Νέα επίθεση μελών του Ρουβίκωνα πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Βρετανικό Συμβούλιο στο κέντρο της Αθήνας.
Περίπου 20 άτομα εισέβαλαν στο κτίριο του Βρετανικού Συμβουλίου, στην οδό Φιλικής Εταιρείας 6, πέταξαν τρικάκια και φώναξαν συνθήματα κατά των ξένων παρεμβάσεων στη Συρία
Δείτε το κείμενο που ανήρτησαν στο athens.indymedia.org
Αυτό που γίνεται στη Συρία θα καταγραφεί στα βιβλία της ιστορίας ως το πρώτο παγκόσμιο πολεμικό έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας τον 21ο αιώνα. Μια χώρα, μια σειρά λαών, επί 7 χρόνια σφάζονται ανηλεώς, εκτοπίζονται από τη γη τους, φτάνουν κατά εκατομμύρια να θαλασσοπνίγονται για να σωθούν και να καταλήξουν θύματα πογκρόμ από ακροδεξιούς όχλους σε κάποια δυτική χώρα.
Δεν υπάρχουν αθώοι από όσες ξένες δυνάμεις εμπλέκονται στη Συρία.
Άμεσα ή έμμεσα οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν, η Σ. Αραβία, οι μοναρχίες του Κόλπου, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ισραήλ,οι τζιχαντιστές, η Χεσμπολά, όλοι σκυλεύουν το πτώμα, όλοι διεκδικούν το μερίδιο τους από το αίμα των λαών για να το εξαργυρώσουν σε γεωπολιτική επιρροή, σε έλεγχο διαδρόμων μεταφοράς υδρογονανθράκων, για συμβόλαια εξόρυξης στην ανατολική μεσόγειο, για αύξηση του συμβολικού θρησκευτικού κεφαλαίου, για χίλιους δυο λόγους...
Πριν λίγες μέρες ΝΑΤΟικές δυνάμεις προχώρησαν σε ένα μπαράζ πυραυλικών επιθέσεων κατά του καθεστώτος της Δαμασκού και έμμεσα κατά των Ρώσων πατρώνων του. Αφορμή οι επιθέσεις με χημικά όπλα κατά αμάχων. Δηλώνουμε αδυναμία να αποφασίσουμε αν τα χημικά τα έριξε η δικτατορία του Άσσαντ ή ήταν προβοκάτσια από τις Τζιχαντιστικές οργανώσεις που στηρίζουν οι αραβικές μοναρχίες και η Τουρκία. Η αλήθεια είναι πως θεωρούμε αμφότερους ικανούς και πρόθυμους να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα. 7 χρόνια εμφυλίου πολέμου (τέτοιας σκληρότητας που κάνουν τον Ελληνικό εμφύλιο να μοιάζει σχεδόν ανθρωπιστικός), 350000 χιλιάδες νεκροί εκατομμύρια εκτοπισμένοι το αποδεικνύουν. Άλλωστε η "κόκκινη γραμμή" της χρήσης χημικών είναι κοροϊδία στα όρια του γκροτέσκου όταν οι καθημερινοί βομβαρδισμοί με συμβατικά όπλα θερίζουν πολύ περισσότερα γυναικόπαιδα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το ευρύτερο παιχνίδι που παίχτηκε με τους τελευταίους βομβαρδισμούς. Αν κρίνουμε από τις στοχεύσεις και τα αποτελέσματά τους ήταν φανερό ότι έγιναν για τα μάτια του κόσμου. Ούτε αληθινή ζημιά έγινε, ούτε εργοστάσια χημικών αποδείχθηκε ότι χτυπήθηκαν, ούτε κάποια κλιμάκωση ακολούθησε, παρά τις, επίσης για τα μάτια του κόσμου, διαμαρτυρίες του Ρωσικού ιμπεριαλισμού. Δεν συνηθίζουν όμως οι υπερδυνάμεις να κάνουν μάταιες επιδείξεις δύναμης. Αν ο εμφανής στόχος της ΝΑΤΟικής επίθεσης ήταν το συμβολικό κύρος μιας διαρκούς απόδειξης ικανότητας ιμπεριαλιστικής επιβολής για τις μάζες των Δυτικών τηλεθεατών, οι αφανείς στόχοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι και μας αφορούν άμεσα εδώ στην Ελλάδα.
Το πιο απλό είναι η πασαρέλα οπλικών συστημάτων (λίγες μέρες μετά το χτύπημα το Ελληνικό κράτος παζάρεψε τις γαλλικές φρεγάτες που χρησιμοποιήθηκαν ώστε μια μέρα κι αυτό να έχει τα κατάλληλα επιθετικά όπλα να βοηθήσει το ΝΑΤΟ σε κάποιο πλήγμα 1000 χλμ μακριά απο την Ελλάδα). Το πιο ουσιαστικό είναι η μόνιμη εγκατάσταση ΝΑΤΟικών δυνάμεων σε πολεμική ετοιμότητα στην Ανατολική μεσόγειο, ακριβώς πάνω από τα πετρελαϊκά κοιτάσματα και σε απόσταση βολής από την μέση Ανατολή. Το κράτος των ΗΠΑ, της Γαλλίας και φυσικά ο μαδημένος όσο και φιλόδοξος αλλά πάντα πιστός στον παγκόσμιο διάδοχό του, τις ΗΠΑ, βρετανικός ιμπεριαλισμός, επανεπιβεβαίωσαν με αυτούς τους βομβαρδισμούς την στρατιωτική κατοχή της ανατολικής μεσογείου. Αυτό που επιβεβαίωσαν πάνω από όλα, και αυτό μας αφορά άμεσα, είναι πως τα πιόνια μια μεγάλης ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην περιοχή μας έχουν στηθεί. Αυτό που περιμένουν είναι η πολιτική απόφαση, που θα έρθει αν οι λύκοι δεν βρουν σύντομα μια φόρμουλα συνεννόησης για τα συμφέροντά τους.
Ως αδύναμοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, αλλά όλο και περισσότερο στο νέο πολυπολικό κόσμο, ως ανεξάρτητοι παίκτες, Γαλλία και Βρετανία απλώνουν χέρι αρπαγής. Ειδικά το Βρετανικό κράτος και κεφάλαιο, τώρα που βρέθηκε εκτός ΕΕ, είναι αναμενόμενο να αναζητήσει ευκαιρίες που θα επανεπιβεβαιώσουν το διεθνές κρατικό του κύρος αλλά και θα εξασφαλίσουν θέση για τις εταιρείες της στα μεγάλα φαγοπότια του κόσμου.
Τι να κάνουμε όμως εμείς τα μυρμήγκια όταν τσακώνονται τα βουβάλια;
Είναι ένα πολύ λογικό ερώτημα ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ούτε καν την πρόσφατη μνημονιακή επίθεση δεν κατόρθωσε να αποτρέψει η κοινωνική βάση που τώρα κάθεται στη γωνιά της και περιμένει κάποιο θαύμα. Αυτή είναι η ουσιαστική συζήτηση που ανοίγουμε και μέσα από την πράξη, αυτό το "τι να κάνουμε". Αν είχαμε έτοιμη την απάντηση δεν θα την κρατάγαμε για τον εαυτό μας. Έχουμε όμως κάποια στοιχεία της: η οργάνωση και η συμμετοχή, η επαγρύπνηση και η κατανόηση όσων συμβαίνουν γύρω μας, η καχυποψία απέναντι σε κάθε τι που προπαγανδίζουν οι καθεστωτικές δυνάμεις, και πάνω από όλα η συλλογική συνειδητοποίηση ότι το κόστος και το ρίσκο της αντίστασης είναι μικρότερο από αυτό που αναλαμβάνουμε τώρα.
Δεν μιλάμε καν για κρίση. Μιλάμε για την πιθανότητα πολέμου.