Οι αμφίβιες επιχειρήσεις αποτελούν ένα από τα δυσκολότερα στρατιωτικά εγχειρήματα. Η στρατιωτική ιστορία δείχνει πως τις περισσότερες φορές οι αποβατικές δυνάμεις θα υποστούν μεγάλες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό ενώ πολλές είναι και οι επιχειρήσεις που παραλίγο θα κατέληγαν σε φιάσκο. Σήμερα οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και συγκεκριμένα η Διοίκηση Αμφίβιων Δυνάμεων και η 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών διαθέτουν την προαπαιτούμενη ισχύ προκειμένου να ανταπεξέλθουν με επιτυχή τρόπο στην αποστολή τους.
Στα πλαίσια των διακλαδικών αποστολών που καλούνται να αναλάβουν σε περίοδο σύρραξης ή επεισοδίου χαμηλής έντασης μια εκ των πιθανών αποστολών είναι οι αμφίβιες επιχειρήσεις είτε προς ενίσχυση των νησιωτικών φρουρών (ΑΔΤΕ) είτε ακόμα στην διενέργεια επιχειρήσεων κατάληψης εχθρικού εδάφους στα πλαίσια του δόγματος του Ισοδύναμου Τετελεσμένου, το οποίο αν και έχει παραμεληθεί τόσο από την πολιτική όσο και από την στρατιωτική ηγεσία δεν παύει να είναι μια διαθέσιμη πάντα επιλογή.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΥ.
Το ισοδύναμο τετελεσμένο προβλέπει, ότι σε κάθε εχθρική πράξη εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, θα υπάρχει μία ισοδύναμη απάντηση από την πλευρά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Το θέμα της αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο πάντα απασχολούσε τον ελληνικό αμυντικό σχεδιασμό. Επί δεκαετίες ωστόσο η αντίληψη που επικρατούσε ήταν αυτή μιας γενικευμένης σύρραξης με ένα μέτωπο που ξεκινάει από το απώτατο όριο της ελληνικής άμυνας στον Βόρειο Έβρο και καταλήγει στην Κύπρο. Ο Ελληνικός αμυντικός σχεδιασμός ήταν ως εκ τούτου εστιασμένος σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η κρίση όμως των Ιμίων με την εκδήλωση μιας νέας μορφής διεκδίκησης προβλημάτισε καθώς για πρώτη φορά εκδηλώθηκε μιας μορφής απειλή που έπιασε την ελληνική πλευρά απροετοίμαστη, βγάζοντας της από την ισορροπία της και οδηγώντας την σε αναδίπλωση και διπλωματική ήττα. Όπως ήταν αναμενόμενο η κρίση έγινε η αιτία για την αναπροσαρμογή του ελληνικού αμυντικού δόγματος με την πρόβλεψη αντιμετώπισης παρόμοιων συμβάντων. Μια από τις καινοτομίες που εισήχθησαν ήταν αυτή του δόγματος του «ισοδύναμου τετελεσμένου» δηλαδή της ανταπόδοσης της εχθρικής ενέργειας στο επίπεδο εκδήλωσης της, αποφεύγοντας την κλιμάκωση σε επόμενο επίπεδο και κατά συνέπεια ανεπιθύμητες παρενέργειες σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο.
Η λογική πίσω από αυτήν την κίνηση ήταν προφανής. Η Ελληνική πλευρά, δεν επιθυμούσε την κλιμάκωση πιθανής κρίσης καθώς κάτι τέτοιο θα ευνοούσε τον αντίπαλο, με δεδομένη την υπεροχή του με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων της εποχής. Επιλέχθηκε έτσι η λιγότερο επικίνδυνη επιλογή της λελογισμένης χρήσης βίας και της ελεγχόμενης σύγκρουσης θεωρώντας δεδομένη και την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα. Με βάση αυτήν λογική σε περίπτωση κατάληψης π.χ βραχονησίδας στο Αιγαίο η ελληνική πλευρά θα απαντούσε πιθανώς με ανάλογη ενέργεια, καταλαμβάνοντας εχθρική βραχονησίδα και μεταδίνοντας της ευθύνη για πιθανή κλιμάκωση στον αντίπαλο. Σε περίπτωση δε προσβολής μεγαλύτερης νήσου η απάντηση θα ήταν ανάλογη, είτε με προσβολή ανάλογου μεγέθους νησιού (π.χ Ίμβρου) ή με αντεπιθετική κίνηση στο μέτωπο του Έβρου (π.χ στο προγεφύρωμα του Καραγάτς). Στόχος και στις δύο περιπτώσεις ήταν η κινητοποίηση του διεθνούς παράγοντα και η επίτευξη κάποιας συμφωνίας αμοιβαίας απαγκίστρωσης από κατακτηθέντα εδάφη ή προκληθέντα τετελεσμένα με συνακόλουθη εκτόνωση της σύγκρουσης και αποφυγής χρονικής της παράτασης και πολιτικοστρατιωτικής της επέκτασης. Σε κάποια φάση δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το συγκεκριμένο δόγμα ατόνησε και έχασε την ισχύ του. Με βάση όμως όσα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εξακολουθεί να τελεί σε ισχύ αποτελώντας πτυχή της ελληνικής αμυντικής πολιτικής. Απλώς έχει τύχει της ανάλογης αφομοίωσης του και αποτελεί μια από τις επιλογές που έχει στη φαρέτρα της η πολιτική ηγεσία.
Γνώμη μας ωστόσο είναι πως η ελληνική αμυντική φιλοσοφία πρέπει να απαλλαγεί από το άγχος διαχείρισης μιας πιθανής κρίσης και να εστιασθεί στο ενδεχόμενο μια γενικευμένης σύρραξης. Τα δόγμα του «ισοδύναμου τετελεσμένου» δεν αποτελεί πανάκεια και μπορεί κάλλιστα να υποστηριχθεί πως συνιστά πράξη ημιμέτρου. Πρέπει ο αντίπαλος να πειστεί πως σε περίπτωση που αποτολμήσει επιθετική ενέργειας εις βάρος της χώρας μας δεν κινδυνεύει απλώς από ισοδύναμο πλήγμα αλλά από βαρύτερης μορφής απάντηση που θα εντάσσεται όχι στη λογική του «οφθαλμός αντί οφθαλμού» αλλά «οφθαλμός αντί οδόντος». Να πειστεί δηλαδή πως το χειρότερο για αυτόν αποτέλεσμα δεν είναι απλώς μια αιματηρή ισοπαλία αλλά μιας απροσδιόριστης βαρύτητας ήττα. Μόνο έτσι θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την επιθετική πολιτική του και τα επιθετικά του σχέδια εις βάρος της χώρας μας και να ακολουθήσει τη φωνή της λογικής αποφεύγοντας δηλαδή να ανοίξει την «πόρτα του φρενοκομείου».
Σήμερα, η 32α Ταξιαρχία Πεζοναυτών σε συνδυασμό με την 1η Ταξιαρχία Καταδρομών Αλεξιπτωτιστών και την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία συνιστούν τις δυνάμεις οι όποιες αφενός είναι η χρυσή στρατηγική εφεδρεία των Ενόπλων Δυνάμεων και αφετέρου είναι και οι κατάλληλες δυνάμεις για επιθετικές επιχειρήσεις στο τουρκικό έδαφος.
H ελληνική αμυντική φιλοσοφία πρέπει να απαλλαγεί από το άγχος διαχείρισης μιας πιθανής κρίσης και να εστιασθεί στο ενδεχόμενο μια γενικευμένης σύρραξης.
Διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων.
Η διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων και συγκεκριμένα στην Τουρκία είναι ένα απαιτητικό εγχείρημα που μπορεί όμως να υλοποιηθεί εφόσον υπάρχουν οι ενδεδειγμένες παράμετροι. Εάν λόγου χάρη οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις καταλάβουν ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων και η τακτική κατάσταση δεν ευνοεί την ανακατάληψη του ή έστω εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο τότε πρέπει να εξεταστεί η περίπτωση κατάληψης τουρκικού εδάφους. Ο παράγων γεωγραφία ευνοεί την Τουρκία λόγω της εγγύτητας. Επίσης, οι Τούρκοι διατηρούν ποσοτική υπεροχή έναντι ημών κάτι το οποίο τους ευνοεί να καταλάβουν αιφνιδιαστικά αρκετές νησίδες με σκοπό να μας εξαναγκάσουν να διασπείρουμε δυνάμεις, να τις κατακερματίσουμε και ακολούθως να τις εγκλωβίσουμε με σκοπό είτε να υποστούν βαριές απώλειες είτε να απολεσθούν. Επιπροσθέτως, θα ήταν λάθος εκ μέρους μας να αναλώσουμε δυνάμεις ή μείζονα οπλικά συστήματα με σκοπό οι διάφορες νησίδες πέριξ των κύριων να έχουν πολυπληθείς και ισχυρές φρουρές. Για παράδειγμα το σύμπλεγμα της Μεγίστης απέχει μερικά χιλιόμετρα από την Ιωνία ενώ από την Ρόδο απέχει 120 χιλιόμετρα και από την Κάρπαθο 221 χιλιόμετρα. Η άμυνα του είναι καταδικασμένη απέναντι σε εχθρικές δυνάμεις. Η χρησιμοποίηση ελαφρών αερομεταφερόμενων δυνάμεων όπως αυτές της δύναμης «ΔΕΛΤΑ» θα ήταν λάθος αν οι Τούρκοι διατηρούν αεροναυτικό αποκλεισμό των νησιών. Απαιτείται, άρση των ναυτικών και αεροπορικών αποκλεισμών και γενικά μια αεροναυμαχία κάτι το οποίο κλιμακώνει και την ένταση για να χρησιμοποιήσουμε και διπλωματικούς όρους. Μήπως λοιπόν, η κατάληψη της χερσονήσου της Ντάτκα από δυνάμεις των γειτονικών ΕΤΕΘ θα ήταν προτιμότερη; Μήπως η κατάληψη της Τενέδου θα ήταν ευνοϊκότερη; Και στα δύο μέρη που υποδείξαμε οι Τουρκικές δυνάμεις δεν είναι πολυπληθείς…
«Η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση» αναφέρει το γνωστό ρητό πολέμου και έτσι λοιπόν δεν θα πρέπει να αρκούμαστε μόνον στην άμυνα επί του πατρίου εδάφους. Η ύπαρξη δεκάδων «υποψήφιων» νησίδων προς κατάληψη από τις ΤΕΔ καθιστά αδύνατη την αποτελεσματική άμυνα όλων αυτών. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εκτελέσουμε και επιθετικές επιχειρήσεις οι οποίες δεν είναι απαραίτητο να εμπλέκουν πολλές δυνάμεις αλλά να εμπεριέχουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της παραπλάνησης του εχθρού. Για καλύτερη κατανόηση παραθέτουμε ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως το σύμπλεγμα της Μεγίστης έχει καταληφθεί από αερομεταφερόμενες δυνάμεις του αντιπάλου ενώ το Τουρκικό Ναυτικό έχει αποκλείσει το νησί ναυτικά, τουρκικές πυραυλάκατοι έχουν πάρει θέσεις βολής στα τουρκικά παράλια, υποβρύχια έχουν λάβει θέσεις αναμένοντας τον ελληνικό στόλο και την ίδια ώρα η Τουρκική Αεροπορία έχει απομονώσει την περιοχή νότια της Ρόδου. Ο ελληνικός στόλος ξεκινάει με κατεύθυνση το Καστελόριζο μαζί με Αρματαγωγά τα οποία όμως είναι άδεια και κινούνται απλά και μόνον για να παραπλανήσουν τον εχθρό. Και ενώ λοιπόν, το κύριο μέρος του στόλου πλέει προς την Ανατολική Μεσόγειο επίλεκτες δυνάμεις της «ΔΕΛΤΑ» καταλαμβάνουν αιφνιδιαστικά την Τένεδο ενώ ταυτόχρονα ο ελληνικός στόλος σταματά την πορεία του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο καταλαμβάνουμε ένα νησί ανάλογης στρατηγικής αξίας που ελέγχει το πέρασμα των Στενών με σχετικά μικρές απώλειες αν αναλογιστούμε πως για το Καστελόριζο απαιτείται πρώτα μια αεροναυμαχία. Ακολούθως, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ανταλλάσουμε τα δύο νησιά. Να σημειωθεί πως δεν είναι απαραίτητο να επιτεθούμε μόνον σε ένα νησί αλλά και σε μεγαλύτερο αριθμό στόχων ανάλογα πάντα με τις διαθέσιμες δυνάμεις.
Το ισοδύναμο τετελεσμένο προβλέπει, ότι σε κάθε εχθρική πράξη εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, θα υπάρχει μία ισοδύναμη απάντηση από την πλευρά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.
Εκσυγχρονισμός της Διοίκησης Αμφίβιων Δυνάμεων.
Η Διοίκηση Αμφίβιων Δυνάμεων του Αρχηγείου Στόλου ΠΝ είναι ο κύριος στυλοβάτης των αμφίβιων επιχειρήσεων. Σε αυτή την διοίκηση βασίζουν οι χερσαίες δυνάμεις την ασφαλή μεταφορά τους προς τον Αντικειμενικό Σκοπό. Η οικονομική κρίση δεν αφήνει περιθώρια αγοράς καινούργιων πλοίων με νέες δυνατότητες όπως είναι τα αποβατικά δεξαμενής. Ο σχεδιασμός θα πρέπει να βασίζεται στα υπάρχοντα μέσα τα οποία μπορούν να αναβαθμιστούν. Οι δύο κύριες προτάσεις μας αφορούν:
- Την επαναφορά σε επιχειρησιακή κατάσταση των δύο ZUBR ή την προμήθεια μεταχειρισμένων χόβερκραφτ πολιτικού τύπου. Τα τελευταία χρόνια όμως εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έχει απολέσει δύο πλοία ταχείας μεταφοράς δυνάμεων ZUBR. Τα Πλοία Ταχείας Μεταφοράς (ΠΤΜ) τύπου ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ (Ρωσική ονομασία ZUBR - Νατοϊκή ονομασία POMORNIK) είναι σήμερα τα μεγαλύτερα σε μέγεθος αερόστρωμνα αποβατικά σκάφη (Air - Cushion Landing Craft) στον κόσμο και αποτελούν την τέταρτη γενιά αεροστρόμνων σκαφών. Το ΠΤΜ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ είναι το πρώτο ΠΤΜ που παρελήφθηκε από το ΠΝ. Τα ZUBR με τις εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες που δύναται να αναπτύξουν και με τις μεταφορικές τους ικανότητες μετουσιώνουν την ταχεία αντίδραση σε πράξη. Μέσα σε ελάχιστες ώρες μπορούν να αποπλεύσουν φορτωμένα επίλεκτες δυνάμεις να διασχίσουν το Αιγαίο υπό την κάλυψη επιθετικών ελικοπτέρων και αεροσκαφών της ΠΑ και να αφιχθούν στην περιοχή ενδιαφέροντος άμεσα! Το ΠΝ πρέπει να εξασφαλίσει κονδύλια και επαναφέρει σε επιχειρησιακή κατάσταση τα άλλα δύο ΠΤΜ. Σε άλλη περίπτωση, το ΠΝ πρέπει να προμηθευτεί χόβερκραφτ πολιτικού τύπου.
- Την αναβάθμιση των δυνατοτήτων των πέντε αρματαγωγών Jason class με αναβάθμιση της ισχύ πυρός και της προστασίας τους. Τα Α/Γ αυτού του τύπου έχουν σχεδιασθεί στην Ελλάδα από το ΓΕΝ σε συνεργασία με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Βασικό μειονέκτημα του πλοίου είναι η έλλειψη ενεργών συστημάτων προστασίας όπως είναι το Αμερικανικό CIWS Phanx. Μια λύση χαμηλού κόστους είναι η υιοθέτηση του Ιταλικού συστήματος STRALES στην υπάρχουσα θέση του Otto Melara των 79 χλστ. Το STRALES επιπλέον των συμβατικών ρόλων που μπορεί να αναλάβει (πχ ναυτικός βομβαρδισμός) είναι ικανό να αναλάβει αντιβληματικές αποστολές εφοδιασμένο με πυρομαχικά DART ειδικά σχεδιασμένα με στόχο την αναχαίτιση επερχόμενων βλημάτων σε χαμηλό ύψος. Δέσμη λέιζερ κατευθύνει τα πυρομαχικά φωτίζοντας τον επερχόμενο εχθρικό πύραυλο. Το STRALES βάλει πυρομαχικά τύπου: ΗΕ, ΜΟΜ, PFF, SAPOM, DART και VULCANO με βεληνεκές 40 χιλιόμετρα ιδανικά για ναυτικό βομβαρδισμό. Ακόμα καλύτερη θα ήταν η προσθήκη δύο Phalanx συστημάτων εγγύς άμυνας στην θέση των απαρχαιωμένων Bofors των 40 χλστ. Υπενθυμίζεται πως πρόκειται για σύστημα εναντίων βλημάτων επιφανείας, ασύμμετρων απειλών κτλ. Έχει βάρος 6400 κιλά, είναι 20 χλστ αποτελούμενο από 6 κάνες M61 Vulcan, έχει ταχυβολία 4.500 βολίδες το λεπτό και μέγιστο βεληνεκές 3600 μέτρα. Η τελευταία και πιο σύγχρονη έκδοση του Phalanx είναι η Block 1B. Επιπροσθέτως, υπάρχει και η επιλογή του Sea Ram που συνδυάζει το σύστημα του Phalanx και του RAM με τα βλήματα που αυτό διαθέτει όμοιο με αυτό που υπάρχει στις πυραυλακάτους Super Vita. Πρόκειται για την κορυφαία επιλογή με υψηλό βεβαίως κόστος κτήσης και εγκατάστασης.
Tα υποβρύχια διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για πραγματικούς πολλαπλασιαστές ισχύος.
Απόκτηση πλωτών μέσων αμφίβιας κρούσης.
Όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις οι αποβάσεις είναι σύνθετες στρατιωτικές επιχειρήσεις και εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο. Ο επιτιθέμενος πρέπει να έχει τα κατάλληλα μέσα για να υποστεί τις λιγότερες δυνατές απώλειες και ως εκ τούτου να ολοκληρώσει την αποστολή στο ακέραιο. Σήμερα, δυστυχώς είναι τραγική η κατάσταση στον τομέα των αποβατικών μέσων. Οι Πεζοναύτες χρησιμοποιούν αποβατικές ακάτους που χρονολογούνται από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως πρώτο κύμα χρησιμοποιούν αποβατικές λέμβους που διαθέτουν υψηλή ικανότητα εκτέλεσης ελιγμών όμως παρόλα αυτά απέναντι σε πυρά πυροβολικού δεν έχουν καμία ελπίδα. Έτσι λοιπόν, εάν πρόκειται για οχυρωμένες ακτές με αμυντικά κωλύματα και εχθρική παρουσία η λύση έρχεται από τα Zubr με αμφίβια κρούση επί της ακτής. Και σε αυτή όμως την περίπτωση ο εχθρός μπορεί με πυρά όπλων ευθυτενούς και καμπύλης τροχιάς να προσβάλει τα δύο μόνον σκάφη με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι λύσεις λοιπόν είναι ακόλουθες: απόκτηση τεθωρακισμένων αμφίβιων οχημάτων εφόδου και ταχέων σκαφών αμφίβιας κρούσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται τα παρακάτω πλεονεκτήματα:
- Οι πεζοναύτες αποκτούν οργανικά μέσα εκτέλεσης αποβάσεων ιδανικά για πρώτο κύμα (ταχέα σκάφη αμφίβιας κρούσης). Τα σκάφη αυτά θα μπορούν να αναπτυχθούν ταχέα ενώ διαθέτουν την απαραίτητη ισχύ πυρός για καταστολή του εχθρικού πυρ και την ενδεδειγμένη προστασία- θωράκιση για περίπτωση που χρειαστεί να γίνε βίαιη απόβαση. Οι επιλογές που ξεχωρίσαμε είναι τα σκάφη κλάσης M12 Jurmo και τα σκάφη κλάσης Combat Craft 2010Μ. Τα σκάφη και των δύο κλάσεων είναι ταχύπλοα και μπορούν να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες πλεύσης μεταξύ 40 και 50 κόμβων. Επίσης, στην πλώρη φέρουν καταπέλτη ώστε να μπορεί να αποβιβαστεί το προσωπικό σε ακτές και βραχονησίδες. Άξια αναφοράς είναι και η θωράκιση τους η οποία είναι ανθεκτική απέναντι σε βομβίδια και θραύσματα όπλων καμπύλης τροχιάς αλλά και διαμετρήματος 7,62. Τα σκάφη φέρουν οπλισμό στην πλώρη διαφορετικό ανά κλάση. Τα γενικά χαρακτηριστικά του Μ12 περιλαμβάνουν: εκτόπισμα 14 τόνοι, μήκος 14,2 μέτρα, μέγιστη ταχύτητα 37 κόμβοι, μεταφορική ικανότητα 20 άνδρες μετά φόρτου, οπλισμός ένα πολυβόλο των 12,7 χλστ, ένας όλμος τύπου Nemo των 120 χλστ ή τέλος ένας εκτοξευτής βομβίδων των 40 χλστ. Όλες οι επιφάνειες του σκάφους είναι καλυμμένες από υλικό κέβλαρ. Το Φιλανδικό σκάφος της εταιρίας Μarine Alutech έχει αυτονομία 180 ναυτικά μίλια. Μια ακόμα αξιόλογη επιλογή που ξεχωρίσαμε είναι το σκάφος Combat Craft 2010Μ, το σουηδικό σκάφος της εταιρίας Docsta Varvet. Το CB 2010M έχει εκτόπισμα 56 τόνους, μήκος 24,1 μέτρα, μεταφέρει 32 άνδρες συν 6 άτομα για πλήρωμα, έχει μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 50 κόμβους χάρις σε δύο πανίσχυρους κινητήρες Rolls Royce 550 υδροτζέτ των 1100 Κw έκαστος. Η εμβέλεια του είναι πραγματικά τεράστια και αγγίζει τα 400 ναυτικά μίλια. Πρακτικά, το CB 2010M μπορεί να αποχωρήσει από την έδρα της 32ας ΤΑΞ ΠΖΝ και να έχει αφιχθεί σε λίγες ώρες στην Λέσβο ή στην Ρόδο ή ακόμα και πιο μακριά αφού η απόσταση Βόλος Ρόδος είναι περί τα 313 ναυτικά μίλια απόσταση. Αξιοσημείωτη είναι η θωράκιση του σκάφους που επιτρέπει στους πεζοναύτες να πραγματοποιούν αποβάσεις υπό σφοδρό εχθρικό πυρ. Εντυπωσιακός είναι ο οπλισμός του σκάφους που περιλαμβάνει όλμο των 120 χλστ τύπου AMOS. Ο τελευταίος είναι Σουηδικής κατασκευής και προέλευσης έχει τεθεί σε υπηρεσία του 2007, έχει δύο κάνες βολής η κίνηση των οποίων επιτυγχάνεται με υδρόψυκτο μηχανισμό, έχει μέγιστο βεληνεκές 10 χιλιόμετρα ενώ μπορεί να εκτελέσει και ευθείς βολές από 1550 μέτρα έως και 150 μέτρα, ο ρυθμός βολών περιλαμβάνει μέγιστες 16 βολές το λεπτό ενώ ο μέσος ρυθμός είναι 12. Αξίζει να σημειωθεί πως οι γερανοί των Α/Γ του ΠΝ μεταφέρουν ήδη τις αποβατικές ακάτους (ΑΒΑΚ) που ζυγίζουν 10 τόνους έκαστη οπότε ίσως να μπορεί να εξεταστεί η μικρή αύξηση του φορτίου τους στους 14 τόνους ώστε να μπορούν να μεταφέρουν τα M12 Jurmo ώστε τα σκάφη αυτά να μπορούν να λειτουργούν και από μητρικό πλοίο.
- Η απόκτηση τεθωρακισμένων οχημάτων βοηθά εκτός από την όσον το δυνατό ευκολότερη απόβαση με τις μικρότερες απώλειες και στον μετέπειτα ρόλο αυτού του μηχανοκίνητου πεζικού. Τα τεθωρακισμένα οχήματα αμφίβιας κρούσης μπορούν να εξέλθουν από τους καταπέλτες των αρματαγωγών αλλά και των επίτακτων εμπορικών πλοίων και ακολούθως να εξέλθουν της ακτής. Η πιο οικονομική λύση που μπορεί να αναβαθμίσει κατακόρυφα τις αποβατικές δυνατότητες των Πεζοναυτών είναι τα αμφίβια τεθωρακισμένα AAV-7. Το AAV-7 εισήλθε σε υπηρεσία το 1983 με το σώμα των Αμερικανών πεζοναυτών. Τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι: ταχύτητα πλεύσης 13km/h, επι οδού 72km/h, ιπποδύναμη 400hp από τον κινητήρα Cummins VT400 diesel, μέγιστη αυτονομία 480km και μεταφορική ικανότητα 21 ανδρών. Εμείς θα προτείναμε και την εγκατάσταση του πύργου UT-25-30 της Elbit Systems για την αύξηση της ισχύος πυρός. Το AAV-7 με την χρησιμοποίηση των εκτοξευτών καπνογόνων που επιτρέπουν απόκρυψη στο ορατό, υπέρυθρο και θερμικό φάσμα ελαχιστοποιώντας τις απώλειες των Πεζοναυτών κατά την άφιξή τους στην ακτή. Κατά τη διάρκεια της συνεκπαίδευσης Αμερικανών και Ελλήνων Πεζοναυτών τον Ιούνιου του 2009 γνωστοποιήθηκε στην ελληνική πλευρά η διαθεσιμότητα 60-70 μεταχειρισμένων Αμφίβιων Οχήματα Εφόδου AAV-7Α1 που αποσύρθηκαν πρόσφατα από τις τάξεις του USMC. Οχήματα ιδίου τύπου ήταν υποψήφια σε παλαιότερο πρόγραμμα προμήθειας 77 Τεθωρακισμένων Οχημάτων Αμφίβιας Εφόδου με προβλεπόμενη δαπάνη 250 εκατ. ευρώ για τον εξοπλισμό της 32 Ταξιαρχίας Πεζοναυτών ενώ είχαν πραγματοποιηθεί δοκιμές άφεσής τους από αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ του Πολεμικού Ναυτικού σε παρόμοια συνεκπαίδευση το 2001 (άσκηση "Mέγας Αλέξανδρος"). Να σημειωθεί ότι τα AAV-7 μπορούν να εξέλθουν από τους καταπέλτες των αρματαγωγών κλάσης Σάμος και αυτό αποδεικνύεται και από συνεκπαίδευση των Αμερικανών πεζοναυτών με το HMAS Tobruk του Αυστραλιανού Ναυτικού. Το σκάφος έχει ανάλογους καταπέλτες με τα LST Χίος. Επιπροσθέτως, μια ακόμα οικονομική ενέργεια που θα αναβάθμιζε καθοριστικά τις ικανότητες των Ελλήνων πεζοναυτών είναι η τροποποίηση ορισμένων Μ113 σε Arsigator. Το τελευταίο είναι Ιταλικής σχεδίασης που ενσωματώνει πάνω στο σκάφος του Μ113 κάποια χαρακτηριστικά που το καθιστούν αμφίβιο με δυνατότητες βίαιης κρούσης. Φυσικά, όπως ελέχθη τα Arsigator δέχονται πληθώρα πύργων για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση της φονικότητας τους.
Προμήθεια μεταχειρισμένου υλικού από ΗΠΑ
Εκτός όμως από τα τεθωρακισμένα οχήματα αμφίβιας κρούσης οι ΗΠΑ μπορούν να μας παραχωρήσουν πλεονάζον υλικό εξαιτίας των περικοπών που έχει υποστεί τόσο ο Αμερικανικός Στρατός όσο και το Σώμα των Πεζοναυτών. Έτσι λοιπόν, ο Ε.Σ επωμίζεται μόνον το κόστος μεταφοράς και πιθανής εργοστασιακής υποστήριξης δίχως να δαπανώνται μεγάλα χρηματικά ποσά. Οι δύο κύριες κατηγορίες που Πεζοναύτες χρήζουν αύξησης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων είναι το πυροβολικό και συγκεκριμένα το πυροβολικό μάχης και το αντιαεροπορικό πυροβολικό. Ξεκινώντας από το τελευταίο, η 32αΤΑΞ ΠΖΝ δεν διαθέτει οργανικά αντιαεροπορικά συστήματα εγγύς αεράμυνας. Το AN/ TWQ 1 Avenger της αμερικανικής Joint Electronics Type Designation System είναι ένα οπλικό σύστημα ανάλογο με τα υπάρχουσα ASRAD HELLAS που φέρουν τέσσερις εκτοξευτές FIM-92 STINGER με την διαφορά πως το AN/ TWQ 1 φέρει 8 συν ένα πολυβόλο των 0,50 ιντσών! Η εμβέλεια κάλυψης είναι στα 4,8 χιλιόμετρα και είναι μια πολύ καλή επιλογή απέναντι σε χαμηλά ιπτάμενους στόχους, ελικόπτερα κτλ. Εξαιτίας της ύπαρξης ζεύξης δεδομένων Link 11 AN/ TWQ 1 Avenger μπορεί να παίρνει δεδομένα και από άλλους αισθητήρες όπλων ετέρων κλάδων κάνοντας πράξη την δικτυοκεντρική αεράμυνα. Μια εναλλακτική λύση είναι η απόκτηση αυτόνομων εκτοξευτών FIM 92C STINGER εφοδιασμένα με νυχτερινά σκοπευτικά ΑΝ/ PAS 18. Αξίζει να σημειωθεί πως οι Βρετανοί πεζοναύτες στα Φώκλαντ αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα αεράμυνας παρά την τότε ύπαρξη συστημάτων Rapier. Στην αρχή το προγεφύρωμα είναι ευάλωτο και γι’ αυτό πρέπει να προστατευθεί από εχθρικά αεροσκάφη και ελικόπτερα που θα επιχειρήσουν περίσφιξη.
Τέλος, ο τομέα του πυροβολικού μάχης μπορεί να βελτιωθεί είτε με την απόκτηση μεταχειρισμένων πυροβόλων Μ119 των 105 χλστ ή την αγορά νέων όπως είναι το Μ777. Το Μ777 τέθηκε σε υπηρεσία το 1989 είναι διαμετρήματος 105 χλστ, η εμβέλεια του είναι 11,6 και 13,7 χιλιόμετρα με συμβατικά πυρομαχικά ενώ φτάνει και τα 19,5 με πυρομαχικά Μ913 HERA. Aκόμα καλύτερη είναι η απόκτηση ρυμουλκούμενων πυροβόλων Μ777 των 155 χλστ. Το τελευταίο είναι προϊόν της Αγγλικής εταιρίας Bae Systems και τέθηκε σε υπηρεσία το 2005 αρχικά με τον Βρετανικό Στρατό και ακολούθως με τον Αμερικανικό, τον Καναδικό και τέλος τον Αυστραλιανό. Πρόκειται για πυροβόλο πλήρως αερομεταφερόμενο από ελικόπτερα CH-47 και αεροσκάφη C-130, με χρόνο τάξης τα 2 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα, με φυσιολογικό ρυθμό βολής τα 2 βλήματα ανά λεπτό και μέγιστο τα 5 βλήματα ανά λεπτό, το βεληνεκές του αρχίζει από τα 24 χιλιόμετρα με συμβατικά πυρομαχικά Μ107, φτάνει τα 30 με το ERFB κατηγορίας base bleed ενώ ξεπερνά τα 40 με το προηγμένο βλήμα Excalibur με καθοδήγηση GPS προς τον στόχο. Στο πεδίο δοκιμών της Γιούμα των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μια πυροβολαρχία εφοδιασμένη με Μ777 και βλήματα Excalibur μπόρεσε να καλύψει μια περιοχή 5.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με τα βλήματα να παρουσιάζουν πιθανό κυκλικό σφάλμα 5 μέτρα από τον στόχο σε σύνολο 14 ριχθέντων βλημάτων.
Κλείνοντας, το αφιέρωμα μας στην διεξαγωγή αμφίβιων επιχειρήσεων δεν έχουμε παρά να τονίσουμε την ύψιστη επιχειρησιακή ανάγκη για την ύπαρξη λόχου αναγνωρίσεων στα πρότυπα των λόχων αναγνωρίσεων των Βασιλικών Πεζοναυτών αλλά και των ΗΠΑ. Ο λόχος πεζοναυτών είναι μια ειδικώς εκπαιδευμένη δύναμη με άρτια υλικοτεχνική υποδομή εφοδιασμένη με συστήματα υποβρύχιας πλεύσης, καταδυτικές συσκευές κλειστού κυκλώματος, καταδείκτες λέιζερ, τυφέκια ειδικών εφαρμογών M82A1 Barett, τυφέκια ελεύθερου σκοπευτή κτλ. Αποστολή του λόχου αναγνώρισης είναι οι προπαρασκευαστικές ενέργειες που προηγούνται της απόβασης στην ακτή με δολιοφθορές, άρση κωλυμάτων, κατάδειξη στόχων, παραπλανητικές ενέργειες, πρόκληση σαμποτάζ, καθοδήγηση των αεροπορικών προσβολών, συλλογή πληροφοριών κτλ.
defencenews.gr