Δεν θα διαφωνήσει, υποθέτω, κανείς με την εκτίμηση ότι γενικά η συμμαχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση. Αλλωστε, τα ίδια τα πεπραγμένα της το αποδεικνύουν. Δυόμισι μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, κανένας δεν είναι σε θέση να διαβλέψει με σχετική ασφάλεια τους στόχους και τις επιδιώξεις της.
Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, ο αρμόδιος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια Γιάννης Πανούσης δικαιούται περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλον τον χαρακτηρισμό του «αντιπροσωπευτικού υπουργού» της κυβέρνησης στην οποία μετέχει. Διότι δεν είναι μόνο ότι δεν γνωρίζει πώς πρέπει να πολιτευτεί και τι μέτρα θα πρέπει να πάρει, αλλά δεν διστάζει να ομολογεί δημόσια, τόσο γραπτά όσο και προφορικά, ότι για τον τομέα της αρμοδιότητάς του όχι μόνο δεν υπάρχει επίσημη κυβερνητική πολιτική, αλλά ούτε και διαφαίνεται πρόθεση να χαραχθεί.
Πρόκειται για κωμικοτραγική αναμφισβήτητα κατάσταση. Επί δυόμισι μήνες οι αντιεξουσιαστές ελέγχουν το κέντρο της πόλης, χωρίς την παραμικρή ουσιαστικά προσπάθεια των αρμόδιων για την τάξη οργάνων να περιορίσουν ή έστω να παρεμποδίσουν τη δράση τους. Επί ένα δεκαήμερο βρίσκεται υπό κατάληψη η πρυτανεία του Πανεπιστημίου, σύγκλητος και δικαστικές αρχές έχουν ζητήσει την επέμβαση της αστυνομίας, αλλά οι υπό τον Γ. Πανούση δυνάμεις παραμένουν αδρανείς, εφαρμόζοντας έτσι την ιδιότυπη κυβερνητική πολιτική της «ευμενούς ουδετερότητας» έναντι των κουκουλοφόρων.
Διότι δεν είναι μόνο τι δεν κάνει η κυβέρνηση για να επιβάλει τον νόμο και την τάξη, είναι και τα όσα κάνει που έχουν ως αποτέλεσμα ν' αποθρασύνονται δικαιολογημένα οι αντιεξουσιαστές από την ιδιότυπη ασυλία που συνειδητά τους παρέχει η κυβέρνηση. Οταν μάλιστα η πρόεδρος της Βουλής φτάνει στο σημείο να δικαιολογήσει την εισβολή τους στο προαύλιο και ν' αποδώσει σε προβοκάτσια τα χυδαία συνθήματά τους στον Αγνωστο Στρατιώτη, μέχρι και? συγκρατημένη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η δράση τους.
Κι ας μη γελιόμαστε, τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει. Οπως λέει και η παροιμία, «δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι». Αλλά διερωτώμαι: αφού o Γιάννης Πανούσης έφτασε να είναι ουσιαστικά διακοσμητικός, γιατί δεν επιλέγει την αξιοπρεπή επιλογή της παραίτησης;
Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινοπουλου με τίτλο Ο Πανούσης και η «ευμενής ουδετερότητα»
http://www.ethnos.gr