Ακούγοντας, βλέποντας και διαβάζοντας περισπούδαστες αναλύσεις για την Ρωσική πολεμική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας, αισθάνομαι ότι είμαι τόσο μικρός, τόσο ανεπαρκής και τόσο αδύναμος να κατανοήσω την κατάσταση που διαμόρφωσαν οι συσχετισμοί δυνάμεων τόσα χρόνια, τα σκοτεινά σχέδια που σκακιστικά εξυφαίνονται σε ερμητικώς κλειστά δωμάτια από μεγαλοσχήμονες στρατιωτικούς και πολιτικούς αναλυτές, από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, από γεωπολιτικούς και γεωγραφικούς ειδήμονες, από τους κατασκευαστές πολεμικών μηχανών κάθε είδους που θέλουν να δοκιμάσουν στο πεδίο για να τις μοσχοπουλήσουν στη συνέχεια σε όποιον θέλουν να θυματοποιήσουν.
Αυτό που καταστάλαξε στο θυμικό μου εν τέλει, είναι ένα μικρό, ένα ευτελές και ίσως αβάσιμο επιστημονικά συμπέρασμα. Μια ανάλυση ενδεχομένως εξωπραγματική, αλλά και λογική εάν αποδειχθεί.
Κάποιοι δυτικοί (με ανεξάντλητες στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες) ενδεχομένως αναρωτήθηκαν, διαπιστώνοντας ότι η Ρωσία αναπτύσσεται εξοπλιστικά και οικονομικά, μέσω κυρίως των ενεργειακών πόρων που διαθέτει, ότι αυτή η ανάπτυξη μπορεί να τη φέρει στο άμεσο μέλλον στην κεφαλή των κρατών που διακρατούν τη σκυτάλη της πρωτοκαθεδρίας. Άρα κινδυνεύουν να χάσουν όλα όσα σημαντικά κέρδισαν όλα αυτά τα χρόνια από τον ψυχρό πόλεμο και με τη διάλυση της της ΕΣΣΔ. Έπρεπε, λοιπόν, να θέσουν σε εφαρμογή νέα δυναμικά στρατηγικά σχέδια εξουθένωσης της Ρωσίας, αφενός χωρίς αυτά να γίνουν αντιληπτά από τους πληβείους που κυβερνούν, αφετέρου, και το κυριότερο, να τα «κατεβάσουν αμάσητα» οι Ρώσοι κυβερνώντες, πολιτικοί και στρατιωτικοί. Έτσι, αργά και σταθερά, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο επέκτασης του ΝΑΤΟ στις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, γνωρίζοντας την αντίθεση της Ρωσίας, που δεν ήθελε επουδενί να νιώσει κίνδυνο στο μαλακό της υπογάστριο.
Το σχέδιο λειτούργησε άριστα. Όταν οι υποσχέσεις των δυτικών για ένταξη στο ΝΑΤΟ σκέπασαν τον ουρανό της Ουκρανίας, οι συγγραφείς των διεθνών ρόλων ήταν απολύτως βέβαιοι ότι η αντίδραση της Ρωσίας θα ήταν άμεση, έντονη και δυναμική. Η ηγεσία της, όντας γαλουχημένη στη ματαιοδοξία, στον υπέρμετρο ηγεμονισμό και στην οικονομική χλιδή χωρίς όρια, θα άρπαζε την ευκαιρία (έτσι νόμιζε) να αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή. Θα κατάπινε εύκολα την Ουκρανία, θα απειλούσε ανοιχτά τη Σουηδία και τη Φινλανδία, θα εκφόβιζε όλες τις όμορες Χώρες με αλλαγή συνόρων και εγκατάσταση φερέφωνων που θα επέβαλε την πολιτική της και θα απολάμβανε των πλουτοπαραγωγικών τους αποθεμάτων, ώστε να γίνει ακόμα πιο ισχυρή, ακόμα πιο ανεξέλεγκτη. Έτσι νόμισε, έτσι έπραξε. Αλλά έτσι έδωσε την αφορμή να στραφεί η οικουμένη σε βάρος της, χωρίς να τηρεί κανένα πρόσχημα ισορροπιών.
Η Ρωσία είδε το τυρί, αλλά όχι την παγίδα. Απέδειξε ότι δεν έμαθε από την ιστορία της. Ο Τσάρος ήθελε να κατακτήσει την Ιαπωνία και κατέστρεψε τον στόλο και το στράτευμα. Ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο και διέλυσε τη Γερμανία και όσες Χώρες συντάχθηκαν μαζί του. Οι δυτικοί προφέσορες εντόπισαν το θύμα (Ουκρανία) που θα έμπαινε μπροστά, της υποσχέθηκαν τα πάντα και ύστερα την άφησαν μόνη της να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Η δυναμική αντίδραση της Ουκρανίας, έδωσε την αφορμή να ενεργοποιηθεί η συνέχεια των δυτικών σχεδιασμών. Σύσσωμοι οι δυτικοί, αποφάσισαν, δήθεν τυχαία, αλλά αστραπιαία (όπως δεν είχαν πράξει ποτέ μέχρι σήμερα, τουλάχιστον την Ευρώπη, για να μην αναφερθώ και στο δράμα της Κύπρου, που ουδόλως διαφοροποιείται από αυτό της Ουκρανίας), να ενισχύσουν την Ουκρανία με σύγχρονο πολεμικό υλικό, με αεροπλάνα και αντιαεροπορικές συστοιχίες, με πληροφορίες και διαστημικές εικόνες, αλλά και με πακτωλό χρημάτων, ώστε να αντισταθεί όσο γίνεται περισσότερο και αποτελεσματικότερα, χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο το δικό τους ανθρώπινο δυναμικό, να της παράσχουν και υλικά πολιτικής προστασίας, να δεχθούν να φιλοξενήσουν και όσους αποφασίσουν να φύγουν από τη Χώρα, και παράλληλα θα λάβουν οριζόντια δυσβάσταχτα μέτρα σε βάρος της Ρωσίας, που συνδυαστικά με τις δαπάνες που απαιτούνται για τη συντήρηση της πολεμικής της μηχανής, θα την εξουθενώσουν γρήγορα οικονομικά, πολιτικά, στρατηγικά και ενεργειακά. Όταν ο βλακώδης πόλεμος τελειώσει, η Ρωσία θα είναι πάλι ένας παρίας που μέσα στη φτώχεια και την ανεπάρκεια του λαού της, με λαβωμένο το κύρος της και στραπατσαρισμένη την πολεμική της μηχανή, με απλωμένο χέρι θα ζητά βοήθεια από τους ανεπτυγμένους οικονομικά και ανέγγιχτους πολεμικά δυτικούς, να αντιμετωπίσει την οικονομική, στρατιωτική, ενεργειακή και ανθρωπιστική κρίση που θα την πλήξει. Και τότε, ο δικός της ενεργειακός πλούτος, τα γεωπολιτικά της σχέδια, η στρατηγική επιβολής της στους άλλους και η δυναμική επικράτησής της διεθνώς, ως ένας και μοναδικός παίκτης στο διεθνές στερέωμα, θα γίνει ο κόμπος στο λαιμό της, τον οποίο θα έχει βάλει μόνη της και θα τη σφίγγει θανάσιμα. Η συνέχεια της ιστορίας θα καταδείξει ποιος πήρε εγκαίρως τη σωστή θέση στη σκακιέρα, ποιος τήρησε ουδέτερη στάση, ποιος ίσες αποστάσεις και ποιος θα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Το μέλλον θα αποδείξει του λόγου το αληθές ή αναληθές αυτού του κειμένου.
Πηγή: bordernews.gr