«ΑΤΟΜΟ ΔΕΞΙΑ! ΜΟΥ ΦΩΝΑΞΕ. ΕΣΤΡΙΨΑ ΕΛΑΦΡΩΣ ΩΡΑ 2 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΟΛΗ Η ΟΜΑΔΑ...»
Η αφήγηση ενός αληθινού περιστατικού που αποδεικνύει γιατί η βαλλιστική ασπίδα είναι “must have” για τους αστυνομικούς περιπολίας
Γράφει ο Λάμπρος Δημητρέλος
«Ένιωθα τον Θέμη, τον συνεργάτη μου, να με κρατά γερά από τη χειρολαβή του αλεξίσφαιρου γιλέκου μου και να με καθοδηγεί βήμα – βήμα στο χωράφι με τις καλαμιές και τα αγριόχορτα.
Όταν κρατάς βαλλιστική ασπίδα, δεν ξέρεις πού πατάς, χρειάζεσαι βοήθεια. Βλέπεις όλον τον κόσμο από μια χαραμάδα... Είχαμε ήδη ερευνήσει με την κάλυψη της ασπίδας ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι και κινούμασταν προς το δεύτερο. Η ανάσες μου είχαν αυξηθεί. Ταχύπνοια. Η υψηλή θερμοκρασία που είχε, ο έντονος ήλιος και το στρες με ανάγκαζαν να προσπαθώ αρκετά ώστε να κρατώ ασπίδα και όπλο σωστά. Θυμάμαι τον ιδρώτα ποτάμι, να μπαίνει μέσα στα μάτια μου κι αυτά να με τσούζουν, να δακρύζουν. Πλησιάζαμε αργά προς την παλιά αποθήκη. «ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ», φώναζε δυνατά ο συνεργάτης μου, προειδοποιώντας για την παρουσία μας. Το σήμα μιλούσε για οχυρωμένο άνδρα με καραμπίνα, που απειλεί να αυτοκτονήσει.
Ωστόσο οι πληροφορίες ήταν πολύ συγκεχυμένες και κληθήκαμε αρχικά να εντοπίσουμε το ακριβές σημείο και στη συνέχεια να ελέγξουμε την αξιοπιστία του τηλεφωνήματος, προτού ενεργοποιηθούν τα πρωτόκολλα διαπραγματευτών. Πίσω από τον συνεργάτη μου, ένας ακόμη έμπειρος συνάδελφος, μοτοσυκλετιστής. Κινούμασταν προς τον παλιό στάβλο και ήμουν σίγουρος ότι κάποιος υπάρχει στον χώρο, είχα αυτήν την απόκοσμη διαίσθηση, που δεν είχα στο προηγούμενο σπίτι, το ένιωθα… «Όλοι έτοιμοι και σε 360 μοίρες - είμαστε μέσα στο δραστικό βεληνεκές», τους είπα. Πλησιάσαμε κι άλλο. Αργά, αλλά σταθερά. Ένιωθα τις σφύξεις μου να ανεβαίνουν. «ΜΠΟΥΠ, ΜΠΟΥΠ, ΜΠΟΥΠ…», άκουγα τις αρτηρίες στον λαιμό μου να υπερφορτώνονται σε κάθε χτύπο της καρδιάς… Ταχυκαρδία. Ενώ κάλυπτα απευθείας μπροστά το παλιό κτίριο που βρισκόταν σε απόσταση 30 μέτρων, άκουσα κάποιον από την ομάδα μας να φωνάζει «Άτομο δεξιά». Δεν κατάλαβα καν αν φώναξε ο συνεργάτης μου ή ο δικυκλιστής. Το στρες αλλοιώνει τη χροιά της φωνής… Έστριψα ελαφρώς ώρα 2 και μαζί μου όλη η ομάδα. «Κανείς έξω από την ασπίδα», τους είπα και καθοδήγησα τον συνεργάτη μου να του δώσει εντολές.
Ο ρυθμός των εντολών καταιγιστικός. Το πιο σημαντικό πράγμα στη γη για μένα είναι αυτή η χαραμάδα τώρα… Να βλέπω όσα περισσότερα μπορώ. Τα επινεφρίδιά μου εκκρίνουν ποτάμια αδρεναλίνης που μπαίνουν στην κυκλοφορία μου. Νιώθω το σώμα μου έτοιμο να πολεμήσει αν χρειαστεί… «Χέρια καθαρά»! Εντολές να έρθει μερικά βήματα προς εμάς, μακροσκοπικός οπτικός έλεγχος και περιστροφή… «Μέση καθαρή»! «Αντρέα μην ξεχνάς την περίμετρο, τον +1», φωνάζω στον τρίτο της ομάδας. Την έχω ξαναδεί πολλές φορές αυτή τη σκηνή. Στις εκπαιδεύσεις, που επένδυα χρήμα και χρόνο για έτη. Και τώρα «πάω ταμείο»... Ο ύποπτος γονατίζει και τον ασφαλίζουν ενώ καλύπτω. Μένει ο ένας μαζί του και οι άλλοι συνεχίζουμε. Ο συνεργάτης μου με κρατά σφικτά. Πάμε να ελέγξουμε και το δεύτερο κτίριο για τυχόν άλλο άτομο ή και θύμα. «Έτοιμος» του λέω και μπαίνουμε αργά στη χοάνη θανάτου. Θα ελέγξουμε πρώτα το εσωτερικό, απ’ όπου βγήκε ο ύποπτος.
Το «κόψιμο πίτας» είναι το βασικό εργαλείο στις έρευνες… Το έχουμε κάνει κτήμα μας σε μεγάλο βαθμό. Άπειρες οι ώρες εκπαίδευσης σε κτίρια με airsoftκαι τώρα τις εξαργυρώνουμε μία προς μία. Ο συνεργάτης μου κι εγώ, ένα. Σαν σώμα μασίφ, πίσω από την ασπίδα. Ολοκληρώνουμε τον έλεγχο, μέσα, έξω και γύρω. Έχουμε εντοπίσει και το δίκαννο. Σούπερ ποζέ. Παλιό, αλλά καλό. Το είχε δίπλα του. Καλώ το κέντρο ασυρματικά από τον φορητό.
Ο Ηλίας μου δίνει προτεραιότητα, έχει αγωνία γιατί αργούμε. Όμως ξέρει ότι αυτά τα πράγματα είναι χρονοβόρα. Έμπειρος εκφωνητής – βετεράνος του πεζοδρομίου. «Έχουμε ασφαλίσει το άτομο και το αντικείμενο, ο χώρος έχει ελεγχθεί - καθαρός και στεγανοποιημένος» του λέω. Κατεβάζω την ασπίδα και ξαναβλέπω τον κόσμο όπως πρέπει να είναι. Χωρίς χαραμάδες και νεκρές γωνίες… Οι μύες των χεριών μου συσπώνται χαοτικά. Είναι βαριά και την κρατούσα «κλειδωμένη» για ώρα. Το σώμα και η στολή μου είναι σα να με έλουσε κάποιος με νερό. Και οι άλλοι δύο στην ίδια κατάσταση…
Παρατηρώ ανθρώπους σε κάποια μακρινά μπαλκόνια πολυκατοικιών να μας κοιτούν, κάποιοι με κυάλια. «Δωρεάν θερινό σινεμά» σκέφτηκα. Χαμογελώ και παρατηρώ πως χαμογελούν όλοι. Μάλλον σκεφτόμαστε το ίδιο… Έχει έρθει η ώρα για πολλά τηλεφωνήματα, ιεραρχική ενημέρωση και διάφορα άλλα διαδικαστικά...»
Η βαλλιστική ασπίδα είναι σαν ένα «κινητό καβούκι», επιτρέποντας στους αστυνομικούς να κουβαλούν την κάλυψη μαζί τους, χωρίς να υποχρεώνονται σε διαχωρισμό της ομάδας που επιχειρεί, προς αναζήτηση κάλυψης σε φυσικά εμπόδια του περιβάλλοντος χώρου.
Καθημερινά γίνεται αντιληπτό ότι οι εποχές του «δε συμβαίνουν αυτά», έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και για τη χώρα μας. Όλο και πιο συχνά, οι «απλοί» αστυνομικοί περιπολίας, (κατά την προσωπική μου άποψη καθόλου «απλοί»), καλούνται να ανταποκριθούν σε περιστατικά, στα οποία για να ανταπεξέλθουν χρειάζονται ειδικό εξοπλισμό και προσαρμοσμένες τακτικές. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, παρατηρείται πως η ποιοτική και ποσοτική αύξηση των όπλων ξεπερνά την προστασία που παρέχουν τα αλεξίσφαιρα γιλέκα. Άρα, καθίσταται όλο και πιο σαφής η ανάγκη ύπαρξης φορητής βαλλιστικής προστασίας, μιας «κινητής κάλυψης» δηλαδή, σε κάθε περιπολικό αυτοκίνητο πρώτης ανταπόκρισης. Αρκεί όμως μόνο αυτό; Φυσικά και όχι. Κάθε βαλλιστική ασπίδα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άρτια εκπαιδευμένο πλήρωμα περιπολικού, καθώς οι τακτικές προσέγγισης, εκκαθάρισης και ελέγχου τροποποιούνται πλήρως, όταν αυτή χρησιμοποιείται.
Η αξία της βαλλιστικής ασπίδας είναι τεράστια και σε περιπτώσεις εφαρμογής τακτικών παροχής πρώτων βοηθειών κατά τη διάρκεια της μάχης. Οι ασπίδες ποικίλουν σε σχήμα, υλικό, βάρος, επίπεδο προστασίας και μέγεθος, εξυπηρετώντας διαφορετικούς σκοπούς, με βασικό συντελεστή στην «εξίσωση επιλογής», το βάρος και τη φορητότητα.
Προχωρώντας προς την ολοκλήρωση του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα, ο ρόλος του «πρώτου ανταποκρινόμενου», παγκοσμίως έχει λάβει χαρακτηριστικά υπερήρωα.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, αλλά ειδικά στον Δυτικό Κόσμο με τις πολλαπλές απειλές ασφαλείας του, οι αστυνομικοί περιπολίας καλούνται να επιχειρήσουν σε πολυδιάστατα περιστατικά, κάτω από ακραίες συνθήκες, απέναντι σε βαρέως οπλισμένους και εκπαιδευμένους αντιπάλους, ενώ οι απαιτούμενες δεξιότητες που πρέπει να κατέχουν ολοένα και αυξάνονται.
Στις Η.Π.Α., το πιο προηγμένο κράτος του λεγόμενου «Δυτικού Κόσμου», η βαρύτητα που δίνεται στη φυσική κάλυψη των αστυνομικών που επιχειρούν σε περιστατικά όπου εμπλέκονται ένοπλοι ή δυνητικά ένοπλοι δράστες, είναι τόσο μεγάλη, ώστε οι αστυνομίες να εξελίσσουν και να χρησιμοποιούν ακόμη και ειδικά ρομποτικά οχήματα – ασπίδες, κατά τη διάρκεια τέτοιου είδους επιχειρήσεων.
Ταυτόχρονα η Ελλάδα εναρμονισμένη στις διεθνείς τάσεις, εκπαιδεύει τους αστυνομικούς της ώστε να επιχειρούν και να λειτουργούν πάντα υπό κάλυψη. Πώς όμως εξασφαλίζεται οτι ο εκάστοτε αστυνομικός θα έχει την αναγκαία φυσική κάλυψη την κρίσιμη στιγμή; Πώς θα προσεγγίσει με ασφάλεια μια προβληματική περιοχή, της οποίας προηγείται ανοιχτός χώρος, όπως στην παραπάνω αφήγηση; Πρέπει να αντιληφθούμε στο ακέραιο, ότι είναι πολύ σημαντικό να παρεμβάλλεται κάποιο φυσικό εμπόδιο ανάμεσα στον αστυνομικό που επιχειρεί και στον οπλισμένο ή δυνητικά οπλισμένο ύποπτο. Μόνο τότε μπορεί ο αστυνομικός να κρατά το στρες του σε ελεγχόμενα επίπεδα, μόνο τότε μπορεί να διαχειριστεί το “fight or flight mode” του, άρα να εκτιμά ορθά το περιστατικό και να ενεργεί λαμβάνοντας τις σωστές αποφάσεις. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το ότι δε μπορούμε να απαιτούμε από τον αστυνομικό να εκπαιδεύεται με βάση το δόγμα του επιχειρείν υπό φυσική κάλυψη, ενώ στην πραγματικότητα δεν του παρέχουμε τα απαραίτητα εργαλεία για να το πράττει αυτό στον ρεαλισμό του πεζοδρομίου. Σε εκείνον τον σκληρό κόσμο εκεί έξω, όπου κάθε δέκατο του δευτερολέπτου έχει σημασία και το παραμικρό λάθος είναι ασυγχώρητο…
Βιβλιογραφία – Πηγές:
- Rattenkrieg! The Art and Science of Close Quarters Battle Pistol του Robert Taubert
- Wikipedia, the free encyclopedia