Την περίοδο που φέρεται να έζησε ο Ιησούς ολόκληρη η λεκάνη της Μεσογείου ήταν υπό Ρωμαϊκό ζυγό. Η περίπου 5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων αυτοκρατορία φάνταζε τεράστια στους υποτελής λαούς. Για να δημιουργηθεί είχαν χυθεί ποταμοί αίματος για τους οποίους υπεύθυνος ήταν κυρίως ο Ρωμαϊκός Στρατός.
Μια «θεριζοαλωνιστική» μηχανή που στον διάβα της λύγισαν ακόμα και οι μακεδονικές φάλαγγες.
Ο Ρωμαϊκός Στρατός την εποχή του Ιησού αριθμούσε περίπου 290.000 στρατιώτες σε μια αυτοκρατορία της οποίας ο πληθυσμός κυμαινόταν μεταξύ 56 και 57 εκατομμύρια και μόλις το 400 μ.Χ. άγγιξε τις 400.000.
Ένα μέγεθος που σε γενικές γραμμές τον κατατάσσει ανάμεσα στους μικρότερους αριθμητικά στρατούς αλλά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αναντίρρητα θεωρείται ένας από τους πιο αποτελεσματικούς.
Σε αριθμητικά μεγέθη ο Ρωμαϊκός Στρατός, την εποχή του Ιησού ήταν σχεδόν στο μέγεθος που έχει ο σύγχρονος Ελληνικός Στρατός που μαζί με τις εφεδρείες αριθμεί περίπου 240.000 προσωπικό.
Ο Ρωμαίος στρατιώτης της εποχής και η Λεγεώνα
Μόνο οι ελεύθεροι Ρωμαίοι πολίτες άνω των 17 ετών μπορούσαν να μπουν στο Ρωμαϊκό στρατό. Σε αυτόν υπήρχαν οι «λεγεωνάριοι» και οι «βοηθητικοί».
Υπήρχαν δε κριτήρια ύψους και φυσικής κατάστασης με αποτέλεσμα αν ήταν κάποιος κοντός ή αδύναμος να μην γίνεται δεκτός.
Το να καταταγεί βέβαια κάποιος δεν ήταν εύκολη απόφαση, μιας και η θητεία κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που διαδέχτηκε την Ρωμαϊκή Δημοκρατία, διαρκούσε 25 ολόκληρά χρόνια!
Μια μακρά θητεία για την οποία στο τέλος ο στρατιώτης ανταμειβόταν συνήθως με την παραχώρηση σε αυτών κτημάτων κυρίως σε ακριτικές περιοχές και βέβαια μέρους από τα λάφυρα των κατακτήσεων τα οποία οι στρατιώτες τα επένδυαν σε αυτό που σήμερα θα αντιστοιχούσε σε συνταξιοδοτικά πακέτα ασφαλιστικών εταιρειών.
Ο κύριος σχηματισμός του Ρωμαϊκού Στρατού ήταν η λεγεώνα που αριθμούσε μεταξύ 4.000 και 6.000 στρατιωτών. Ήταν δηλαδή κάτι μεταξύ σύγχρονης Ταξιαρχίας και Μεραρχίας.
Την εποχή του Αυτοκράτορα Αύγουστου υπήρχαν περίπου 50 λεγεώνες από τις οποίες με εντολή του, μόλις αναρριχήθηκε στο θρόνο άφησε ενεργές τις 28 καθώς οι υπόλοιπες είχαν δείξει σημάδια υπακοής στους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η κάθε λεγεώνα διαιρούνταν σε δέκα «κοόρτες» και η κάθε «κοόρτη» σε εκατονταρχίες που με την σειρά τους διαιρούνταν σε «κοντεμπούρνιες». Η κάθε «κοντεμπούρνια» αποτελείτο από 8 άντρες.
Όσοι δεν είχαν το «προτέρημα» του Ρωμαίου πολίτη γίνονταν «βοηθητικοί» παίρνοντας το 33% του μισθού ενός «λεγεωνάριου» ενώ την ίδια στιγμή στις μάχες ήταν τα πρώτα στρατεύματα που ρίχνονταν στην μάχη προκειμένου να απορροφήσουν την ακμή του εχθρού με τις ανάλογες απώλειες. Όταν δεν πολεμούσαν αποτελούσαν τις φρουρές των ακριτικών οχυρών.
Κανένας δούλος δεν μπορούσε να μπει στον Ρωμαϊκό Στρατό και αν κάποιος Ρωμαίος έστελνε τον δούλο του, αντί να πάει ο ίδιος, εντοπιζόταν και τιμωρούνταν παραδειγματικά αυτός και όχι ο δούλος του.
Το να είναι κανείς στρατιώτης στον Ρωμαϊκό Στρατό δεν ήταν διόλου εύκολο πράγμα. Υπήρχαν κανόνες που ήταν τόσο αυστηροί που επέφεραν την ανώτατη πηγή που ειδικά στην αρχαιότητα δεν ήταν άλλη από το θάνατο.
Για παράδειγμα αν κάποιος στρατιώτης κοιμόταν στην σκοπιά ή ενώ είχε αναλάβει άλλη σημαντική αποστολή η ποινή ήταν αποκεφαλισμός.
Ο Ρωμαϊκός Στρατός πολεμούσε τόσο με πείσμα όσο και πανουργία δημιουργώντας στους αντιπάλους πολλές φορές μια φήμη του ανίκητου πριν καν φτάσει στο πεδίο της μάχης.
Η εκπαίδευση και ο οπλισμός
Οι εκστρατείες του Ρωμαϊκού Στρατού δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τους ...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην ιστοσελίδα www.newsbeast.gr