Διαβάστε την ομιλία του Βασίλη Βράντζα, Προέδρου Ένωσης Αξιωματικών Αττικής, στο συνέδριο της Π.Ο.ΑΞΙ.Α:
Κυρίες και Κύριοι,
Στη σημερινή μου ομιλία, από το βήμα της κορυφαίας εκδήλωσης της ομοσπονδίας μας που είναι το ετήσιο συνέδριό της, θα αναπτύξω ένα θέμα που είναι άκρως συνδικαλιστικό με την ευρεία έννοια, συνάμα όμως δεν αφορά στενά τον οργανισμό της ΕΛ.ΑΣ και τους εργαζόμενους σε αυτή, αλλά ευρύτερα τη χώρα και την κοινωνία, μέλη της οποίας αποτελούμε όλοι μας και ιδιαίτερα τις νέες γενιές.
Αφορμή για την ομιλία μου αποτελεί η χρεοκοπία της χώρας, η οποία είχε και έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και κατ΄ επέκταση σε εμάς ατομικά και στον εργασιακό μας χώρο και η αντιμετώπιση αυτής, τόσο από τους αρμόδιους πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες, όσο και από το συνδικαλιστικό κίνημα ευρύτερα και από τον καθένα μας ξεχωριστά.
Δυστυχώς οι αρνητικές συνέπειες της χρεοκοπίας τους πρώτους που χτύπησαν πολύ σκληρά ήταν κυρίως τις νεότερες γενιές, δηλαδή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, ακόμη και τις γενιές που θα έρθουν στη ζωή τα επόμενα χρόνια και που κατά τεκμήριο δεν ευθύνονται για τη χρεοκοπία. Οι συνέπειες αυτές έγιναν αντιληπτές με τη μεγάλη ανεργία στους νέους μας, με τους μισθούς πείνας και τη μαύρη εργασία για αυτούς που είχαν την «τύχη» να εργάζονται και εν τέλει με τη φυγή χιλιάδων νέων, κυρίως επιστημόνων, στο εξωτερικό.
Παρά ταύτα η συζήτηση που διεξάγονταν όλα αυτά τα χρόνια( από την αρχή της χρεοκοπίας το 2010) σχεδόν από το σύνολο των πολιτικών και θεσμικών παραγόντων, των ΜΜΕ, αλλά και από την ίδια την κοινωνία δεν αφορούσε στις παθογένειες, στρεβλώσεις και στις κατεστημένες και πελατειακές λογικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία, αλλά εξαντλήθηκε στο «άγριο πετροβόλημα» των εταίρων μας, που είχαν την ατυχία να μας δανείσουν εξωπραγματικά χρηματικά ποσά για να σωθούμε από την ολοσχερή καταστροφή. Και βέβαια στο «κακό» ΔΝΤ που ζητούσε επιτακτικά μεταρρυθμίσεις, μήπως και σώσουμε κάποια στιγμή να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος της Δύσης(που δυστυχώς δεν ήμασταν ποτέ στα 200 χρόνια της νεότερης ιστορίας μας).
Τουναντίον οι συζητήσεις των αρμοδίων παραγόντων και της κοινωνίας επικεντρώθηκαν στις συντάξεις και στις 120 δόσεις γι αυτούς που υπήρξαν θύματα της χρεοκοπίας. Ένα απίστευτος βομβαρδισμός πληροφοριών, ως επί τω πλείστον ανακριβών, κατέκλεισε τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, που αφορούσε αποκλειστικά τα δύο προαναφερόμενα θέματα. Συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της χρεοκοπίας μας, σχεδόν ουδεμία.
[custom:google-ads]
Ειδικότερα:
Γι αυτούς που υπήρξαν θύματα της χρεοκοπίας, ορθώς νομοθετήθηκαν λύσεις, ούτως ώστε να διευκολυνθούν και να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους χιλιάδες συμπολίτες μας. Δυστυχώς όμως υπήρξαν πολλά παραθυράκια στη νομοθεσία, ιδιαίτερα με το γνωστό ως «Νόμο Κατσέλη», που εκμεταλλεύτηκαν χιλιάδες μπαταχτσήδες για να μην πληρώσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν τα εκατομμύρια των συνεπών φορολογουμένων και να πληρώσουν αυτοί τις ζημιές των τραπεζών, με τις τρεις(3) ανακεφαλαιοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Επιπλέον με τις τράπεζες σε θνησιγενή κατάσταση δεν μπορούσε να γίνει και η παραμικρή επένδυση, γιατί ως γνωστόν το οικονομικό σύστημα των προηγμένων και ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης (όπως θέλει να γίνει και η χώρα μας), βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον τραπεζικό δανεισμό για την δημιουργία νέων επιχειρήσεων.
Όπως εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας, αυτό είχε δυσμενείς επιπτώσεις στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Υπήρξε δηλαδή, ένα αρνητικό ντόμινο στην οικονομία, που στο τέλος το πλήρωσαν με την ανεργία τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Για τις συντάξεις κυρίαρχο ιδεολόγημα ήταν το τραγικό επιχείρημα « ότι με τα χρήματα των συντάξεων ζούνε και τα παιδιά μας» και όχι πώς θα βρούνε δουλειά τα παιδιά μας. Ασφαλώς και δεν παραγνωρίζω ότι οι συνταξιούχοι υπέστησαν πολύ μεγάλες περικοπές όλα αυτά τα χρόνια, συνάμα όμως δεν παραβλέπω και αυτό που γνωρίζει ένας πρωτοετής φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου, ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη στη χώρα μας, ιδιαίτερα προ χρεοκοπίας(αλλά και κατόπιν), δεν ανταποκρίνονταν σε καμία περίπτωση στις οικονομικές και παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Σε συνδυασμό δε, με τον αριθμό των συνταξιούχων, που πλησιάζει τα 3.000.000 και σε αναλογία με τους εργαζόμενους σχεδόν ένας προς έναν, ακόμη και σε ηλικίες από 33 ετών!!!!, όπως γυναίκες με ανήλικα τέκνα, δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, σώματα ασφαλείας ,ένοπλες δυνάμεις και την κακή διαχείρηση των ασφαλιστικών ταμείων οδήγησαν αυτά στην ουσιαστική χρεοκοπία τους.
Ως εκ τούτου και επειδή ως γνωστόν «τα χρήματα δε φυτρώνουν στα δέντρα», αλλά παράγονται από την εργασία και την ανταγωνιστική και παραγωγική οικονομία κάθε χώρας, οι νέες και οι νέοι είναι αυτοί, που εκ των πραγμάτων καλούνται να βγάλουν « το κάρο από τη λάσπη» και να οδηγήσουν τη χώρα σε καλύτερες ημέρες και κατ΄επέκταση και τους συνταξιούχους. Πάρα ταύτα, όπως προανέφερα ελάχιστα συζητήθηκαν και ακόμη πιο ελάχιστα νομοθετήθηκαν για τους νέους, ούτως ώστε να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους.
Εκτός αυτών, οι νέοι μας έχουν να αντιμετωπίσουν και τις χρόνιες παθογένειες και στρεβλώσεις του νεοελληνικού κράτους, οι οποίες οδήγησαν και στη χρεοκοπία το 2010 και παρά τη δεκαετή προσπάθεια, με την αμέριστη οικονομική και τεχνοκρατική βοήθεια των εταίρων και φίλων μας, σε πολλούς τομείς δεν αντιμετωπίστηκαν επαρκώς και δεν προχώρησαν μεταρρυθμίσεις αναπτυξιακές που θα δημιουργούσαν νέες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέοι μας, κινδυνεύοντας μάλιστα να μπολιαστούν και οι ίδιοι με αυτό, αν δεν αντιδράσουν γρήγορα και δημιουργικά, είναι η νοοτροπία που έχει ριζώσει στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, κυρίως την εποχή της ¨αστακομακαρονάδας» και των δανεικών. Νοοτροπία που έχει εμποτιστεί με μύθους και ψέματα που «χάιδευαν αυτιά», άρεσαν και βόλευαν όλους μας.
Όπως το κράτος «πατερούλης» που δίνει λύσεις σε όλα τα προβλήματα εργασίας μέσω του βολέματος, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και το όνειρο της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών να προσληφθούν στο δημόσιο και στην ηλικία των σαράντα(40) ετών (ισχύει και για εμάς φυσικά αυτό) να συνταξιοδοτηθούν εισπράττοντας ένα παχυλό εφάπαξ και μία παχυλή σύνταξη, πολύ πάνω των δυνατοτήτων της οικονομίας και των ασφαλιστικών εισφορών που είχαν καταβληθεί.
Και φυσικά ότι « για όλα τα δεινά μας φταίνε οι κακοί ξένοι, που επιβουλεύονται την ωραία μας πατρίδα» και όχι ότι η χώρα έχει καταστεί χώρα συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων, που η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητά της υστερεί σε πολύ μεγάλο βαθμό έναντι των άλλων χωρών, μιας παγκοσμιοποιημένης πλέον οικονομίας.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τον κρατικοδίαιτο και αντιπαραγωγικό ιδιωτικό τομέα, την εμπεδωμένη κουλτούρα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής σε μεγάλα τμήματα επαγγελματιών, τα φαινόμενα διαφθοράς και ανομίας , το αναχρονιστικό σύστημα εκπαίδευσης, που δεν έχει την παραμικρή σύνδεση με την αγορά εργασίας και την προβληματική και γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη, συμπληρώνουν το πάζλ που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και δυστυχώς, όπως προανέφερα, δεν έχουν αντιμετωπιστεί επαρκώς έως και σήμερα.
Συμπερασματικά, απαιτείται να αλλάξει άρδην η νοοτροπία μας αντιμετωπίζοντας τις προαναφερόμενες παθογένειες και στρεβλώσεις δεκαετιών και δημιουργώντας συνάμα ένα φιλικό και ευνοϊκό περιβάλλον για την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις. Επιπλέον επιβάλλεται η δομική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος σε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σημερινής εποχής, που θα προετοιμάζει τους νέους μας να ανταπεξέλθουν στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό, δίνοντας παράλληλα την απαιτούμενη βοήθεια και τα κίνητρα στις νεότερες γενιές να εργαστούν δημιουργικά και παραγωγικά στη χώρα, προσβλέποντας σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον για τους ιδίους.
Εάν τα παραπάνω δεν γίνουν πράξη τότε, δυστυχώς, «το κάρο θα παραμείνει στη λάσπη» και τα εκατομμύρια των συνταξιούχων θα αναμένουν τα εκάστοτε χαρτζιλίκια για να επιβιώσουν. Γιατί ως γνωστόν το κάρο για να βγει από τη λάσπη χρειάζεται το άλογο να είναι μπροστά από αυτό και όχι πίσω του. Δηλαδή για να επιβιώσουν οι συνταξιούχοι πρέπει να υπάρχουν και εργαζόμενοι που θα παράγουν πλούτο, που θα κατανέμεται δίκαια σε όλη την κοινωνία και φυσικά στους ιδίους που τον παράγουν.
Αυτό είναι ΤΟ ΘΕΜΑ που πρέπει, αποκλειστικά και μόνο, να απασχολεί τους πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες, την κοινωνία, εμάς τους ιδίους και φυσικά τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, που συμβάλουν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, η μεγάλη πλειοψηφία αυτών, δεν φώτισε τα πραγματικά αίτια της χρεοκοπίας και δεν βοήθησε στην αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής, καθώς δημιούργησε μια στρεβλή εικόνα στην κοινή γνώμη « ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι κακοί ξένοι, που επιβουλεύονται την ωραία μας πατρίδα».
Έχοντας για χρόνια μια θέση ευθύνης στο συνδικαλιστικό κίνημα των Αξιωματικών της αστυνομίας και ευρισκόμενος προς το τέλος της διαδρομής μου σε αυτό, οφείλω έναντι των νέων γενεών να αναλάβω και τις ευθύνες που μου αναλογούν και προσωπικά ( παρότι σε όλη τη συνδικαλιστική μου πορεία κινήθηκα με γνώμονα τον ορθολογισμό και την πραγματικότητα μακριά από λαϊκισμούς και μαξιμαλιστικές κορώνες), επισημαίνοντας ταυτόχρονα και τις ευθύνες του ευρύτερου συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες κατά την άποψη μου είναι μεγάλες και συνέβαλε και αυτό(στο ποσοστό που του αναλογεί) στη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και στη μετέπειτα ανεπαρκή αντιμετώπιση των αιτιών και παθογενειών που μας οδήγησαν σε αυτή.
Ενσωματωμένο (το συνδικαλιστικό κίνημα) κατά μεγάλο ποσοστό στο κομματικό σύστημα και στις πελατειακές σχέσεις, έδρασε σε πολλές περιπτώσεις προς ίδιον όφελος, κοντόφθαλμα, λαϊκίστικα και μαξιμαλιστικά , αγνοώντας την πραγματικότητα και τις μεγάλες αλλαγές(οικονομικές-κοινωνικές-τεχνολογικές), που συντελέστηκαν από τις αρχές του 1990 και εντεύθεν στο παγκόσμιο «χωριό» που ζούμε.
Κυρίες και Κύριοι,
Ενδεχομένως όσα ακούσατε να μην άρεσαν στη μεγάλη πλειοψηφία από Εσάς, γιατί εκτός των άλλων εκφεύγουν και της γνωστής ξύλινης συνδικαλιστικής γλώσσας, που ουδέποτε μου ήταν αρεστή, όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Επίσης ορισμένοι ή και αρκετοί να τα θεωρούν και εκτός θέματος μιας Γενικής Συνέλευσης, όπου ακούγονται τα γνωστά θέματα της δύσκολης αστυνομικής καθημερινότητας, που φυσικά είναι πολύ σημαντικά και αναλύθηκαν εκτενώς από άλλους συναδέλφους.
Κατά την άποψή μου, όσα ανέπτυξα ενώπιον σας, είναι απολύτως εντός θέματος και μάλιστα στον πυρήνα του προβλήματος. Γιατί εάν δεν επιλυθούν όσα προανέφερα και αφορούν συνολικά τη χώρα όπου ζούμε, εργαζόμαστε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τότε και η δική μας εργασιακή και κοινωνική καθημερινότητα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αυτά τα πράγματα είναι απολύτως αλληλένδετα. Δεν μπορεί να έχεις μια χώρα που «σέρνεται» οικονομικά και «βράζει στη μιζέρια» και ο εργασιακός και κοινωνικός χώρος να ευημερεί. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε όλοι σας είναι αδύνατο.
Αυτή είναι όμως η αλήθεια, ή αν θέλετε η δική μου αλήθεια και ως γνωστόν αυτή είναι πολλές φορές σκληρή και δεν αρέσει. Όπως έχει αποδειχτεί διαχρονικά ως λαός προτιμούμε τα παραμυθάκια και το χάιδεμα των αυτιών. Είναι και ένας από τους λόγους που χρεοκοπούμε κάθε τρεις και λίγο. Έξι επίσημες χρεοκοπίες και ων ουκ έστιν αριθμός με τη μέθοδο της υποτίμησης του νομίσματος από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Ελπίζω αυτή τη φορά όλοι μας να κάνουμε την αυτοκριτική που αρμόζει στις περιστάσεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον , παραμένοντας, έστω και με δυσκολίες, στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ευτυχώς ακόμη ανήκουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Eπιτέθηκε σε αστυνομικούς, τραυμάτισε έναν από αυτούς και προκάλεσε ζημιές σε υπηρεσιακό όχημα