Στις διάφορες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, τα καθεστώτα εξουσίας έχουν γνωρίσει τόσο την κοινωνική αποδοχή, όσο και τις αντιστάσεις. Και όλα αυτά μέχρι να καταλήξει στο σταθμό του καπιταλιστικού κόσμου, ο όποιος για τα δυτικά δεδομένα διακατέχεται από το σύνολο των αξιών της δημοκρατίας. Με την πάροδο των αιώνων, η δημοκρατικές αξίες στέριωσαν σε μεγάλο βαθμό ως ηθικοί κανόνες μέσα στις δυτικές κοινωνίες και έγιναν συνώνυμο των νόμων που ορίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών, την επιβράβευση των νομοταγών και την τιμωρία των αντιφρονούντων. Για την εξασφάλιση αυτής της νομιμότητας η οποία αποσκοπεί και στην επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος διατηρήθηκαν και αναμορφώθηκαν υπάρχοντες θεσμοί ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της εξουσίας που στοχεύουν στην εσωτερίκευση των καπιταλιστικών όρων ζωής,(εκπαίδευση, οικογένεια, θρησκεία, ΜΜΕ) και στην επιβολή τους (αστυνομικές και δικαστικές αρχές). Η δημοκρατία όμως θεμελιώνεται κυρίως μέσα από τον κοινοβουλευτισμό και το εκλογικό σύστημα, πράγμα το οποίο διασαφηνίζει και τον ιεραρχικό χαρακτήρα που αυτή ενέχει. Και αυτός ο χαρακτήρας επισφραγίζεται μέσα από την ανάθεση, καθιστώντας πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες ικανούς να αποφασίζουν και να διαχειρίζονται τις ζωές ανθρώπων, των οποίων τα συμφέροντα όχι μόνο δεν είναι κοινά με τους πρώτους, αλλά αντιθέτως είναι ανταγωνιστικά και εχθρικά.
Το δικαίωμα στην ψήφο αποτελεί την επιτομή μιας στρατηγικής αποπροσανατολισμού των δημοκρατικών καθεστώτων που καθιστά τους καταπιεσμένους ελεγχόμενους, καθώς δίνεται στου τελευταίους η ψευδής εικόνα πως διατηρούν κάποιου είδους δύναμη,-την εκλογική-, πως ασκώντας το εν λόγω δικαίωμα θα διαμορφώσουν όρους ζωής που αυτοί θέλουν. Η παρούσα πολιτική συγκυρία στον ελλαδικό χώρο, επιβεβαιώνει πως τα όρια αλλαγής τα οποία ανέχεται η δημοκρατία, θα είναι πάντα περιορισμένα στα πλαίσια της ιεραρχίας, της ανισότητας και της καταπίεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και παρουσιάστηκε και ψηφίστηκε ως η αλλαγή, η ελπίδα και ως η πιο δίκαιη και ανθρώπινη έκφανση του δημοκρατικού καθεστώτος απέδειξε πως όποια διαχείριση και αν επιλέξει ο καπιταλισμός για την δημοκρατία, θα βρίσκεται πάντα σε διαρκή σύγκρουση με την ελευθερία. Απέδειξε πως η οποιαδήποτε απειλή προς την δημοκρατία θα αντιμετωπίζεται κατασταλτικά, τοποθετώντας την καταστολή ως το αναγκαίο μέσο για τη θωράκιση της δημοκρατίας (αποκλεισμός και εισβολή στην κατάληψη της πρυτανείας εν μέσω της απεργίας πείνας κρατουμένων αγωνιστών, διακοπή της ηλεκτροδότησης στο ΕΚΧ σχολείο, την εισβολή σε νέες καταλήψεις -Ντουγρού(Λάρισα), Acta et verba (Ιωάννινα)-, την επίθεση μπάτσων στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής).
Η αντιτρομοκρατική στρατηγική για την θεμελίωση του κράτους και τα όργανα της καταστολής
Ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 άρχισε να διαμορφώνεται μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της στρατηγικής με την οποία το κράτος θα αντιμετώπιζε τον εσωτερικό του εχθρό, που αγωνίζεται εναντίον του. Αρχικά στοχεύοντας στην καταστολή της δράσης οργανώσεων όπως η 17Ν και ο Ε.Λ.Α, αλλά και για να συμπλέει με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις που η Ιταλία, η Ισπανία και η Γερμανία είχαν διαμορφώσει σε αυτόν τον τομέα, το ελληνικό κράτος νομοθετεί πάνω στην αντιτρομοκρατική πολιτική. Βέβαια θα χρειαστεί μια ολόκληρη δεκαετία μέχρι ο αντιτρομοκρατικός νόμος να αποκρυσταλλωθεί στην μορφή που έχει σήμερα, μια μορφή που ήρθε συστημένη από την άλλη άκρη του ατλαντικού, όταν η Η.Π.Α αναγκάστηκαν να ενδώσουν με ένα μανδύα που η δυτική κοινωνία θα μπορούσε να χωνέψει ευκολότερα την ανάπτυξη τους με στρατιωτικές εισβολές στην ασιατική ήπειρο. Πίσω στα ελληνικά δεδομένα, αυτή η τροπή που κατάφερε να προσδώσει ένα τόσο γενικό όρο σε ένα μεγάλο εύρος κοινωνικών παραγόντων, ήταν αρκετή ώστε να αιωρείται μια αόριστη ταύτιση ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων με φονταμενταλιστικές ομαδοποιήσεις μέσα στο κοινό τσουβάλιασμα ενός υποτιθέμενου κλονισμού της ακεραιότητας του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το γνήσιο τέκνο των χουντοπρακτόρων της ΚΥΠ, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία αρχίζει να αποκτά έναν ουσιαστικό ρόλο στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, εκμεταλλευόμενη, με τις ευλογίες της δικαιοσύνης, τα ξεχειλωμένα όρια των αντιτρομοκρατικών νομοθετημάτων, εισάγει την στρατηγική εξόντωσης των “συνήθη ύποπτων” αναρχικών, αντιεξουσιαστών και κομμουνιστών που καθίστανται στόχος της καταστολής, ωμής( με διαρκείς προσαγωγές και τρομοκρατήσεις) και μιντιακής (με διαρκή δημόσια στοχοποίηση δια μέσω των δουλικών τους δημοσιογραφίσκων).
Μερικές “κατά τύχη” επιτυχίες της ΔΑΕΒΒ και η σταδιακή αναβάθμιση της κοινωνίας μας, σε κοινωνία big brother (πράγμα που τροφοδοτεί την υπηρεσία με μαζικές εκμεταλλεύσιμες πληροφορίες) κατέστησαν την αντιτρομοκρατική σε ισχυρό παράγοντα- διακύβευμα – για την κρατική ακεραιότητα, γεγονός που της απέδιδε όλο και πιο αναβαθμισμένα δικαιώματα, ισορροπώντας πάνω σε μια θολή γραμμή που διαχωρίζει το αν ακολουθούν εντολές πολιτικών προϊσταμένων ή αν οι τελευταίοι σε ορισμένες περιπτώσεις υποτάσσονται στις επιθυμίες αξιωματούχων της ΔΑΕΒΒ. Η τελευταία διαμορφώνεται σε εμπροσθοφυλακή του ντόπιου κεφαλαιοκρατικού στρατού, μια ένοπλη μαφία, που με την σφραγίδα της νομιμότητας στοχεύει στην διασφάλιση της καπιταλιστικής συνέχειας στον “τόπο”, επιτίθεται σε δομές του αναρχικού αγώνα, εισβάλει σε καταλήψεις (ΔΕΛΤΑ, ΒίλαΑμαλίας) και σπίτια συντρόφων, προσαγάγει αναίτια αντιεξουσιαστές και ταυτόχρονα πασχίζει να εξοντώσει σε φυλακές και απομονώσεις όσους οι επιλογές αγώνα τους,τους έφεραν σε ξεκάθαρη αντιπαράθεση με την αντιτρομοκρατική δικαιοσύνη. Αυτό το χρέος της αντιτρομοκρατικής και του νομοθετικού πλαισίου που την περικλείει διαφάνηκε πρόσφατα μετά την απεργία πείνας αγωνιστών κρατουμένων για την κατάργηση αυτού του οικτρού νομοθετήματος. Το γεγονός ότι η κατάργηση του αντιτρομοκρατικού ουδέποτε θίχτηκε από τους πολιτικούς κυρίαρχους, έδειξε ακόμα περισσότερο πως αυτός ο νόμος αποτελεί κύριο πυλώνα πάνω στον οποίο χτίζεται το πλαίσιο ασφαλείας όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Γι αυτό η αντιπαράθεση μαζί του είναι ουσιαστικής σημασίας ως κομμάτι μιας συνολικής αντιπαράθεσης με τον κόσμο της εξουσίας και της καταπίεσης.
Δεν είναι βέβαια μόνο η αντιτρομοκρατική υπηρεσία που είναι ταγμένη στο να υπηρετεί το εξουσιαστικό σύστημα, αλλά κάθε δύναμη και υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ επιτελεί και έναν ξεχωριστό ρόλο στο παιχνίδι της ασφάλειας. Η πρώτη γραμμή μάχης στο διαρκή κοινωνικό πόλεμο, για το κρατικό στρατόπεδο, στελεχώνεται από τα Μ.Α.Τ. Τα καθάρματα της εν λόγω υπηρεσίας διακατέχονται από νοητικές ικανότητες που τους επιτρέπουν να σκεφτούν μόνο μέχρι το πως θα επιτεθούν σε διαδηλωτές, σε πορείες ή και τώρα τελευταία (μετά το παράδειγμα της Ικτίνου) σε νεολαίους που δεν περνούν το βράδυ τους μέσα σε χώρους κατανάλωσης και διασκέδασης. Και αν και η αλήθεια είναι πως τα στρατιωτάκια της εν λόγω υπηρεσίας κρύβονται πίσω από τις ασπίδες, τα κράνη και τον εξοπλισμό τους, δεν θα περιμέναμε την όποια κυβέρνηση να τους τον αφαιρέσει για να εξισορροπηθούν οι όροι. Είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε εμείς τους όρους αντιπαράθεσης, να συγκρουστούμε μαζί τους οργανωμένα στους δρόμους, να τους βρούμε όταν αμέριμνοι αράζουν στις υπηρεσίες τους, να επισκεφτούμε τα σπίτια τους...
Και επειδή τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς διαμορφώνοντας μια ταχύτατα μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, εμείς οφείλουμε να την αναλύουμε ψάχνοντας πιο εύστοχους τρόπους οργάνωσης και δράσης. Γνωρίζοντας ότι ποτέ και καμία κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να χωρέσει τα όνειρα μας (αφού σαν διαχειριστής της κρατικής εξουσίας συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά τα όποια δεν έχουν καμία σχέση με την ελευθερία που εμείς επιδιώκουμε) συνειδητοποιούμε ότι ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι αυτός του αδιαμεσολάβητου αντιιεραρχικού αγώνα για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Ενός αγώνα που δεν μπορεί να αφομοιωθεί, που δεν υποκύπτει στις κρατικές παραχωρήσεις, που δεν μας επιτρέπει να γλυκοκοιτάξουμε την ήρεμη και συμβιβασμένη ζωή που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αγώνας για να γίνει επίκαιρο το επαναστατικό όραμα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της δυναμικής ανάπτυξης και αλληλεπίδρασης όλων των δομών που πολεμούν με λόγο και με πράξεις το κυρίαρχο οικοδόμημα και τις σχέσεις που αυτό προωθεί. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί δεν είναι απρόσωποι, παρά έχουν όνομα και διεύθυνση. Μπάτσοι, δικαστικοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, όσοι υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και εργάζονται αδιάκοπα για την συντήρηση και διαιώνιση του, πρέπει να καταλάβουν πως ο φόβος μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο, πως το να κλείνεις βίαια ανθρώπους σε φυλακές, να ξεχαρμανίαζεις βίαια τσακίζοντας διαδηλωτές στους δρόμους, να αφιερώνεις την ζωή σου στην καταστολή όσων αγωνίζονται είναι επιλογές, επιλογές που έχουν συνέπειες, επιλογές που ο κόσμος του αγώνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήνει αναπάντητες.
Γι αυτό το βράδυ της πέμπτης 28/5 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στις εισόδους των σπιτιών του ανθυπαστυνόμου των ΜΑΤ Ντούρο Παναγιώτη στην περιοχή της Νεάπολης στην οδό παπαφλέσσα 5 και στον μπάτσο της αντιτρομοκρατικής Δημοσχάκο στην περιοχή της Πυλαίας στην οδό Ψελλού 10.
Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αναρχικούς που συνεχίζουν να μάχονται με όσα μέσα διαθέτουν μέσα απο τα τοίχοι.
Δύναμη στους καταζητούμενους συντρόφους και σε αυτούς που σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις τους.
αναρχική ομαδοποίηση άμεσης δράσης
Υ.Γ Στις 29/5 πέφτει νεκρός ο Σπύρος Δραβίλας μετά απο επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής και των ΕΚΑΜ στη Χρυσή ακτή μαγνησίας.Εκδίκηση για όσους πέσαν νεκροί έχοντας οπλιστεί με αξιοπρέπεια.ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
athens.indymedia.org