Οι Ναζί κατασκεύασαν διάφορα περίεργα στρατιωτικά είδη με επίκεντρο την εξέλιξη της στρατιωτικής τεχνολογίας, το γιγαντιαίο Me323 ήταν σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα.
Με έξι κινητήρες και άνοιγμα φτερών 181-πόδια αλλα και την ικανότητα να μεταφέρει 95.000 λίβρες (40,000 κιλά περίπου) εξοπλισμού, αυτος ο “γίγαντας” ήταν ένα απίστευτο αεροπορικό κατόρθωμα.
Πόρτες που βρισκόντουσαν στη μύτη του αεροσκάφους άνοιγαν και επέτρεπαν την είσοδο σε άρματα μάχης, στο πυροβολικό, αλλα και στο προσωπικό για την μεταφορά του μέχρι και 675 μίλια μακριά.
Ωστόσο αν και φαίνεται απίθανο, το αεροσκάφος ειχε ενα τεράστιο πρόβλημα, ήταν επίσης ενας μεγάλος, αργος, ελέφαντας με φτερά!
Το Me 323 ηταν η απάντηση στο ερώτημα που βασάνιζε τους Γερμανούς στις αρχές του πολέμου: Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε τάνκς, στρατεύματα, και πυροβολικό για να εισβάλουμε στο Λονδίνο;
Όπως γράφει ο Tyler Rogoway στο Foxtrot Alpha, το 1940 η Luftwaffe έδωσε στους κατασκευαστές αεροσκαφών Junkers και Messerschmitt μόλις 14 ημέρες για να καταλήξουν σε μια πρόταση για ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να εκπληρώσει ένα τέτοιο κατόρθωμα. Η Junkers δεν τα κατάφερε και τελικά επιλέγη η Messerschmitt με το Me 321.
Αν και οι Γερμανοί τελικά ακύρωσαν την προγραμματισμένη εισβολή της Βρετανίας, (που ονομάστηκε Επιχείρηση Sea Lion), το Me 321 χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στο Ανατολικό Μέτωπο.
Αλλά το τεράστιο μεταφορικό αεροσκάφος αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα, ( αξιζει να σημειώσουμε οτι ειχε μια μικρή επιτυχία κατα της Ρωσίας).
Το 1941, οι Γερμανοί πιλότοι ζητούσαν κατι καλύτερο από το Me 321. Ειχαν κατασκευαστεί μόνο 200 κι ενω κάποια καταστράφηκαν, μερικά αναβαθμίστηκαν και ετσι γεννήθηκε το 323. Ήταν το μεγαλύτερο μεταφορικό αεροσκάφος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με την Daily Mail.
Το αεροσκάφος σχεδιάστηκε με ογκώδη, semi-cantilever, φτερά υψηλής ανάρτησης ικανά για να ανυψώνει πολύ βαριά φορτία. Για να μειώσουν το βάρος του, και για οικονομία στο αλουμίνιο, ένα μεγάλο μέρος του φτερού ήταν φτιαγμένο από κοντραπλακέ και ύφασμα. Η άτρακτος ήταν σύνθεση από μέταλλο, ξύλο και ύφασμα με γερή ενίσχυση στο πάτωμα για να αντέχει το βάρος του φορτίου.
Οι γαλλικές μηχανές επιλέχτηκαν δεδομένου ότι ο σχεδιασμός τους είχε περατωθεί, ενώ η κατασκευή τους στην κατειλημμένη Γαλλία δεν θα ήταν επιβάρυνση των γερμανικών εργοστασίων. Το σύστημα προσγείωσης αποτελείτο από ένα σύνολο 10 semi-recessed τροχών και κυλούσαν σαν ερπύστριες, κάνοντας ικανή την προσγείωση ακόμα και σε τραχύ έδαφος. Εν γένει, το αεροσκάφος αυτό ήταν πρόδρομος των συγχρόνων μεταφορικών αεροσκαφών. Το αμπάρι φορτίου είχε 10 μέτρα μάκρος, 3 μέτρα πλάτος και 4 μέτρα ύψος. Συνήθως φόρτωνε δύο φορτηγά τεσσάρων τόνων το κάθε ένα, ή 8.700 καρβέλια ψωμί (σημαντικά για το μέτωπο), ή ένα πυροβόλο Flak 88 χιλ. με εξοπλισμό, πυρομαχικά και πλήρωμα, ή 52 βαρέλια καύσιμα (252 λίτρων), ή 130 άτομα, ή 60 φορεία.
Το Me 323 είχε πενταμελές πλήρωμα αποτελούμενο από δύο πιλότους, δύο μηχανικούς πτήσης και έναν ραδιοχειριστή. Μερικές φορές, το φορτίο συνοδευόταν από δυο οπλισμένους στρατιώτες. Το πιλοτήριο ήταν ψηλά, στο σημείο σύνδεσης των φτερών και ήταν θωρακισμένο. Είχε έξι αερόψυκτους cylinder radial κινητήρες τύπου Gnome-Rhone 14N 48/49 14 με ισχύ 990 hp ο καθένας. Σε κάθε φτερό είχε έξω από τον τελευταίο κινητήρα τέσσερις βάσεις για βοηθητικούς πυραύλους εκτόξευσης που έδιναν επιπλέον προώθηση κατά την απογείωση.
Οι μηχανές είχαν αντίθετη περιστροφή δεξιά και αριστερά για να εξομοιώνεται η ροπή που παραγόταν από τους έξι κινητήρες. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν μόλις 218 km/h στην επιφάνεια της θάλασσας και μικρότερη σε μεγαλύτερο ύψος. Η ακτίνα δράσης του του ήταν επαρκής για την μεταφορά στρατευμάτων στη βόρεια Αφρική αναχωρώντας από την Ιταλία. Για την άμυνα το Me 323 ήταν εξοπλισμένο με πέντε πολυβόλα 13 χιλ. που ήταν τοποθετημένα στην άτρακτο και σε μια ραχιαία θέση πίσω από τα φτερά. Ως πολυβολητές χρησιμοποιούνταν πρόσθετοι στρατιώτες, ραδιοχειριστές ή και μηχανικοί πτήσης.
Για να κάνουν την κατασκευή του Me 323 πιο φτηνή, χρησιμοποιήθηκε ξύλο για την κατασκευή του και μια γερμανική επιχείρηση επίπλων έγινε ο προμηθευτής των ξύλινων τμημάτων του αεροπλάνου. Επίσης χρησιμοποιήθηκε ύφασμα για την κάλυψη των ατσάλινων τμημάτων αντί της συμβατικής κατασκευής monocoque.
Το Me 323 χρησιμοποιήθηκε το 1943 στις τροφοδότηση του μετώπου και την μεταφορά στρατευμάτων από την Ιταλία και τη Σικελία στην Τυνησία και την βόρεια Αφρική. Σύμφωνα με το World War Two Today απο τα 27 Me 323 που πρόσπάθησαν να φτάσουν απο τη Σικελία στην Τυνησία, 22 καταρρίφθηκαν. Αν και 70 χρόνια μετά τα αεροσκάφη έγιναν τελικά ενα καταπληκτικό μέρος για κατάδυση, κατα την διάρκεια του πολέμου, το 1944, κανένα απο τα αεροσκάφη δε μπόρεσε να εκτελέσει κάποια αποστολή. Σήμερα το μοναδικό δείγμα ειναι ενα φτερό στο μουσείο της αεροπορίας στη Γερμανία.
Πηγη- wikipedia, Business Insider, Foxtrot Alpha, Daily Mail
Απόδοση/Μετάφραση - OnAlert
Με έξι κινητήρες και άνοιγμα φτερών 181-πόδια αλλα και την ικανότητα να μεταφέρει 95.000 λίβρες (40,000 κιλά περίπου) εξοπλισμού, αυτος ο “γίγαντας” ήταν ένα απίστευτο αεροπορικό κατόρθωμα.
Πόρτες που βρισκόντουσαν στη μύτη του αεροσκάφους άνοιγαν και επέτρεπαν την είσοδο σε άρματα μάχης, στο πυροβολικό, αλλα και στο προσωπικό για την μεταφορά του μέχρι και 675 μίλια μακριά.
Ωστόσο αν και φαίνεται απίθανο, το αεροσκάφος ειχε ενα τεράστιο πρόβλημα, ήταν επίσης ενας μεγάλος, αργος, ελέφαντας με φτερά!
Το Me 323 ηταν η απάντηση στο ερώτημα που βασάνιζε τους Γερμανούς στις αρχές του πολέμου: Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε τάνκς, στρατεύματα, και πυροβολικό για να εισβάλουμε στο Λονδίνο;
Όπως γράφει ο Tyler Rogoway στο Foxtrot Alpha, το 1940 η Luftwaffe έδωσε στους κατασκευαστές αεροσκαφών Junkers και Messerschmitt μόλις 14 ημέρες για να καταλήξουν σε μια πρόταση για ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να εκπληρώσει ένα τέτοιο κατόρθωμα. Η Junkers δεν τα κατάφερε και τελικά επιλέγη η Messerschmitt με το Me 321.
Αν και οι Γερμανοί τελικά ακύρωσαν την προγραμματισμένη εισβολή της Βρετανίας, (που ονομάστηκε Επιχείρηση Sea Lion), το Me 321 χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στο Ανατολικό Μέτωπο.
Αλλά το τεράστιο μεταφορικό αεροσκάφος αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα, ( αξιζει να σημειώσουμε οτι ειχε μια μικρή επιτυχία κατα της Ρωσίας).
Το 1941, οι Γερμανοί πιλότοι ζητούσαν κατι καλύτερο από το Me 321. Ειχαν κατασκευαστεί μόνο 200 κι ενω κάποια καταστράφηκαν, μερικά αναβαθμίστηκαν και ετσι γεννήθηκε το 323. Ήταν το μεγαλύτερο μεταφορικό αεροσκάφος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με την Daily Mail.
Το αεροσκάφος σχεδιάστηκε με ογκώδη, semi-cantilever, φτερά υψηλής ανάρτησης ικανά για να ανυψώνει πολύ βαριά φορτία. Για να μειώσουν το βάρος του, και για οικονομία στο αλουμίνιο, ένα μεγάλο μέρος του φτερού ήταν φτιαγμένο από κοντραπλακέ και ύφασμα. Η άτρακτος ήταν σύνθεση από μέταλλο, ξύλο και ύφασμα με γερή ενίσχυση στο πάτωμα για να αντέχει το βάρος του φορτίου.
Οι γαλλικές μηχανές επιλέχτηκαν δεδομένου ότι ο σχεδιασμός τους είχε περατωθεί, ενώ η κατασκευή τους στην κατειλημμένη Γαλλία δεν θα ήταν επιβάρυνση των γερμανικών εργοστασίων. Το σύστημα προσγείωσης αποτελείτο από ένα σύνολο 10 semi-recessed τροχών και κυλούσαν σαν ερπύστριες, κάνοντας ικανή την προσγείωση ακόμα και σε τραχύ έδαφος. Εν γένει, το αεροσκάφος αυτό ήταν πρόδρομος των συγχρόνων μεταφορικών αεροσκαφών. Το αμπάρι φορτίου είχε 10 μέτρα μάκρος, 3 μέτρα πλάτος και 4 μέτρα ύψος. Συνήθως φόρτωνε δύο φορτηγά τεσσάρων τόνων το κάθε ένα, ή 8.700 καρβέλια ψωμί (σημαντικά για το μέτωπο), ή ένα πυροβόλο Flak 88 χιλ. με εξοπλισμό, πυρομαχικά και πλήρωμα, ή 52 βαρέλια καύσιμα (252 λίτρων), ή 130 άτομα, ή 60 φορεία.
Το Me 323 είχε πενταμελές πλήρωμα αποτελούμενο από δύο πιλότους, δύο μηχανικούς πτήσης και έναν ραδιοχειριστή. Μερικές φορές, το φορτίο συνοδευόταν από δυο οπλισμένους στρατιώτες. Το πιλοτήριο ήταν ψηλά, στο σημείο σύνδεσης των φτερών και ήταν θωρακισμένο. Είχε έξι αερόψυκτους cylinder radial κινητήρες τύπου Gnome-Rhone 14N 48/49 14 με ισχύ 990 hp ο καθένας. Σε κάθε φτερό είχε έξω από τον τελευταίο κινητήρα τέσσερις βάσεις για βοηθητικούς πυραύλους εκτόξευσης που έδιναν επιπλέον προώθηση κατά την απογείωση.
Οι μηχανές είχαν αντίθετη περιστροφή δεξιά και αριστερά για να εξομοιώνεται η ροπή που παραγόταν από τους έξι κινητήρες. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν μόλις 218 km/h στην επιφάνεια της θάλασσας και μικρότερη σε μεγαλύτερο ύψος. Η ακτίνα δράσης του του ήταν επαρκής για την μεταφορά στρατευμάτων στη βόρεια Αφρική αναχωρώντας από την Ιταλία. Για την άμυνα το Me 323 ήταν εξοπλισμένο με πέντε πολυβόλα 13 χιλ. που ήταν τοποθετημένα στην άτρακτο και σε μια ραχιαία θέση πίσω από τα φτερά. Ως πολυβολητές χρησιμοποιούνταν πρόσθετοι στρατιώτες, ραδιοχειριστές ή και μηχανικοί πτήσης.
Για να κάνουν την κατασκευή του Me 323 πιο φτηνή, χρησιμοποιήθηκε ξύλο για την κατασκευή του και μια γερμανική επιχείρηση επίπλων έγινε ο προμηθευτής των ξύλινων τμημάτων του αεροπλάνου. Επίσης χρησιμοποιήθηκε ύφασμα για την κάλυψη των ατσάλινων τμημάτων αντί της συμβατικής κατασκευής monocoque.
Το Me 323 χρησιμοποιήθηκε το 1943 στις τροφοδότηση του μετώπου και την μεταφορά στρατευμάτων από την Ιταλία και τη Σικελία στην Τυνησία και την βόρεια Αφρική. Σύμφωνα με το World War Two Today απο τα 27 Me 323 που πρόσπάθησαν να φτάσουν απο τη Σικελία στην Τυνησία, 22 καταρρίφθηκαν. Αν και 70 χρόνια μετά τα αεροσκάφη έγιναν τελικά ενα καταπληκτικό μέρος για κατάδυση, κατα την διάρκεια του πολέμου, το 1944, κανένα απο τα αεροσκάφη δε μπόρεσε να εκτελέσει κάποια αποστολή. Σήμερα το μοναδικό δείγμα ειναι ενα φτερό στο μουσείο της αεροπορίας στη Γερμανία.
Πηγη- wikipedia, Business Insider, Foxtrot Alpha, Daily Mail
Απόδοση/Μετάφραση - OnAlert
http://www.onalert.gr/