Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά
Υπάρχουν γυναίκες, για τις οποίες ακόμη και το παραμικρό βήμα προς την κατεύθυνση όλων όσων επιθυμούν, φαντάζει σαν άπιαστο όνειρο, που όσο κι αν παλέψουν γι’αυτό δεν θα μπορέσουν ποτέ να το κατακτήσουν. Μία τέτοια γυναίκα δεν είναι σίγουρα η Ζαχαρούλα Τσιριγώτη. Και το αποδεικνύει στο έπακρο η πορεία της.
Διαβάστε επίσης
Η πρώτη γυναίκα Αντιστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ., που αποστρατεύτηκε τον Ιούλιο του 2019 και της απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Γενικού Επιθεωρητή Αστυνομίας Αλλοδαπών και Προστασίας Συνόρων για τον τρόπο που υπηρέτησε το Σώμα και διαχειρίστηκε το προσφυγικό-μεταναστευτικό κατά την περίοδο 2015-2019.
Σαν γνήσια Μανιάτισσα που μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά, έμαθε από νωρίς να αγωνίζεται και να διεκδικεί από τη ζωή όλα όσα έβαζε στόχο να πετύχει. Με θάρρος και τσαγανό, έχοντας πάντοτε ως «φυλαχτό» τις λέξεις «άνθρωπος», «συνάδελφος», «εντιμότητα» και «αξιοπρέπεια». Ήταν εκείνη που, κατά τη διάρκεια της 37χρονης θητείας της απέδειξε ότι μια γυναίκα, σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, μπορεί να είναι εξίσου ικανή και μάχιμη, ανοίγοντας έτσι το δρόμο και για άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν μελλοντικά τα βήματά της.
Η ίδια, μιλάει σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα αναφορικά με τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές, την επέκταση του φράχτη στον Έβρο ως μέτρο καταστολής τους, τη διακίνηση μεταναστών στο Αιγαίο, την κλιμάκωση των προσπαθειών για εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού εκ μέρους της Τουρκίας, αλλά και τα επεισόδια στις διαμαρτυρίες φοιτητών κατά της θέσπισης της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Μια γυναίκα, η οποία, παρά το πλούσιο βιογραφικό της, τα μετάλλια και τα παράσημα που της έχουν απονεμηθεί στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, δεν διστάζει να ασκεί αυτοκριτική και τρία χρόνια μετά την αποστράτευσή της, να θεωρεί ακόμη την αστυνομία «τη δεύτερή της οικογένεια».
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) για την επέκταση του φράχτη στον Έβρο ως μέτρο καταστολής προσφυγικών ροών. Πώς αξιολογείτε τη συγκεκριμένη απόφαση, τη δεδομένη χρονική στιγμή;
Αποτελεί υποχρέωση, αναγκαιότητα και δικαίωμα η προστασία και η φύλαξη των συνόρων μας, τα οποία είναι ταυτόχρονα και εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, για αυτό οτιδήποτε υποστηρίζει την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα των ενστόλων, είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Ο φράχτης είναι ένα τεχνικό εμπόδιο ώστε να αποφευχθεί η οποιαδήποτε μαζική είσοδος. Ανεξάρτητα όμως με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την ανέγερση φράκτη, θα πρέπει να εξεταστεί τι ενδεχομένως προβλήματα θα δημιουργήσει.
Ξέρετε, το μεγαλύτερο μήκος των συνόρων που οριοθετούνται από τον ποταμό Έβρο, περίπου 206 χλμ., η νοητή γραμμή που χωρίζει τις δύο χώρες βρίσκεται εντός του ποταμού, δηλαδή μέσα στο νερό ή πάνω σε νησίδες. Συνεπώς, όποιος βρεθεί μπροστά στον σχεδιαζόμενο φράχτη θα πατά ήδη σε ελληνικό έδαφος.
Η όποια αποτρεπτική λειτουργία εκτιμώ ότι θα σχετίζεται με την ιδέα ότι όποιος προσπαθήσει να περάσει από εκεί θα συλλαμβάνεται. Αλλά εφόσον θα μείνουν περίπου 100 χλμ. χωρίς φράχτη, το πιθανότερο είναι οι ροές των μεταναστών να μετακινηθούν προς τα τμήματα όπου δε θα υπάρχει τέτοιο εμπόδιο.
Όταν θα έρθουν άνθρωποι έξω από τον φράχτη, σε ελληνικό δηλαδή έδαφος, τί θα πράξουν οι ελληνικές Αρχές; Θα στέλνουν τους ανθρώπους πίσω με τη βία ή θα τους αφήσουν να πεθάνουν από την πείνα και τις αρρώστιες έξω από τον φράχτη, αλλά μέσα στην Ελλάδα; Μπορούμε να φανταστούμε τις φωτογραφίες, τα σχόλια και τις αντιδράσεις που θα κυκλοφορούν στα διεθνή και εθνικά δίκτυα ενημέρωσης; Την διεθνή κατακραυγή που θα υποστούμε ως Χώρα; Το πόσο θα δυσκολέψει την επιχειρησιακή δραστηριότητα των ενστόλων;
Εκτιμώ λοιπόν, ότι η επέκταση του φράχτη, δεν αποτελεί ...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην ιστοσελίδα vickysmagazine.com