Αναδημοσίευση επιστολής από την ιστοσελίδα www.kathimerini.gr
«Κυρία Επτακοίλη,
Ως κάτοικος των Εξαρχείων γνωρίζω καλά τις υποχρεώσεις μου απέναντι στο κράτος. Πληρώνω φόρους, ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη και ό,τι προβλέπεται από τον νόμο. Από την άλλη πλευρά, το κράτος είναι απόν στα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιότητα που έχω ως πολίτης.
Εχω το δικαίωμα να κινούμαι με ασφάλεια στον δρόμο, να έχω πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους (πάρκα, παιδικές χαρές), να καλώ την αστυνομία και να... έρχεται όταν κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα, να παρκάρω σε χώρους ελεύθερης στάθμευσης δίχως τον φόβο κλοπής ή εμπρησμού του αυτοκινήτου μου. Εχω το δικαίωμα να μην εισπνέω κάθε Παρασκευή καμένα απορρίμματα φλεγόμενων κάδων που μετατρέπονται σε οδοφράγματα, να καταγγέλλω τον βανδαλισμό εισόδων πολυκατοικιών δίχως τον φόβο να υποστώ αντίποινα από ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστικές.
Πώς προστατεύει το κράτος την προσωπική μου περιουσία; Την ψυχική και σωματική μου υγεία; Πώς αποζημιώνομαι για όλα αυτά; Επτακόσια μέτρα από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (το σημαντικότερο της Ελλάδας αν όχι της Ευρώπης) και το ιστορικό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ζω σε μια αστική απομόνωση ανομίας και διαρκούς παραβατικότητας χωρίς καμία απολύτως προστασία. Μαφία και ακραίοι αντιεξουσιαστές, ληστεύουν καθημερινά και απροκάλυπτα την περιουσία μας.
Απειλούν και ασκούν βία σε επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Στρατολογούν μέρος των εξαθλιωμένων μεταναστών και προσφύγων εκμεταλλευόμενοι το κενό της ενσωμάτωσης και τους οδηγούν στην παραβατικότητα. Φορώντας, πάντα, τον εξτρεμιστικό ιδεολογικό μανδύα του αγώνα κατά του συστήματος. Μόνο που δεν χτυπούν το σύστημα αλλά τα θύματά του.
Οι πολιτικοί δεν ακούν. Ελπίζω να ακούσει ο Τύπος και να βοηθήσει το πιο ανεκτικό και ελαστικό στη διαφορετικότητα κομμάτι του πληθυσμού της Αττικής –τους Εξαρχειώτες– να μιλήσουν για όσα συμβαίνουν χωρίς να στιγματιστούν ως φασίστες. Είμαστε πολλοί, είμαστε αποφασισμένοι, έχουμε φτάσει στο όριο».
Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, άνθρωποι που ζουν στα Εξάρχεια, μόνιμοι κάτοικοι εδώ και χρόνια, εκφράζουν την αγωνία τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η γειτονιά τους. Περιγράφουν αφόρητες, «τοξικές» καταστάσεις, συνθήκες χειρότερες από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Αρκετοί δεν έχουν αντέξει, επιλέγοντας να αλλάξουν τόπο κατοικίας. Οσοι μένουν, ελπίζουν ότι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει και η καθημερινότητά τους θα αποκτήσει μια κάποια κανονικότητα. Είναι αρκετός καιρός που τα Εξάρχεια λειτουργούν ως η «παιδική χαρά» των μπαχαλάκηδων. Το πεδίο εκτόνωσής τους.
Η απουσία του κράτους, είτε από ανικανότητα είτε από στρατηγική επιλογή, έχει οδηγήσει πολλούς κατοίκους σε απόγνωση. Ο λόγος που επέλεξα να δημοσιεύσω σήμερα ολόκληρη αυτή την επιστολή, είναι γιατί συμπυκνώνει όλα όσα έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα από Εξαρχειώτες που αγαπούν τη γειτονιά τους. Είναι μια πολύτιμη μαρτυρία. Τα στοιχεία του αποστολέα είναι στη διάθεση της εφημερίδας. Αν κανείς ενδιαφέρεται...