Δημοσίευση κειμένου του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα σε γνωστή σελίδα του αντιεξουσιαστικού κόσμου...
"O νέος σωφρονιστικός κώδικας του υπουργείου Δικαιοσύνης που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση από την Δευτέρα 16/10 αλλάζει ριζικά τους όρους κράτησης, δημιουργεί ένα καθεστώς πίεσης προς όλους ενώ εισάγει συνθήκες εξόντωσης για ειδικές κατηγορίες κρατουμένων.
[custom:google-ads]
Οι φυλακές τύπου Γ΄ επανέρχονται με νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑNΝΕΛ. Η κυβέρνηση που στις πρώτες μέρες της θητείας της απέσυρε το νόμο Αθανασίου για τις φυλακές- κρεματόρια τύπου Γ΄, την εισάγει ξανά μέσα από ειδικές διατάξεις στον νέο σωφρονιστικό κώδικα που ‘‘φωτογραφίζουν’’ ειδικές κατηγορίες κρατουμένων.
Σύμφωνα με το άρθρο 11 παρ. 6 σημείωση ε του νέου σωφρονιστικού κώδικα θα τοποθετούνται ‘‘σε ειδικούς καθορισμένους χώρους ατομικής ή ομαδικής κράτησης όσοι έχουν καταδικαστεί για την οργάνωση αποδράσεων και άλλων αξιόποινων πράξεων που τελούνται εντός των καταστημάτων κράτησης και προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία περί εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης’’.
Είναι γνωστό πως υπάρχουν κατά το παρελθόν υποθέσεις απόδρασης κρατουμένων οι οποίες έχουν εκδικαστεί. Ποτέ στο παρελθόν δεν τέθηκε ζήτημα από καμία κυβέρνηση να νομοθετήσει ειδικά για την οργάνωση αποδράσεων ώστε να τεθούν σε απομόνωση κρατούμενοι για τέτοιες υποθέσεις. Τελευταίες απόπειρες απόδρασης έγιναν το 2013 επί Ν.Δ. Και ακόμα και στο καθεστώς των φυλακών τύπου Γ΄ δεν προβλεπόταν κράτηση υπό αυτό το καθεστώς ειδικά για τέτοιες υποθέσεις.
Στην πρόσφατη ιστορική συγκυρία η μόνη στην ουσία υπόθεση που εκκρεμεί και δεν έχει εκδικαστεί ακόμα, είναι η απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων με ελικόπτερο που επιχείρησε η Πόλα Ρούπα στον Φεβρουάριο του 2016 για την οποία κατηγορείται και ο Νίκος Μαζιώτης όπως και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι οι οποίοι είχαν δημοσιοποιήσει σχετικό κείμενο. Είναι σαφές πως η αναγκαιότητα της κυβέρνησης να νομοθετήσει ειδικά για τέτοιες υποθέσεις προκύπτει από την συγκεκριμένη υπόθεση.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η διάταξη εφαρμοστεί με αναδρομική ισχύ και περιλαμβάνει και άλλες υποθέσεις αποδράσεων όμως σίγουρα αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Πρόκειται για μία καθαρά φωτογραφική διάταξη.
Στον βαθμό που υπάρξουν κι άλλοι κρατούμενοι που καταδικαστούν για οργάνωση αποδράσεων από τις φυλακές, προφανώς και θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση ενώ γνωρίζουμε πως η επέκταση ενός μέτρου εξαιρέσεως που ήδη έχει επιβληθεί με νόμο προκειμένου να περιλαμβάνει και άλλες κατηγορίες κρατουμένων, είναι δεδομένη.
Κάθε κίνηση προς την επιβολή όλο και πιο ολοκληρωτικών συνθηκών στην κοινωνική ζωή και στην προκειμένη περίπτωση στις φυλακές, είθισται να περνάει πάνω από τους δηλωμένους πολιτικούς εχθρούς του συστήματος που βρίσκονται αιχμάλωτοι του κράτους για να επεκταθεί στην συνέχεια και να ‘‘αγκαλιάσει’’ όλο και ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές κατηγορίες ανθρώπων.
Όσον αφορά την απόδραση από τις φυλακές, μέχρι και τώρα – και ύστερα από νομικές και πολιτικές παρεμβάσεις επί του θέματος – είχε κατοχυρωθεί ως δικαίωμα του κρατουμένου, λόγω της αναγνώρισης της ανθρώπινης φύσης η οποία τείνει προς την ελευθερία, με αποτέλεσμα η απόδραση να συνιστά μέχρι πρόσφατα, πλημμέλημμα.
Προφανώς και σε ένα καθεστώς όπως το σύγχρονο που οδεύει σταθερά και δίχως πολιτικό αντίπαλο δέος προς τον απόλυτο ολοκληρωτισμό, η τάση του ανθρώπου προς την ελευθερία να θέλει το κράτος να την καταδείξει ως απεχθή τάση. Γι’ αυτό και η παραδειγματική τιμωρία του με το να τίθεται σε καθεστώς ακόμα και μόνιμης απομόνωσης δρομολογείται τώρα μέσω του νέου σωφρονιστικού κώδικα από μια κυβέρνηση αριστερή.
Οι ειδικές συνθήκες κράτησης, ακόμα και σε απόλυτη απομόνωση, προβλέπεται στον ίδιο άρθρο και για μεγάλη κατηγορία κρατουμένων που ‘‘εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά προς το προσωπικό του καταστήματος’’. Πέρα από την όποια επιβολή πειθαρχικής ποινής για τους ‘‘σκληρούς’’ λεγόμενους κρατούμενους που θα επιβάλλεται από το συμβούλιο, το άρθρο 11 παρ. 6 σημ. α εισάγει την δυνατότητα να τεθούν αυτοί οι κρατούμενοι στο ειδικό καθεστώς απομόνωσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και επειδή το ζήτημα μπορεί να αφορά ακόμα και την υποκίνηση κινητοποιήσεων στις φυλακές, με το εν λόγω άρθρο αναμένεται για ‘‘λόγους ασφαλείας’’, κρατούμενοι που έχουν ενεργή συμμετοχή στη ζωή στις φυλακές να τεθούν σε καθεστώς απομόνωσης.
Στο άρθρο 11 αναφέρονται οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί των κρατουμένων. Πέρα από τις ισχύουσες κατηγοριοποιήσεις στην παράγραφο 4 επανέρχεται ένα εκτρωματικό καθεστώς για την κράτηση ειδικής κατηγορίας κρατουμένων ‘‘σε περίπτωση μεταγωγής για δικονομικούς λόγους αν δεν υπάρχει αντίστοιχο κατάστημα ή τμήμα καταστήματος, ο κρατούμενος διαμένει σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο τοπικού αστυνομικού τμήματος’’.
‘’Αν λόγοι που συνδέονται με την ασφάλεια της χώρας ή την δημόσια τάξη ή την τάξη και την ασφάλεια στα καταστήματα κράτησης καθιστούν επιβεβλημένη τη λήψη πρόσθετων μέτρων ασφαλείας για τη φύλαξη κρατουμένου που μετάγεται για δικονομικούς λόγους και την αποφυγή επικοινωνίας του με κρατούμενους άλλων κατηγοριών, η φύλαξη και παραμονή αυτού, εντός του καταστήματος κράτησης μπορεί να γίνεται ύστερα από πρόταση της αρμόδιας αστυνομικής αρχής ή της Γενικής Διεύθυνσης Αντεγκληματικής Σωφρονιστικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης σε κατάλληλο χώρο αστυνομικού καταστήματος’’. ‘‘Λόγοι που συνδέονται με την ασφάλεια της χώρας ή την δημόσια τάξη’’ είναι σαφές ότι θα αφορούν μέλη ένοπλων οργανώσεων αφού πρόκειται για επίκληση λόγων που υπάρχουν μόνο στον 187Α και σε κανένα άλλο άρθρο του Ποινικού Κώδικα. Συνεπώς με αυτή την διάταξη επιφυλάσσουν την απομόνωση στην ΓΑΔΑ και την κράτηση εκεί με απόφαση του υπουργού όποιου βρίσκεται στην φυλακή με τον 187Α, δηλαδή είναι μέλος ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης καθ’ όλο το διάστημα που θα γίνεται η δίκη του.
Η κράτηση στα αστυνομικά τμήματα (και ενώ υπάρχουν φυλακές στην περιοχή που θα γίνεται η δίκη), στο ίδιο άρθρο προβλέπεται και για λόγους ασφαλείας των καταστημάτων κράτησης. Συνεπώς για όσους κρατούμενους εμπίπτουν στην κατηγορία της κράτησης σε ειδικές συνθήκες καταστρατηγείται το δικαίωμά τους σε μια ουσιαστική δίκη. Δεδομένων των συνθηκών κράτησης σε αυτές τις συνθήκες και δεδομένου του γεγονότος ότι οι δίκες μας είναι πολύμηνες με την επαναφορά αυτής της διάταξης που είχε αρχικά εισάγει η Ν.Δ με το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’, το κράτος όχι μόνο καταστρατηγεί κάθε δικαίωμα για δίκη, αλλά καθιστά άκυρη την διεξαγωγή της. Και σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για φωτογραφική διάταξη. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής με το άρθρο 11 δηλώνει εντελώς απροκάλυπτα την εξαιρετική μεταχείριση που μας επιφυλάσσει, ένα καθεστώς μοναδικής εξαίρεσης με προσωπική πλέον στόχευση.
Δεδομένου ότι έχει δηλώσει με πολλούς τρόπους την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης και του ιδίου να εισάγει διαχωρισμούς και εντός της κατηγορίας των πολιτικών κρατουμένων, δηλαδή αυτών που βρίσκονται στις φυλακές με βάση τον 187Α, είναι σαφές ότι η εξαιρετική αντιμετώπιση αποβλέπει στην δημιουργία των πλέον ασφυκτικών συνθηκών φυλάκισης, χωρίς επικοινωνία με άλλους κρατούμενους.
Με το άρθρο 11 και τις διακρίσεις που εισάγει στην παρ. 6 σημείωση ε συνδυαστικά με την ιδιαίτερη μνεία που γίνεται στο ίδιο το άρθρο για ‘‘ζητήματα ασφάλειας της χώρας και της δημόσιας τάξης’’ που αφορούν αποκλειστικά πολιτικούς κρατούμενους και τους όρους διεξαγωγής των δικών τους οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο πολιτικές δίκες, είναι σαφές ότι δρομολογείται από το υπουργείο η εξαιρετική αντιμετώπιση και προσωπική στόχευση ενάντια σε όσους έχουν πολιτική στάση και λόγο, υπερασπίζονται τις επιλογές τους και το εκφράζουν μέσα από την φυλακή και τα δικαστήρια. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι δίκες μας και δρομολογείται η κατάργησή τους ενώ όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το άρθρο 51 για τις επικοινωνίες των κρατουμένων και τον δραστικό περιορισμό τους που πρόκειται να επιβληθεί (βλέπε πιο κάτω στο κείμενο) στοχεύουν στην πολιτική φίμωση των πολιτικών αιχμαλώτων του καθεστώτος.
Γνωρίζουμε πως ακόμα και η πολιτική φωνή μας είναι επικίνδυνη για την καθεστωτική χούντα. Η απροκάλυπτη επίθεση που μας επιφυλάσσουν είναι στη βάση της πολιτική, και εκπορεύεται από αυτόν τον πολιτικό φόβο. Επειδή είναι δεδομένο ότι δίκες όπως είναι αυτές που εμείς κάνουμε είναι αδύνατον να διεξάγονται ομαλά υπό τις συνθήκες που εισάγει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας, το ασφαλές συμπέρασμα είναι πως τελικώς ο στόχος της κυβέρνησης είναι πρωτίστως πολιτικός. Είναι η κατάργηση της πολιτικής δίκης.
Τα ίσα δικαιώματα, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια σύμφωνα με το Σύνταγμα καταστρατηγούνται ρητώς στον Νέο Σωφρονιστικό Κώδικα τόσο με τις ειδικές διατάξεις και το καθεστώς εξαίρεσης που θα επιβάλλεται σε ειδικές περιπτώσεις όπως αναφέραμε, όσο και μέσα από άλλες διατάξεις όπως είναι το άρθρο 2 που στην παράγραφο 4 αναφέρει τις ‘‘εξαιρετικές περιπτώσεις όπου τα μέτρα είναι δυνατόν να συνεπάγονται περιορισμούς στους συνήθεις όρους διαβίωσης των κρατουμένων οι οποίοι καθορίζονται κατά περίπτωση με απόφαση εισαγγελέα’’.
Επίσης στο άρθρο 15 παρ. 3 προβλέπεται με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης ‘‘να εντάσσονται οι κρατούμενοι σε νέες κατηγορίες για λόγους επιτρεπόμενης ειδικής μεταχείρισής τους’’. Συνεπώς η εισαγωγή νέων διακρίσεων στους κρατούμενους υπάγεται στην κρίση του εκάστοτε εισαγγελέα και του υπουργού.
Με το άρθρο 51 εισάγει τον ασφυκτικό περιορισμό των τηλεφωνικών επικοινωνιών των κρατουμένων. Με βάση αυτό το άρθρο οι τηλεφωνικοί αριθμοί που θα επικοινωνούν οι κρατούμενοι θα εισάγονται σε λογισμικό και θα παρέχεται στους κρατούμενους κωδικός πρόσβασης για την επικοινωνία σε αυτά και μόνο τα τηλέφωνα που θα έχουν δώσει οι ίδιοι στην υπηρεσία.
Είναι σαφές πως αυτό το μέτρο δεν εισάγεται για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των τηλεφωνικών επικοινωνιών των κρατουμένων αφού αυτό ούτως ή άλλως ισχύει. Αυτό που εισάγεται είναι ο αυστηρός έλεγχος των επικοινωνιών σε αυτά τα πρόσωπα που θα επισκέπτονται τους κρατούμενους, δηλαδή σε συγγενείς και σαφώς θα χρειάζεται ειδική έγκριση από την υπηρεσία της φυλακής για τις λοιπές επικοινωνίες των κρατουμένων. Αν π.χ. ο εκάστοτε εισαγγελέας δεν εγκρίνει κάποια επικοινωνία, δεν θα δίνεται κωδικός πρόσβασης.
Η καθολική περιστολή των τηλεφωνικών επικοινωνιών όλων των κρατουμένων που εισάγεται για πρώτη φορά συνιστά νέο ολοκληρωτικού τύπου μέτρο ενάντια στην επίσης κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα ελευθερία των ανθρώπων στις επικοινωνίες.
Αν και δεν λέγεται ρητώς, στο συγκεκριμένο άρθρο, ο περιορισμός των επικοινωνιών των κρατουμένων είναι αυτός που επιφυλάσσει αυτό το άρθρο.
Στο άρθρο 13 ‘‘για τις ειδικές ρυθμίσεις για κρατούμενες μητέρες και κρατούμενους γονείς’’ και στην παράγραφο 3, ενσωματώνεται για πρώτη φορά το άρθρο 1532 του αστικού κώδικα περί ‘‘κακής άσκησης γονικής μέριμνας’’ για κρατούμενους γονείς. Περιορίζει την δυνατότητα τα παιδιά έως 3 ετών να μένουν με την κρατούμενη μητέρα τους (εισάγεται η περίπτωση να μένουν με τον κρατούμενο πατέρα, τέτοια όμως πιθανότητα είναι αδύνατο να συμβεί υπό τις υπάρχουσες συνθήκες) μόνο όμως εάν κριθεί αναγκαίο από δικαστήριο ανηλίκων. Συνεπώς, παύει το δεδομένο που υπήρχε ότι μια μητέρα κρατούμενη μπορεί να κρατά το παιδί της εφόσον η ίδια το επιθυμούσε μέσα στην φυλακή. Αυτό θα κρίνεται πλέον από δικαστήρια. Εισέρχεται και η διάκριση σε αυτές τις κρατούμενες που εκτίουν ποινές άνω των 10 ετών όπου η φροντίδα του παιδιού - αν αυτό θα πάει σε συγγενικό πρόσωπο ή ίδρυμα -, θα κρίνεται επίσης από δικαστήριο ανηλίκων.
Συνεπώς η παραμονή του παιδιού με την μητέρα θα προκύπτει ως ανάγκη μόνο εφόσον δεν υπάρχει ‘‘άλλο κατάλληλο – κατά την κρίση των δικαστών’’ πρόσωπο. Όταν δε το παιδί κλείσει το 3ο έτος θα το πηγαίνουν σε ιδρύματα αν το εκάστοτε δικαστήριο ανηλίκων κρίνει ακατάλληλο το οικογενειακό περιβάλλον των γονιών. Ενώ η κυβέρνηση δηλώνει πως νομοθετεί για αποφυλακίσεις γυναικών με ανήλικα παιδιά και για ποινές που δεν υπερβαίνουν τα 10 έτη, στον νέο σωφρονιστικό κώδικα ακυρώνεται και αυτή η δυνατότητα καθώς στο άρθρο 13 παρ. 3 προβλέπεται το μέτρο αυτό να εφαρμόζεται ‘‘όταν η διάθεση ατομικού χώρου διαβίωσης αποκλειστικά για τον κρατούμενο γονέα και το παιδί του δεν είναι δυνατή…….μπορεί (το αρμόδιο όργανο) να διατάξει την κατ’ οίκον κράτηση της μητέρας ή του πατέρα κρατουμένου ή υποδίκου ή του πατέρα κρατουμένου υποδίκου ή καταδίκου’’. Με την κατ’ οίκον κράτηση είναι δεδομένο πως κανένας γονέας δεν μπορεί να ασκήσει το γονεϊκό του καθήκον, καθώς δεν είναι δυνατόν το παιδί να μένει συνεχώς κλεισμένο στο σπίτι. Συνεπώς είναι γελοίο να προτείνεται και να εφαρμόζεται τέτοιος νόμος.
Εννοείται πως καμιά δυνατότητα αποφυλάκισης δεν δίνεται για κρατούμενες/ους που οι ποινές τους ξεπερνούν τα 10 έτη, ενώ η απουσία κατάλληλου περιβάλλοντος για τα παιδιά καταλήγει οριστικά στην απόφαση να πηγαίνουν τα παιδιά στα ιδρύματα.
Είναι προφανές ότι το καθεστώς που προϋπήρχε σχετικά με γονείς –κρατούμενους ανηλίκων, ανατρέπεται. Μέχρι σήμερα τα παιδιά και οι κρατούμενοι γονείς τους δεν έμπαιναν σε διαδικασίες δικαστηρίων για να κρίνουν αυτά το περιβάλλον που θα μείνει το παιδί, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις βιαιοπραγιών πάνω στα παιδιά, ή πλήρους αδυναμίας του περιβάλλοντος να τα κρατήσει ή απουσίας συγγενικών προσώπων.
Τώρα καθολικοποιείται ένα μέτρο που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται σε πολύ ειδικές περιπτώσεις, να ελέγχουν και να αποφασίζουν δικαστήρια και παιδοψυχίατροι για το περιβάλλον των παιδιών, ενώ μπαίνει υπό δυσμενή και ρατσιστική αντιμετώπιση ο κρατούμενος γονέας για την ικανότητά του να κρίνει το συμφέρον του παιδιού του, το οποίο συμφέρον σύμφωνα με το άρθρο 13 σημ.3 αυτό θα το κρίνει πλέον το δικαστήριο.
Την ρύθμιση αυτή την είχε εξαγγείλει ο υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής στην συνέντευξή που είχε δώσει τις 7/1/17 στο κρατικό κανάλι, η οποία συνέντευξη αφορούσε την αντιμετώπιση που είχε το παιδί μας από το κράτος και την κυβέρνηση με την σύλληψη της Πόλας Ρούπα στις 5/1.
Είναι γνωστό πως η εξαιρετική αντιμετώπιση που είχε τότε το παιδί μας, το οποίο κρατήθηκε στη ΓΑΔΑ και ειδικά στην ΔΑΕΕΒ για ώρες υπό άκρα μυστικότητα, ανακρίθηκε και με εισαγγελική εντολή κρατήθηκε φρουρούμενο σε κλειστή ψυχιατρική κλινική, είναι ιστορικά μοναδική. Το παιδί μας είχε αντιμετωπιστεί ως ποινικός παραβάτης, ως εν δυνάμει ‘‘τρομοκράτης’’ γιατί ήταν το δικό μας παιδί. Τότε μάλιστα είχε αρχικά γίνει απόπειρα να μας αφαιρεθεί συνολικά και οριστικά η γονική μέριμνα, να μας αφαιρέσουν δηλαδή κάθε γονεϊκή σχέση με το παιδί μας και να την διαρρήξουν για πάντα, δίνοντας την γονική μέριμνα προσωρινά στην κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου που το κρατούσαν και με προοπτική να το κλείσουν σε ίδρυμα.
Η ομηρία του παιδιού στο ψυχιατρείο έληξε μετά την απεργία πείνας και δίψας αλλά και την πολιτική και κοινωνική κατακραυγή που ξεσήκωσε, όμως το κράτος διεκδικεί μέσω της Εισαγγελίας πρωτοδικών να μας αφαιρέσει την επιμέλεια του παιδιού και να του επιβάλλει περιοριστικούς όρους με επιτήρηση από την κοινωνική υπηρεσία και παιδοψυχίατρους. Αυτή η συνθήκη μόνιμης ομηρίας που θέλουν να επιβάλλουν στο παιδί μας καθώς και η αφαίρεση της επιμέλειας από εμάς, αφορά στο γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε. Θέλουν σαφώς μια εκδίκηση για την επιλογή αγώνα που έχουμε κάνει και για την συνεπή πολιτική στάση μας όλα αυτά τα χρόνια.
Στο άρθρο 13 δεν προβλέπεται η προσβολή της επιμέλειας στους γονείς κρατούμενους, όμως τα δικαστήρια θα αποφασίζουν ποιο είναι το καταλληλότερο περιβάλλον για την φροντίδα του. Αυτό που επεδίωξαν και επιδιώκουν στο δικό μας παιδί είναι σαφώς διαφορετικό και υπαγορεύεται από τις πολιτικές μας επιλογές και υποθέσεις.
Όμως το άρθρο 13 εισάγει έναν νέο ολοκληρωτισμό. Την δυνατότητα του κράτους να κρίνει καθολικά και να αμφισβητεί την καταλληλότητα του γονέα ή των συγγενών του με βάση το δικό του κριτήριο. Είναι γνωστό πως τα ιδρύματα τα οποία στον νέο σωφρονιστικό κώδικα έχουν την τιμητική τους διεκδικούν παιδιά κρατουμένων. Προφανώς τα οικονομικά συμφέροντα πίσω από τα ιδρύματα, τα πιο ονομαστά εκ των οποίων βρίσκονται υπό την αιγίδα γνωστών οικονομικά ισχυρών προσώπων στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγάλα και οι προσδοκίες για την επέκταση των ιδρυμάτων – επιχειρήσεων στην χώρα είναι σημαντικές.
Και επειδή δύσκολα μπορεί να εξαπατήσει η κυβέρνηση ότι νομοθετεί με βάση ‘‘το συμφέρον του παιδιού’’ ο καθένας καταλαβαίνει – και δεδομένου ότι είναι γνωστό ότι τα ιδρύματα είναι επένδυση για τους ισχυρούς και για συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα – ότι το συμφέρον που υπηρετεί είναι αυτό κάποιων ισχυρών οικογενειών της χώρας. Όπως επίσης είναι γνωστό από ουκ ολίγες υποθέσεις πως πολλά ιδρύματα είναι πραγματικά κολαστήρια για τα παιδιά, τα οποία κακοποιούνται συστηματικά.
Όμως στο όνομα των συμφερόντων, της ‘‘ασφάλειας’’ και κυρίως του κρατικού ολοκληρωτισμού που προωθείται, τα ιδρύματα αναγνωρίζονται με νόμο πλέον ως ‘‘δημοφιλής’’ προορισμός για τα παιδιά των κρατουμένων, και με βάση πάντα, ‘‘το συμφέρον του παιδιού’’.
Προς την κατεύθυνση εκφασισμού των συνθηκών στις φυλακές συμβάλλουν και άλλες διατάξεις του νέου σωφρονιστικού κώδικα.
Επανέρχεται με νόμο πλέον ο εξευτελιστικός για τις γυναίκες κολπικός έλεγχος καθώς και η γύμνωση του κρατούμενου - ης κατά την διάρκεια σωματικής έρευνας με το άρθρο. 21 παρ. 7.
Στο άρθρο 63 παράγραφος 1 νομοθετείται για πρώτη φορά η χρήση βίας κατά κρατουμένων και από σωφρονιστικούς υπαλλήλους σε κάθε περίπτωση όπως ‘‘η ενεργητική ή παθητική φυσική αντίσταση σε νόμιμη διαταγή’’ ή σε ‘‘περιπτώσεις νόμιμης άμυνας’’. Με δυο λόγια κάθε υπάλληλος μπορεί να ασκεί βία νόμιμα πλέον κατά οποιουδήποτε κρατουμένου/ης ακόμα και αν αφορά παθητική άρνηση εκτελέσης κάποιας διαταγής του προσωπικού! Όσο για τον εξοπλισμό των υπαλλήλων της φυλακής για τα μέσα άσκησης βίας από μεριάς τους θα προβλέπεται από τον εσωτερικό κανονισμό της φυλακής κατά το άρθρο 63 παρ. 4.
Είναι σαφές πως ενώ θα προβλέπεται η χρήση βίας πλέον από τις ίδιες τις υπηρεσίες των φυλακών και κατά την βούληση του εκάστοτε φύλακα, η χρήση βίας από αστυνομικές δυνάμεις και την εξωτερική φρουρά που νομοθετείται στο ίδιο άρθρο και στις περιπτώσεις ομαδικής απείθειας όπως είναι οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων όταν αρνούνται να μπουν στα κελιά τους, θα είναι δεδομένη (άρθρο 63 παρ.2).
Η νομοθέτηση της κατάργησης των διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων των κρατουμένων που εισάγεται με αυτόν τον σωφρονιστικό κώδικα, είναι από τα πλέον ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται στην ιστορία των φυλακών στη χώρα. Και παράλληλα με την νομιμοποίηση της χρήσης βίας όπως προβλέπεται δρομολογείται με τον πλέον ρητό τρόπο η μετατροπή όλων των φυλακών σε πειθαρχικά κολαστήρια, ενώ το δικαίωμα στην διαμαρτυρία ποινικοποιείται.
Με βάση το άρθρο 63 και σε συνδυασμό με το άρθρο 11 παρ. 6 σημ. α, κρατούμενοι/ες θα εισάγονται σε ειδικό καθεστώς κράτησης αν συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις ή – κυρίως – αν πρωτοστατούν σε αυτές, αφού ούτως ή άλλως προοπτικά αυτές θα καταστέλλονται με βία.
Το δικαίωμα των αδειών των κρατουμένων καταστρατηγείται για πολλές κατηγορίες κρατουμένων ενώ θα αποκλείονται από αυτό το δικαίωμα όσοι εκτίουν ποινές για πράξεις βίας που υπερβαίνουν τα 15 έτη (άρθρο 53 παρ. 2 σημ. δ). Σε αυτές τις περιπτώσεις που αφορούν εκατοντάδες κρατούμενους, η άδεια δε θα δίνεται και οι κρατούμενοι/ες θα μένουν σε κλειστή φυλακή μέχρι το τέλος της ποινής τους.
Όσο για τους πολιτικούς κρατούμενους που υπερβαίνει η ποινή τους τα 15 έτη είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να λάβουν άδειες, εκτός και αν έχουν εμπράκτως ανατρέψει την εικόνα που έχει γι’ αυτούς το κράτος το διάστημα που βρίσκονται στις φυλακές.
Γνωρίζουμε πως οι άδειες βρίσκονται υπό κατάργηση για συγκεκριμένη κατηγορία πολιτικών κρατουμένων, καθώς καθιερώνεται - έστω και άτυπα - η άσκηση πίεσης για δηλώσεις μετανοίας. Είναι σαφές ότι δρομολογείται και η παρουσίαση προσκομμάτων ακόμα και στον χρόνο αποφυλάκισης πολιτικών κρατουμένων, αφού έχει γίνει σαφές από το καθεστώς πως πολιτική προτεραιότητά του είναι η παραδειγματική αντιμετώπιση της επιλογής της ένοπλης αντικαθεστωτικής δράσης. Η συνθηκολόγηση καθ’ οιονδήποτε τρόπο με το καθεστώς του πολιτικού κρατουμένου και η αποποίηση του παρελθόντος του είναι μια βάση να του δοθεί ή όχι άδεια, ακόμα (στο μέλλον) και αν πρέπει να τον αποφυλακίσει.
Όσο για την καθιέρωση της ηλεκτρονικής επιτήρησης σε όλους τους κρατούμενους που θα παίρνουν τακτικές ή εκπαιδευτικές άδειες, ακόμα και η επιβολή κατ’ οίκον περιορισμού του σε περίπτωση τακτικής άδειας (άρθρο 54 παρ. 3), σαφώς και κατατείνει στην αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για τις άδειες κάθε είδους προς όλους τους κρατούμενους, και την παράλληλη εξαίρεση πολλών κρατουμένων από αυτό το δικαίωμα.
Η επίκληση των περιπτώσεων όπου κρατούμενοι υποπίπτουν σε παραβάσεις του νόμου όταν βγαίνουν από την φυλακή με τον νόμο Παρασκευόπουλου είναι άνευ ουσίας , αφού το είδος και η ένταση του κοινωνικού εγκλήματος δεν ορίζεται από τον χρόνο φυλάκισης, αλλά από τις ευρύτερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Στον βαθμό που η εξαθλίωση και η καθεστωτική βία εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας αυξάνεται αποσαθρώνοντας την κοινωνική συνοχή, σκοτώνοντας την κοινωνική αλληλεγγύη και μετατρέπει σε ζούγκλα την κοινωνική βάση, είναι δεδομένο ότι το κοινωνικό έγκλημα θα αυξάνεται και θα γίνεται όλο και πιο βίαιο. Το καθεστώς του ‘‘πολέμου όλων εναντίον όλων’’ το επιβάλει το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Επειδή η απάλλειψη του εγκλήματος προϋποθέτει την αντιμετώπιση των αιτιών που το γεννούν και επειδή η αιτία που γεννά το έγκλημα είναι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, του κράτους και της χούντας των αγορών, ο μόνος τρόπος για την ουσιαστική αντιμετώπιση του εγκλήματος στη βάση της κοινωνίας είναι μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση στη βάση της οικονομικής ισότητας και της πολιτικής ελευθερίας.
Μέσα σε αυτή την ειδική κατηγορία κρατουμένων το υπουργείο και η κυβέρνηση επιφυλάσσει μια πιο ειδική αντιμετώπιση για εμάς τους δύο ως δηλωμένους αντιπάλους του καθεστώτος. Με καθαρή την φωτογραφική διάταξη, το άρθρο 11 παρ. 6 σημ. ε για τους ‘‘οργανωτές αποδράσεων από τις φυλακές’’ για την κράτηση στη ΓΑΔΑ κατά την διάρκεια δικών και την κατάργηση κάθε έννοια δίκης, σε περιπτώσεις που άπτονται σε ‘‘σε ζητήματα ασφάλειας της χώρας’’ και που προφανώς δεν αφορούν άλλους κρατούμενους πέραν των πολιτικών είναι σαφές πως η κυβέρνηση είχε στόχο να εξαπολύσει έναν ισοπεδωτικό πόλεμο αφού έχει την τύχη να μας κρατά αιχμαλώτους.
Μέσα από το φωτογραφικό άρθρο 11 παρ.4 και 6, είναι σαφές ότι εμείς προσδιοριζόμαστε να τεθούμε σε καθεστώς μόνιμης απομόνωσης από άλλους κρατούμενους ενώ στοχεύουν να μας αφαιρέσουν την δυνατότητα διεξαγωγής δίκης. Ο Νίκος Μαζιώτης ήδη βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης τους τελευταίους 4 μήνες για λόγους που έχουμε αναφέρει αναλυτικά σε κείμενα που έχουμε δημοσιοποιήσει τον περασμένο Ιούλιο και Σεπτέμβριο.
Προφανώς η επιβολή καθεστώτος πλήρους απομόνωσης για τον Μαζιώτη έχει ‘‘ανοίξει την όρεξη’’ στο υπουργείο ώστε να μονιμοποιήσει αυτή την συνθήκη με νόμο και να την επιβάλλει και στην Ρούπα, καθώς η ίδια έχει αναλάβει με κείμενο την απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Η αριστερή κυβέρνηση, εξειδικευμένη στην εισαγωγή και προώθηση διαχωρισμών ανάμεσα στους χώρους αντίστασης αλλά και στο εσωτερικό των ίδιων των πολιτικών κρατουμένων, είναι βέβαιο ότι τα μέτρα αυτά δεν θα τους αφορούν όλους όσοι κρατούνται για συμμετοχή σε ένοπλες δραστηριότητες. Θα υπάρχει σαφής διακριτική μεταχείριση σε όσους η κυβέρνηση και το κράτος κρίνει με βάση πάντα την συμπεριφορά τους, κυρίως την πολιτική. Όσον αφορά εμάς είναι δεδομένο ότι είμαστε στις πρώτες προτεραιότητες της πολεμικής της κυβέρνησης. Και θα είμαστε αυτοί που η κυβέρνηση θέλει να περάσουν από πάνω μας τα νέα αυτά μέτρα.
Όμως δεν θα μείνουν μόνο σε εμάς. Είναι δεδομένο πως κάθε μέτρο εξαίρεσης που εφαρμόζεται πάνω στους δηλωμένους εχθρούς του καθεστώτος, προοπτικά διευρύνεται η εφαρμογή του σε άλλες κατηγορίες ανθρώπων.
Με σημαία πλέον την χουντικού τύπου φράση ‘‘για την ασφάλεια της χώρας και την δημόσια τάξη’’ η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝNΕΛ εισάγει νέα καθεστώτα εξαίρεσης και απομόνωσης, καθώς και των πλέον ασφυκτικών όρων κράτησης για όποιον αναγνωρίζεται ως απειλή.
Γνωρίζουμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι εδώ και χρόνια σημαντική προτεραιότητα στην κατασταλτική πολιτική του κράτους. Γνωρίζουμε ότι κι εμείς αποτελούμε σημαντικό πολιτικό στόχο για το καθεστώς, δεδομένης της επιλογής αγώνα που έχουμε κάνει. Όμως ο ολοκληρωτισμός που εισάγει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και τα επαχθή μέτρα ελέγχου και πίεσης πάνω σε κρατούμενους προωθεί έναν νέου τύπου καθολικό εκφασισμό και κοινωνικό ρατσισμό στις φυλακές για να γίνεται με πιο αποτελεσματικούς όρους η επιδίωξη για την καθυπόταξη της προσωπικότητας των κρατουμένων και με όρους που θα φθάνουν ακόμα και στην σύνθλιψή τους αν αυτό το κράτος το κρίνει αναγκαίο για την ασφάλειά του.
Σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα διαβάζουμε για το νέο σωφρονιστικό κώδικα τον τίτλο ‘‘φυλακές όχι κάτεργα’’, ενώ το υποτιθέμενο διακύβευμα του νέου κώδικα είναι η αρχή που λέει πως ‘‘ο μόνος περιορισμός που επιβάλλεται στους κρατούμενους είναι στην μετακίνησή τους’’. Όσο και αν προσπάθησαν να ωραιοποιήσουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια τον νέο νόμο δεν μπορούν να αντιστρέψουν την αλήθεια: Ότι πρόκειται για ένα νομικό τερατούργημα που εισάγει τον ‘‘εκσυγχρονισμό’’ των φυλακών στη χώρα σε χώρους κρεματόρια για πολλούς κρατουμένους, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ορίζονται από την νέα συνθήκη ολοκληρωτισμού του καθεστώτος ο οποίος επιβάλλεται πάνω στο σύνολο της κοινωνίας.
Βρίσκεται σε ‘‘απόλυτη αρμονία’’ με την σύγχρονη χούντα των αγορών, του υπερεθνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων – μαριονέτες στην Ελλάδα. Βρίσκεται σε ‘‘απόλυτη αρμονία’’ με το καθεστώς επιτήρησης από τους δανειστές και τους θεσμούς και της κοινωνικής υποταγής στις επιταγές των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας . Με τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας της κοινωνικής βάσης, της καθυπόταξης και του ολοκληρωτικού ελέγχου σε όλους προς εξασφάλιση της ομαλής αναπαραγωγής του εγκληματικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Χωρίς κοινωνική αντίσταση, χωρίς πολιτική απειλή. Και είναι σαφές πως ενώ το καθεστώς επιβάλει αυτές τις συνθήκες στην κοινωνία και ενώ πολιτικό αντίπαλο δέος δεν υπάρχει να θέσει φραγμούς, ο ολοκληρωτισμός που θα περνά ως οδοστρωτήρας από την κοινωνία, δεν θα αφήσει εκτός στόχου τους κρατούμενους.
Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΝΕΛ, η οποία περνάει τα χειρότερα μνημόνια στην ιστορία, έχει μονιμοποιήσει το καθεστώς επιτήρησης της χώρας από τους θεσμούς, έχει ξεπουλήσει τα πάντα στην υπερεθνική ελίτ και δεν έχει πολιτικό αντίπαλο ενώ η κοινωνία βιώνει μουδιασμένη την αργή καταστροφή της, τον αργό θάνατο της κοινωνικής βάσης, είναι αποφασισμένη να νομιμοποιήσει τον ολοκληρωτισμό του συστήματος συνολικά προσδίδοντάς του αριστερό πρόσημο. Το γεγονός ότι αυτός ο ολοκληρωτισμός χρωματίζεται με πινελιές ‘‘κοινωνικής ευαισθησίας’’(βλέπε νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου) για να καμουφλάρει την ουσιαστική του αποστολή που είναι η προσαρμογή της χώρας στην νέα ‘‘εκσυγχρονισμένη’’ παγκόσμια πολιτική συνθήκη του φασισμού των αγορών και της οικονομικής ελίτ. Του φασισμού του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και των υπερεθνικών συγκεντρωτικών μηχανισμών πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Τώρα και ενώ είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου στα χέρια του κράτους, οι εξαιρετικές συνθήκες αντιμετώπισης που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΝΕΛ ως συνέχεια αυτών που έχει ήδη εφαρμόσει πάνω μας, είναι στα πλαίσια, μιας ευρύτερης πολιτικής που υπερβαίνει ακόμα και εμάς ως πρόσωπα: Να χτυπήσει την προοπτική της ένοπλης δράσης για την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος, για την Κοινωνική Επανάσταση. Να χτυπήσει την προοπτική της Κοινωνικής Απελευθέρωσης.
Απέναντι σε αυτή τη στόχευση του καθεστώτος και στις ειδικές συνθήκες αντιμετώπισής μας στις φυλακές δεν θα μείνουμε απαθείς και ούτε θα δεχτούμε να περάσουν από πάνω μας ειδικά καθεστώτα εξαίρεσης τα οποία θα επεκταθούν και σε άλλους κρατουμένους.
Τελειώνοντας να επισημάνουμε ότι οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές αντανακλούν και βρίσκονται σε διαλεκτική με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο τους κρατούμενους, ενώ η κοινωνική ηττοπάθεια η οπισθοχώρηση της κοινωνίας και ταξικής σύγκρουσης που με τόση μαεστρία κατάφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΝΕΛ περνώντας τα χειρότερα μνημόνια και τις πιο εξοντωτικές πολιτικές για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που φτάνουν να αποτελούν πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας, συνιστά την πυξίδα της κυβέρνησης και του καθεστώτος εν γένει για την επιβολή συνθηκών εξόντωσης και εντός των φυλακών".