Η Μπόκο Χαράμ είναι μία εξτρεμιστική οργάνωση που τα τελευταία χρόνια απασχολεί τα παγκόσμια μέσα με τη βιαιότητα της. Ωστόσο δεν γεννήθηκε ξαφνικά, αφού η βίαιη ιστορία της βόρειας Νιγηρίας αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία της.
Πώς λοιπόν μέσα σε 55 χρόνια οι φιλήσυχες επαρχίες της Νιγηρίας γέννησαν έναν στρατό φανατισμένων ισλαμιστών;
Οι απαντήσεις βρίσκονται στην βορειοδυτική Νιγηρία, όπου έζησε η μουσουλμανική φυλή Κανούρι της οποίας οι βιαιοπραγίες μετράνε τουλάχιστον έναν αιώνα.
Στην προ-αποικιακή εποχή τα βουνά Μαντάρα αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της αυτοκρατορίας των Κανούρι, η οποία επεκτάθηκε προς τα ανατολικά στο σημερινό Καμερούν και το Τσαντ και βόρεια προς το Φεζάν, στη νοτιοδυτική Λιβύη.
Για αιώνες οι φυλές Marghi, Hithe, Gwoza, Fali, και Matakam, μερικές από τις πιο άγριες στη Νιγηρία, είχαν εξασφαλίσει αυτό το ορεινό φρούριο, αποκρούοντας επιδρομές των Κανούρι από το Βόρνο. Μάλιστα οι φύλαρχοι είχαν αναπτύξει ένα θανατηφόρο μαχαίρι που περιστρεφόταν στον αέρα και έκοβε τους τένοντες των αλόγων των επιδρομέων.
Σήμερα οι αντάρτες της Μπόκο Χαράμ, που έχουν ως έδρα τους την πόλη της Γκβόζα, έχουν των πλήρη έλεγχο των όρων Μαντάρα, έχοντας εκδιώξει και σφάξει τις φυλές που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο Ισλάμ.
Αλλά ακόμα και αυτό το φαινόμενο έχει τις ρίζες του στην ιστορία της Νιγηρίας, αφού το 1964, η κυβέρνηση της βόρειας Νιγηρίας έστειλε «ισλαμιστές ιεραπόστολους» να προσηλυτίσουν βίαια τις παγανιστικές φυλές στη μουσουλμανική πίστη.
Φαίνεται λοιπόν πώς στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ιστορία επαναλαμβάνεται, αφού οι τρομακτικές βιαιότητες της Μπόκο Χαράμ έχουν ακριβές ιστορικό προηγούμενο πριν από 125 χρόνια στο ίδιο ακριβώς μέρος που σήμερα βρίσκεται η Νιγηρία και το Καμερούν.
Το 1893, ένας αποστάτης φανατικός Ισλαμιστής, ο Ραμπίχ Φάντι Αλλάχ, εισέβαλε στην περιοχή από το Νταρφούρ, στο δυτικό Σουδάν.
Ο Ραμπίχ είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Ισλαμιστή μεταρρυθμιστή και αυτοαποκαλούμενο αλ-Μαχντί (= άγιος άνθρωπος) τον Μοχάμεντ Αχμάντ, η παρουσία του οποίου στη Γη λέγεται πώς προμήνυε το τέλος του κόσμου και τα στρατεύματα του οποίου το 1885 σκότωσαν τον Βρετανό στρατηγό Γκόρντον του Χαρτούμ.
Οι ορδές των ισλαμιστών μαχητών του Ραμπίχ αποκεφάλιζαν, λεηλατούσαν και υποδούλωναν στο όνομα του Αλλάχ με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν της Μπόκο Χαράμ σήμερα.
Ο Ραμπίχ είχε μείνει στην ιστορία για τη βίαιη ιδιοσυγκρασία του που πυροδοτούνταν χωρίς κανέναν προφανή λόγο και όχι σπάνια τον οδηγούσε σε άγριους ξυλοδαρμούς ή εν ψυχρώ δολοφονίες, όταν τους τρυπούσε με το σπαθί του ή τους έκοβε τα κεφάλια. Μάλιστα αγαπημένη φράση του Ραχίμπ ήταν «Allah rektar rasak» ( =ο Θεός να κόψει το κεφάλι σου)
Ομοια, ο Αμπουμπακάρ Σεκάου, ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης της Μπόκο Χαράμ λέγεται ότι είναι ένας ατρόμητος μοναχικός άνθρωπος, ένα αγρίμι με σύνθετη και παράδοξη προσωπικότητα, λίγο θεολόγος, λίγο γκάνγκστερ. Από τότε που ανέλαβε την ηγεσία της οργάνωσης το 2009, μετά το θάνατο του ιδρυτή της Μοχάμεντ Γιουσούφ, έχει πραγματοποιήσει ακόμα πιο τρομακτικές θηριωδίες από τον προκάτοχό του.
Οι Σεκάου, όπως και ο Ραμπίχ, φαίνεται πώς ήταν παρόμοια φανατισμένοι, ψυχοπαθείς ηγέτες που μοιράζονταν την ίδια αιμοσταγή όρεξη.
Το 1893, ο Ραμπίχ επιτέθηκε στους Κανούρι στο Βόρνο της Κουκάβα, σφάζοντας τον αρχηγό τους, σκοτώνοντας περισσότερους από 3.000 ανθρώπους και υποδουλώνοντας άλλους 3.800.
Ο Ραμπίχ ίδρυσε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του στην Ντίκβα, 80 μίλια νοτιοανατολικά της Κουκάβα, όπου η αυθαίρετη εξουσία του οδήγησε σε ένα ατελείωτο αιματοκύλισμα.
Ο παραλληλισμός της οργάνωσης του με την Μπόκο Χαράμ είναι επιτακτικός. Η Κουκάβα απέχει μόλις 37 χιλιόμετρα από την Μπάγκα και μια κοντινή πόλη, όπου φέτος, στις 3 Ιανουαρίου, οι οπαδοί του Αμπουμπακάρ Σεκάου φέρονται να έχουν σκοτώσει 300 άτομα και να έχουν καταστρέψει 3.000 σπίτια. Μάλιστα ο Σεκάου εγκατέστησε το αρχηγείο της Μπόκο Χαράμ στην Γκβόζα, 160 χιλιόμετρα νότια της Ντίκβα, επίσης σκοτώνοντας τον αρχηγό της πόλης.
Ο Ραμπίχ τελικά σκοτώθηκε στις 22 Απρίλη του 1900, σε μια μάχη με τους Γάλλους, και η επιφανής αυτοκρατορία του διαιρέθηκε μεταξύ των Γάλλων, των Γερμανών και των Βρετανών. Ο Σεκάου ζει ακόμα και είναι επικεφαλής της Μπόκο Χαράμ.
