάτι που τελικά συνέβη λίγο μετά το σταθμό του Κρούσουβου. Ξεκινώντας τη μεγάλη ανάβαση από Κρούσοβο για Πυραμίδα ένιωθα και πάλι πιο “ζωντανός” αφήνοντας πίσω μου όλες τις κακές σκέψεις που είχα κάνει στα τελευταία χιλιόμετρα. Είχα χάσει αρκετό χρόνο που όμως ήλπιζα να αναπληρώσω κατηφορίζοντας αργότερα από Γιουμουρλού για Ζαρκαδιά. Παρότι, λοιπόν, σε καλύτερη κατάσταση, η αυξημένη ποσότητα νερού με αλμόρα σε συνδυασμό με περισσοότερα saltsticks μου προκάλεσαν ακριβώς το αντίθετο αποτελέσμα από αυτό της αφυδάτωσης. Κάθε 10 λεπτά, περίπου, σταματούσα να ουρήσω. Η ποσότητα των ούρων ήταν αρκετή, συγκριτικά με το κανονικό, και το χρώμα τους διάφανο. Φοβούμενος μην αφυδατωθώ ξανά, συνέχισα την πρόσληψη ηλεκτρολυτών με μεγάλη συχνότητα, κάτι που πιθανόν να ήταν λάθος αφού αργότερα ένιωθα πολύ έντονα την πίεση μου να πέφτει, παρότι τρεφόμουν παράλληλα. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις παραπατούσα και ζαλιζόμουν ενώ ένιωθα διαρκώς να νυστάζω! Παρά το γεγονός ότι έτρεξα αρκετά χιλιόμετρα από Γιουμουρλού μέχρι Ζαρκαδιά, υπήρχαν κομμάτια που περπατούσα με κλειστά τα μάτια, πιάνοντας τον εαυτό μου να κοιμάται κυριολεκτικά όρθιος! Στον σταθμό ελέγχου, στο Τσατάκι, μη μπορώντας άλλο να νικήσω το συναίσθημα της νύστας και της κούρασης και αφού δάνεισα το 2^ο φακό μου σε έναν φίλο που το χρειαζόταν, ξάπλωσα να κοιμηθώ 5 λεπτά μετρημένα με το ρολόι. Θα ήθελα παραπάνω μα δεν ήταν αυτό δυνατόν μιας και θα παρέβαινα τους κανόνες που είχα θέσει. Ο λιγοστός ύπνος δεν διόρθωσε τίποτα και το μόνο που μου έδινε ελπίδα πλέον ήταν πως θα έφτανα Ζαρκαδιά για να κάτσω να φάω τα κεφτεδάκια μου και να πιω λίγη κόλα.

Ξεκινώντας την ανάβαση της Οξιάς άρχισα να κάνω υπολογισμούς στο μυαλό μου για το χρόνο που θα τερμάτιζα. Η κατάσταση μου, δεν επέτρεπε να κινηθώ πιο γρήγορα. Το μόνο θετικό στοιχείο ήταν πως το σακίδιο μου είχε γίνει κάπως ελαφρύτερο, όμως αυτό δεν άλλαξε πολλά, τελικά, κι εμένα άρχισε να με τρώει το άγχος πως δεν θα προλάβω το χρονικό περιθώριο των 33 ωρών. Ωστόσο, το πήρα απόφαση ότι για 33 ώρες θα έδινα τον καλύτερο εαυτό μου. Αυτή η σκέψη μαζί με το γεγονός πως συνήθως στα τελευταία χιλιόμετρα “θολώνει” το μυαλό μου κάνοντας έρμαιο του το σώμα μου με γέμισαν αισιοδοξία. Όμως το πρόβλημα της νύστας και της κούρασης, λόγω της χαμηλής πίεσης, επέμενε γι’ αυτό και στον σταθμό ελέγχου στο Μπούκοβο κοιμήθηκα άλλα 5 λεπτά. Πώς θα μπορούσε κάποιος να κοιμηθεί μέσα σε 5 λεπτά; Κι όμως! Ο ύπνος ήταν τόσο βαθύς που με έκανε να νιώσω καλύτερα όταν σηκώθηκα.

Σαν ξημέρωσε όλα άρχισαν να αλλάζουν. Άρχισα να διακρίνω καλύτερα το φθινοπωρινό τοπίο γύρω μου, ένιωθα το ψιλόβροχο να με χαϊδεύει, κι ένα απαλό, πρωινό αεράκι να με δροσίζει. Όλα αυτά ταξίδεψαν τη σκέψη μου με μιας σε όλη τη διαδρομή που είχα διανύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σαν κάποιον που βλέπει τη ζωή του όλη να περνάει μπροστά στα μάτια του σε διάρκεια ενός χτύπου της καρδιάς. Μιας καρδιάς που όμως τώρα χτυπούσε δυνατότερα!

Έφυγα από το σταθμό της Πρασινάδας και το μυαλό μου είχε κλειδώσει στον τερματισμό ενώ το βλέμμα μου, σαν βιονική ματιά που ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο, έβλεπε την είσοδο του Δασικού χωριού και τις κουδούνες που με περίμεναν. Έτρεχα όσο μπορούσα τώρα. Ήθελα να τερματίσω και να έχω άλλη μια όμορφη ιστορία να διηγούμαι. Το σώμα μου με παρακαλούσε να κάτσω κάπου και να ηρεμήσω μα δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν έφτασα στο δασικό δρόμο που οδηγούσε στη Χαϊντού. Περπατούσα ήρεμα, αναλογιζόμενος πως θα κατάφερνα σε λίγο αυτό που είχα βάλει στόχο μερικούς μήνες νωρίτερα. Ένιωθα ακόμη τη πίεση μου χαμηλή και τα πόδια μου να τρέμουν σαν να σείεται η γη από κάτω τους όμως σε λίγο όλα θα τέλειωναν, όλα θα έμπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Για 31 ώρες και 46 λεπτά ένιωθα χαμένος σε μια “καταιγίδα” που δεν ήξερα τον επίλογό της. Κι ένα λεπτό αργότερα ο ουρανός καθάρισε και ο ήλιος έλαμψε!  

Γιατί, λοιπόν, να τα ζήσω όλα αυτά; Γιατί να ακούσω άσχημα πράγματα από κάποιους, γιατί να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια τέτοια δοκιμασία; Για να αλλάξω! Για να αλλάξω όχι κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά μέχρι τη στιγμή που στάθηκα στην εκκίνηση και απέδειξα στον εαυτό μου ότι πρέπει να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, χωρίς να φοράω παρωπίδες, ακόμη κι αν αυτά δεν έχουν αλλάξει καθόλου και παραμένουν τα ίδια. Rodopi Ultra Trail 2016.

Λεζπουρίδης Θεοχάρης.   

Υ.Γ: Ευχαριστώ όλους τους φίλους και συναθλητές μου, όλους τους εθελοντές και τους διοργανωτές για την ψυχολογική συμπαράσταση και τα καλά τους λόγια στη διάρκεια της προσπάθειάς μου. Ίσως ο μοναδικός κανόνας που δεν τήρησα, από αυτούς που θέσπισα, ήταν το να αγγίζω κάποιον συναθλητή μου, εθελοντή ή άτομο της διοργάνωσης. Συγνώμη, μα δεν μπόρεσα να μην ανταποδώσω κάθε ζεστή αγκαλιά και χειρονομία που μου προσφέρατε.  

 www.advendure.com