Συνάδελφοι
Η ΕΑΠΣ από την ίδρυση της πριν περίπου μια εικοσαετία, προσπάθησε με την παρουσία της στο πυροσβεστικό γίγνεσθαι, να προωθήσει το επαγγελματικά δικαιώματα των Αξιωματικών του Πυροσβεστικού Σώματος, με την παράλληλη συνδικαλιστική δράση για την διεκδίκηση λύσεων για τα γενικότερα προβλήματα του Π.Σ.
Στην διάρκεια αυτών των ετών, τα στελέχη της ΕΑΠΣ, συγκρούστηκαν όποτε χρειάστηκε σε αυτό το συνδικαλιστικό πεδίο, με πολιτικές και πυροσβεστικές ηγεσίες. Πάντα με σοβαρότητα και πάντα στο πεδίο της «θεσμικής αντιπαράθεσης».
Η δράση μας, σαφώς και ενόχλησε πολλά και πολλούς. Μια σοβαρή και υπεύθυνη φωνή του συνδικαλιστικού οργάνου των στελεχών του Π.Σ., που αναδείχθηκε σε παράγοντα διαμόρφωσης θέσεων, προτάσεων και κριτικής, με αναγνώριση από την πολιτική, τα ΜΜΕ και την κοινωνία.
Μια τέτοια φωνή αναδυκνείεται αυτόματα και εύκολα σε στόχο, που εξειδικεύεται στα πρόσωπα των στελεχών της ΕΑΠΣ.
Μοναχικοί ανωνυμογράφοι, ανώνυμοι λασπολόγοι, πάσχοντες προφανώς από κάποια σοβαρή ψυχική ασθένεια, όλα αυτά τα χρόνια, ανίκανοι να εκθέσουν το επώνυμό τους στο φως, διένειμαν τα πρώτα χρόνια ταχυδρομικά επιστολές, σε συνεχεία fax, και το τελευταίο διάστημα e-mail σε ιστοσελίδες και σχόλια σε σχετικές αναρτήσεις.
Η ΕΑΠΣ ως όφειλε όλα αυτά τα χρόνια, εγκατέλειψε τους ανωνυμογράφους –λασπολόγους στα σκοτεινά τους καταγώγια, να απολαμβάνουν τον ατομικό τους φασισμό και μηδενισμό και να αναπαύονται στην ίδια τους την χολή.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα, οι ανώνυμοι χοληφόροι, ξεπέρασαν τα εσκαμμένα στοχεύοντας με «μαφιόζικο τρόπο» προσωπικά στελέχη της ΕΑΠΣ.
Το γεγονός πλέον ξεπερνά την αποδεκτή γραμμή της αντιπαράθεσης. Ξέροντας καλά τον δρόμο του αγώνα και της προάσπισης των δικαιωμάτων, θα το πράξουμε και σε αυτήν την περίπτωση, με όλα τα μέσα που παρέχει η ευνομούμενη πολιτεία στους πολίτες που χρησιμοποιούν το επώνυμό τους στη ζωή τους.
Κλείνοντας παραθέτουμε τα λόγια του Κ. Γεωργουσόπουλου για το φαινόμενο:
«Η ανωνυμογραφία είναι ένα παλαιό μικροαστικό (το τονίζω μικροαστικό) σύνδρομο των δειλών και των ύπουλων. Ανωνυμογράφοι διέλυαν στην επαρχία αρραβώνες, κατέστρεφαν γάμους, συκοφαντούσαν επαγγελματίες, άφηναν ηθικούς αρνητικούς υπαινιγμούς για δασκάλους. Κρυβόντουσαν πίσω από την ανωνυμία για να ξεράσουν τη χολή τους, την άρρωστη μειονεξία τους για κάθε ταλαντούχο, κάθε παραγωγό έργου, κάθε άνθρωπο-πολίτη που είχε το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη των λόγων του δημόσια και με την όποια επωνυμία του. Ναι, αυτός είναι ο οικόσιτος φασισμός, αυτός εκτρέφει και τον άλλον, το στρατευμένο φασισμό.
Αλλά τι να περιμένει κανείς από άτομα ευνουχισμένα, στείρα, τροφίμους των σκοτεινών καταγωγίων ενός μηδενισμού χωρίς νόημα. Ανόητα ανθρωποειδή, αφιονισμένα από μια οικόσιτη νηπιώδη δυσανεξία. Είναι καμιά φορά να θλίβεται κανείς, διότι αυτά τα ανώνυμα οντάρια είναι ήδη νεκρά, σεσηπότα και τυμπανιαία πτώματα και δεν το έχουν πάρει είδηση. Ζητείται φτυάρι και νεκροθάφτης.»
eaps.gr