Ακολουθεί κείμενο-απάντηση της Πόλας Ρούπα για την ποινή των ισοβίων, που απεστάλη στο zougla.gr.
«18/7/2018
Στις 17/7/2018, ύστερα από 14 μήνες δίκης, το δικαστήριο εκτέλεσε την πολιτική εντολή που είχε λάβει από τους πολιτικούς και μη, προϊσταμένους του να με καταδικάσει στην εσχάτη των ποινών για την βομβιστική επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του ΔΝΤ που είχε πραγματοποιήσει ο Επαναστατικός Αγώνας στις 10/4/2014.
[custom:google-ads]
Οι τρεις δικαστές, ....... βρίσκονταν σαφώς σε διατεταγμένη υπηρεσία, με σκοπό να επιβάλουν την ποινή των ισοβίων, τη μόνη που ήθελε το πολιτικό καθεστώς ως απάντηση στη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, ως απάντηση στη δική μου πολιτική δράση.
Ο εισαγγελέας Περικλής Δράκος στην πρότασή του ομολόγησε ειλικρινώς ότι το μεγάλο διακύβευμα σε αυτή την υπόθεση είναι η πολιτική επικινδυνότητα της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Δήλωσε πως συνολικά η δράση της οργάνωσης είχε την δυνατότητα να προκαλέσει την καθεστωτική κατάρρευση και πως ειδικώς η βομβιστική επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του ΔΝΤ από τύχη δεν προκάλεσε κατάρρευση του κτιρίου επειδή οι φύλακες ασφαλείας πρόλαβαν να κατεβάσουν το ρολό. Δήλωσε πως κατάρρευση της Τράπεζας της Ελλάδας θα σήμαινε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και της οικονομίας. Αυτή είναι η πολιτική θέση που διαμορφώνει την αναγκαιότητα για να μου επιβληθεί τελικά η ποινή των ισόβιων για μια τοποθέτηση βόμβας με δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα.
Και προκειμένου αυτή η πολιτική αναγκαιότητα να τεκμηριωθεί, ο εισαγγελέας ομολόγησε ότι το σύστημα είναι τρωτό απέναντι στον Επαναστατικό Αγώνα και στην δράση του. Το ίδιο έχουν ομολογήσει κατά το παρελθόν. Το έχουν ομολογήσει με διαφόρους τρόπους και σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές ουκ ολίγοι πολιτικοί και κυβερνητικοί παράγοντες. Η δημόσια παραδοχή ότι το σύστημα είναι ευάλωτο από την καίρια και πολιτικά εύστοχη ένοπλη δράση, είναι μια επιτυχία ούτως ή άλλως για τον ένοπλο αγώνα, άλλα και για τον απελευθερωτικό αγώνα συνολικά. Είναι μια ομολογία ότι το σύστημα δεν είναι ούτε άτρωτο ούτε αλώβητο, είναι μια ομολογία που ανατρέπει τους όποιους ισχυρισμούς θέλει να εμπεδώσει στις κοινωνικές συνειδήσεις το καθεστώς και οι φορείς του, ότι τίποτα δεν είναι σε θέση να το πλήξει ουσιαστικά, ότι τίποτα δεν μπορεί να το κλονίσει,
Το σύστημα που δυναστεύσει τις ζωές μας, που ασκεί στην εποχή μας αυτή την υπέρμετρη πολιτική και οικονομική βία, η σύγχρονη δικτατορία του κεφαλαίου και του κράτους δεν είναι τόσο ισχυρή, τελικά.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται την αντιστοιχία της ποινής με την πράξη για την οποία η ποινή αυτή επιβλήθηκε την στιγμή μάλιστα, που στο πρώτο δικαστήριο το οποίο έγινε για την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, καταδικαστήκαμε για 16 συνολικά ενέργειες σε 50 χρόνια φυλακή, ενώ τώρα για 1 ενέργεια καταδικάστηκα στην ποινή των ισοβίων. Στην ίδια ποινή καταδικάστηκε και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης στο δικαστήριο για την Τράπεζα της Ελλάδας το 2016.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ωμή πολιτική εκδίκηση που προκειμένου να εκτελεστεί παραβιάστηκαν νομικά και θεσμικά πλαίσια. Όμως οι αιτίες και οι λόγοι που αυτή η ποινή επιβλήθηκε, είναι όλοι εξ’ ολοκλήρου πολιτικοί και αφορούν στον βαθμό της πολιτικής σύγκρουσης που διεξήγαγε ο Επαναστατικός Αγώνας με την κεντρική πολιτική και οικονομική εξουσία. Αφορούν επίσης, στην ευρύτερη κοινωνική πολιτική συνθήκη, καθώς ενώ διεξαγόταν η πρώτη δίκη, ήταν ζωντανές οι κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο καθεστώς των μνημονίων. Αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που αναδεικνύει την πολιτική και κοινωνική φύση των υποθέσεών μας.
Τα δικαστήρια που διεξάγονται εναντίον μας καθορίζονται από τους κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης. Το υψηλό ή χαμηλό επίπεδο της κοινωνικής σύγκρουσης με το καθεστώς υπαγορεύει τα όρια της εκδικητικότητας των κρατικών δήμιων στις έδρες των δικαστηρίων που μας δικάζουν. Όταν το καθεστώς δείχνει να μην απειλείται από κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις, οι δικαστές αποκαλύπτουν το ωμό πρόσωπό τους ως κρατικοί εκτελεστές, ως στυγνοί καθεστωτικοί εγκληματίες. Γιατί καταδικάζοντας εμένα στην ποινή των ισοβίων, ελπίζουν πως οι τελικοί αποδεκτές θα είναι πολλοί περισσότεροι.
Ο Επαναστατικός Αγώνας στόχευε στην κορυφή της εξουσιαστικής ιεραρχίας. Στόχευε στην καρδιά του συστήματος. Στόχευε στα νευραλγικά του κέντρα, στον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος. Με την δράση του αποκάλυπτε πόσο ευάλωτο είναι το σύστημα απέναντι σε λίγους αποφασισμένους αγωνιστές
Τώρα, ενώ ο Μαζιώτης και εγώ είμαστε πολιτικοί αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους, και ενώ και στους δυο μας έχουν επιβάλει την ποινή των ισοβίων για την ίδια ενέργεια, το καθεστώς με αυτήν την ποινή εκφράζει το μένος του εναντίον μας, χρησιμοποιώντας τους πιστούς του υπηρέτες στις δικαστικές αίθουσες.
Η ποινή αυτή δεν είναι απλώς μια ‘’δικαστική αυθαιρεσία’’. Είναι μια συνειδητή πολιτική στάση που υπαγορεύτηκε από την ίδια την αναγκαιότητα του καθεστώτος να επιβάλει τα μνημόνια και τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, προκειμένου να ξεπεράσει το σύστημα την οικονομική κρίση και να διασωθούν τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών του πλανήτη. Ο Επαναστατικός Αγώνας συνέχισε να αγωνίζεται ενάντια στις δανειακές συμβάσεις, ενάντια στην πρωτόγνωρη πολιτική και οικονομική βία που εξαπολύει τα τελευταία 8 χρόνια το σύστημα πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία. Συνέχισε να αγωνίζεται ακόμα και όταν οι κοινωνικές αντιστάσεις είχαν λυγίσει κάτω από την μπότα της κρατικής βίας και ενώ κανένα από τα σκληρά μέτρα που επιβάλλονταν, δεν έπαιρναν πίσω οι κυβερνήσεις. Για την εμμονή μας, για την αφοσίωσή μας στο πρόταγμα της κοινωνικής αντίστασης και της αναγκαιότητας να ανατραπεί το καθεστώς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση, ανακηρυχτήκαμε σε βασικό πολιτικό κίνδυνο για την συστημική σταθερότητα.
Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε διαγνώσει τι θα συμβεί πριν ακόμα μπει η χώρα στο καθεστώς των μνημονίων. Είχε ξεκινήσει την αντίσταση στα μνημόνια πριν αυτά επιβληθούν. Αναβάθμισε την δράση του καθώς αναμενόταν η αναβάθμιση της συστημικής βίας ενάντια στην κοινωνία. Στόχευσε νευραλγικές δομές και λειτουργίες του συστήματος, στόχευσε τους σημαντικότερους θεσμούς αυτών που ευθύνονταν για την κρίση, που ευθύνονταν για το καθεστώς απόλυτης υποτέλειας και ισόβιας εξοντωτικής σκλαβιάς το οποίο θα μας υπέβαλαν με τις δανειακές συμβάσεις. Χτύπησε το Χρηματιστήριο, την τράπεζα Eurobank, την πολυεθνική Citibank έχοντας ως στρατηγική κατεύθυνση να κάνει ό,τι είναι δυνατό προκειμένου να συμβάλει στην αποτροπή της εξέλιξης που είχαμε ο 2010: Την υπαγωγή της χώρας στην απόλυτη εξουσία των υπερεθνικών οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε) που δουλεύουν για τα συμφέροντα μιας μειοψηφικής υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας.
Αυτή τη στρατηγική του Επαναστατικού Αγώνα στόχευε η ποινή των ισοβίων. Τον συνειδητό και αποφασιστικό αγώνα με κεντρικής πολιτικής και οικονομικής σημασίας χτυπήματα ενάντια στο σύστημα για την αποσταθεροποίησή του ως απάντηση στο εγκληματικό, τρομοκρατικό, δολοφονικό καθεστώς των μνημονίων και της επιτήρησης. Η ποινή των ισοβίων ως απάντηση σε αυτούς που συμμετείχαν σε έναν αποτελεσματικό – κατά τους ίδιους τους καθεστωτικούς φορείς – αγώνα ενάντια στην ισόβια υποδούλωση της κοινωνίας στη χούντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Ποιά είναι τελικά τα ‘‘έννομα αγαθά’’ που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας στις 10/4/2014 για τα οποία με καταδίκασαν στην ποινή των ισοβίων; Η Τράπεζα της Ελλάδας, ένας ιδιωτικός κερδοσκοπικός οργανισμός, μια μετοχική εταιρεία που ανέκαθεν είχε κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση της οικονομικής λειτουργίας του εγχώριου καθεστώτος υπηρετώντας πάντα τα συμφέροντα της άρχουσας οικονομικά τάξης. Είναι η τράπεζα των τραπεζών, το κέντρο του χρηματο-πιστωτικού συστήματος στην χώρα, ο τοποτηρητής των συμφερόντων των ελληνικών τραπεζών. Είναι αυτή που ευθύνεται για τις απώλειες πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία δημοσίων οργανισμών, ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία διαχειρίζεται αποκλειστικά αυτή με ‘’χρηστό’’ τρόπο για τα συμφέροντα των ελληνικών τραπεζών που τοποθετούν σε ‘‘προσοδοφόρα’’ επενδυτικά προϊόντα μέχρι που τα εξαφανίζουν. Ως παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τότε που μπήκε η χώρα στην ΟΝΕ είναι ο τοποτηρητής της στην Ελλάδα. Η ΕΚΤ, ο κεντρικός στυλοβάτης του ευρωπαϊκού χρηματο-πιστωτικού συστήματος, ρυθμιστής της κυκλοφορίας του χρήματος και κεντρικός διαμορφωτής της οικονομικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, είναι ο βασικός πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος, εγγυητής των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ που διασφαλίζει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ότι θα μεταφερθούν τα οικονομικά βάρη και οι απώλειες των πλουσίων στις πλάτες των οικονομικά αδύναμων, στις πλάτες των λαών. Η ΕΚΤ και η ΤτΕ ως παράρτημά της είναι ένας εγκληματικός οργανισμός που δουλεύει για την δικτατορία των κεφαλαιαγορών, που υπάρχει για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων ισχυρών εξοντώνοντας τους πολλούς. Η ΕΚΤ είναι μια κερδοσκοπική πυραμίδα. Είναι μια εγκληματική ληστρική απάτη που λειτουργεί εις βάρος των χρεωμένων λαών της Ευρώπης προς όφελος πάντα της οικονομικής ελίτ και φυσικά του εαυτού της.
Όσο για το ΔΝΤ είναι γνωστός ο ρόλος του στις οικονομικές καταρρεύσεις πολλών χωρών οι οποίες χτύπησαν την πόρτα του για δανεικά. Είναι διαχρονικά ένας στυγνός τοκογλύφος που δρα σε όλο τον πλανήτη μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο εξαναγκάζοντας χώρες να αποσαθρώνουν τις οικονομίες τους, να προσαρμόζουν την οικονομική δομή τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι επίσης ένας εγκληματικός οργανισμός που δένει τις αλυσίδες του χρέους γύρω από τον λαιμό των λαών και τους πνίγει για να διασφαλίσει ότι οι απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου θα εκπληρώνονται στο ακέραιο ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει τον αφανισμό ολόκληρων λαών. Και οι δύο οργανισμοί είναι εγκληματικές τρομοκρατικές δομές. Γι’ αυτούς τους εγκληματίες, γι’ αυτούς τους τρομοκράτες καταδικάστηκα σε ισόβια κάθειρξη.
Το κατασταλτικό χτύπημα το 2010 που ακολούθησε την δολοφονία του συντρόφου μας μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρου Φούντα από τους μπάτσους ύστερα από ένοπλη συμπλοκή στην Δάφνη στις 10/3/2010, ανέκοψε προσωρινά την δράση της οργάνωσης. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα ενώ είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Υπερασπιστήκαμε μία προς μία όλες τις ενέργειες της οργάνωσής μας από το 2003 έως τη στιγμή της σύλληψης και συνεχίσαμε μέσα από την φυλακή να προωθούμε τον επαναστατικό λόγο, να προωθούμε την πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα της σύγκρουσης με το καθεστώς και της ανατροπής του.
Σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς στην χώρα είχε ως αναμενόμενο να υποταχθεί στις απαιτήσεις των δανειστών. Κατέλυσε το ίδιο το Σύνταγμα όπου στηρίζεται το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στην ουσία κατέλυσε την ίδια τη νομιμότητά του. Νομιμοποιημένο το υπάρχον σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν είναι ούτως ή άλλως στις κοινωνικές συνειδήσεις. Η συναίνεση στο καθεστώς έχει εδώ και χρόνια πάψει να υφίσταται. Όμως η αποδοχή των δανειακών συμβάσεων σήμανε και την θεσμική απονομιμοποίησή του, καθώς κατέλυσε το δικό του δίκαιο, το καθεστωτικό δίκαιο. Οι συμβάσεις που συνιστούν το πλέγμα του συστήματος των Συμφωνιών Δανεισμού (Συμβάσεις, Έγκριση του ΔΝΤ, 1ο και 2ο μνημόνιο) είναι όχι μόνο πράξεις ωμής βίας και τρομοκρατίας εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επιβάλλουν την απόλυτη απεμπόληση των όποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απέναντι στους δανειστές. Αυτό φυσικά, δεν πλήττει την ίδια την πολιτική ελίτ, αφού τα δικά της δικαιώματα εξουσίας τα διατηρεί μόνο εντός του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου. Και πολύ περισσότερο δεν πλήττει την οικονομική ελίτ που εδράζει εντός της χώρας, αφού είναι αυτή που κύρια ευνοήθηκε από το καθεστώς των μνημονίων με προεξέχουσα την ηγεσία του τραπεζικού συστήματος, η οποία έλαβε σεβαστά ποσά πολλών δις ευρώ από τα πακέτα της οικονομικής στήριξης, τα οποία χρεώθηκε η κοινωνική βάση της χώρας και θα πρέπει να ξεπληρώνουν οι επόμενες γενιές.
Άπαντες οι πολιτικοί ‘‘άρχοντες’’ αλλά και όλα τα κόμματα που ζητιανεύουν λίγη πολιτική εξουσία διεκδικώντας ρόλο στο πολιτικό καθεστώς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τοποτηρητές των δανειστών, υπηρέτες της οικονομικής ελίτ, εγχώριας και ξένης. Είναι κυρίως υπηρέτες των αγορών, της πραγματικής εξουσίας που ασκεί την οικονομική δικτατορία τους σε όλο τον πλανήτη. Είναι τα δουλικά του μεγάλου κεφαλαίου.
Το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που υπερασπίστηκε ο εισαγγελέας Δράκος στη δίκη ως το μόνο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό σύστημα διακυβέρνησης, από την γέννησή του είναι προορισμένο να προσαρμόζεται στις εξελίξεις του καπιταλισμού, στις απαιτήσεις του κεφαλαίου σε κάθε εποχή ικανοποιώντας τις ανάγκες του.
Το πολιτικό αυτό καθεστώς βρίσκεται ούτως ή άλλως σε παρακμή τις τελευταίες δεκαετίες. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ του αφαίρεσε ουσιαστικές εξουσίες. Όμως τα μνημόνια ήταν η οριστική εκτέλεσή του. Οι αγορές κεφαλαίων όπλισαν το χέρι της Τρόικας και αυτή ‘‘εκτέλεσε’’ το καθεστώς της αντιπροσώπευσης. Από τη στιγμή που το πρώτο μνημόνιο έγινε αποδεκτό από σύσσωμο το πολιτειακό καθεστώς, αφού οι όποιες διαμαρτυρίες δεν συνιστούν παρεμπόδιση στην επιβολή τους και αφού με τους όρους του ίδιου του πολιτικού συστήματος εξουσίας οι δανειακές συμβάσεις ήταν ωμή και βίαιη κατάλυση του Συντάγματος, σύμφωνα με το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 120) και με βάση την ίδια την καθεστωτική νομιμότητα, το πολιτικό σύστημα της χώρας έπρεπε να ανατραπεί.
Δεδομένου ότι η αστική νομιμότητα ισχύει και εφαρμόζεται κατά περίπτωση και δεδομένου ότι το υπάρχον πολιτικό καθεστώς υπάρχει για να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών, η ανατροπή του, ακόμα κι αν αυτή γινόταν αρχικά ως επιχείρηση αποκατάστασης της συνταγματικής νομιμότητας, δεν θα μπορούσε παρά να ανοίξει τον δρόμο σε επαναστατικές διαδικασίες πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, αφού κάθε οπισθοδρόμηση προς την κατεύθυνση της επανασύνταξης του προηγούμενου καθεστώτος με ‘‘άλλους όρους’’, θα ήταν μάταιη.
Έτσι όπως τελικά διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε το πλαίσιο της μνημονιακής αιχμαλωσίας της χώρας, ο μόνος τρόπος απεμπλοκής της, ήταν και παραμένει η ανατροπή του συστήματος. Για αυτήν την αναγκαιότητα μιλούσε και αγωνίστηκε ο Επαναστατικός Αγώνας.
Η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του γραφείου του ΔΝΤ, η επίθεση σε δύο εκ των τριών παραγόντων της Τρόικας, η ένοπλη δράση για την καθεστωτική ανατροπή, η δράση για το μπλοκάρισμα της μνημονιακής σύμβασης, είναι όχι μόνο επιθυμητή αλλά και επιβεβλημένη. Ο Επαναστατικός Αγώνας χτυπώντας την Τράπεζα της Ελλάδας το παράρτημα της ΕΚΤ και το ΔΝΤ, χτύπησε τις δυνάμεις κατοχής, έδρασε για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την σκλαβιά των μνημονίων, από την σύγχρονη τυραννία του κεφαλαίου. Σε τέτοιες εποχές είναι επιβεβλημένη η αντίσταση. Ήταν επιβεβλημένη η ανατροπή της κυβέρνησης το 2010, η αποκαθήλωση όλης της πολιτικής εξουσίας. Ήταν επιβεβλημένο να εισβάλει ο λαός στο κοινοβούλιο και να τους ανατρέψει. Ήταν και είναι επιβεβλημένο να ανατραπεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα.
Η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του ΔΝΤ από τον Επαναστατικό Αγώνα ήταν μια δίκαιη και αναγκαία πράξη αντίστασης.
Η εκχώρηση της κυριαρχίας της χώρας σε κάθε ζήτημα οικονομικό ή πολιτικό, δεν πλήττει την πολιτική ελίτ. Πλήττει την κοινωνία. Το ελληνικό πολιτικό καθεστώς με την αποδοχή την μνημονιακών συμβάσεων και με την επιβολή δύο επιπλέον μνημονίων, με το 4ο μνημόνιο να είναι πιο πρόσφατο, έχει επισήμως αυτοανακηρυχθεί σε δήμιο της κοινωνίας προς χάριν των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών.
Από το 2010 εισήλθε η χώρα σε μια σκοτεινή περίοδο που δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ύστερα από 8 χρόνια ανελέητης οικονομικής βίας και τρομοκρατίας και ενώ τα πακέτα οικονομικής στήριξης στέρεψαν για το ελληνικό κράτος, το 4ο μνημόνιο που επέβαλε η αριστεροφασιστική κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ, μια κυβέρνηση άκρως νεοφιλελεύθερη στην ουσία της δέχθηκε την ισόβια παραμονή μας στο καθεστώς της κατοχικής επιτήρησης, με τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας να συνεχίζονται και για τις επόμενες γενιές.
Η αυτοκυριαρχία ενός λαού υπό τέτοιες συνθήκες, μπορεί να διεκδικηθεί μόνο εκτός του κυρίαρχου καθεστωτικού πολιτικού και οικονομικού πλαισίου. Δηλαδή, μόνο με την ανατροπή του καθεστώτος, μόνο με μια κοινωνική Επανάσταση.
Ενώ λοιπόν, προκειμένου να περάσουν τα μνημόνια, το ίδιο το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κατέλυσε μόνο του την δική του νομιμότητα, ξέσκισε το Σύνταγμα και επί της ουσίας αυτοκαταργήθηκε, θα είχε πρόβλημα να επιβάλει σε εμένα την ποινή των ισοβίων, έστω και αν αυτή παραβιάζει κάθε όριο του κυρίαρχου νομικού πλαισίου;
Η ποινή των ισοβίων είναι μια πράξη βίας που αναλογεί στην βία των μνημονίων, που αναλογεί στον βαθμό απονομιμοποίησης του καθεστώτος, που αναλογεί στο μένος του απέναντι στην αντίσταση, που αναλογεί στην πολιτική απειλή του Επαναστατικού Αγώνα, που αναλογεί στον φόβο της ανατροπής του, στον φόβο της Επανάστασης. Υπάρχουν σημαντικοί πολιτικοί λόγοι για να μου επιβάλλουν την ποινή αυτή: Η συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης όταν με συνέβαλαν, η δημόσια υπεράσπιση της δράσης της οργάνωσης, ο δημόσιος λόγος μου με το πρόταγμα της ανατροπής του καθεστώτος και της κοινωνικής Επανάστασης, η απόφασή μου να περάσω στην ‘‘παρανομία’’ αφού αποφυλακίστηκα για να συνεχίσω την δράση μου, το γεγονός ότι συνέχισα και μετά την σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη να ζω και να αγωνίζομαι στην ‘‘παρανομία’’ επικηρυγμένη με 1 εκατομμύριο ευρώ, το γεγονός ότι δεν παραιτήθηκα ποτέ, δεν λύγισα ποτέ, δεν εγκατέλειψα επιλογές και συντρόφους, το γεγονός ότι στάθηκα και ύψωσα ανάστημα ακόμα και μόνη μου απέναντι σε ένα σύστημα αποφασισμένο να τσακίσει ολόκληρη την κοινωνία προκειμένου αυτό να βγει από την κρίση του, ακόμα και το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω τα έκανε μια γυναίκα, ήταν λόγοι για να στραφεί σύσσωμο το κρατικό και πολιτειακό καθεστώς εναντίον μου. Είναι ενδεικτικό το τι έζησε το παιδί μου κατά την σύλληψή μου. Έθεσαν στο στόχαστρο του κράτους ένα εξάχρονο παιδί για να το τσακίσουν και μέσω αυτού να πλήξουν εμένα, αφού άλλο τρόπο δεν είχαν. Και ενώ το παιδί μας δέχθηκε τέτοια επίθεση, δεν θα επέβαλαν σε εμένα την εσχάτη των ποινών;
Μια στάση διαφορετική από ένα δικαστήριο απέναντί μου, θα ήταν στάση αμφισβήτησης της εξουσίας των μνημονίων στην χώρα, θα ήταν στάση αμφισβήτησης της εξουσίας των θεσμών και της υποτέλειας της κοινωνίας στους δανειστές. Μια στάση διαφορετική από ένα δικαστήριο θα ήταν στάση διαχωριστική από τους εντολοδόχους του, εγχώριους και ξένους που ζητούν πολύ πριν συλληφθώ την παραδειγματικότερη τιμωρία εις βάρος μου. Ποιός θα είχε το ανάστημα σε ένα ειδικό δικαστήριο, σε ένα έκτακτο στρατοδικείο όπως είναι αυτά τα δικαστήρια που μας δικάζουν, να αντισταθεί στα παραπάνω;
Το τελικό διακύβευμα με αυτή την ποινή, τόσο για τον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη όσο και για εμένα είναι να μας λυγίσουν. Οι επιλογές μας, ο αγώνας μας, ο Επαναστατικός Αγώνας, η πολιτική απειλή που αυτός συνιστά και το γεγονός ότι δεν μας έχουν νικήσει, το γεγονός ότι παρά τα χτυπήματα του κράτους παραμένουμε όρθιοι και πιστοί στην στάση μας, το γεγονός ότι πιστεύαμε και πιστεύουμε στο δίκαιο της ανατροπής και της κοινωνικής Επανάστασης, είναι για το καθεστώς μια συνεχής πρόκληση. Ένα όπλο του είναι η ποινή των ισοβίων.
Δηλώνω όμως πως για μια ακόμη φορά δεν θα καταφέρουν απολύτως τίποτα. Θα παραμείνω ισοβίως αφοσιωμένη στον αγώνα για την ανατροπή της χούντας του κεφαλαίου και του κράτους. Θα παραμείνω ισοβίως αφοσιωμένη στην απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό της σύγχρονης τυραννίας. Θα παραμείνω ισοβίως πιστή στο δίκαιο της κοινών».