Με κείμενό του που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Νίκος Μαζιώτης κάνει, με αφορμή το εφετείο της πρώτης δίκης της οργάνωσης, μια αναδρομή στην δράση της γράφοντας πως «…Η εμφάνισή μου στο εφετείο μου ξαναδίνει την ευκαιρία να υπερασπίσω τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, τις ενέργειες της περιόδου 2003-2010, να τις συνδέσω με τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της υπαγωγής της χώρας στο μνημόνιο μετά το 2010, να επικαιροποιήσω την αναγκαιότητα του ένοπλου αγώνα στις σημερινές συνθήκες…» ενώ εξηγεί πως αποφάσισε να περάσει στην παρανομία μετά αποφυλάκισή του λόγω 18μηνού μαζί με την Πόλα Ρούπα, επισημαίνοντας ότι «… Επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη δράση της οργάνωσης εναντίον της πολιτικής κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζει πειραματικά στην Ελλάδα η υπερεθνική ελίτ λόγω της καπιταλιστικής κρίσης…»
Αναλυτικά το κείμενο έχει ως εξής:
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη,για το εφετείο της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα.
Στις 22 Μαΐου έχει οριστεί το εφετείο της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Το 2010 καταγράφηκε ιστορικά ότι οι συλλήψεις μας έχουν συνδεθεί με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου και την υπαγωγή του Ελληνικού λαού στην εξουσία του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ, με την επιβολή ενός καθεστώς υποτέλειας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ. Όπως πανηγύριζαν τότε η ελληνική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, η επίθεση του κράτους στον Επαναστατικό Αγώνα απέτρεψε «ένα τρομοκρατικό χτύπημα που θα τελείωνε την οικονομία», δήλωση που αποδείκνυε την επικινδυνότητα της δράσης της οργάνωσης για το καθεστώς μέσα σε μια κρίσιμη συγκυρία και περίοδο που απαξιωνόταν και έχανε την κοινωνική συναίνεση και τα ερείσματά του και διαμορφώνονταν ευνοϊκές συνθήκες για μια προοπτική ανατροπής και επανάστασης στη χώρα. Η πρώτη δίκη της οργάνωσης έγινε σε μια περίοδο (2011-2013) κατά την οποία εφαρμόζεται πειραματικά στη χώρα μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς από αυτοκτονίες- δολοφονίες, από αρρώστιες και έλλειψη περίθαλψης, από υποσιτισμό, από έλλειψη σε βασικά αγαθά. Η ίδια πολιτική και τα μέτρα των ελληνικών κυβερνήσεων οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχια και στην εξαθλίωση, οδήγησε χιλιάδες άνθρωπούς να είναι άστεγοι και να κοιμούνται στους δρόμους, χιλιάδες να τρέφονται από τα σκουπίδια ή να εξαρτώνται από τα συσσίτια. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, ενώ αποσοβήθηκε η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη γεγονός με ανυπολόγιστες συνέπειες εκτός από την χώρα και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρευσε μην μπορώντας να σηκώσει το βάρος της μνημονιακής πολιτικής που εφάρμοσε. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι διάδοχες κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά η οποία υπόγραψε το δεύτερο μνημόνιο το 2012. Την ίδια πολιτική ακολουθεί και η αριστερή κυβέρνηση Σύριζα που εκλέχτηκε πριν από μερικούς μήνες αφού με την συμφωνία του Eurogroup που υπόγραψε στις 20 Φεβρουαρίου συμφώνησε για παράταση της υφιστάμενης μνημονιακής σύμβασης του 2012 ενώ θα υπογράψει και τρίτο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015.
Το εφετείο της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα γίνεται σε μια περίοδο που η πολιτική διάσωσης της υπερεθνικής άρχουσας τάξης, των δανειστών και των πολιτικών τους υπηρετών σε Ευρώπη και Ελλάδα συνεχίζεται, σε μια συγκυρία που η κυβέρνηση Σύριζα ετοιμάζεται να τιμήσει την υπογραφή της στις 20 Φεβρουαρίου και να καταπατήσει τις πολυδιαφημισμένες «κόκκινες γραμμές της» αποδεικνύονταςτην ολοκληρωτική υποχώρηση της κάτι που ως Επαναστατικός Αγώνας λέγαμε ότι θα κάνει ένα χρόνο πριν καν πάρει την εξουσία.
Τον Ιούνιο του 2012 όταν με τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα περάσαμε στην παρανομία, , ενώ συνεχιζόταν η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, και ενώ είχαμε κάνει τη δίκη ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα, και των ενεργειών της οργάνωσης της το διάστημα 2003-2010, ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης της κοινωνικής επανάστασης και καταγγελίας του κεφαλαίου και του κράτους, γνωρίζαμε ότι θα καταδικαστούμε σε μια πολύχρονη βαριά καταδίκη, όπως και έγινε τελικά, αφού το δικαστήριο μας καταδίκασε σε 50 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση ή 25 χρόνια εκτιθείσα ποινή.
Όπως έχω δηλώσει μετά τη σύλληψή μου, στις 16 Ιουλίου 2014, κατά την ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, αποφασίσαμε να περάσουμε στην παρανομία με τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα για να συνεχίσουμε την ένοπλη δράση μες στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί μετά το 2010, με την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη δράση της οργάνωσης εναντίον της πολιτικής κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζει πειραματικά στην Ελλάδα η υπερεθνική ελίτ λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.
Επιλέξαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία, ως τη μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι στην κρίση. Γι΄ αυτό ο Επαναστατικός Αγώνας ως απάντηση, στις 10 Απριλίου 2014 επιτέθηκε με παγιδευμένο αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά στο παράρτημα της ΕΚΤ, στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στο Σύνταγμα, όπου στεγαζόταν και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε σε παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενός διεθνούς χρηματοοικονομικού οργανισμού που ως μέρος της τρόικας είναι συνυπεύθυνος για την επιβολή και εφαρμογή της πολιτικής κοινωνικής γενοκτονίας που προκαλεί τα δεινά του ελληνικού λαού. Είναι συνέχεια της στρατηγικής της οργάνωσης που είχαμε εγκαινιάσει το 2009 με τις επιθέσεις εναντίον της Citibank, της Eurobank και του Χρηματιστηρίου, στρατηγική που αποσκοπεί σε ενέργειες εναντίον στόχων, δομών, θεσμών και προσώπων υπεύθυνων για την κρίση και για την πολιτική διάσωσης που ακολούθησε.
Λόγω της επιλογής μας να περάσουμε στην παρανομία δεν είχαμε σκοπό να ασκήσουμε έφεση στην καταδικαστική απόφαση της 3ης Απριλίου 2013 που μας καταδίκασε σε 50 χρόνια κάθειρξη, ούτε φυσικά να εμφανιστούμε στο εφετείο. Πέραν όμως της επιλογής μας να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα και να μεγαλώσουμε το γιο μας στην ελευθερία, δεν είχαμε την αυταπάτη ότι υπάρχει περίπτωση να σπάσει η ποινή της 25ετούς κάθειρξης, γιατί η καταδίκη μας για τις 16 ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα το διάστημα 2003-2010 ήταν μια καθαρά πολιτική απόφαση του ειδικού δικαστηρίου που βασίστηκε αποκλειστικά και μόνο στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης της συμμετοχής μας στην οργάνωση και στην πολιτική υπεράσπιση των ενεργειών της οργάνωσης εκ μέρους μας –της Πόλας Ρούπα και εμένα- στο δικαστήριο, όπως ομολόγησε ο εισαγγελέας στην πρότασή του και όχι σε αποδείξεις και στοιχεία που τεκμηριώνουν την ατομική συμμετοχή μας και αυτουργία στις επιθέσεις της οργάνωσης ή σε κάποιες από αυτές. Γι’ αυτό όταν από την παρανομία είχαμε εξουσιοδοτήσει τους συνηγόρους μας να παρουσιάσουν τις πολιτικές τοποθετήσεις μας στο στάδιο της δίκης όπου ζητείται η «απολογία» των κατηγορουμένων τον Ιανουάριο του 2013, είχαμε διαμηνύσει στους συνηγόρους μας ότι δεν επιθυμούμε να ασκηθεί έφεση εκ μέρους μας. Όμως από λάθος ή παρανόηση τελικά ασκήθηκε έφεση και έτσι το δικαστήριο με καλεί να εμφανιστώ στις 22 Μαΐου. Η εμφάνισή μου στο εφετείο δεν αποσκοπεί να μειώσει την ποινή ούτε κατά ένα δευτερόλεπτο. Δεν με ενδιαφέρει. Επιθυμώ να παραμείνει η ίδια. Ακόμα και αν υπήρχε η πιθανότητα να μειωθεί η ποινή μου, το αρνούμαι κατηγορηματικά. Επιθυμώ να παραμείνει ίδια με αυτή της συντρόφισσάς μου στην παρανομία.
Η εμφάνισή μου στο εφετείο μου ξαναδίνει την ευκαιρία να υπερασπίσω τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, τις ενέργειες της περιόδου 2003-2010, να τις συνδέσω με τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της υπαγωγής της χώρας στο μνημόνιο μετά το 2010, να επικαιροποιήσω την αναγκαιότητα του ένοπλου αγώνα στις σημερινές συνθήκες, την αναγκαιότητα δράσης του Επαναστατικού Αγώνα όπως αυτή επιτεύχθηκε και με την επίθεση στη διεύθυνση εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στις 10 Απριλίου 2014.
Ο Επαναστατικός Αγώνας δικαιώθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τις εξελίξεις των γεγονότων για την κρίση και τις συνέπειές της, για την πολιτική διάσωση του συστήματος που υιοθετήθηκε με τα μνημόνια, για το ρόλο των ελληνικών κυβερνήσεων που υπηρετούν τους δανειστές της υπερεθνικής ελίτ και τον ρόλο της αριστεράς μετά την μέχρι τώρα εμπειρία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αναγνώρισε το χρέος, τα μνημόνια, την τρόικα, την αξιολόγηση.
Η πρώτη δίκη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας έχει περάσει στην ιστορία. Είναι ένα ντοκουμέντο της σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς επαναστατικής ιστορίας και των κινημάτων, παρά το ότι το κράτος προσπάθησε ανεπιτυχώς να την αποσιωπήσει. Έχει τη θέση της δίπλα στις δίκες αγωνιστών και επαναστατών που σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες κατηγορήθηκαν ως «συμμορίτες» και «εγκληματίες». Ήταν μια δίκη με διεθνείς διαστάσεις γιατί συμμετείχαν ως πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισης συντρόφισσες και σύντροφοι από την Ευρώπη, κομμουνιστές και αναρχικοί, κάποιοι εκ των οποίων συμμετείχαν στο δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης, όπως επίσης συμμετείχαν και σύντροφοι από το ελληνικό αντάρτικο πόλης καθώς και συντρόφισσες/σύντροφοι από τον ελληνικό αναρχικό-αντιεξουσιαστικό και ευρύτερο αντικαπιταλιστικό χώρο.
Η πρώτη δίκη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια πολιτική δίκη, όπου στην πραγματικότητα εμείς, τα μέλη του, ήμασταν οι κατήγοροι και η υπερεθνική και ελληνική οικονομική ελίτ και οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τουλάχιστον 15 ετών ήταν οι κατηγορούμενοι. Η πρώτη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα απέδειξε την πολιτική και ηθική ανωτερότητά μας έναντι των διωκτών μας, έναντι του καθεστώτος. Η μεγάλη πολιτική νίκη που πετύχαμε ήταν ότι το δικαστήριο αποδέχτηκε ότι η δίκη είχε πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού όπως αντιφατικά ομολόγησε ο εισαγγελέας, «τα πρόσωπα είναι πολιτικά, το ιστορικό φαινόμενο –η ένοπλη πάλη- είναι πολιτικό, αλλά οι πράξεις είναι ποινικές» όπως επίσης αποδέχτηκε βάσει των δικών μας πολιτικών τοποθετήσεων ότι δεν είναι «κοινωφελήιδρύματα» οι τράπεζες, τα υπουργεία και το χρηματιστήριο που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας, θέση που ήταν επιβαρυντική για τις κατηγορίες που αφορούσαν τις ενέργειες της οργάνωσης. Όμως το σπουδαιότερο είναι ότι αποδέχτηκε το δικαστήριο ότι, «όπως προέκυψε ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια αναρχική οργάνωση της οποίας τα μέλη εύλογο είναι εκ πεποιθήσεως να απεχθάνονται κάθε μορφής ιεραρχική εξάρτηση», και με βάση αυτό απέρριψε την κατηγορία της «διεύθυνσης». Είναι η πρώτη φορά που δικαστήριο, αναγνώρισε σε πολιτικούς εχθρούς του καθεστώτος που υπηρετεί, τη διαφορετική από την υφιστάμενη κοινωνική και πολιτική οργάνωση που πρεσβεύουν, δηλαδή μια κοινωνία χωρίς ιεραρχία, χωρίς διευθύνοντες και διευθυνόμενους. Το δικαστήριο στην πραγματικότητα αναγνώρισε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι σε μικρογραφία η κοινωνική οργάνωση που προτείνει στο λαό. Η πολύμηνη πολιτική μάχη που δώσαμε στο δικαστήριο με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και την υπεράσπιση των ενεργειών της οργάνωσης δεν οδήγησε μόνο σε οπισθοχώρηση τους διώκτες μας που αποδέχτηκαν την πολιτική φύση του Επαναστατικού Αγώνα και των ενεργειών του, απέρριψαν την θέση περί «κοινωφελών ιδρυμάτων» που αφορούσε στόχους που χτύπησε η οργάνωση όπως και το ότι απέρριψαν την κατηγορία της «διεύθυνσης», αλλά είχε και ως αποτέλεσμα την μείωση της κρατικής επίθεσης όσον αφορά τις ποινές όχι τόσο για τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα αλλά για τους υπόλοιπους κατηγορουμένους.
Η ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα, όπως και η δίκη της οργάνωσης, είναι μια σημαντική σελίδα στην επαναστατική ιστορία, και αυτή τη σελίδα την έγραψε ο Λάμπρος Φούντας που σκοτώθηκε στη συμπλοκή της Δάφνης προετοιμάζοντας ένα χτύπημα ενάντια στη διαφαινόμενη υιοθέτηση του προγράμματος διάσωσης που υιοθετήθηκε ως μνημόνιο λίγο αργότερα υπό την αιγίδα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εξακολουθούμε να την γράφουμε εμείς, που αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση μετά τις συλλήψεις και υπερασπιστήκαμε το Λάμπρο Φούντα και όλες τις ενέργειες της οργάνωσης μία προς μία χωρίς να λογαριάσουμε το κόστος μιας πολύχρονης καταδίκης και μιας ζωής στην παρανομία.
Την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα την γράφουν όλοι αυτοί που επέλεξαν να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στο σύγχρονο φασισμό του καθεστώτος, τον φασισμό του κεφαλαίου και του κράτους, της υπερεθνικής ελίτ και της τρόικα. Ο Επαναστατικός Αγώνας παραμένει ζωντανός. Το αίμα του Λάμπρου Φούντα που χύθηκε στην Δάφνη, οι συλλήψεις, η φυλακή, η απειλή μιας βαρείας καταδίκης δεν μας λύγισαν στο ελάχιστο. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, οι παρεμβάσεις μας μέσα από την φυλακή, η πολύμηνη πολιτική μάχη στο ειδικό δικαστήριο, το πέρασμα μας στην παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα, η συνέχιση της στρατηγικής της οργάνωσης που είχαμε από το 2009 στην αρχή της κρίσης μέχρι την πρόσφατη επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος το 2014, η αταλάντευτη στάση μας παρά το κόστος ακυρώνει την κατασταλτική επίθεση του κράτους εναντίων της οργάνωσης. Η ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003 έως σήμερα είναι ενιαία και αδιαίρετη και δεν μπορεί να παρερμηνευτεί ή να οικειοποιηθεί.
Όπως στο πρώτο δικαστήριο έτσι και στο εφετείο που ξεκινάει στις 22 Μαΐου δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως «τρομοκρατική» οργάνωση. Θα ξανακουστεί το κατηγορητήριο του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον της υπερεθνικής άρχουσας τάξης, των δανειστών, των πολιτικών τους υπηρετών, εναντίον όλων αυτών που αποτελούν μέλη μιας οργανωμένης τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης- του κεφαλαίου και του κράτους-που ληστεύουν και δολοφονούν τους λαούς και που πλουτίζουν από το αίμα τους.
Τιμή για πάντα στο σύντροφο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα
Αλληλεγγύη στην καταζητούμενη και επικηρυγμένη συντρόφισσα
του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα.
Ένοπλος αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση
Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Δομοκού
ΠΗΓΗ: hitandrun.gr