Ένα από τα πράγματα που δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει στην καριέρα του ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, ήταν η απαίτηση να φτιάχνει ταινίες που θα συγκεντρώνουν όλη τη δύναμή τους σε ένα twist το φινάλε. Η σαρωτική επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης» έδωσε αυτόματα μια εντολή προς τον ίδιο να βρει παρόμοιες ιδέες, ξεχνώντας πως δεν θα απευθύνεται πλέον σε ένα ανυποψίαστο κοινό. Έτσι, ενώ έκανε την επόμενη χρονιά την καλύτερη, κατά τον γράφοντα, ταινία του, τον «Άφθαρτο», δεν αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Βλέποντας σήμερα τον «Άφθαρτο», δε μπορείς να μην επισημάνεις και κάτι που κανείς γνώριζε τότε. Ο Σιάμαλαν έκανε την πιο ανθρώπινη και γήινη ταινία που βασίζεται στον κόσμο των κόμικς, έναν κόσμο που άλωσε τα επόμενα χρόνια τον κινηματογράφο, χωρίς όμως να βασίζεται τόσο στους χαρακτήρες τους και την σχέση με τον αληθινό κόσμο, αλλά σε ένα φεστιβάλ θορύβου και εκρήξεων στο οποίο συναγωνίζονται εδώ και καιρό η DC με την Marvel. Αυτή η πρωτοπορία της ταινίας του Σιάμαλαν όχι μόνο την κράτησε στο χρόνο, αλλά την εξυψώνει ως ένα από τα σπουδαιότερα φιλμ του αμερικανικού σινεμά από το 2000 και έπειτα.
Φθάνοντας στο σήμερα, ο Σιάμαλαν μετρά συνεχόμενες αποτυχίες και προετοιμάζει την αιώνια επιστροφή του σε κάτι που θα θυμίζει τα παλιά. Και για πρώτη φορά εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια, τα καταφέρνει. Ο «Διχασμένος» του είναι ένας αντι-ήρωας, ο Κέβιν, που μοιάζει με κοινό απαγωγέα στην αρχή, καθώς αρπάζει τρεις νεαρές κοπέλες και τις κλειδώνει στο σπίτι του, μέχρι που διαπιστώνουν και αυτές κι εμείς πως πάσχει από διάσπαση προσωπικότητας, με αποτέλεσμα να έχει τον, υπερβολικό αριθμό, των 23 διαφορετικών εαυτών. Δεν τους βλέπουμε όλους, αλλά αυτούς που επικρατούν συνήθως, οι οποίοι δρουν εντελώς ανεξάρτητα. Έχουν άλλα γούστα στην καθημερινή τους ζωή, άλλες αντιδράσεις στον πόνο, άλλη νοημοσύνη, με τις κοπέλες-ομήρους να το αντιλαμβάνονται και να προσπαθούν να βρούν ποιες από αυτές τις προσωπικότητες μπορούν να τις βοηθήσουν να αποδράσουν.
Οι χαρακτήρες του Κέβιν, ρόλος που δίνει την ευκαιρία στον Τζέιμς ΜακΑβόι να δώσει ένα μικρό σόου, είναι αρκετά καλογραμμένοι και δουλεμένοι σε σημείο που όλη αυτή η σεναριακή ιδέα να γίνεται όλο και λιγότερο πιστευτή. Την ίδια δυσκολία άλλωστε έχει και μια ψυχολόγος, η μοναδική που βοηθά και πιστεύει τον Κέβιν, στο να πείσει τον υπόλοιπο επιστημονικό κόσμο για το «εύρημά» της και την αλήθεια του, μέχρι που και η ίδια καταλαβαίνει πως δεν τα γνώριζε όλα. Οι 23 χαρακτήρες κρύβουν μέσα τους κάτι το αρχέγονο, ένα είδος ανθρώπου πριν τον πολιτισμό και, για να γίνει η σύνδεση με το παρελθόν του σκηνοθέτη, ένα είδος χαρακτήρα που θα είχε θέση σε κόσμο και ταινία υπερηρώων. Η μετατροπή αυτή του Κέβιν σε τέρας, μοιάζει να μειώνει το έργο του Σιάμαλαν μέχρι να φτάσουμε στο έξυπνο φινάλε.
Ο Σιάμαλαν γνωρίζει πως δεν μπορεί να ξανακάνει μια «Έκτη Αίσθηση» όχι μόνο γιατί τέτοιες ιδέες δεν κατεβαίνουν εύκολα, αλλά και γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει. Το μυστικό εκείνης της ταινίας βγήκε σε έναν κόσμο χωρίς ευρυζωνικές, social media και εκατοντάδες ελεύθερες συζητήσεις και κράτησε αρκετό καιρό. Σήμερα κάτι τέτοιο θα έμοιαζε απίθανο, οπότε ο Σιάμαλαν αλλάζει στο τέλος, όχι την υπόθεση, αλλά τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις την ταινία του. Είναι ένα έξυπνο σχόλιο για το σινεμά, τα είδη του, τις επικρατούσες «μόδες» της εποχής, που μπορεί να μην στέλνει την ταινία στα ύψη αλλά δείχνει ότι η επικείμενη μεγάλη επιστροφή του μάλλον είναι πιο κοντά από ποτέ.