Οι μεταγωγές της ντροπής στις φυλακές του Δομοκού, η «σύλληψη» του Ξηρού και τα κατορθώματα του οργανωμένου εγκλήματος στις φυλακές του Κορυδαλλού ήταν ένα κακοστημένο θέατρο που στόχο είχε την αφαίμαξη ψήφων απ’ τ’ ακροδεξιά κόμματα.
Κύριε Αθανασίου, ο εγκλεισμός στη φυλακή της φυλακής τύπου Γ μέσω της πλήρους απομόνωσης, της αποξένωσης από οιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα και του κοινωνικού αποκλεισμού και στιγματισμού οδηγεί, ακριβώς, στο αντίθετο αποτέλεσμα. Δηλαδή στην ακόμη μεγαλύτερη μείωση του αισθήματος προσωπικής ταυτότητας του φυλακισμένου, την ένταση του αντικειμενικού ψυχισμού, την ένταση των αυτοκαταστροφικών και επιθετικών τάσεων και την πλήρη κοινωνική αποξένωση.
Η ποινική καταστολή αποτελεί ένα ευρύτατο ιδεολογικό, πολιτικό και σωφρονιστικό πλαίσιο, στο οποίο εμπλέκονται όλοι οι μηχανισμοί καταστολής (αστυνομία, δικαστές, φυλακές). Η καταγγελία μου αυτή είναι καταγγελία του δήθεν «σωφρονιστικού συστήματος» της χώρας, της πρώην ηγεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης με επικεφαλής τον κύριο Αθανασίου και της υπεύθυνης κυβέρνησης, γι’ αυτές τις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές του Δομοκονιστάν.
Η ιατρική περίθαλψη λόγω απουσίας των γιατρών είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Επείγοντα ιατρικά περιστατικά, λόγω απουσίας γιατρού, κατέληξαν στο θάνατο. Λόγω απουσίας γιατρού σημαντική είναι και η έλλειψη των φαρμάκων. Απόλυτη απουσία επιστημονικού προσωπικού (κοινωνικών λειτουργών, κοινωνιολόγων , ψυχιάτρων κ.λπ.). Ανυπαρξία ειδών πρώτης ανάγκης, ιδιαίτερα για τους άπορους κρατούμενους (π.χ. ρούχα, παπούτσια, είδη ατομικής υγιεινής, τσιγάρα κ.λπ.). Σημαντική και η έλλειψη υπαλληλικού προσωπικού για τις απαραίτητες λειτουργίες του καταστήματος. Από τους 125 υπαλλήλους το 2008, λόγω των πελατειακών σχέσεων έχουν απομείνει 55. Έλλειψη επαρκούς θέρμανσης για την αντιμετώπιση των πολικών θερμοκρασιών. Τα πάντα απαγορεύονται αλλά και επιτρέπονται μέσω της λειτουργίας της κατάδοσης αλλά και άλλων συνεργειών. Ορισμένα από τα είδη πρώτης ανάγκης και ατομικής υγιεινής που μεταφέραμε απ’ τον Κορυδαλλό, τα οποία μας τα έλεγξαν δύο και τρεις φορές, μας τα απαγόρευσαν και μας επέβαλαν να τα αγοράσουμε εξαρχής από τη φυλακή. Τα υπόλοιπα μας τα δίνουν με το σταγονόμετρο, σα να μας κάνουν χάρη. Μάλλον «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», όπως θα έλεγε και ο Ουίλλιαμ Σέξπηρ στον Άμλετ.
Η μεγαλύτερη, όμως, αθλιότητα είναι ότι μόλις μεταφερθήκαμε στο Δομοκό, κατήργησαν σκοπίμως το επισκεπτήριο του Σαββάτου για να μην έχουμε τη δυνατότητα να μας επισκεφτούν οι συγγενείς μας, οι οποίοι εργάζονται και αδυνατούν να έρθουν τις εργάσιμες μέρες του επισκεπτηρίου.
Ο κ. Αθανασίου στην προεκλογική του καμπάνια αναφερόταν με υπερηφάνεια στις φυλακές τύπου Γ, στα ελικόπτερα που πετούσαν πάνω απ’ τον Κορυδαλλό και στον Χριστόδουλο Ξηρό. Όταν πετούσαν τα ελικόπτερα πάνω απ’ τον Κορυδαλλό και έπαιρναν κρατούμενους, το επιστημονικό συμβούλιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν είχε κανένα σχέδιο αποτροπής παρόμοιας απόδρασης (και τις δύο φορές).
Στις λιγοστές τακτικές μου άδειες από τις φυλακές Κορυδαλλού με παρακολουθούσε στρατός από ασφαλίτες. Τον Ξηρό γιατί δεν τον παρακολουθούσατε, με συνέπεια τα γνωστά επακόλουθα;
Οι φυλακές τύπου Γ έχουν γεμίσει με άπορους Πακιστανούς, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί χωρίς να απολογηθούν, διότι η πολιτεία δεν τους διόρισε δικηγόρο, αλλά και όπου διόρισε, δεν υπήρχε διερμηνέας.
Τους περισσότερους απ’ τους κρατούμενους τους δημιούργησε η κοινωνική αθλιότητα και η μίζερη ζωή τους, την οποία εσείς δημιουργήσατε και την οποία ποτέ δεν διορθώσατε.
Εδώ στο Δομοκό ένιωσα στο πετσί μου ότι κάποιοι θεώρησαν πως το να έχει μια χώρα ζωντανούς κρατούμενους σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης είναι πολυτέλεια. Και όπως είχε πει κι ο Μαρξ, ο αγύρτης, ο μικροαπατεώνας, ο μικρολωποδύτης, ο άνεργος, ο ζητιάνος και ο εργαζόμενος που εξωθούνται να παραβιάζουν τον ποινικό νόμο, είναι φυσιογνωμίες που δεν υπάρχουν στα μάτια της πολιτικής οικονομίας. Υπάρχουν μόνο για άλλα μάτια, για τα μάτια των γιατρών, δικαστών, δεσμοφυλάκων, νεκροθαφτών και των φιλόπτωχων επιτροπών της ενορίας κ.λπ.
Οι μεγαλύτεροι, όμως, ποινικοί εγκληματίες βρίσκονται στους κύκλους της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ της εξουσίας αλλά και αυτοί ποτέ δεν θα δουν το χρώμα του τοίχου των φυλακών ή θα το δουν σπάνια και σε ειδικές συνθήκες κράτησης. Το κοινωνικό και οικονομικό τους σύστημα, άλλωστε, είναι δικό τους. Το μεγάλο έγκλημα είναι συνώνυμο με το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα. Σ’ ένα ορισμένο επίπεδο αιτιών - αποτελεσμάτων υπάρχει ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της έντασης της κοινωνικής παραβατικότητας - εγκληματικότητας και της έντασης των αποξενωτικών διαδικασιών και όρων στη ζωή των ατομικών και συλλογικών κοινωνικών υποκειμένων. Όσο θα εντείνεται η προσωπική και κοινωνική αποξένωση των κοινωνικών υποκειμένων (η οποία ορίζεται ως εντεινόμενη μείωση ενότητας με τους όρους της προσωπικής και κοινωνικής ζωής τους) τόσο θα εντείνεται η κοινωνική παραβατικότητα - εγκληματικότητα, οποιοδήποτε κι αν είναι το κανονιστικό πλαίσιο μιας δεδομένης κοινωνίας (το κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο, φυσικά, ορίζει και την αντίστοιχη παραβατικότητα - εγκληματικότητα).
Στη σημερινή ιστορική φάση ζήσαμε μια εντεινόμενη επίθεση των μηχανισμών του συστήματος ενάντια σε κατακτήσεις - δικαιώματα των κοινωνικών αδυνάτων σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, οικολογικό). Ένα δίκαιο που είναι χτισμένο πάνω στην αδικία, είναι δίκαιο που προστατεύει την κοινωνική αδικία των ελαχίστων σε βάρος των πολλών και εγγυάται τη δυνατότητα μιας πολύ μικρής μειοψηφίας να καθορίζει τις συνολικές κατευθύνσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο, το δίκαιο αυτό προστατεύει την παραγωγή κοινωνικών παθογενειών, όπως, για παράδειγμα, την εγκληματικότητα και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, που υποκριτικά το ίδιο αυτό δίκαιο καλείται να αντιμετωπίσει.
Αν αποδεχτούμε τη θέση ότι τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν πραγματική υλική βάση, τότε ένα δίκαιο που ενδιαφέρεται για το γενικό συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας, θα έπρεπε να θεμελιώνεται επαγωγικά καταρχήν πάνω στην έρευνα για την αδικία και τη δικαιοσύνη, όχι μόνο στο ζήτημα της διανομής και της κυκλοφορίας των υλικών αγαθών, αλλά και στο ζήτημα της παραγωγής τους.
Κλείνοντας να αναφερθώ στον αείμνηστο και σεβαστό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου Ιωάννη Μανωλεδάκη, ο οποίος έγραψε «να μην αφήσουμε να υψωθούν τα τείχη της καταστολής για χάρη μιας κάλπικης ασφάλειας και να πνίξουν τον αέρα της ελευθερίας». Και να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό που τονίστηκε μόλις, ότι η διάβρωση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα και η εκτροπή στο τιμωρητικό μοντέλο του ποινικού δικαίου γίνεται σιγά - σιγά, σταδιακά, μεθοδευμένα. Δεν θα δικαιολογείται πάντως τουλάχιστον ο πολίτης - νομικός να πει: «αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον, ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω».
ΥΓ.: Ίσως ήρθε η κατάλληλη χρονική στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, τόσο η ΓΑΔΑ όσο και η Κατεχάκη να σταματήσουν να είναι φυτώρια παραγωγής κουκουλοφόρων και άλλων παράνομων συνεργειών και προβοκατσιών.
Φυλακές Δομοκού,
Βασίλης Τζωρτζάτος
16/2/2015
topontiki.gr