Eπιστολή προς στα Μέσα Ενημέρωσης σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στη βορειοανατολική Συρία, έστειλαν η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης.
Παρατίθεται αυτούσια η επιστολή:
«Αλληλεγγύη στη Ροζάβα
20/10/2019
Αυτές τις μέρες στη Β. Συρία γράφεται μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Η γενοκτονία των Κούρδων που επιχειρείται από το στρατό του τουρκικού κράτους και των τσιχαντιστών μισθοφόρων του FSA με την ανοχή έως την συνενοχή των κρατών της ‘‘δημοκρατικής’’ Δύσης, είναι το πιο άγριο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τα τελευταία χρόνια.
Μόνο ως συνέχεια του εγκλήματος μπορούμε να εκλάβουμε και την παρωδία της συμφωνίας που συμφώνησε ο Ερντογάν με την αμερικάνικη κυβέρνηση. Συμφωνία που χρήζει ως νικητή το τουρκικό κράτος, διαιωνίζει την εισβολή και στρέφεται ευθέως ενάντια στο κουρδικό αγώνα και μάλιστα τη στιγμή που οι Κούρδοι και οι άλλοι λαοί της Β. Συρίας, μετά από σκληρές μάχες απωθούσαν τους Τούρκους στρατιώτες και τους μισθοφόρους του FSA.
Ο Ερντογάν και το καθεστώς του αποκαλεί τους κούρδους μαχητές των YPG (Μονάδες Λαϊκής Προστασίας) ‘‘τρομοκράτες’’ και με αυτό ως ‘‘σημαία’’ έχει εξαπολύσει έναν πόλεμο εξόντωσης χιλιάδων ανθρώπων.
Πρωτοπόροι του κοινωνικού εγχειρήματος στη Βόρεια Συρία, –του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού– είναι φυσικά, οι Κούρδοι με τον μακρόχρονο αγώνα τους για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Πρωτοπόροι επίσης, της στρατιωτικής οργάνωσης των λαών στη Β. Συρία είναι οι YPG/YPJ τις οποίες οργάνωσαν οι Κούρδοι αλλά στη συνέχεια και εφόσον αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτές οι ένοπλες μονάδες είναι ο μόνος εγγυητής της αντιμετώπισης του I.S, καθώς και ο μόνος εγγυητής για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή, πλαισιώθηκε από μαχητές και άλλων εθνοτήτων όπως οι Συροιακωβίτες, Άραβες, Τουρκμένους, Τσετσένους και άλλους. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν οι SDF στους οποίους συμμετείχαν τόσο οι YPG όσο και οι YPJ (γυναικείες στρατιωτικές μονάδες) καθώς και όλες οι άλλες οργανώσεις της περιοχής που συμμετείχαν στο εγχείρημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού.
Η σημαντική παρακαταθήκη που έχει αφήσει αυτή η επανάσταση είναι ότι οι λαοί, όταν είναι απαλλαγμένοι και ελεύθεροι από την κρατική καταπίεση και βία και τον εθνικισμό, μπορούν να ζουν ειρηνικά, ανεξαρτήτως εθνοτικής προέλευσης, πολιτισμικής παράδοσης και θρησκείας, αρκεί η κοινωνική τους οργάνωση να βασίζεται και να διαφυλάσσει τον σεβασμό στον ‘‘άλλο’’ και την ισότητα.
Ο ακραίος εθνικισμός που αναδύεται από την πολεμική επέμβαση του τουρκικού κράτους, δολοφονεί την παραπάνω παρακαταθήκη που άφησε η επανάσταση. Το μίσος ενός λαού απέναντι στον άλλο, η ‘‘εθνική καθαρότητα’’ ως προϋπόθεση για την ύπαρξη των κρατών και η επιβολή αυτής με τη βία –όπως έχει συμβεί σε όλες τις περιπτώσεις επιβολής κρατικών οντοτήτων στην ιστορία–, αποκαλύπτει με τον πιο ωμό τρόπο τη διαχρονική φύση του Κράτους. ‘‘Μεθυσμένοι’’ με την πολεμική επεκτατική εκστρατεία του τουρκικού κράτους και την ‘‘ιδέα’’ του ‘‘μεγάλου τουρκικού έθνους’’, πολίτες της Τουρκίας κραυγάζουν υπέρ της εξολόθρευσης του ‘‘Κούρδου Εχθρού’’, υπέρ της στρατιωτικής νίκης του κράτους-φονιά.
Το δηλητήριο του εθνικισμού γίνεται πάντα πιο ισχυρό σε στιγμές πολέμου. Από την μεριά του επιτιθέμενου βρίσκεται ένα κράτος που τείνει να επεκταθεί· από την μεριά των αμυνόμενων… το… .μη κράτος. Οι λαοί της Ροζάβα – Β. Συρίας, επέλεξαν να μη ζουν υπό την καταπιεστική ‘‘προστασία’’ κανενός κράτους, επέλεξαν να ζήσουν αυτόνομοι και ελεύθεροι.
Η Επανάσταση στη Β. Συρία ξεκίνησε στο Κομπάνι στις 19 Ιουλίου 2012 (σημειωτέον: 19 Ιουλίου είναι η ημερομηνία έναρξης της Ισπανικής Επανάστασης το 1936 στη Βαρκελώνη. Η ιστορία ‘‘παίζει’’ σημειολογικά ‘‘παιχνίδια’’ ορισμένες φορές).
Η Επανάσταση αυτή ήταν μια απόφαση για την διάνοιξη ενός ‘‘τρίτου δρόμου’’ –όπως λένε οι Κούρδοι– στη Συριακή εξέγερση, καθώς αρνήθηκαν να συμμετέχουν στο ισλαμοποιημένο στρατιωτικό κίνημα της αντιπολίτευσης στον Άσαντ και ήθελαν να ακολουθήσουν αυτόνομη πορεία στον αγώνα τους ενάντια στο συριακό καθεστώς. Όπως έλεγαν και οι ίδιοι οι Κούρδοι αγωνιστές ‘‘οι επαναστάσεις δεν ξεκινούν από τα τζαμιά’’.
Οι Κούρδοι δημιούργησαν ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα στη Βόρεια Συρία, απελευθερώνοντας την περιοχή από το κράτος του Άσαντ, και δημιουργώντας το μοναδικό ανάχωμα στην επέκταση του Ισλαμικού Κράτους. Οι ηρωικές μάχες των YPG/YPJ που δόθηκαν ενάντια στους τζιχαντιστές έβαλαν τους όρους εξόντωσης του I.S. Οι YPG/YPJ και SDF αντιμετώπισαν τον ISIS μόνοι τους.
Η προσφορά οπλισμού από το αμερικάνικο κράτος και η απόφαση για αεροπορική υποστήριξη των Κούρδων το 2016 δεν έγινε φυσικά γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το επαναστατικό εγχείρημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού αλλά γιατί η κουρδική αντίσταση στον ISIS εργαλειακά εξυπηρετεί όλους τους εμπλεκόμενους στο συριακό εμφύλιο (ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρώπη) αφού κανένας τους δεν θα ρίσκαρε μια χερσαία στρατιωτική σύγκρουση με βαριές απώλειες εναντίον των τζιχαντιστών. Όπλα οι Κούρδοι έχουν πάρει και από τη Ρωσία.
Το επαναστατικό εγχείρημα που γεννήθηκε στη Ροζάβα – Β. Συρία, δεν το θέλει καμία κρατική οντότητα και είναι φυσικό. Και αυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι οι Κούρδοι και οι άλλοι λαοί της περιοχής μέσα από τη μακρόχρονη προσπάθειά τους να αναγνωριστεί το εγχείρημά τους από τα ‘‘δημοκρατικά’’ κράτη της Δύσης. Εξάλλου στο τραπέζι των συνομιλιών για το μέλλον της Συρίας στη Γενεύη το 2016 (3η συνάντηση) που συμμετείχαν τα κράτη ΗΠΑ, Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, εκπρόσωποι της Ε.Ε και του καθεστώτος Άσαντ αναγνωρίστηκαν να συμμετέχουν στην επιτροπή των διαπραγματεύσεων ως συνομιλητές ένα μεγάλο φάσμα ισλαμιστικών οργανώσεων ανάμεσα στις οποίες οι οργανώσεις Αχράρ Αλ Σαμ που είχε αποδεδειγμένα σχέσεις με τους ισλαμιστές της Αλ Νούσρα, καθώς και η Τζαϊς Αλ Ισλάμ επίσης ακραία ισλαμιστική οργάνωση ενώ είχε αποκλειστεί το κουρδικό PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης). Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι Δύση και Ρωσία προτιμούν να δέχονται ως συνομιλητές εξτρεμιστές σουνίτες προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν την σύμμαχο Τουρκία ενώ ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να στραφούν ενάντια στην Επανάσταση της Β. Συρίας. Σε απάντηση του αποκλεισμού τους από τις συνομιλίες της Γενεύης τα 3 καντόνια της Ροζάβα – Β. Συρίας στις 17/3/2016 ανακήρυξαν το Ομοσπονδιακό σύστημα της Ροζάβα/Β. Συρίας ως ένα βήμα προς την πολυεθνική και πολυθρησκευτική λύση για τη Συρία.
Το μοναδικό στη σύγχρονη ιστορία επαναστατικό κοινωνικό εγχείρημα στη Ροζάβα– Βόρεια Συρία οι μόνοι που θα μπορούσαν να το υπερασπιστούν είναι οι λαοί. Όμως η επανάσταση αυτή δεν έτυχε της ανταπόκρισης που της άρμοζε. Δεν ήταν λίγες εξάλλου οι διακηρύξεις καταδίκης και αναλύσεις που λοιδορούσαν την Επανάσταση. Ένα σημαντικό μέρος της αριστεράς στην Ευρώπη (και όχι μόνο αυτή) την κατήγγειλε ως ‘‘όχημα’’ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και καθώς ο ‘‘αντιμπεριαλισμός’’ παραμένει ως το βασικό πρίσμα αριστερής ανάλυσης των γεγονότων της εποχής μας, τύφλωσε χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι ενίοτε στρέφονταν εναντίον του εγχείρηματος στη Β. Συρία. Χωρίς γνώση (και ενδιαφέρον να πληροφορηθούν) για το τι ακριβώς συμβαίνει πραγματικά στην περιοχή βρισκόμενοι έτη φωτός μακριά από την Επανάσταση αυτή (αλλά και από κάθε προοπτική επαναστατικής δράσης), κατήγγειλαν τους Κούρδους ως ‘‘μαριονέτες των Αμερικάνων’’ και αλλοίωναν το κοινωνικό τους πρόταγμα προσομοιάζοντας ορισμένοι την προοπτική εδραίωσης της Επανάστασης στη Ροζάβα, με την ίδρυση ενός ακόμα κράτους μαριονέτας –όπως το Ισραήλ– των αμερικάνικων συμφερόντων στη Μέση Ανατολή.
Δεν έχει υπάρξει επαναστατικό εγχείρημα τέτοιας εμβέλειας στη σύγχρονη ιστορία που να μην έχει λοιδορηθεί σε τέτοιο βαθμό όπως αυτό της Ροζάβα.
Και αυτό κατά την άποψή μας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα αρτηριοσκληρώσεων και δογματικών προσεγγίσεων τις οποίες έχουν απορρίψει οι Κούρδοι αφού από ένα μαρξιστολενιστικό κίνημα εξελίχθηκε σε ένα κίνημα που στοχεύει στον κοινοτισμό και τον συνομοσπονδισμό, δηλαδή σε μια μη κρατική οργάνωση αλλά είναι και απόρροια μιας βαθιάς αντεπαναστατικής στάσης που υπονομεύει την προοπτική ανάδυσης επαναστατικών εγχειρημάτων στην Ευρώπη και αλλού.
Με την εισβολή του τουρκικού στρατού και των μισθοφόρων του στη Β. Συρία και ενώ οι Κούρδοι και οι άλλοι λαοί μάχονται λυσσαλέα υπερασπιζόμενοι μόνοι τους τα εδάφη τους, και το κοινωνικό τους εγχείρημα, και από τη στιγμή που ο ‘‘αμερικάνικος ιμπεριαλισμός’’ άνοιξε την πόρτα (μαζί με το ρωσικό κράτος) στον Ερντογάν να επέμβει, ορισμένοι που πριν σιωπούσαν ή κατήγγειλαν το εγχείρημα στη Ροζάβα, ως ‘‘υποκινούμενο’’ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αρχίζουν να ψελλίζουν λόγια συμπαράστασης, χωρίς όμως ίχνος αυτοκριτικής.
Επειδή με την έκβαση αυτής της στρατιωτικής επέμβασης στην οποία, για μια ακόμα φορά, οι Κούρδοι/ισσες μαχητές/τριες και οι άλλοι λαοί της περιοχής, με εθελοντές να προσέρχονται απ’ όλη τη Συρία και να πολεμούν μόνοι τους Τούρκους και τους μισθοφόρους του FSA, κρίνεται η ισχύς του τουρκικού επεκτατισμού, μαζί με αυτόν κρίνεται αν θα υπάρξει πολεμική συνέχεια στα δυτικά της Τουρκίας.
Όταν οι μαχήτριες και μαχητές των YPG/YPJ (SDF) πολεμούσαν το I.S, δήλωναν ότι πολεμούν για όλους. Για όλες και όλους στη ‘‘δημοκρατική’’ και απαθή Δύση.
Τώρα για μια ακόμα φορά πολεμούν μόνοι τους ενάντια στον τουρκικό επεκτατισμό, τον οποίο ουσιαστικά έχουν αναγνωρίσει μετά την τουρκική επέμβαση στη Β. Συρία όλα ανεξαιρέτως το κράτη. Για μια ακόμα φορά πολεμούν πάλι για όλες και όλους. Και επειδή η μαχητικότητα και αποφασιστικότητα των μαχητών της Ροζάβα, συνεπώς και η έκβαση των συγκρούσεων είναι άμεσο αποτέλεσμα της πίστης τους στο πολιτικό και κοινωνικό τους εγχείρημα, το οποίο δένει με αλληλεγγύη τους λαούς της περιοχής, τροφοδοτώντας τους με την αποφασιστικότητα και τον ηρωισμό του επαναστατικού δεσμού και μια βαθιά αφοσίωση, από την ίδια την δυνατότητα επιβίωσης της Επανάστασης στη Ροζάβα – Β. Συρία κρίνεται αν νέοι πόλεμοι θα ξεσπάσουν άμεσα ή όχι με πρωταγωνιστή το τουρκικό κράτος, αυτή τη φορά στην Ελλάδα. Εξάλλου ο ίδιος ο Ερντογάν και το καθεστώς του έχουν δείξει ότι δεν μπλοφάρουν όταν μιλούν για ‘‘τουρκικά κυριαρχικά δικαιώματα’’, γεγονός που φάνηκε στη Συρία αλλά και στην ανεμπόδιστη από όλα τα κράτη δράση του στην Ανατολική. Μεσόγειο για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Η εκεχειρία που συμφώνησαν Τουρκία και ΗΠΑ με την ‘‘υποχρέωση’’ των Κούρδων και των άλλων μαχητών να εγκαταλείψουν μια σημαντική έκταση στη Β. Συρία, είναι μια κίνηση από τη μεριά του αμερικάνικου κράτους να βοηθήσει το τουρκικό καθεστώς τη στιγμή που είχε ‘‘στριμωχτεί’’ από τη σφοδρή αντίσταση των Κούρδων και των άλλων λαών της περιοχής. Όσο για την παρουσία του ρώσικου και συριακού στρατού σε συγκεκριμένες πόλεις της Β. Συρίας που ήρθε καθυστερημένα να οριοθετήσει και όχι να αποτρέψει την τουρκική επέμβαση που εξυπηρετούσε την ανακατάληψη αυτόνομων εδαφών από το καθεστώς Άσαντ, έγινε με τις ευχές της Ρωσίας για την αξιοποίησή της. Το αμερικάνικο κράτος δικαίωσε την τουρκική εισβολή και αυτό είναι σημαντικό γεγονός που καταδεικνύει ότι οι επεκτατικές κινήσεις του τουρκικού κράτους έχουν αποτέλεσμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επόμενες επεκτατικές επεμβάσεις που έχει ήδη ουσιαστικά προαναγγείλει ο Ερντογάν. Είναι δεδομένο ότι κανένα κράτος δεν θέλει τη νίκη των δυνάμεων των YPG – SDF, αφού κανένα κράτος δεν θέλει τη νίκη ενός επαναστατικού εγχειρήματος που προάγει την ακρατική κοινωνική οργάνωση.
Το καθεστώς Άσαντ από το 2012 που ξεκίνησε η επανάσταση είχε χάσει τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους της Συρίας. Το ρωσικό κράτος στηρίζει το συριακό καθεστώς για την δική ενίσχυση στη γεωπολιτική σκακιέρα. Το Ιράν και το Ιράκ έχοντας Κούρδους στις επικράτειές τους δεν θέλουν να δουν την αυτονομία της Ροζάβα να καθιερώνεται. Και φυσικά, το τουρκικό κράτος επιζητά την άμεση αντιμετώπισή τους· όσο για το κουρδικό κόμμα του Μπαρζανί στο Ιράκ το KDP υπονόμευε πάντα το εγχείρημα στη Ροζάβα, και επιδιώκει ενδυνάμωση της συμμαχίας με την Τουρκία.
Από την έκβαση αυτής της σύγκρουσης, από την αντίσταση των μαχητών των YPG/YPJ – SDF, από την εξέλιξη αυτού του πολέμου κρίνεται το μέλλον όλης της περιοχής της νοτιανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Είναι σαφές ότι οι αγωνιζόμενοι λαοί της Ροζάβα δεν θα βρουν στρατηγικό σύμμαχο σε κανένα κράτος παρά μόνο στους λαούς, και το γνωρίζουν και οι ίδιοι από την πρώτη στιγμή της επανάστασης, όπως επίσης είναι σαφές ότι αγωνίζονται για όλη την ανθρωπότητα και ειδικά για τους λαούς της Μ. Ανατολής και της Νοτιανοτολικής Ευρώπης καθώς όπως είπαμε και παραπάνω στο κείμενο από την έκβαση αυτής της σύγκρουσης εξαρτάται η υλοποίηση ή μη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων. Όπως έλεγε και μια Κούρδισσα μαχήτρια σε τηλεοπτική συνέντευξη ‘‘πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πολεμάμε για όλους’’.
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών μια ανάλογη μάχη που αφορούσε όλους τους λαούς της Ευρώπης, έδιναν οι μαχητές της Ισπανικής Επανάστασης το 1936, με τους αναρχικούς τότε να αποτελούν την πλειοψηφία τόσο στα πεδία των μαχών ενάντια στα στρατεύματα του φασίστα Φράνκο, όσο και στα επαναστατικά κοινωνικά εγχειρήματα που ξεπηδούσαν σε όλη την Ισπανία. Από την έκβαση εκείνης της επανάστασης κρινόταν αν θα έμπαινε ένα φρένο ή όχι στον πολεμικό επεκτατισμό των φασιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και μια νίκη της επανάστασης ενδεχομένως να άλλαζε το ρου της ιστορίας. Το σίγουρο είναι πως η ήττα της –μια ήττα για την οποία τεράστια ευθύνη είχε η Σοβιετική Ένωση και το σταλινικό καθεστώς καθώς λειτούργησε ως εχθρός της επανάστασης–, υπήρξε η ήττα του μοναδικού σθεναρού κοινωνικού αναχώματος απέναντι στα φασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη που λίγο μετά εξαπέλυσαν τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί και ο ισπανικός εμφύλιος που έγινε πεδίο διεθνούς γεωστρατηγικής σύγκρουσης δεν ήταν μία διαμάχη αστικής ‘‘δημοκρατίας’’ και φασισμού έτσι όπως ήθελαν να παρουσιάσουν η Σοβιετική Ένωση και το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο αλλά ένα ριζοσπαστικό επαναστατικό εγχείρημα εργατικής και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης το οποίο κατεστάλη από το Λαϊκό Μέτωπο πριν την επικράτηση του Φράνκο. Και να θυμίσουμε ότι και τότε τα ‘‘δημοκρατικά’’ κράτη της εποχής -στην Ευρώπη- προτίμησαν τη νίκη και την επικράτηση του φασίστα Φράνκο από το να στηρίξουν την επανάσταση.
Ο ηρωικός αγώνας των YPG/YPJ/SDF στη Β. Συρία που ανατρέπουν τη μέχρι χθες δεδομένη υπεροπλία του δεύτερου ισχυρότερου στρατού στο ΝΑΤΟ εμποδίζοντάς τον να καταλάβει πόλεις που θεωρούσε δεδομένες (π.χ. Ρας αλ Αϊν), ίσως για πολλούς να είναι ανεξήγητος. Είναι πράγματι ανεξήγητος για αυτούς που πολεμούν για κρατικά συμφέροντα, για συμφέροντα των καπιταλιστών ή για μισθοφόρους κάθε είδους. Δεν είναι όμως ανεξήγητος για όσους έχουν ζήσει την ελευθερία. Την πραγματική ελευθερία που ορίζεται από την απουσία του κράτους, από την αποδόμηση του καπιταλισμού και των σχέσεών του –αυτών της εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης–, από τη δυνατότητα να δημιουργούν οι ίδιοι οι λαοί τους όρους της ελεύθερης ζωής τους.
Όποια και αν είναι η τελική (αν υπάρξει ‘‘τελική’’) έκβαση του πολέμου και δεδομένου ότι ο κουρδικός λαός έχει συνηθίσει θα λέγαμε, να αναγεννιέται από τις στάχτες του, η επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία έχει ήδη κερδίσει μια πολύ σημαντική νίκη στην ιστορία. Η νίκη της είναι το επίτευγμα της ειρηνικής συνύπαρξης πολλών διαφορετικών λαών με όρους πραγματικής ισοτιμίας και ελευθερίας, επίτευγμα που δεν θα επιτυγχανόταν αν δεν συνοδευόταν από τον τρόπο δόμησης της κοινωνίας τους.
Η Επανάσταση αυτή έχει τρεις πτυχές αδιαχώριστες και ισότιμες μεταξύ τους: την ισότιμη άμεση συμμετοχή όλων στην πολιτική ζωή με την εφαρμογή του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού, την ισότητα των γυναικών και την οικολογία. Πρόκειται για μια επανάσταση που στράφηκε ευθέως ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό και τις σχέσεις που προάγουν.
Ως βάση, ως πυρήνα της κοινωνίας τους έχουν ανάγει την κομμούνα, γεγονός που κατοχυρώνουν και στο κοινωνικό συμβόλαιο που σύναψαν οι λαοί της Β. Συρίας. Η συνομοσπονδία των κομμούνων, των λαϊκών συνελεύσεων, των συμβουλίων και η αρχή της άμεσης δημοκρατίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων, έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία εξασφαλίζοντας την ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη ανάμεσα σε πολλούς διαφορετικούς λαούς και εθνότητες.
Στον πυρήνα της Επανάστασης βρίσκεται το γυναικείο ζήτημα. Ο αγώνας των γυναικών στη Ροζάβα για την ελευθερία είναι αδιαχώριστος όπως οι ίδιες αναγνωρίζουν, με τον αγώνα ενάντια στο κράτος και τις καπιταλιστικές σχέσεις. Έχουν ως αρχή πως μια επανάσταση πρέπει να είναι και γυναικεία επανάσταση. Πώς γυναικεία απελευθέρωση και κατάργηση της πατριαρχίας δεν νοείται χωρίς κατάλυση του κράτους, του διαχρονικού φορέα της. Η βαριά και μακρά καταπίεση των γυναικών στην περιοχή έσπασε από τις ίδιες τις γυναίκες της επανάστασης και έγιναν αυτές τελικά το επίκεντρο μιας φοβερής δυναμικής που διαπέρασε και καθόρισε κάθε πτυχή του επαναστατικού εγχειρήματος: στον στρατιωτικό, τον πολιτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό τομέα. Παντού οι γυναίκες είναι παρούσες και με βάση την αρχή της δυαρχίας και τη ποσόστωσης του 40% που έχουν οι ίδιες ‘‘επιβάλει’’, είναι απαραίτητη η συμμετοχή μιας γυναίκας και ενός άνδρα σε κάθε πολιτικό αξίωμα ενώ η συμμετοχή των γυναικών σε κάθε πολιτική οργάνωση δεν επιτρέπεται να είναι μικρότερη του 40%. Το σημαντικό επίτευγμα της γυναικείας επανάστασης στη Ροζάβα δείχνει πως αν σε μια περιοχή με τόσο βαθιά ισχυρά πατριαρχικά χαρακτηριστικά μπορεί να εδραιωθεί μια τέτοιας εμβέλειας γυναικεία απελευθέρωση, που είναι μοναδική παγκοσμίως –ακόμα και στην ‘‘δημοκρατική’’ Δύση–, τότε η επαναστατική προοπτική δεν είναι ουτοπία για κανένα μέρος του πλανήτη.
Η οικολογία είναι η τρίτη πτυχή της επανάστασης και είναι απόρροια της αντικαπιταλιστικής στόχευσής της. ‘‘Καπιταλισμός ισούται με βιασμό της φύσης’’ λένε οι γυναίκες στη Ροζάβα δείχνοντας την άμεση σύνδεση της αντρικής κυριαρχίας με τον καπιταλισμό και το κράτος. Μια κοινωνία δεν είναι ποτέ ελεύθερη αν δεν είναι ελεύθερες οι γυναίκες (που συνιστούν τον μισό πληθυσμό και παραπάνω και στην επαναστατική θεωρία τους οι Κούρδισσες και οι Κούρδοι τις αναγνωρίζουν ως έθνος) και αν οι οικονομικές δραστηριότητές της δεν απορρίπτουν την καταστροφή της φύσης για το κέρδος, αν δεν υπάρχει σεβασμός της φύσης από τον άνθρωπο.
Η ριζοσπαστικότητα της επανάστασης στη Ροζάβα- Β. Συρία είναι δεδομένη. Μπροστά στα
αμέτρητα και τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει όλη η ανθρωπότητα στην εποχή μας, την τεράστια ανισοκατανομή του πλούτου, τη ραγδαία επιδείνωση της φτώχειας, την γενοκτονία των κοινωνικά αδύναμων από τον καπιταλισμό, τις φυλετικές και εθνικές συγκρούσεις, τις διακρατικές συρράξεις, τους πολέμους, την καταπίεση γυναικών που φτάνει έως την εξόντωσή τους, και φυσικά, την καταστροφή του πλανήτης μας από την υπερεκμετάλλευση για την καπιταλιστική ανάπτυξη και το κέρδος, η Επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία μας δείχνει τον ‘‘άλλο δρόμο’’ για μια ελεύθερη ζωή, για τη σωτηρία της φύσης, για τη σωτηρία όλων μας.
Θα τολμούσαμε να πούμε πως μια δοκιμασμένη και αποτυχημένη μορφή κοινωνικής οργάνωσης υπό την εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου που ευθύνεται για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και την οδηγεί στον αφανισμό, αν όχι από κάποιο πόλεμο, σίγουρα από τη δολοφονία του πλανήτη που το σύστημα προάγει, συγκρούεται στη Ροζάβα με το μέλλον της ελπίδας για όλους τους ανθρώπους, συγκρούεται με την προοπτική της ισότητας, της ελευθερίας, της ειρήνης, της επιβίωσης του πλανήτη. Ένα μέλλον που μόνο μια Κοινωνική επανάσταση μπορεί να φέρει.
Η καρδιά μας είναι στη Ροζάβα.
Πόλα Ρούπα –Νίκος Μαζιώτης
μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Κορυδαλλού»