Είναι τόσα πολλά αυτά που τριγυρίζουν μέσα στο μυαλό μου σχετικά με τα αστυνομικά θέματα που μας απασχολούν ως αστυνομία γενικότερα, αλλά και ως υπηρεσία (Α.Δ) ειδικότερα, που πραγματικά δυσκολεύομαι ακόμη και να τα βάλω σε μία τάξη στο μυαλό μου.
Θα ξεκινήσω λοιπόν από τις τελευταίες εξελίξεις και το άνανδρο τρομοκρατικό χτύπημα εις βάρος στατικής δύναμης διμοιρίας των ΥΑΤ, η οποία είχε διατεθεί στην περιοχή των Εξαρχείων, για τη φύλαξη γραφείων πολιτικού κόμματος, όπου από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα συναδέλφους μας.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα σχετικά με τη φύλαξη στόχων οικονομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος από την αστυνομία:
Πώς και υπό ποιες συνθήκες πρέπει να γίνεται η φύλαξη αυτών;
Το Π.Δ 141/ 91 όπως αυτό τροποποιήθηκε και ισχύει σήμερα, ορίζει ότι όπου υπάρχει η δυνατότητα τοποθέτησης αλεξίσφαιρης σκοπιάς γίνεται από σκοπό και όπου αυτό δεν είναι δυνατό γίνεται με περιπολίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Να εξετάσουμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Περιπολικά οχήματα και δίκυκλες μοτοσικλέτες ακίνητα για τη φύλαξη στόχων οικονομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος όπως σταθμοί μετρό, γραφεία πολιτικών κομμάτων, ραδιοφωνικών σταθμών και πάει λέγοντας... Η επιχειρησιακή λογική ποια είναι;
Να φυλάξουμε τους στόχους ή να μετατρέψουμε τους ίδιους τους αστυνομικούς σε στόχους που έχουν διατεθεί για τη φύλαξή τους;
Διότι όταν καθηλώνουμε τις αστυνομικές δυνάμεις ως ακίνητες με οχήματα έξω από τους στόχους, δίνουμε την ευκαιρία σε όλους αυτούς οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους θέλουν να πλήξουν τον εκάστοτε στόχο, να μελετούν λεπτομερώς τις συνήθειες, τις κινήσεις και τις αντιδράσεις των αστυνομικών.
Έτσι είναι πανέτοιμοι όταν επιλέξουν τον τόπο και τον χρόνο να βάλλουν εύκολα κατά των αστυνομικών δυνάμεων και του επιλεγέντος στόχου.
Είναι δυνατόν η πολιτεία να θέλει θύματα αστυνομικούς;
Υφίσταται αμέλεια των ιθυνόντων ή αδυναμία διαχείρισης των προκυπτουσών αναγκών;
Μήπως κάποιοι επιθυμούν να γίνουν αρεστοί στους παράγοντες του τόπου, παραβλέποντας βασικούς κανόνες ως προς την φύλαξη των στόχων και την ασφάλεια του αστυνομικού προσωπικού;
Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό, ότι ιδιόχειρα σχεδιαγράμματα είχαν βρεθεί σε γιάφκα τρομοκρατών που σχεδίαζαν να πλήξουν περιπολικό της Α.Δ που εκτελούσε υπηρεσία ακίνητου στόχου λίγα μόλις μέτρα από την Γ.Α.Δ.Α!
Εν τέλει προκύπτει το εύλογο ερώτημα: όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις που διατίθενται για την φύλαξη των εν λόγω στόχων από πού αφαιρούνται; Αυταπάντητο το ερώτημα: φυσικά από την ασφάλεια του απλού Έλληνα πολίτη!
Οπότε αναρωτιέμαι η δημόσια ασφάλεια τυγχάνει κοινωνικό αγαθό ή προνόμιο ορισμένων;
Εάν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε τις τεράστιες ανάγκες που έχουν προκύψει από το μεταναστευτικό και ότι αστυνομικές δυνάμεις μετακινούνται για την φύλαξη των hot spot ανά την επικράτεια, γίνεται σαφές ότι στην διάθεση της ασφάλειας των πολιτών δημιουργούνται σοβαρά κενά.
Επιπροσθέτως υφίστανται και σοβαρές ελλείψεις στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό (σύστημα επικοινωνίας διάτρητο χωρίς καμία πρόοδο, στόλος οχημάτων απαρχαιωμένος και καταταλαιπωρημένος ώστε μετά βίας να βγαίνουν οι βασικές περιπολίες).
Υπό ποιες συνθήκες και με ποια εχέγγυα ο Έλληνας αστυνομικός να επιδεικνύει επαγγελματισμό – ως απαιτεί η πολιτεία και οι υπηρεσιακοί παράγοντες;
Εκπτώσεις στη δημόσια ασφάλεια δεν χωρούν.
Επιτέλους ας γίνει κατανοητό ότι τα αστυνομικά οχήματα προορίζονται για να εκτελούν περιπολίες στους τομείς ευθύνης τους και όχι να υποκαθιστούν τις σκοπιές, πράγμα που είναι επιχειρησιακά αδόκιμο και επικίνδυνο!
Και επειδή οι Έλληνες αστυνομικοί δεν είναι ούτε αριθμοί, ούτε αναλώσιμοι για να οδηγούνται ως πρόβατα στη σφαγή, ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Ας μας δώσουν την δυνατότητα να προστατέψουμε τους πολίτες και τους εαυτούς μας και να προσφέρουμε αυτά που πραγματικά μπορούμε στην κοινωνία, πιστοί στον όρκο που δώσαμε!
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σύγχρονη Αστυνομία"