Γεια σας! Eιμαι η Βιβιαν και σας διαβαζω καιρο τωρα. Δενομαι με τις ιστοριες σας, παιρνω θαρρος, κλαιω και γελαω μαζι τους… Ηρθε η ωρα να γραψω και εγω τη δικη μου μαμαδο-ιστορια..
Ειμαι 23 ετων και προσφατα (3 μηνες πριν) εγινα μανουλα μιας υπεροχης νεραιδας! Αχ!!! Ποσο αγαπω το γλυκο μου πλασματακι, το φαφουτικο χαμογελο της… Ολα ειναι τοσο τελεια πανω της… Ενας αγγελος που διαλεξε εμενα για μητερα του… Ειμαι φουλ ευτυχισμενη, νιωθω πληρης, αλλα δεν ειναι ομως κι ολα ροδινα.. Βλεπετε, ειμαι συζυγος στρατιωτικου και αυτο ωρες ωρες ειναι τοσο δυσκολο… Υπηρεσιες, ασκησεις και ολα τα καλα του στρατου που παίρνουν τον αντρα της ζωης μου μακρια και συνηθως -Αχ αυτο το συμπαν και ο Θεος μαζι εχουν μαυρο χιουμορ!- λειπει οταν ξαφνικα τον εχω αναγκη…
Ειμαι πανω απο 700 χλμ μακρια απο τους δικους μας λογω της μεταθεσης και αυτο το καθιστα ακομα πιο δυσκολο… Αλλες μου λενε »Δε χαιρεσε που εισαι μονη σου;», »Ελα μωρε σιγα, μηνας μπαινει μηνας βγαινει, εχετε ενα μισθο!» και αλλα διαφορα… Δεν ειναι το θεμα εκει ομως… Δεν εχω καταφερει να κανω ενα κυκλο, να βρω μια φιλη. Διακρινω ενα ρατσισμο προς τις νεες μανουλες εδω στο χωριο που ειμαι..
»Εισαι μαμα! Δεν μπορουμε να καπνισουμε σπιτι σου! Το μωρο κλαιει, δε μπορουμε να πουμε μια κουβεντα! Φοβαμαι μη κοιμαται το μωρο και το ξυπνησω, γι” αυτο δεν ερχομαι!» και ενα σωρο αλλες δικαιολογιες… Ειμαι μαμα πλεον, δε μπορω να κανω οτι κανουν, κατα τη γνωμη τους…. Εγω δε το βλεπω ετσι ομως. Ως δια μαγειας εχουμε ενα προγραμμα με τη μικρη, μια ρουτινα χωρις να το θελουμε, κοιμαται συνηθεις ωρες και εχω χρονο για μενα να με περιποιηθω, να κανω το σπιτι και αργοτερα να ξεκλεψουμε λιγο χρονο με τον αντρα μου για εμας…
Δε καταλαβαινουν πως περα του οτι πλεον εχουμε παιδι -και ναι δε λεω, εχουν αλλαξει οι δραστηριοτητες μας- παραμενουμε ιδιοι… Με το ιδιο χιουμορ, τις ιδιες αποψεις και ιδεες, εκτος απο τα πλεον ονειρα που κανουμε για τη μικρη μας και αργοτερα αν μας αξιωσει ο Θεος, γιατι οχι και για το αδερφακι της. Εδω που ειμαστε δεν ειναι πολλοι γονεις με παιδακια ειναι οι περισσοτεροι ελευθεροι και δε θελω να κατηγορησω, αλλα ολοι κανουν αστατη ζωη, μεθυσια, τρακαρισματα και αλλα πολλα που κοκορευονται. Ο αντρας μου δεν ειναι ετσι, ειναι σπιτογατος, λεει πως μολις μπαινει μες στο σπιτι ξεχναει ολα τα προβληματα της δουλειας ή το ποσο καταπονημενος ειναι απο την πορεια που εκανε, κανει το μπανιο του και παιζει με τη μικρη μας και αφιερωνει χρονο σε μενα… Ειναι τελειος..!
Μεχρι πριν λιγο καιρο η νεραιδα μας ειχε κολικους και οχι δεν ειμαστε απο τους τυχερους να τους περασουμε ξοφαλτσα… Ο Χρηστος ελειπε.. Η μικρη πλανταζε στο κλαμα.. Εκανα οτι μπορουσα, κομπρεσες ζεστες, μαλαξεις στην κοιλιτσα, επινα χαμομηλι μπολικο για να παιρνει καταπραυντικα συστατικα η μικρη από το γαλα μου αλλα εκει… Να ποναει το κοριτσακι μου.. Αρχιζα να κλαιω.. Ειμαι απειρη, τωρα μαθαινω να ειμαι μαμα και στενοχωριομουν, ενιωθα πως δε κανω αρκετα για να μην ποναει και τοτε ξαφνικα στις 2 το πρωι χτυπαει το κινητο μου.. Ηταν ο αντρας μου ειχε τελειωσει τη φρουρα..
»Ελα εισαι καλα;»
»Οχι, η μικρη ποναει και εγω νιωθω απαισια, δε μπορω να τη βοηθησω, ειμαι αχρηστη!»
»Μη κλαις, ελα να μιλαμε μεχρι να ηρεμησει, δεν εισαι μονη σου, υπαρχω και εγω..»
Ποσο μαγικα ηταν τα λογια του, ποσο ομορφα ενιωσα που μεχρι και η μικρη ενιωσε πως ηρεμησα και αρχισε να ηρεμει και εκεινη…
Το επομενο πρωι οταν ηρθε σπιτι με την απαλλαγη ημουν ξυπνια… Φιαχνουμε καφε να πιουμε και του λεω
»Δε γινεται, δεν ειμαι καλη μαμα, δεν ειμαι αρκετη, τι θα κανω, ειμαι μονη μου! Οι περισσοτερες εχουν μια βοηθεια, εγω μονο εσενα! Κι οταν λειπεις.. Δε μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολο ειναι οταν λειπεις..»
»Θα τα καταφερουμε! Οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο μας; Δεν το νομιζω!!! Εισαι υπεροχη μαμα, απλα ειναι ακομα νωρις, θα προσαρμοστουμε, θα τα καταφερουμε! Παντα τα καταφερνουμε!!!»
Και ετσι εγινε, βρηκα τους »κωδικους» κλαματος της μπεμπους μου και τροπους να την ηρεμω και εκτος απο αυτο εμαθα να ειμαι πιο υπομονετικη και πιο ψυχραιμη. Πλεον ειμαστε καλα, αλλα και παλι δεν εχω εναν ανθρωπο να πω δυο κουβεντες εδω στην ακρη του Θεου που ειμαι. Ευτυχως με τον αντρα μου εχουμε μια πολυ ομορφη σχεση που συμπεριλαμβανει και τη φιλια που ειχαμε καποτε πριν αρχισουμε τη σχεση μας , αλλα ωρες ωρες εχω αναγκη απο μια γυναικεια παρουσια, να πουμε δυο ψευτοκουβεντες, να κακαρισουμε παρεα… Οσες γνωρισα και τις εβαλα σπιτι μου με κατεκριναν που δεν ειχα χρονο να μαζεψω τις πανες απο το κρεβατι που την ειχα αλλαξει τη μικρη, αλλα δε τα προλαβαινω και ολα μονη μου και εκτος απο αυτο τη θηλαζω αποκλειστικα που αυτο σημαινει οτι ειναι μονιμως πανω μου. Οταν κοιμαται, τοτε ξεκιναω τα συμμαζεματα του σπιτιου. Δε μπορει να ειναι αυτες οι »Μις τελειες»! Νομιζουν οτι ειναι, γιατι δεν εχουν ενα γλυκο πλασμα να τους χαμογελαει και σπαζονται οταν τους ειχα πει τοτε που ειχαν ερθει και με κατεκριναν μες στο σπιτι μου »Εγω νιωθω πλεον οτι ολα ειναι σε μια ταξη»!
Αραγε υπαρχουν ανθρωποι πλεον που δε θελουν να τους στρωσεις το κοκκινο χαλι για να τους υποδεχτεις στο σπιτι σου ή οχι; Ευτυχως που υπαρχει και το eimaimama, εχω βρει παρηγορια και παρεα εδω μεσα και μακαρι καποια στιγμη να βρω και μια φιλη να μπορω να πω δυο κουβεντες, γυναικειες κουβεντες… Ειμαστε γονεις, αγαπαμε τα παιδια μας, αλλα δε μας αξιζει ο αποκλεισμος, μπορει να αλλαζουν οι προτεραιοτητες στη ζωη μας αλλα δε παυουμε να ειμαστε ανθρωποι..
Σε ευχαριστω αντρα της ζωης μου που στεκεσαι διπλα μου, η παρεα μου, ο φιλος μου, ο ανθρωπος μου…
Σε ευχαριστω γλυκια μου νεραιδα που ηρθες στη ζωη μου και την αλλαξες με μαγικο και ομορφο τροπο…
Σας αγαπω πολυ…
Σας ευχαριστω που με διαβασατε
να ειστε ολες καλα!
Σε ευχαριστω eimaimama για τη συντροφια!!!
Βιβιαν
πηγή: eimaimama.gr, http://espekm.gr