Οι απεργίες πείνας έχουν μια ιστορία που χάνεται στον χρόνο. «Έχουν μεγάλη ”παράδοση” στην πρώην Δυτική Γερμανία εξηγεί ο γερμανός πολιτικός επιστήμονας Βόλφγκανγκ Κραουσχάαρ με πεδίο έρευνας τα κινήματα των δεκαετιών 1960 και 1970, καθώς και την αριστερή τρομοκρατία στην Δυτική Γερμανία.
«Πρόκειται κατά κύριο λόγο για απεργίες πείνας της RAF, οι οποίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και εν μέρει του 1980 προκάλεσαν μεγάλες αναταραχές και δημόσιες συζητήσεις» εξηγεί.
Σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle ο γερμανός πολιτικός επιστήμονας αναφέρεται στις απεργίες πείνας στην πρώην Δυτική Γερμανία και στον θάνατο του Χόλγκερ Μάινς.
Η οργάνωση «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) αυτοπροσδιοριζόταν ως κομμάτι μίας παγκόσμιας επανάστασης. Όμως για να κατανοήσει κανείς πλήρως την αριστερή τρομοκρατία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας πρέπει να την τοποθετήσει στο ευρύτερο κλίμα και την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής γενιάς των Γερμανών, οι οποίοι θεωρούσαν πως οι γονείς τους δεν έκαναν το ξεκαθάρισμα που έπρεπε αναφορικά με το ναζιστικό παρελθόν τους.
Σύμφωνα με τον ειδικό: «Η οργάνωση της 17 Νοέμβρη έχει μία σειρά από ομοιότητες με την RAF. Ιδρύθηκε την δεκαετία του 1970, στον απόηχο των εξεγέρσεων του Πολυτεχνείου, από τις οποίες έλαβε και το όνομά της. Διέπραξαν δολοφονίες και επιθέσεις με βόμβες και ρουκέτες. Όλα αυτά έχουν μία εμφανή ομοιότητα – πρόκειται για αριστερούς τρομοκράτες, όπως εκείνοι της RAF».
Διεκδικώντας, με το σώμα ως «όπλο»
Η σημαντικότερη απεργία πείνας, συνυφασμένη με την αριστερή τρομοκρατία, ήταν τον Νοέμβριο του 1974, όταν μετά από 57 ημέρες απεργίας πείνας οδηγήθηκε στον θάνατο ο Χόλγκερ Μάινς. Στόχος του Μάινς ήταν να μεταφερθούν οι κρατούμενοι (σ.σ. της RAF) στην ίδια φυλακή – κάτι που το γερμανικό κράτος αρνήθηκε. «Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας προσπάθησε να μην ενδώσει σε διεκδικήσεις», σχολιάζει Βόλφγκανγκ Κραουσχάαρ.
Όπως σημειώνει ο θάνατος του Χόλγκερ Μάινς, ο οποίος όταν πέθανε ζύγιζε 39 κιλά, τον μετέτρεψε σε σύμβολο: «Οι διαδηλωτές κρατούσαν φωτογραφίες του νεκρού στις πορείες που ακολούθησαν, κατηγορώντας το γερμανικό κράτος. Τον μετέφεραν σαν τον Ιησού Χριστό στον σταυρό. Η κινητοποίηση ήταν μεγάλη. Λίγο καιρό αργότερα σημειώθηκε η πρώτη επίθεση, κατά της γερμανικής Πρεσβείας στην Στοκχόλμη».
Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Βόλφγκανγκ Κραουσχάαρ, το οποίο οδήγησε στον θάνατο τον απεργό πείνας, ήταν το γεγονός ότι δεν ελέγχθηκε επαρκώς ο κρατούμενος από τους γιατρούς, με αποτέλεσμα αυτός να πεθάνει. Ο θάνατός του, σύμφωνα με τον Κραουσχάαρ, οδήγησε σε κινητοποιήσεις και είχε ως συνέπεια τη δημιουργία της «δεύτερης γενιάς» της οργάνωσης.
Ο ειδικός σε θέματα αριστερής τρομοκρατίας τονίζει πως η απεργία πείνας του Χόλγκερ Μάινς δεν ήταν η μοναδική: «Συνολικά υπήρξαν 10 απεργίας πείνας από μέλη της RAF. Η πρώτη ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1973, ενώ οι τελευταίες ήταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1980».
Μία καταστροφική απόφαση εσωτερικής πολιτικής
Για τον Κραουσχάαρ «επρόκειτο για μία καταστροφική απόφαση από τη σκοπιά της εσωτερικής πολιτικής», η οποία οδήγησε σε «τραγικές συνέπειες» δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, το οποίο ήταν «ακόμη χειρότερο από εκείνο της απεργίας πείνας».
Αναφερόμενος στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα σχολιάζει: «θεωρώ πως το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι απαιτήσεις του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν είναι θεμελιώδεις – δεν επιδιώκει να αφεθεί ελεύθερος».
«Πιστεύω ότι στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να σταθμίσει κανείς το συμφέρον της κυβέρνησης, καθώς σε περίπτωση που ο κρατούμενος πεθάνει, ενδεχομένως να προκύψουν ταραχές και βίαια επεισόδια στους δρόμους. Πιστεύω πως θα πρέπει κανείς να σκεφτεί καλά πώς αντιδρά σε τέτοιου είδους διεκδικήσεις. Προς το παρόν η υπόθεση βρίσκεται υπό έλεγχο, αλλά την στιγμή που θα επέλθει θάνατος, ο χειρισμός μιας τέτοιας κατάστασης δυσχεραίνεται και ο κίνδυνος κλιμάκωσης είναι μεγάλος. Αυτή τουλάχιστον είναι η εμπειρία που είχε η Γερμανία τις δεκαετίες 1970 και 1980» σημειώνει.
Κλείνοντας, ο Κραουσχάαρ σημειώνει πως, η απεργία πείνας ως «όπλο» δεν ανήκει μόνο σε κρατούμενους ή μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων, αλλά το φάσμα των απεργών πείνας εκτείνεται μέχρι τη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων και ασύλου.