Το κείμενο με την ανάληψη ευθύνης δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Indymedia
Έχουμε κλείσει πλέον ένα χρόνο σχεδόν συνεχιζόμενου λοκντάουν. Η είσοδος ενός μικροοργανισμού ικανού να διαταράξει τόσο συνολικά τη ζωή της κοινωνίας στό όνομα της υγείας της, μας προβλημάτισε εξαρχής. Τι είδαμε λοιπόν συνοπτικά; Εγκλεισμό της κοινωνίας, παραπάνω εγκλεισμό των ήδη έγκλειστων, νεκρούς στα σύνορα, αναβάθμιση αστυνομικού και στρατιωτικού εξοπλισμού. Τρομοκρατία και πρόστιμα, κάμποσα διαγγέλματα, θανατολαγνεία, απαγόρευση κυκλοφορίας και διαδηλώσεων, νομοσχέδια στην εργασία και την εκπαίδευση, που έκαναν ξεκάθαρη την επιδίωξη αναδιάρθρωσης των καπιταλιστικών σχέσεων, την απόπειρα δολοφονίας του Δημήτρη Κουφοντίνα, και πολλούς μπάτσους.
Οι μπάτσοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή υλοποίησης των παραπάνω πολιτικών. Έτσι δεν άργησε η ώρα που αρχίσαμε να μπουχτίζουμε με το πόσο περιορισμένες ήταν οι στιγμές που δεν τους αντικρίζαμε. Η ασφυκτική παρουσία τους και η έπαρση των συγκεκριμένων και των ανωτέρων τους πως θα καταφέρουν να ισοπεδώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, ακόμα και πριν αυτές καταφέρουν να εκδηλωθούν, δεν τους βγήκε ακριβώς όπως περιμένανε. Αν και η αστυνομική βία εντατικοποιήθηκε, και η ανάδειξή της μπορεί να “σόκαρε” την κοινωνία, γνωρίζουμε ότι δεν αποτελεί καινοτομία της εποχής μας. Γνωρίζουμε ότι ο ρόλος της Αστυνομίας δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση του αστικού δικαίου και της έννομης τάξης, δηλαδή της ομαλής αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων. Όλος ο διάλογος που διεξάγεται γύρω απο τη θεωρία των δύο άκρων, τις καταδίκες “της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται”, μόνο στρεβλός μπορεί να είναι. Δεν υπάρχει τρόπος να αντιστρέφονται οι σχέσεις εξουσίας και να θεωρούνται οι μπάτσοι θύματα.
Το βράδυ της 28ης Απριλίου πραγματοποιήσαμε παρέμβαση, γκρεμίζοντας το μνημείο του νεκρού μπάτσου Νεκτάριου Σάββα, που βρίσκεται δίπλα απ’το πάρκο Δρακοπούλου στα Πατήσια. Όπως δεν μπορεί να συγκριθεί η βία επιβολής και αναπαραγωγής των σχέσεων εκμετάλλευσης με την αντιβία, δηλαδή τη βία αντίστασης στις παραπάνω σχέσεις, έτσι δεν μπορούν να συγκριθούν και οι αποδέκτες αυτής της διαπάλης. Οι δικοί μας βαλλόμενοι είναι ανεκτίμητης αξίας, και η βαρύτητα των δεσμών μας οφείλεται στη σημαντικότητα του συλλογικού μας πείσματος για την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας. Αντίθετα, οι δικοί σας ξεχασμένοι, σχεδόν αναλώσιμοι στην δομική ιεραρχία, ένας φεύγει, καποιός παίρνει τη θέση του. Δυσκολευόμαστε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν είναι άκρως προκλητικό να στέκονται τέτοια μνημεία αγέρωχα, μέσα στις γειτονιές, ανάμεσα σε μετανάστ(ρι)ες, εργάτριες, πλατειακούς, άστεγους, ανάμεσα σ’ όσους πασχίζουν να επιβιώσουν, σ’ όσους βιώνουν την αστυνομική βία.
Σύντροφοι/Συντρόφισσες