«Είναι φοβισμένοι και ανήσυχοι. Παρόλο που η παρουσία των ανθρώπων του Ερυθρού Σταυρού τους καθησυχάζει, ξέρουν ότι δεν θα μπορέσουν να μείνουν για πολύ στο κλειστό γυμναστήριο της Ιεράπετρας.
Οι περισσότεροι έχουν μαζί τους φωτογραφίες συγγενών τους στην Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εκεί θέλουν να πάνε και δεν ξέρουν αν θα τα καταφέρουν...».
Με αυτά τα λόγια περιγράφουν στο «Εθνος» οι εθελοντές της Ιεράπετρας την κατάσταση των μεταναστών που επέβαιναν στο «δουλεμπορικό» πλοίο Baris. Περίπου 600 άτομα -593 για την ακρίβεια- από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ανάμεσά τους και κάπου στα 80 παιδιά, ξεκίνησαν πριν από δέκα μέρες από την Τουρκία το ταξίδι τους για μία ασφαλέστερη ζωή. Αφησαν πίσω τους πολέμους, μάζεψαν τα λιγοστά υπάρχοντά τους, πλήρωσαν 3.000 «το κεφάλι» και η «οδύσσειά» τους ξεκίνησε...
Ανοιχτά της Κρήτης, το φορτηγό πλοίο υπέστη βλάβη. Μόλις οι ελληνικές Αρχές αντελήφθησαν την κατάσταση, ανέλαβαν δράση. Για τη διάσωση και την αποβίβασή τους, συνεργάστηκαν το Πολεμικό Ναυτικό, το Λιμενικό και η Αστυνομία. Για την εξέτασή τους φρόντισαν οι γιατροί του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ). Τη φιλοξενία και την παροχή πρώτων βοηθειών, φαγητού και ειδών ανάγκης επιμελήθηκαν τα μέλη του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, αλλά και ο Δήμος Ιεράπετρας. Το μικρό ανθρωπιστικό «θαύμα» συμπλήρωσε η μεγάλη βοήθεια από δεκάδες εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν, αλλά και οι κάτοικοι της Κρήτης, που συγκέντρωσαν από το υστέρημά τους ρούχα και ό,τι άλλο έλειπε, για να προσφέρουν στους πρόσφυγες...
«Είδα 585 περίπου ανθρώπους σε μια επιφάνεια μικρότερη των 100 τ.μ.. Εκεί πραγματοποιούσαν όλες τις ανάγκες τους τις τελευταίες δέκα ήμερες. Είδα ανθρώπους σε κατάσταση που προσβάλλει κάθε ανθρωπινή αξιοπρέπεια», είναι η συγκλονιστική περιγραφή του Παλαιστίνιου γιατρού Χάνι Σάκερ Μεσούτ, ο οποίος ήταν από τους πρώτους εθελοντές που έσπευσε ως μέλος του κλιμακίου του ΕΚΕΠΥ πάνω στο πλοίο Baris για να εξετάσει τους πρόσφυγες.
Ο ίδιος είναι διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου Αγίου Νικολάου και ως Παλαιστίνιος έχει ζήσει τη δική του ιστορία προσφυγιάς. «Θυμήθηκα τα λόγια της μάνας μου, που στον πόλεμο του 1948 για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, έχασε ό,τι είχε και δεν είχε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της στη Ναζαρέτ. Ελεγε πάντα ότι η προσφυγιά είναι η μεγαλύτερη προσβολή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ποτέ ξανά, καλύτερα να πεθάνεις με αξιοπρέπεια στο σπίτι σου από το να είσαι πρόσφυγας».
Οπως περιέγραψε στο «Εθνος της Κυριακής», οι μετανάστες ήταν διστακτικοί στην πρώτη επαφή τους με τις ελληνικές Αρχές. «Προορισμός τους ήταν η Ιταλία και οι περισσότεροι δεν ήθελαν να αποβιβαστούν στην Ελλάδα. Ηταν ταλαιπωρημένοι, αρκετοί από αυτούς βασανισμένοι - τις δέκα ημέρες του ταξιδιού σε αυτό το σαπιοκάραβο, οι διακινητές πρέπει να τους χτυπούσαν. Μάλιστα, τους άνδρες τούς είχαν κλειδώσει στις υπόγειες δεξαμενές, ίσως και για να μην αντιδρούν για τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν μέσα στο πλοίο», μας είπε.
«Μόνο όταν είδαν τις σκηνές του Ερυθρού Σταυρού στην ξηρά θέλησαν να μεταφερθούν, ήρθε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι νέοι, κάτω των 50 ετών. Είναι άνθρωποι που δεν επέλεξαν τους δικτάτορές τους, ούτε όπλισαν και στήριξαν το ISIS...», τονίζει.
Μικρός ο χώρος
Η επιχείρηση μεταφοράς τους στη στεριά και συγκεκριμένα στο κλειστό γυμναστήριο της πόλης πήρε ώρες. Αρχικά εξετάστηκαν από κλιμάκιο του ΚΕΕΛΠΝΟ, για να διαπιστωθεί ότι δεν υπήρχε ύποπτο κρούσμα Εμπολα. Επίσης, οργανώθηκε ιατρείο, με πολλούς παιδιάτρους. Και μπορεί ο Δήμος Ιεράπετρας να προσπαθεί να παρασχεθούν όσα χρειάζονται για μια αξιοπρεπή διαμονή, ωστόσο ένα γήπεδο μπάσκετ δεν είναι φτιαγμένο για να φιλοξενεί τόσους ανθρώπους...
«Ηταν για εμάς μια δοκιμασία να μπορέσουμε να μοιράσουμε τα στρώματα, τα sleeping bags και τα απαραίτητα για να εγκατασταθούν όλοι οι μετανάστες. Ο ενθουσιασμός για την επιτυχή διάσωσή τους έχει μετατραπεί σε έναν συνεχή αγώνα για την άνετη -όσο γίνεται- διαμονή τους, αλλά και την προστασία της δημόσιας υγείας. Ακόμη και η διανομή φαγητού σε περίπου 600 άτομα είναι δύσκολη -όταν τελειώνει η ουρά για το πρόγευμα, ξεκινάει ήδη η ουρά για το μεσημεριανό- ενώ ουρά 30 μέτρων υπάρχει ακόμη και για τουαλέτα και λουτρά» τονίζει ο Ανδρέας Μαμαντόπουλος, πρόεδρος του Περιφερειακού Τμήματος Ιεράπετρας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στη φιλοξενία των προσφύγων. «Η τήρηση των κανόνων υγιεινής και η αποτροπή μίας επιδημίας είναι για εμάς απόλυτη προτεραιότητα», λέει με έμφαση.
ΜαρίαΣ Ψαρά - Λευτέρης Μπιντέλας
ΠΗΓΗ: ethnos.gr