Επίθεση με μπογιές στην πρεσβεία του Μαρόκου στην Αθήνα πραγματοποίησαν τα ξημερώματα της Παρασκευής μέλη του Ρουβίκωνα.
Τα μέλη του Ρουβίκωνα έβαψαν με κόκκινη μπογιά όλη την είσοδο της πρεσβείας.
Διαβάστε επίσης
Όπως αναφέρεται σε κείμενο που ανήρτησαν στην ιστοσελίδα του Ρουβίκωνα η παρέμβαση με την κόκκινη μπογιά έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες μετά τα πρόσφατα γεγονότα στα σύνορα του Μαρόκου με την Ισπανία όταν 23 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους
Αναλυτικά το κείμενο που ανήρτησαν στην ιστοσελίδα τους:
Η Μελίγια, μαζί με τη Θέουτα, είναι δύο αυτόνομες πόλεις του ισπανικού κράτους που βρίσκονται στη Βόρεια Αφρική. Αποτελούν τα μοναδικά χερσαία σύνορα μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής και για αυτόν ακριβώς το λόγο οι πόλεις αυτές βρέθηκαν στο επίκεντρο των οδών μετανάστευσης διαχρονικά και με αυξανόμενη ένταση τα τελευταία χρόνια. Η Θέουτα και η Μελίγια είναι η πλησιέστερη «Ευρώπη» στην Αφρική. Εκατομμύρια εξαθλιωμένων, ξεριζωμένων από εμφυλίους πολέμους, πραξικοπήματα και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλη την υποσαχάρια Αφρική αφήνουν τον τόπο τους κάθε χρόνο και επιχειρούν να περάσουν στην Ευρώπη με κάθε τρόπο. Για κάποιους, η διέλευση του συγκεκριμένου φράχτη αποτελεί τη ρεαλιστικότερη διαδρομή. Η Θέουτα και η Μελίγια είναι για την Ισπανία ό,τι είναι ο Έβρος για την Ελλάδα.
Ο φράχτης στη Μελίγια στην αρχική του μορφή κατασκευάστηκε το 1995 και 10 χρόνια μετά αναβαθμίστηκε στη σημερινή του μορφή. Κόστισε 33 εκατομμύρια ευρώ και αποτελείται από 11 χιλιόμετρα διπλού φράχτη ύψους 6 μέτρων, ενισχυμένου με συρματόπλεγμα, με παρατηρητήρια και με δρόμο ανάμεσα στους φράχτες που καλύπτεται από κάμερες και αισθητήρες κίνησης και θορύβου. Ο σκοπός του είναι να αποτρέψει την είσοδο των ανεπιθύμητων, όσων καταφέρουν να φτάσουν μέχρι εκεί. Οι απόπειρες μεταναστών και προσφύγων να περάσουν το φράχτη έχουν τη μορφή μαζικών προσπαθειών από όσο το δυνατόν περισσότερους συμμετέχοντες, με σκοπό κάθε απόπειρας να περάσουν το φράχτη έστω και λίγοι. Ελάχιστοι επιτυγχάνουν οτιδήποτε παραπάνω από λίγα βήματα σε ισπανικό έδαφος πριν τη σύλληψη και την απέλαση πίσω στο Μαρόκο. Κάποιες εκατοντάδες κάθε χρόνο τα καταφέρνουν, ωστόσο οι περισσότεροι αποτυγχάνουν και όσοι συλλαμβάνονται συνήθως εκτοπίζονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Μια τέτοια απόπειρα έλαβε χώρα στις 24 Ιουνίου του 2022. Κράτησε περίπου δύο ώρες και σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν επιτόπου, άλλοι 15 υπέκυψαν στα τραύματά τους τις επόμενες μέρες, ενώ 133 κατάφεραν να περάσουν στη Μελίγια. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, περί τους 50 Ισπανούς συνοριοφύλακες και πάνω από 100 Μαροκινοί, μέλη των σωμάτων ασφαλείας τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Από τους ελάχιστους που κατάφεραν να περάσουν το φράχτη, οι περισσότεροι συνελήφθησαν και απελάθηκαν πάλι επί τόπου. Απροσδιόριστος αριθμός, που ανέρχεται σίγουρα σε εκατοντάδες, παραδόθηκε στις μαροκινές αρχές, ενώ η πλειοψηφία οπισθοχώρησε στους γύρω λόφους.
Την επόμενη ημέρα, ο ισπανός πρωθυπουργός συνεχάρη τις μαροκινές και τις ισπανικές δυνάμεις για τον τρόπο που ενέργησαν. Το τελευταίο διάστημα έχουν προηγηθεί δηλώσεις του σε σκληρούς τόνους με ακραίο αντιμεταναστευτικό περιεχόμενο. Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη τις προηγούμενες μέρες, το ισπανικό κράτος έθεσε την «παράτυπη» μετανάστευση ως μία από τις απειλές για την ασφάλεια στη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ. Ο σκοπός είναι η περαιτέρω αναβάθμιση του φράχτη, κατά τα πρότυπα της Ευρώπης-Φρούριο.
Το συγκεκριμένο συμβάν δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο. Ο φράχτης δεν αποτρέπει τη συγκέντρωση των απελπισμένων που τον κοιτούν, η καμένη γη που άφησε πίσω του ο ιμπεριαλισμός δεν έχει επανέλθει κατά κανένα τρόπο, οι διχόνοιες που έσπειραν πίσω τους οι Ευρωπαίοι έχουν καταστρεπτικές συνέπειες για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, που πολλοί από αυτούς θα επιχειρήσουν κάποια στιγμή το πέρασμα.
Ο ρόλος του μαροκινού κράτους σε όλο αυτό είναι πολύ βρώμικος. Το Μαρόκο ανταμείβεται με κεφάλαια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που λαμβάνει από το ισπανικό κράτος και την Ε.Ε, για να παίζει το ρόλο του μπροστάρη, λειτουργώντας ως πρώτη γραμμή ανάσχεσης απέναντι στα κύματα των απελπισμένων. Συχνά, οι μαροκινές αρχές πραγματοποιούν επιδρομές στους δασώδεις λόφους γύρω από τη Μελίγια όπου καταφεύγουν όσοι πρόκειται να επιχειρήσουν το πέρασμα του φράχτη, κατάσχουν ή καταστρέφουν τα ελάχιστα υπάρχοντά τους και όσους συλλάβουν τους ξυλοκοπούν και τους διασκορπίζουν σε άλλες πόλεις, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Μια αντίστοιχη, ιδιαίτερα βίαιη επιδρομή καταγγέλεται ότι πραγματοποιήθηκε το πρωί της 24ης Ιουνίου, ενώ σήμερα, ελάχιστες μέρες μετά το μακελειό, το μαροκινό κράτος βιάζεται να θάψει -κυριολεκτικά- το έγκλημα, καθώς αρνείται την ιατροδικαστική εξέταση στα θύματα και επισπεύδει τις διαδικασίες ταφής χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις, ούτε παρέχεται δυνατότητα αναγνώρισης των θυμάτων.
Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλει το Μαρόκο ότι σε κάποιες περιπτώσεις έχει εξαφανίσει ανθρώπους εγκαταλείποντας τους στη μέση της ερήμου χωρίς τροφή ή νερό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εν γνώσει της ενισχύει αυταρχικά καθεστώτα, τα εξοπλίζει και τα χρηματοδοτεί για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά λίγο πιο έξω από τους φράχτες. Κανείς δε ρωτάει τι κάνουν, το μόνο που έχει σημασία είναι να μείνουν οι απελπισμένοι όσο πιο μακριά γίνεται από τις πύλες της Ευρώπης. Οι φράχτες δεν πρόκειται ποτέ να λύσουνε κανένα από τα προβλήματα που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους μακριά από τον τόπο τους. Το μαροκινό και το ισπανικό κράτος έδρασαν από κοινού, σε αγαστή συνεργασία και παρά την πρόσφατη κρίση στις σχέσεις τους. Η σφαγή της Μελίγια τελέστηκε από στελέχη των μαροκινών και των ισπανικών δυνάμεων ασφαλείας, ωστόσο η Ε.Ε. έχει τη βασική ευθύνη ως ηθική αυτουργός.
Όταν χρειάστηκαν οι “εξελιγμένες” κοινωνίες της Δύσης σκλάβους στην πυρά της μηχανής για την ευημερία τους, οι φράχτες δεν χρειάζονταν στα σύνορα. Πλέον όμως, η εξαθλίωση που επιβάλλει η εξουσία των εκμεταλλευτών εξαπλώθηκε τόσο, που όσοι περισσεύουν εξολοθρεύονται άμεσα στα υδάτινα ή χερσαία σύνορα. Αυτό δεν σταματά τις ροές απελπισμένων ανθρώπων να βάζουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους σε αυτόν τον θανάσιμο κίνδυνο και αυτό λέει πολλά.
Το ίδιο συμβαίνει προοδευτικά και όποτε σηκώνουμε κεφάλι και περνάμε φράγματα της κυριαρχίας και εντός συνόρων. Η αλαζονεία των κρατών στοχεύει αδιακρίτως όταν νιώθει να κινδυνεύει ή να πληγώνεται κι αυτό είναι πλέον κατεστημένο.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι άνθρωποι που στην πλάστιγγα της ανισότητας βρίσκονται στην ίδια θέση μ’ εμάς. Για αυτό δεν έχουμε άλλο παρά να στεκόμαστε στο πλευρό τους και να αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας μαζί τους.
ΚΡΑΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Ρουβίκωνας