Αναδημοσίευση απο το athens.indymedia.org
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΓΙΑ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Σύμφωνα με το Σωφρονιστικό Κώδικα οι κρατούμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με τον υπόλοιπο πληθυσμό (άρθρο 27, παράγραφος 1). Πουθενά δεν λέει ότι τα θέματα ασφαλείας είναι πάνω απ΄την υγεία των κρατουμένων. Στον πραγματικό κόσμο όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και ειδικά για κρατούμενους όπως εγώ, που είμαι αμετανόητος για τις επιλογές αγώνα που έκανα και είμαι ύποπτος απόδρασης. Η συνθήκη “η ασφάλεια πάνω απ΄την υγεία των κρατουμένων” είναι ο πραγματικός άγραφος νόμος του κράτους που εφαρμόζουν οι αρχές ασφαλείας και το προσωπικό της φυλακής, από την εισαγγελέα επόπτρια του Κ. Κ. Κορυδαλλού Περιμένη και τον διευθυντή Γιαννακόπουλο μέχρι τους λοιπούς υφισταμένους ανθρωποφύλακες. Ενίοτε το ρόλο του ανθρωποφύλακα αναλαμβάνουν και γιατροί που υπηρετούν στις φυλακές Κορυδαλλού όπως ο Κούτρας Ελευθέριος που έχει την ειδικότητα του ΩΡΛ.
Μετά την ειδική “περίθαλψη” που είχα επί 1 χρόνο για την αποκατάσταση του δεξιού βραχιόνιου οστού από συντριπτικά κατάγματα που είχαν προκληθεί από πυροβολισμό αστυνομικού κατά τη σύλληψή μου, “περίθαλψη” που συνιστούσε αλλεπάλληλες μεταγωγές από το νοσοκομείο κρατουμένων στα Διαβατά και από κει στον Δομοκό, όπου ήμουν ο πρώτος ένοικος των φυλακών τύπου Γ, με αποτέλεσμα να αργήσει 8 ολόκληρους μήνες να γίνει η 2η εγχείριση για να τοποθετηθεί εσωτερική λάμα, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα εξακολουθήσουν να μου δημιουργούν προβλήματα τα όργανα του κράτους όσον αφορά θέματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και υγείας ιδιαίτερα αν χρειαστεί να γίνει μεταγωγή σε νοσοκομείο για χειρουργική επέμβαση.
Το περασμένο καλοκαίρι επισκέφτηκα για 1η φορά τον γιατρό ΩΡΛ της φυλακής Κούτρα Ελευθέριο σε σχέση με πρόβλημα που έχω στο ρινικό διάφραγμα και το οποίο χρειάζεται χειρουργική αποκατάσταση για καλύτερη αναπνευστική επάρκεια. Ο γιατρός αφού διαπίστωσε το πρόβλημα ο ίδιος μου είπε ευθύς εξαρχής ότι αυτή η εγχείριση γίνεται αποκλειστικά στο Γ. Κ. Νίκαιας που αναλαμβάνει χειρουργεία κρατουμένων, ότι θα αργήσει να γίνει και ότι θα το δρομολογήσει από Σεπτέμβριο. Πράγματι το Σεπτέμβριο αφού με παρέπεμψε για ακτινογραφία στο νοσοκομείο κρατουμένων μου διαμήνυσε ότι δρομολογεί την εγχείρηση στο Γ. Κ. Νίκαιας. Την αμέσως επόμενη βδομάδα όταν θέλησα να τον δω, η στάση του ήταν εμφανώς διαφορετική και αντί να συντάξει παραπεμπτικό για επίσκεψη αρχικά στο Γ. Κ. Νίκαιας για να με εξετάσουν έτσι ώστε μετά να γίνει η μεταγωγή για την εγχείριση, άρχισε να μου λέει ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ να κάνω την εγχείριση όταν αποφυλακιστώ (!), ότι δεν είναι και τόσο ανάγκη να γίνει, ότι θα υπάρξουν προβλήματα στη μεταγωγή μου στο νοσοκομείο. Ήταν φανερό ότι είχε γίνει παρέμβαση στο γιατρό έτσι ώστε να κωλυσιεργήσει να δρομολογήσει την εγχείριση και η παρέμβαση προερχόταν από την εισαγγελέα των φυλακών Περιμένη παρά το γεγονός ότι ο γιατρός αρνιόταν να παραδεχθεί ότι έγινε παρέμβαση στον ίδιο. Ήταν φανερό ότι ο γιατρός λειτουργούσε πλέον όχι ως γιατρός που μέλημά του είναι η υγεία των κρατουμένων αλλά ως ανθρωποφύλακας- “σωφρονιστικός” υπάλληλος. Τελικά μετά από πίεση συνέταξε το παραπεμπτικό για το Γ. Κ. Νίκαιας όμως μετά από σχεδόν δύο μήνες αντί να με πάνε στο Γ. Κ. Νίκαιας με πήγανε στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά το οποίο δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να κάνει την εγχείριση γιατί δεν έχει υποδομή- κελιά για νοσηλευόμενους κρατούμενους. Όταν μπήκα μέσα στο ιατρείο στο Τζάνειο, ο επικεφαλής της φρουράς της Ειδικής Ομάδας Μεταγωγών έδωσε το κινητό του στο γιατρό για να του μιλήσει η εισαγγελέας Περιμένη όπως και έγινε. Είναι εύλογος ο προβληματισμός γιατί να θέλει η εισαγγελέας να μιλήσει με το γιατρό. Προφανώς όχι για θέματα υγείας εκτός κι αν η Περιμένη είναι ειδήμων εκτός απ τα θέματα σωφρονιστικού κώδικα, ποινικού δικαίου και δικονομίας και σε θέματα υγείας! Ο γιατρός του Τζανείου αφού διαπίστωσε το ίδιο πρόβλημα στο ρινικό διάφραγμα με το γιατρό της φυλακής συνέστησε και αυτός “χειρουργική αποκατάσταση σε δεύτερο χρόνο σε νοσοκομείο με κατάλληλη υποδομή για φυλακισμένους”. Ουσιαστικά αποδείχθηκε ότι η μεταγωγή στο Τζάνειο έγινε σκόπιμα -και όχι στο Γ. Κ. Νίκαιας- έτσι ώστε, αφού δεν θα μπορούσε να αναλάβει την εγχείριση, αυτή να αναβληθεί αορίστως χρονικά με το πρόσχημα ότι θα ερευνήσει η φυλακή στο μακρινό μέλλον ποιό δημόσιο νοσοκομείο θα μπορούσε να αναλάβει την περίπτωσή μου. Σε ακρόαση που είχα με την εισαγγελέα Περιμένη, αυτή μου είπε ότι δεν έπρεπε να ξέρω για λόγους ασφαλείας το νοσοκομείο στο οποίο θα πήγαινα και ότι το Γ. Κ. Νίκαιας έχει πρόβλημα γιατί έχει στείλει έγγραφο στη φυλακή ότι αδυνατεί να κάνει χειρουργεία, πράγμα που μου το είπε όλως τυχαίως και ο γιατρός της φυλακής Κούτρας. Το γεγονός ότι μου λένε ψέμματα και οι δύο σ΄αυτό το θέμα, και η εισαγγελέας και ο γιατρός, αποδείχθηκε όταν επικοινώνησα ο ίδιος με το διοικητή του Γ. Κ. Νίκαιας Μπούτο Δημήτριο ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι ενόσω αυτός είναι διοικητής το νοσοκομείο δεν έχει στείλει έγγραφο ή διαμηνύσει προφορικώς ότι δεν μπορεί να αναλάβει χειρουργεία κρατουμένων, ότι το νοσοκομείο έχει κατάλληλη υποδομή, δηλαδή κελιά για κρατούμενους, και ότι μπορεί να αναλάβει την περίπτωσή μου. Το να γίνει το χειρουργείο σε δεύτερο χρόνο αορίστως όπως λέει η εισαγγελέας Περιμένη σημαίνει ότι δεν θα γίνει ποτέ.
Φυσικά και δεν είναι η 1η φορά που τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα έχουν μια τέτοια αντιμετώπιση από το κράτος. Το 2010 όταν είχαμε συλληφθεί για 1η φορά η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα ήταν έγκυος στον 6ο μήνα. Όταν είχε παρουσιαστεί επιπλοκή στην εγκυμοσύνη της ο γιατρός των φυλακών Ελαιώνα και η τότε διευθύντρια Κουτσομιχάλη δεν την έστελναν στο νοσοκομείο θεωρώντας ότι δεν είναι τόσο αναγκαίο. Τελικά με αρκετή καθυστέρηση η συντρόφισσα μετήχθη στις φυλακές Κορυδαλλού για να αναλάβει μαιευτήριο της Αθήνας τις επιπλοκές της εγκυμοσύνης και τον τοκετό. Αν πήγαν όλα καλά με τη γέννηση του γιου μας αυτό οφείλεται στην πίεση και στον αγώνα της συντρόφισσας ενάντια στα ειδικά μέτρα ασφαλείας και στο ειδικό καθεστώς που ισχύει για αγωνιστές, όπως τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωσή μου που κάτω από δική μου πίεση έγινε η 2η εγχείριση για την αποκατάσταση του δεξιού βραχιόνιου οστού στον Ευαγγελισμό, αφού αρνήθηκα ανάπηρος από το ένα χέρι να μεταβώ πίσω στις φυλακές Δομοκού τον Μάιο του 2015, όπως είχε διατάξει ο εισαγγελέας εφετών Πειραιά. Δεν χρωστάμε τίποτα σε κανέναν μισθοφόρο της “δικαιοσύνης” και του κράτους. Τα αυτονόητα κερδίζονται με αγώνες. Δεν χρωστάμε τίποτα σε παράσιτα όπως η εισαγγελέας Περιμένη η οποία αποκάλεσε “ατύχημα” τον τραυματισμό μου στη συμπλοκή με αστυνομικούς αποδεικνύοντας ότι η “δικαιοσύνη” του κράτους έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.΄Οταν εγώ πυροβολώ τους αστυνομικούς είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας ενώ όταν με πυροβολούν οι αστυνομικοί είναι “ατύχημα”!
Η εισαγγελέας επόπτρια των φυλακών Κορυδαλλού ανήκει σε αυτή την κλίκα παρασίτων, όπως είναι το δικαστικό σώμα, που έχουν αποφανθεί ότι είναι νόμιμη και συνταγματική η ληστεία και το πλιάτσικο εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας που ονομάζεται μνημόνιο και δανειακές συμβάσεις. Έχουν αποφανθεί ότι είναι νόμιμο και συνταγματικό να παίρνει το κράτος τη μπουκιά από το στόμα των ανθρώπων, να λεηλατεί τους μισθούς και τις συντάξεις για να ταίσει τις τράπεζες και τους δανειστές. Έχουν αποφανθεί ότι είναι νόμιμο και συνταγματικό να κατάσχουν οι τράπεζες τα σπίτια των φτωχών, να καταστρέφεται το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, να δουλεύουν οι άνθρωποι σχεδόν μέχρι να πεθάνουν, να στερούνται ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και να είναι ανασφάλιστοι, να ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία στο κεφάλαιο και στους πλούσιους, ενώ οι χιλιάδες θάνατοι πολιτών απ΄την εφαρμογή του μνημονίου, οι χιλιάδες άστεγοι, οι φτωχοί και οι πεινασμένοι, θεωρούνται γι΄αυτούς “παράπλευρες απώλειες” αναγκαίο κακό ή “ατυχήματα” για να σωθεί το σύστημα που τους πληρώνει το μισθό τους. Αντίθετα οι μισθοφόροι του κρατικού μηχανισμού που λέγονται δικαστές κατά καιρούς έχουν αποφανθεί ότι οι απεργίες των εργαζομένων ενάντια στο νόμιμο και συνταγματικό μνημόνιό τους είναι παράνομες και καταχρηστικές ενώ πριν από λίγο καιρό συμφώνησαν με την αριστερή κυβέρνηση Σύριζα που τους ήθελε συμμάχους για το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, ενώ υπάρχουν εκατομμύρια φτωχοί, να πάρουν πίσω ένα μεγάλο μέρος των περικοπών που έγιναν στον κλάδο τους. Αυτός είναι ο κοινωφελής ρόλος των δικαστών και της “δικαιοσύνης”.
Για όλα αυτά τα σκυλιά της εξουσίας, η απαξία της ανθρώπινης ζωής της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας είναι νόμος και τάξη. Έτσι δεν είχα ποτέ αυταπάτες πώς θα συμπεριφέρονταν σε επικίνδυνους εχθρούς του καθεστώτος τους όπως είναι τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, και αναφέρομαι σε αυτούς που παραμένουν συνεπείς στις επιλογές τους που επιμένουν να συνεχίσουν την ένοπλη δράση. Η συμπεριφορά τους είναι η εκδίκησή τους στο ότι δεν παραδοθήκαμε να μπούμε στη φυλακή όταν τελείωσε το 1ο δικαστήριο εναντίον της οργάνωσης το 2013, για το ότι βγήκαμε στην παρανομία για να συνεχίσουμε τη δράση, για το ότι έγινε η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα το 2014 στο παράρτημα της ΕΚΤ, στην Τράπεζα της Ελλάδας και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ -ενέργεια για την οποία καταδικάστηκα σε ισόβια-, για το ότι η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα μετά τη σύλληψή μου παραμένει ελεύθερη και γιατί επιχείρησε να καταλάβει ελικόπτερο για να αποδράσω εγώ και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι από τις φυλακές Κορυδαλλού. Δεν καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι φαίνονται, πόσο γελοίο είναι το θέαμα του πάνοπλου κρατικού μηχανισμού όταν μου κάνουν εξετάσεις με τους κουκουλοφόρους αστυνομικούς με τα αυτόματα όπλα μέσα στα εξεταστήρια των νοσοκομείων, πόσο γελοίοι φαίνονται όταν κάνουν εγχειρήσεις σε τραυματίες κρατούμενους σιδηροδέσμιους στα χειρουργεία όπως στην περίπτωσή μου στον Ευαγγελισμό και τους αστυνομικούς μέσα στα χειρουργεία ντυμένους με ιατρικές ρόμπες. Δεν καταλαβαίνει η Περιμένη πόσο γελοία φαίνεται όταν παίρνει τηλέφωνο το γιατρό του Τζανείου για να του πει να μη με κρατήσει ούτε λεπτό παραπάνω για να με γυρίσουν όσο γίνεται γρηγορότερα πίσω στη φυλακή. Είναι όμως ντροπή και για τους γιατρούς να δέχονται να παρέχουν περίθαλψη υπό τέτοιες συνθήκες. Η συμπεριφορά τους αποδείχνει τον παραλογισμό και το φόβο της εξουσίας απέναντι στους αντιπάλους τους. Η συμπεριφορά τους και ο ρόλος τους ως υπηρετών ενός εγκληματικού καθεστώτος μας επιβεβαιώνει το δίκαιο των επιλογών αγώνα που κάναμε. Αν η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας είναι νόμος και τάξη, τότε έχουμε δίκαιο να είμαστε παράνομοι.