Είναι από τα σύγχρονα υπόγεια πολιτικά ντιμπέιτ. Οι γυναίκες στην ελληνική βουλή κάνουν την φεμινιστική τους επανάσταση αλλάζοντας ορολογίες προς χάριν μίας πιο πολιτικά ορθής ελληνικής πολιτικής γλώσσας. Το πετυχαίνουν όμως;
Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Στην τελευταία ψηφοφορία για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, ακούσαμε ορισμένες γυναίκες βουλευτές να φωνάζουν «παρούσα». Και τον Ιορδάνη Τζαμτζή που εκφωνούσε τον κατάλογο να τις διορθώνει βροντοφωνάζοντας «παρών». Στο φεμινιστικό αυτό κύμα που προσπαθεί να εισβάλει στην Βουλή επικρατεί σύγχυση. Σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής, στην ψηφοφορία για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν υπάρχει αρνητική ψήφος. Οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν τον υποψήφιο που επιθυμούν. Όσοι δεν επιθυμούν να ψηφίσουν κανέναν φωνάζουν «παρών».
Στην προκειμένη περίπτωση όμως που υπάρχει ένας μόνον υποψήφιος τι γίνεται; Δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Οι βουλευτές φωνάζουν «παρών». Ένα «παρών» όμως το οποίο δεν δηλώνει παρουσία, αλλά ψήφο. Έτσι δεν δικαιολογείται η «θηλυκοποίηση» της λέξης «παρών», διότι πολύ απλά οι γυναίκες ψηφίζουν το «παρών» και δεν ενημερώνουν τους συναδέλφους τους πως βρίσκονται στην αίθουσα.
Το «παρών» δεν υποδηλώνει σεξισμό. Και αυτό διότι δεν αναγκάζει τις γυναίκες βουλευτές να δηλώνουν την παρουσία τους βάσει της αρσενικής μετοχής, αλλά να δηλώσουν την ψήφο τους. Με απλά λόγια είναι σαν να αλλάζουν το «όχι» και το «ναι».
Βουλεύτριες. Ναι βουλεύτριες!
Στην λαίλαπα των νεολογισμών που πνίγει την γλώσσα μας προστίθεται και ο όρος «βουλεύτρια». Ναι μία λέξη που έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια προκειμένου να υποδείξει τις Ελληνίδες βουλευτές.
Ναυαρχίδα σε αυτήν την... εκστρατεία είναι (ποιος άλλος;) η Αυγή η οποία σε πρόσφατο άρθρο της με τίτλο «Δεν είμαστε βουλευτές, είμαστε βουλεύτριες»κάνει λόγο για σεξισμό [sic] σε όσους χρησιμοποιούν την λέξη βουλευτής για γυναίκες.
Το άρθρο δεν ήταν κανένα γλωσσικό μάθημα. Ήταν ένα «δελτίο τύπου» εκδήλωσης βουλευτών σχετικά με τον σεξισμό στην Βουλή και φυσικά την γλωσσική προσαρμογή έτσι ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αφροδίτη Σταμπουλή η οποία και κατά την εκφώνηση της ψήφου της στην ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, διαμαρτυρήθηκε για την διόρθωση του κ. Τζαμτζή επειδή ως γυναίκα δεν θα έπρεπε να εκφωνηθεί «παρών», αλλά «παρούσα» για να λάβει την απάντηση «να μάθετε γραμματική». Στην προκειμένη περίπτωση είναι και οι δύο λάθος καθώς δεν πρόκειται για ζήτημα γραμματικής.
Στο ιστολόγιο του ιστορικού-συγγραφέα, Σαράντου Καργάκου διαβάζουμε πως: «ο τύπος “βουλεύτρια” είναι ομαλός, ο μόνος λόγος για να ξενίζει είναι επειδή δεν έχει ακουστεί πολύ. Όπως ο φοιτητής έχει την φοιτήτρια, ο ποιητής την ποιήτρια ή ο εκπαιδευτής την εκπαιδεύτρια έτσι και ο βουλευτής έχει τη βουλεύτρια». Γιατί όμως δεν χρησιμοποιείται ο όρος «βουλευτίνα», ο οποίος είναι και αυτός έμφυλος και λαϊκός τύπος αλλά μας είναι γνώριμος εδώ και χρόνια;
Η εξήγηση είναι απλή. Ο όρος «βουλευτίνα» παραπέμπει σε παλαιότερες ερμηνείες τύπου «η σύζυγος του βουλευτή», κάτι που όμως δεν ισχύει σήμερα για πολλούς όρους.
Η ελληνική γλώσσα όπως και όλες οι γλώσσες του κόσμου αλλάζουν και «σβήνουν» κατάλοιπα του παρελθόντος. Υπάρχουν δεκάδες λέξεις τις οποίες δεν συναντάμε σε θηλυκό όπως πολίτης, θεατής και πολλές άλλες. Πριν από 30 χρόνια, ένας μεγάλος δάσκαλος και υπέρμαχος της δημοτικής, ο Εμμαννουήλ Κριαράς έγραφε ότι «εμείς οι μορφωμένοι κερδίζουμε όταν προσέχουμε πώς εκφράζεται ο λαός». Ο ίδιος έχει παραθέσει μια χαριτωμένη στιχομυθία με έναν χωρικό που μπαίνει στο γραφείο των καθηγητών, σε ένα γυμνάσιο κάπου στη Βόρεια Ελλάδα και ζητάει «την κυρία γυμνασιάρχισσα». Κι εκείνη του απαντάει: «Δεν έχουμε γυμνασιάρχισσα, κύριε».«Ε, τότε την κυρία γυμνασιαρχίνα». Και εκείνη απαντάει: «Οχι, θα πείτε την κυρία γυμνασιάρχη».
Ποιο είναι το θηλυκό του «ο πολίτης»;
Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα με μία άλλη λέξη όπως αυτή του «πολίτη». Άνδρες και γυναίκες αυτοχαρακτηρίζονται ως «πολίτες». Χωρίς διάκριση φύλου. Στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα είναι ο-η πολίτης. Στην λόγια ελληνική συναντάμε επίσης το «η πολίτις, της πολίτιδος» ένας όρος ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Αθήνα, όταν (σε μικρό βαθμό) τέθηκε το ερώτημα, κατά πόσο θα μπορούσε μία γυναίκα να είναι και αυτή μέρος της Πολιτείας. Το λεξικό Μπαμπινιώτη (στη δεύτερη έκδοσή του) στο λήμμα (ο) πολίτης δίνει ως τύπο θηλυκού το (η) πολίτις, με τις εξής γραμματικές πληροφορίες: πολίτιδ-ος, -α, -ίδων. Και ο ναύτης;...
Αυτό που θα πρέπει να λύσουν οι «βουλευτίνες» είναι να παλέψουν για την καταπολέμηση του πραγματικού σεξισμού και όχι να πολεμούν ορολογίες.
ΠΗΓΗ: koolnews.gr