Η πρωτιά του δικού μας Γιάννη, του πρώτου Έλληνα μπασκετμπολίστα που λαμβάνει αυτή τη μεγάλη και τιμητική διάκριση, γέμισε με περηφάνια τους Έλληνες και προκάλεσε συγκίνηση.
Η ιστορία του μοιάζει να είναι βγαλμένη από ταινία, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Μόλις στην ηλικία των 24 ετών, ήδη ανήκει στην ελίτ του NBA, καθώς ανακηρύχθηκε MVP του ΝΒΑ, τίτλος που έχει δοθεί σε θρύλους του ΝΒΑ, όπως ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπέρντ και ο Μάικλ Τζόρνταν.
«Ζωντανή διαφήμιση»
Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ζωντανή διαφήμιση της Ελλάδας, κυρίως γιατί το έχει επιλέξει ο ίδιος. Κρατά ελληνικές σημαίες όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, εκφράζει την αγάπη του για την πατρίδα, καθιστώντας τον εαυτό του τον καλύτερο πρεσβευτή της χώρα μας.
Μια αγάπη που προφανώς την απέκτησε μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον από τους μετανάστες γονείς του, οι οποίοι όμως ένιωθαν σεβασμό για τη χώρα που τους υποδέχτηκε.
[custom:google-ads]
Αυτό αποδεικνύεται και από παλαιότερη ανάρτηση της μητέρας του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει δημοσίως τους δασκάλους και καθηγητές που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην άριστη διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωση των παιδιών της.
Η Βερόνικα Αντετοκούνμπο είχε γράψει: «Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και να δώσουμε τα εύσημα στους Έλληνες δασκάλους που υποστήριξαν τα παιδιά μας στην εκπαίδευσή τους στην Ελλάδα. Και πάλι σας ευχαριστούμε».
Το «Έθνος» είχε βρεθεί στη γειτονιά που ξεκίνησαν όλα, τα Σεπόλια, εκεί που το γήπεδο με τη μορφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο φαίνεται πια σχεδόν από... δορυφόρο, και είχε μιλήσει με τους ανθρώπους που δίδαξαν και μεταλαμπάδευσαν την αγάπη για την Ελλάδα στον Γιάννη και στα αδέλφια του.
Η ζωή της οικογένειας δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο Τσαρλς -ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή το 2017- και η Βερόνικα Αντετοκούνμπο έχουν πέντε γιους, τον Φράνσις, που παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο στη Νιγηρία, τον Θανάση, κι αυτός μπασκετμπολίστας στην Ελλάδα και μάλιστα στον Παναθηναϊκό, τον Γιάννη, τον Κώστα που κι αυτός δοκιμάζει το όνειρό του στην Αμερική και τον βενιαμίν της οικογένειας Αλέξανδρο.
«Απλός και ευγενικός»
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο λάτρευε το ποδόσφαιρο επειδή έπαιζε και ο πατέρας του. Όμως ήθελε ό,τι κάνει στον αθλητισμό να είναι μαζί με τον μεγάλο του αδελφό Θανάση, οπότε το μπάσκετ άρχισε να κερδίζει έδαφος σιγά σιγά στην καθημερινότητά του. Όταν πλέον άρχισε να ψηλώνει με εντυπωσιακή ταχύτητα και δεν μπορούσε να κοντρολάρει εύκολα τα πόδια του, η πορτοκαλί μπάλα έγινε η μοναδική του αγαπημένη.
Σήμερα υπάρχει σχέση λατρείας και το άστρο του Γιάννη θα «λάμπει» για πολλά ακόμη χρόνια. Ήταν ένα απλό παιδί, κάτι που φαίνεται και τώρα, ευγενικό, ήξερε να εκτιμάει πράγματα και δεν υπήρξε ποτέ αλαζόνας. Και μπορεί να μην είχε κλίση στα γράμματα, αλλά στον αθλητισμό είχε ένα απαράμιλλο πάθος.
Στην Ελλάδα αυτός και τα τρία αδέλφια του γεννήθηκαν, μπουσούλησαν, περπάτησαν και πρωτοέπαιξαν μπάλα ή μπάσκετ σε κάποιο απομεινάρι αλάνας ή γηπεδάκι των Σεπολίων. Εκεί έμαθαν την αλφαβήτα. Τη δική μας αλφαβήτα. Πατρίδα για τα παιδιά αυτά δεν είναι η χώρα καταγωγής τους, αλλά το μέρος, ο τόπος και οι αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας.
Περιουσία του Γιάννη δεν είναι μόνο τα συμβόλαια του NBA. Αυτά λύνουν τα οικονομικά προβλήματα, αλλά για τον 24χρονο μπασκετμπολίστα η αποδοχή, η συντροφικότητα, η αγάπη που πήρε και έδωσε όταν ήταν ακόμη παιδί, είναι ο κρυμμένος «θησαυρός» που κουβαλάει μαζί του στις αποσκευές και στην ψυχή του.
Ακούγοντας τον Γιάννη να μιλάει ελληνικά μαζί με τα αδέλφια του νιώθεις να πραγματοποιείται αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι, ότι «Έλληνες είναι αυτοί που μετέχουν στη δική μας παιδεία» με την ευρεία έννοια του όρου. Ακόμη και τα ονόματα των παιδιών, όπως και η βάπτισή τους, αναδεικνύουν την πρόθεση των γονιών να ενσωματωθούν πλήρως στην τοπική κοινωνία και να λάβουν ελληνική μόρφωση. Και όχι μόνο…
Οι άνθρωποι που τον έκαναν να αγαπήσει την Ελλάδα
Ο Γιάννης ξεχώρισε για την αγωνιστικότητά του στη ζωή πριν ακόμα πιάσει στα χέρια του την μπάλα του μπάσκετ. Η αστείρευτη θέληση για επιβίωση και η μεγάλη βοήθεια που δόθηκε στη διαπαιδαγώγησή του οδήγησαν τον «Greek Freak» στο αμερικανικό όνειρο…
Οπως μας είχε εκμυστηρευτεί η διευθύντρια στο 62ο Δημοτικό Αθηνών, Αφροδίτη Πανδή, «ήταν πολύ καλά παιδιά, σεμνά, συνεσταλμένα, αλλά είχαν περισσότερο το μυαλό τους στα αθλήματα. Ποτέ δεν μας δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα. Είμαστε περήφανοι που ξεκίνησαν από το σχολείο μας. Είναι η καλύτερη διαφήμιση για το 62ο. Οι γονείς πάντοτε έδειχναν ενδιαφέρον για τα παιδιά τους».
[custom:google-ads]
Εξίσου κολακευτικά ήταν και τα λόγια της κυρίας Ιωάννας Ζαχαροπούλου, δασκάλας στο ίδιο σχολείο, όταν αναφερόταν στον Γιάννη και τα αδέλφια του. «Είχα τον Γιάννη στη Γ' και τη Δ' τάξη, όπως και όλα τα υπόλοιπα αδέλφια εκτός από τον Θανάση και τον Φράνσις. Ολα ήταν εξαιρετικά παιδιά. Είχαν καλές αρχές, ιδιαίτερα ο Γιάννης ήταν πολύ φιλότιμο παιδί και μεγαλώνοντας βλέπαμε το ήθος που έχει και τώρα. Οι γονείς είχαν την αγωνία και ήθελαν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα.
Ακόμη και σήμερα που μιλάει όλος ο πλανήτης για τον Γιάννη, αυτός παραμένει σεμνός. Τον καμαρώνουμε, αλλά είναι και ένα παράδειγμα για το πόσο πρέπει κανείς να εργάζεται, να προσπαθεί για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα».
«Κάτι σπουδαίο…»
Και πλέον στην τελευταία βαθμίδα υποχρεωτικής εκπαίδευσης το πάθος για το μπάσκετ υπερίσχυε όλων, αλλά στη συντριπτική πλειονότητα του διδακτικού προσωπικού είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι αυτό το παιδί θα κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο…
«Θυμάμαι αυτά τα παιδιά με μια μπάλα μπάσκετ συνέχεια στα χέρια» σημείωνε ο Δημήτρης Νυκτερής, γυμναστής και διευθυντής στο 53ο Λύκειο Αθηνών. «Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί. Ο Γιάννης ξεχωρίζει γιατί καλλιέργησε το ταλέντο του. Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι γι’ αυτόν».
Είναι εντυπωσιακό πως όλοι οι καθηγητές του θυμόντουσαν τον Γιάννη ως ένα χαμογελαστό, ευχάριστο και με έμφυτη ευγένεια παιδί, που δεν άφηνε τα προσωπικά οικογενειακά προβλήματα να τον καταβάλουν και να σβήσουν την ελπίδα από το βλέμμα του. «Είχε ταλέντο που φαινόταν από τότε, με πολύ σκληρή δουλειά το ανέπτυξε και σήμερα όλοι μιλάνε γι’ αυτόν. Είχε μια έμφυτη χαρά μέσα του» υπογράμμιζε ο Χρήστος Χριστοδουλίδης, καθηγητής Πληροφορικής.
Ανάλογη ήταν και η άποψη του Αλέξανδρου Μιστιλίογλου, φιλόλογου. «Είμαι εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που μιλάει αυτό το παιδί για την Ελλάδα. Νομίζω ότι έχει επτά πτυχία ηθικής. Δεν το περίμενα. Ήταν πάντοτε καλό παιδί, αλλά τώρα που η επιτυχία έχει χτυπήσει την πόρτα του δείχνει ότι έχει μια ωριμότητα ηθικής που με κάνει να ανατριχιάζω. Τον αναφέρω ως παράδειγμα στους σημερινούς μου μαθητές. Πήρε πολλή αγάπη, αλλά είναι και από τους λίγους που το θυμούνται και δεν το ξέχασαν».
«Η σχέση του με την Εκκλησία»
Πολλά έχουν γραφτεί για τον Γιάννη και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα. Ο Γιάννης είναι η Ελλάδα και σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η σχέση του με την Εκκλησία.
Ελάχιστοι γνωρίζουν πως ο «Greek Freak» είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα Ευάγγελο Γκανά, ιερέα στον ναό του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια, όπου και βαπτίστηκε μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο στις 28 Οκτωβρίου 2012. Ακόμη και η ημερομηνία της βάπτισης μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι…
Μάλιστα, ο Γιάννης ήταν ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας με την ενορία. Τα χρόνια που πέρασε στην Εκκλησία και στο κατηχητικό ήταν χρόνια μιας πορείας προς την ενηλικίωση και μιας διαμόρφωσης του χαρακτήρα του.
Όπως είχε δηλώσει ο πατήρ Ευάγγελος, «ο Γιάννης είναι ο Έλληνας που ενσαρκώνει το απόλυτο success story, ένας έγχρωμος με καταγωγή από τη Νιγηρία που αποτελεί μια ζωντανή διαφήμιση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Ποτέ δεν τον θυμάμαι να έχει έναν γογγυσμό ή μια αίσθηση ότι αδικείται από τη ζωή και να γίνεται επιθετικός απέναντι στην κοινωνία. Το ίδιο είχα διακρίνει και στη μητέρα του, έναν άνθρωπο με αγαθή ψυχή. Μπορεί να υπερίπταται στα γήπεδα, αλλά στην πραγματική ζωή νομίζω ότι πατάει στα πόδια του.
Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν το βλέμμα του Γιάννη. Δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Υπήρχε μια αθωότητα αλλά και μια ελπίδα. Κανένας φόβος και καμία μνησικακία.
Ο Γιάννης πήγε σχολείο στην Ελλάδα, έγινε χριστιανός στην ίδια χώρα και τώρα μπορεί να ζει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού κουβαλώντας τις αναμνήσεις του ως πολύτιμο οδηγό στη μετέπειτα ζωή του.
Δεν με εκπλήσσει που ο Γιάννης αναφέρεται συνέχεια στην Ελλάδα. Η μητέρα του ήθελε να είναι παρούσα στην ενορία, όχι ως ο άνθρωπος που ζητάει βοήθεια για να ξεπεράσει οικονομικά προβλήματα, αλλά ως ένας άνθρωπος που νιώθει ότι είναι ζωντανό μέλος μιας ισότιμης κοινότητας. Γι’ αυτό έχουν κι αυτές τις αγαθές μνήμες».
Πηγή: ethnos.gr