Η ομάδα «Αναρχική Κοινοπραξία Επίθεσης» ανέλαβε με προκήρυξή της που αναρτήθηκε στον ιστότοπο Indymedia, την ευθύνη για την αποτυχημένη τρομοκρατική ενέργεια σε τράπεζα του Χαλανδρίου. Οπως υποπτευόταν από την πρώτη στιγμή η αντιτρομοκρατική ήταν μια ενέργεια που σχετίζονταν με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού καθώς όπως εξηγούν οι δράστες ήταν «μια αντάρτικη ενέργεια σε αλληλεγγύη με τον αγώνα του αναρχικού αιχμαλώτου Νίκου Ρωμανού».
Επίσης, στην προκήυξη οι δράστες αναφέρονται και στην αποτυχία της επίθεσης λέγοντας η βόμβα δεν εξερράγη καθώς υπήρχε κάποιο κατασκευαστικό λάθος.
Ολόκληρη η προκήρυξη της ομάδας «Αναρχική Κοινοπραξία Επίθεσης», έχει ως εξής:
«...Το βράδυ στο κελί πέφτω και κοιμάμαι ήσυχος.Σκέφτομαι, όσο προσπάθησα, όσο μπόρεσα... και καταληγω πως καμία ανάσα δεν πήγε χαμένη...”
Σε 30 μέρες οργανώσαμε και εκτελέσαμε μια αντάρτικη ενέργεια σε αλληλεγγύη με τον αγώνα του αναρχικού αιχμαλώτου Νίκου Ρωμανού.
Ξημερωματα της 10ης Δεκεμβρίου τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στην τράπεζα Eurobank στην πλατεία Κένεντυ στο Χαλάνδρι.Δυστυχώς εξαιτίας ενος κατασκευαστικού λάθους μας δεν εξεράγη, κάτι που προφανώς δεν ήταν εσκεμμένο όπως έσπευσαν να πουνε διάφοροι δημοσιογραφίσκοι.
Διανύουμε μία περίοδο που διαφαίνεται οτι η καθεστωτική εξουσία ασκεί ολομέτωπα τη στατηγικη της επιβολής του ολοκληρωτισμού που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Μία πολιτική που εν μέρει ξεγύμνωσε τον αδιέξοδο χαρακτήρα του καπιταλισμού, ακολουθώντας μία συνεχή ανοδική πορεία ως προς την αφαίμαξη των οικονομικά ασθενών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και την εντατικοποίηση του ελέγχου και της καταστολής όσων αναδεικνύουν τις αντιφάσεις του αλλά κυρίως όσων τις πολεμάνε. Και λέμε εν μέρει γιατί για εμάς, ο καπιταλισμός δεν έχει χρώμα και τα απότοκα της ύπαρξης και εφαρμογής του παραμένουν τα ίδια ασχέτως του οικονομικού μοντέλου που θα επιλεχτεί απο την εκάστοτε εξουσία.Γιατί απο μεριάς μας θεωρούμε εχθρικό οποιοδήποτε μοντέλο δεν προωθεί υποδομές αυτοδιαχείρησης και αυτοοργάνωσης. Κάπως έτσι λοιπόν δεν θεωρούμε αναγκαίο εν ετη 2014 να εξηγήσουμε το λόγο που επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε ενα βωμό του κεφαλαίου,θέλοντας να δώσουμε ένα μύνημα στην καθεστηκυία τάξη.ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Στις 10 Νοέμβρη, ο αναρχικός κρατούμενος Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας με αίτημα να του χορηγηθούν εκπαιδευτικές άδειες, που προβλέπεται απ'το νομο, έχοντας ήδη εισαχθεί στο τει αθήνας. Ο σύντροφος έχοντας ενα αγωνιστικό παρελθόν(απαλλοτριώσεις της τράπεζας πειραιώς και των ελτα,αντάρτικες επιθέσεις σε κρατικούς και πολιτικούς στόχους,συνεχείς πολιτικές παρεμβάσεις μέσα απο τις φυλακές), ήρθε να δώσει ένα ηχηρό παρόν με αγωνιστική ισχύ.
Με όπλο το σώμα του, έχοντας εκ των προτέρων αποδεχτεί τις καταστροφικές συνέπειες για τον οργανισμό του απο το βάρβαρο μέσο της απεργίας πείνας,τζόγαρε, ασκώντας ουσιαστικά ένα πολιτικό εκβιασμό στο κράτος,με όρους διαπραγμάτευσης. Ένας δύσκολος αγώνας, που δεν εστίαζε τόσο στο δικαίωμα των κρατουμένων στην εκπαίδευση, όσο στη διεκδίκηση στιγμών ελευθερίας, ρωγμές στην ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού στα κολαστήρια της δημοκρατίας.Ένας αγώνας που διεξάγει μία κατάσταση επικοινωνιακού πολέμου ανάμεσα στον απεργό και τη πολιτική εξουσία.Και πέρα απο αυτό στοχεύει στο να καταδείξει κοινωνικά,τους εκδικητικούς χειρισμούς της κυριαρχίας απέναντι σε όποιον την εχθρεύεται.
Απέναντι λοιπόν στην απόφαση του Νίκου Ρωμανού, το κράτος, συνυπολογίζοντας τους παράγοντες της κοινωνικοπολιτικής αναδιάρθρωσης και οικονομικής αποσάρθρωσης της τελευταίας περιόδου, όπως και το ενδεχόμενο μιας επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης και το τι μπορει αυτή να επιφέρει,ζύγισε την κατάσταση και ακολούθησε μία διαδικασία σφυγμομέτρησης. Αρχικά παρακολουθήσαμε την αποσιώπηση της απεργίας πείνας απο τα κρατικα παπαγαλάκια(ΜΜΕ), όπως και την εντέχως εικονική απαξίωση της ζωής του Νίκου. Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε πως απ'την πρώτη κιόλας ώρα η είδηση δεν είχε φτάσει στα αρμόδια δικαστικά και πολιτικά γραφεία, ούτε οτι δεν θα συνυπολόγιζαν το κόστος που θα επέφερε ένας νεκρός αναρχικός αγωνιστής. Είναι παγιωμένη τακτική τους -κτ που έχει αποδειχθεί και απο προηγούμενες απεργίες πείνας- να μετράνε απο τη μία την αντοχή του απεργού,μεσα σε ενα καθεστώς που προβλέπει αστυνομοκρατούμενους νοσοκομειακούς θαλάμους και απειλές για χρήση του βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης, και απο την άλλη την ανταπόκριση του κινήματος αλληλλεγγύης ως προς την μαζικότητα, την έκταση και τη δυναμική του,ποντάροντας στη πιθανότητα της παύσης της απεργίας πείνας.
Μέσα σε 31 μέρες είδαμε τις ευθύνες να γίνονται μπαλάκι απο το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού και τον ειδικό εφέτη ανακριτή Νικόπουλο,στο δικαστικό συμβούλιο και τον Άρειο Πάγο, στο τραπέζι του υπ.δικαιοσύνης Αθανασίου και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Σαμαρά, επιδιώκοντας με διαφορετική ένταση ο καθένας, να κάμψουν τον αγώνα. Έχοντας ήδη εκδηλωθεί ανυποχώρητες διαθέσεις απο μεριάς του συντρόφου και του κινήματος αλληλεγγύης, πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να εκδηλώσουν το ανθρωπιστικό τους ενδιαφέρον για την υπόθεση. Είδαμε μεγαλοδημοσιογράφους, ευαισθητοποιημένους celebrities , ”σημαντικά” πολιτικά στελέχη, μέχρι και πολιτικά κόμματα να ζητούν να δοθεί λύση απο τους αρμόδιους για τον δίκαιο αγώνα του Ν.Ρ., σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να καμουφλάρουν την ασχήμια της δημοκρατίας αλλα και να αλλοιώσουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά τόσο του αγώνα όσο και του ίδιου του αναρχικού Ν.Ρ.
Αυτές τις 30 μέρες είδαμε εν ολίγοις, πως η κυριαρχία, μπροστά στο ρίσκο ενας αναρχικός να βρεθεί έξω απο τα μπουντρούμια της, δεν θα διστάσει να εκθέσει και να τσαλακώσει την εικόνα που δείχνει ένα σύστημα ακλόνητο και αρμόδιο να δώσει λύσεις. Ένα σύστημα υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θέσπισε. Δεν θα διστάσει ακόμα να παραδεχτεί δημόσια πως η δημοκρατία βασανίζει και εξοντώνει τους αντιπάλους της, που δεν είναι άλλοι απ' αυτους που αγωνίζονται ,εξεγείρονται, επαναστατούν. Αυτούς που υφίστανται την βάρβαρη καταπίεσή της.Άλλοτε αμύνονται και άλλοτε επιτίθενται.
Σε μία περίοδο κοινωνικού αναβρασμού λοιπόν, ξεκίνησε ένας αγώνας που οδήγησε 3 αναρχικούς κρατούμενους, συντρόφους του Ν.Ρ. να ξεκινήσουν απεργία πείνας ως ένδειξη αλληλεγγύης. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης 24 μέρες και οι Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης 10 μέρες.
Αυτή η μάχη ενάντια στην ολική στέρηση της ελευθερίας, δεν περιοριζεται μονο στις φυλακές. Εξαπλώνεται στους δρόμους της σύγκρουσης, οργανώνεται σε κατειλλειμένα κτίρια, εκπέμπει απο κατειλλειμένα και μη ραδιόφωνα, γεμίζει αμφιθέατρα, πλατείες και γίνεται γνώριμη στ'αυτιά και μάτια του καθένα. Εκδηλώνεται αυθόρμητα με λιντσαρίσματα ρουφιανοδημοσιογράφων και πολιτικών, συντονισμένα με αντάρτικες επιθέσεις και βανδαλισμούς σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.Μετά απο 31 μέρες ψηφίζεται στη βούλη τροπολογία για τις εκπαιδευτικές άδειες κρατουμένων που συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων την χρήση ηλεκτρονικού βραχιολακίου, κτ που ικανοποιεί τις τελικές προσδοκίες του Ν.Ρ. και λήγει την απεργία πείνας και την απεργία δίψας (που είχε ξεκινήσει λίγες ώρες πριν).
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, παρακολουθήσαμε 31 μέρες σκληρής διαπραγμάτευσης. Για μας, ήταν ευδιάκριτο εκ των προτέρων οτι το συγκεκριμένο αίτημα λόγω της πολυπλοκότητας της εφαρμογής του άφηνε πολλές διόδους στους αρμόδιους ώστε να το ικανοποιήσουν εικονικά. Γι' αυτό και στα δικά μας μάτια ήταν ορθή η απόφαση του συντρόφου να επεξηγήσει εξ'αρχής οτι σκοπός του αγώνα του δεν ήταν το δικαίωμα στην εκπαίδευση αλλά να κερδίσει το δικαίωμα μερικής ελευθερίας με όσους καλύτερους όρους γίνεται. Σχετικά με την πολυσυζητημένη αδιάλλακτη αρχικά στάση του συντρόφου εμείς θεωρούμε οτι όταν αποφασίζεις να σταθείς απέναντι απ'τον αντίπαλο με σκοπό να τον αποθαρρύνεις, δεν σφίγγεις τα δόντια σου αλλά τα δείχνεις, ακόμα και αν αυτή η τακτική επιφέρει τελικά ένα εφήμερο προβάδισμα στη μάχη. Απο την άλλη όμως δεν είμαστε μύωπες να μη αντιλαμβανόμαστε οτι απο τη στιγμή που μπαίνεις στο χορό θα χορέψεις, και μιας και ο εχθρός υπερτερεί σε πολλά επίπεδα, αν δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη, καλό θα ήταν να επιχειρείται η ομαλότερη έκβαση της κατάστασης που θα προκύπτει απο τη διεισδυτική ψιλάφισή της.
Και καθώς ο χρόνος περνούσε επικίνδυνα για την υγεία των απεργών πείνας ο Ν.Ρ. πήρε τη μεγάλη απόφαση να προτείνει και να αποδεχτεί εν τέλει την χρήση των αδειών με τους όρους της νέας τροπολογίας. Σ'αυτή εμπεριέχεται και η χρήση της ηλεκτρονικής επιτήρησης. Το βραχιολάκι γεωεντοπισμού, είναι ένα νέο μέσο καταστολής για τα ελληνικά δεδομένα και συμπεριλαμβάνεται στο νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Το κράτος ασφάλειας οχυρώνεται μέσω της τεχνολογικής επιτήρησης, δημιουργώντας ένα διάχυτο πλέγμα ελέγχου. Το προβάλλει ως ένα μέσο αποσυμφόρησης των φυλακών, που όμως θα χρησιμοποιείται για την περεταίρω επιβολή της τάξης, μιας και οι νόμοι τους αδυνατούν να τιμωρούν αναλόγως όλους όσους τους παραβαίνουν.Ανοίγεται έτσι ένα νέο πεδίο εξάπλωσης της της τεχνολογικής εποπτείας. Σύμφωνα με όσα αναγνώσαμε κάποιες μέρες μετά, είναι εντέχνως συγγραμμένη έχοντας εφαρμοστικά κενά. Θεωρούμε πως ο χρόνος θα δείξει τον βαθμό επιβαρρυντικής λειτουργίας για τους επιλαχόντες των φοιτητικών αδειών.
Απο μεριάς μας διακρίναμε επίσης μια ακόμα περίπτωση που διαφαίνεται η διαφορετική αντιμετώπιση απο το κράτος μεταξύ των κρατουμένων. Η εκδικητικότητα προς τα κομμάτια της αντίστασης, ενσωματώνεται σε κάθε πτυχή του σωφρονιστικού συστήματος. Απο τον διασκορπισμό σε διάφορες φυλακές της χώρας( όπως έγινε προσφάτως στις περιπτώσεις του μέλους της ε.ο. Επαναστατικος Αγώνας Νίκου Μαζιώτη και του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου)και τις πειθαρχικές απομονώσεις που υφίστανται κατα καιρούς αγωνιστές,μέχρι τον εμπλουτισμό του αντιτρομοκρατικού νομικού οπλοστασίου και την επικείμενη λειτουργία φυλακών τύπου Γ, με στόχο να σπείρουν φόβο και να κάμψουν όσους το πολεμάνε. Μέσα σ'αυτό το κλίμα άσκησης ολομέτωπης κατασταλτικής πολιτικής απ'το κράτος, αναδεικνύεται η πεποίθηση οτι η υλοποίηση ενός νέου κατασταλτικού σχεδίου μπορεί να φαντάζει προσεδοφόρα μπροστά στις ασφυκτικές συνθήκες αιχμαλωσίας αγωνιστών κρατουμένων αλλά για άλλους κρατούμενους ζημιοφόρα. Γεγονός που δείχνει οτι η ανάγνωση των κοινωνικών αντιθέσεων και οτι αυτές επιφέρουν, θα πρέπει να γίνεται πιο σφαιρικά απο μεριάς μας, και οχι βεβιασμένα, αλλα πρώτερα των αγώνων που διεξάγουμε. Το κατα πόσο κέρδισε έδαφος ο εχθρός, εκ του αποτελέσματος της μάχης που δόθηκε στο σύνολό της όμως, θα το δείξει η ιστορία. Μία μάχη, κομμάτι ενός πολέμου, που διενεργείται απο εκείνες τις μειοψηφίες που τολμούν παίρνοντας προσωπικά και πολιτικά ρίσκα. Ο απολογισμός είναι γόνιμος όταν γίνεται υπο το πρίσμα της εξέλιξης και αποσκοπεί στη συσπείρωση δυνάμεων για την οργάνωση της επαναστατικής υπόθεσης και όχι όταν κακοβούλως ασκείται πολεμική διάσπασης και διαχωρισμού στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αλληλεγγυη, είναι μια ζωντανή αμφίδρομη σχέση. Ετσι λοιπόν αν και οι κινησεις του απεργού και του κινήματος αλληλεγγύης πορεύτηκαν μαζί,δεν ταυτίζονται, άρα και αντιστοίχως η κριτική οφείλει να μην συγχέει τις πολιτικές αντιλήψεις και επιλογές των παραπάνω, όπως επίσης και να σέβεται όλους αυτούς που δίνουν καθημερινά το είναι τους για την απελευθέρωση απο τα δινά της εξουσίας.
Αυτές τις 31 μέρες, σύσσωμος ο ανατρεπτικός χώρος , απέδειξε οτι όταν οι δυνάμεις του συσπειρώνονται πάνω σε ένα κοινό άξονα, είναι ικανός να κλονίσει πολιτικούς σχεδιασμούς, να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τους κοινωνικούς συσχετισμούς να αναχαιτίσει κατασταλτικές απόπειρες.Να γίνεται ασπίδα όταν το κρατικό μαστίγιο επιχειρεί να επιβληθεί. Απέδειξε οτι ο μόνος δρόμος και ο μόνος τρόπος να γίνουμε απειλή για την κυριαρχία και να δημιουργήσουμε ουσιαστικά πλήγματα, είναι η συντονισμένη διεξαγωγή του αγώνα. Οι δράσεις μας αποκτούν ισχύ μόνο όταν κατευθύνονται προς ένα κοινό στόχο,μόνο όταν βλέπουν τον αγώνα τους ως κομμάτι ενός ΚΟΙΝΟΥ ΑΓΩΝΑ. Όταν συνθέτουν τις διαφορετικές τους διαδρομές, συμπληρώνουν η μία την άλλη και στρέφουν τα βέλη τους με λόγο και πράξη απογυμνώνοντας την εξουσιαστική πραγματικότητα που τρέφεται με ανισότητα και εκμετάλλευση. Όταν γίνονται ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις, όταν οι διεργασίες μας χαρακτηρίζονται απο συνέπεια και συνέχεια, όταν υπερνικάμε την ηττοπάθεια και την απογοήτευση και δινόμαστε με αφοσίωση στην υπόθεση. Τότε διανοίγονται δυνατότητες και συνειδητοποιούμε πως το όραμα γίνεται επιτεύξιμο. Και γι' αυτό έχει ιδιαίτερη αξία το πώς θα πορευτούμε αν θέλουμε να μιλάμε για την πιθανότητα της επανάστασης. Ποια στρατηγική θα χαράξουμε πέρα απο την ενασχόληση με ζητήματα επικαιρότητας, επετειακές συρράξεις και ευκαιριακούς συντονισμούς μετα απο κατασταλτικές μεθοδεύσεις.Αν όχι τώρα, τότε πότε είναι η ώρα να οργανώσουμε απο κοινού και με δικούς μας όρους,τη “συστράτευση” όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων πάνω σε μία επαναστατική προοπτική. Εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός πόλου που θα παρεμβαίνει σε όλα τα κοινωνικά πεδία, κάνοντας οικειοποιήσιμη την ιδέα της επανάστασης, τονίζοντας τα αναρχικά προτάγματα, διαμορφώνοντας επαναστατικές συνειδήσεις, οξύνοντας τις αντιθέσεις.
Μπορεί οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία 5 χρόνια να έχουν προμυνήσει εξεγερτικές διαθεσεις απο ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, υπήρξαν περίοδοι που χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στους δρόμους να “καταγγείλουν” τη δυση του μικροαστικού ονείρου, όπως και διάφοροι μονοθεματικοί εργασιακοί και τοπικοί αγώνες διεκδικήσεων, που όμως απο τη δική μας σκοπιά υπολείπονταν επαναστατικής ολότητας. Γι' αυτο, η συμμετοχή μας σε εφήμερους αγώνες μερικής συνθηματολογίας, δίχως την προώθηση μιάς συνολικότερης οπτικής για την απεμπλοκή μας απο τα εξουσιαστικά δίχτυα, δίχως την προσπάθεια ένταξής τους σε ένα ευρύτερο παζλ πολεμικής, μπορείνα είναι σημαντική αλλά δεν αρκεί. Είναι σαφώς απαραίτητο να μετέχουμε και σε επιμέρους κινητοποιήσεις, αν όχι να τις πυροδοτούμε, αναδεικνύοντας όμως τις αναρχικές μας θέσεις και όχι αποσκοπώντας σε μεταρυθμιστικές βελτιώσεις του υπάρχοντος κοινωνικού οικοδομήματος.
Οι μάχες που δίνουμε ενάντια στην εξουσιαστική βαρβαρότητα, οφείλουν να πλαισιώνονται με οξυδερκή διαλεκτική, να συνδέουν και να εμπλουτίζουν τα διάφορα μέτωπα αγώνα.Μόνη μας κατεύθυνση η ολική ρήξη με το κυρίαρχο καθεστώς, η κατάργηση κράτους και κεφαλαίου,το χτισιμο αντιεξουσιαστικών σχέσεων. Και αυτά δεν θα μπορέσουν να επιτευχθούν χωρίς την δημιουργία ενός κινήματος με αναρχικά χαρακτηριστικά που θα χωράει διαφορετικές αναλύσεις, ωστόσο δεν θα κατακερματίζεται δημιουργόντας ρήξεις στα σπλάχνα του. Θα έχει διεισδυτικότητα και θα αλληλεπιδρά με τον κοινωνικό παλμό, θα συνδέεται με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, θα αναγνωρίζει τις αντιφάσεις του αλλά δεν θα αφήνει περιθώρια για αφομίωση και θα παραμένει αιχμηρο.
Τέλος θα προωθεί και θα επεξηγεί την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης.Αυτό σημαίνει επίσης,την αποδοχή, στήριξη και οργάνωση ένοπλων οργανώσεων και ευρύτερων επιθετικών πρωτοβουλιών που θα αποτελούν την αιχμή του δόρατος στο πόλεμο με την εξουσία. Η χρήση των βίαιων μέσων πάλης είναι αναγκαία καθώς μέσα απο τις ίδιες τις επιθετικές ενέργειες ανάλογα με το βαθμό ευστοχίας τους μπορούν να προκαλέσουν ουσιαστικά πλήγματα στις δομές του κράτους και τους θεσμούς του. Μεταφέρουν ενα ηχηρό μύνημα πολέμου στη καθεστηκυία τάξη ενώ ταυτόχρονα σπέρνουν το σπόρο της αντίστασης στο κοινωνικό ιστό.Ας εργαστούμε λοιπόν για τη σύσταση ενός επαναστατικού κινήματος που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις ιστορικές ανάγκες της εποχής μας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ
“...μπορεί τη σελήνη να στην έκρυψαν οι γκρίζοι τοίχοι της φυλακής σου, μα είμαι εγώ εδώ, ίσως και άλλοι πόσοι, να μετράμε μήνα το μήνα ολόγιομα φεγγάρια, καρτερώντας εκείνο το παιδικό χαμόγελο που χάθηκε στη δίνη του πολέμου...”
Αναρχική Κοινοπραξία Επίθεσης»
iefimerida.gr