Το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σηματοδότησε την πλήρη πολιτική χρεοκοπία της καθεστωτικής αριστεράς και των χιμαιρικών επιδιώξεων της για έναν πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό.
Σηματοδότησε τον καταποντισμό της διαχείρισης της ήττας των κοινωνικών και λαϊκών κινητοποιήσεων της περιόδου 2010-2012 που αποπειράθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την ανάληψη της εξουσίας τον περασμένο Ιανουάριο. Όλη αυτή η περίοδος μέχρι την ψήφιση του 3ου μνημονίου αποτελεί ένα χρονικό αναμενόμενων υποχωρήσεων – για όσους δεν είχαν αυταπάτες – όπου από τις προεκλογικές υποσχέσεις για κατάργηση ή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και μερικό κούρεμα του χρέους με την παράλληλη άσκηση μιας πολιτικής για την ανακούφιση των φτωχών, ακολούθησε πρώτα η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που παρέτεινε το 2ο μνημόνιο και κατέληξε παρά την αποδοκιμασία του 62% του λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου που απέρριπτε τις προτάσεις των δανειστών, στην ψήφιση του 3ου μνημονίου που είναι πολύ πιο σκληρό από τα μέτρα που απορρίφθηκαν στο δημοψήφισμα.
Από τις «κόκκινες» γραμμές ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε μέσα σε ένα διάστημα λίγων μηνών στην ολοκληρωτική υποχώρηση και αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών, στην αποδοχή ενός μνημονίου πολύ πιο σκληρού από αυτό που θα ψήφιζε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά.
«Πρώτη φορά αριστερά» και ο εξευτελισμός της βούλησης της κοινωνικής πλειοψηφίας να απαλλαγεί από τα μνημόνια και τις πολιτικές που τον θέλει δουλοπάροικο των αγορών δεν έχει προηγούμενο.
«Πρώτη φορά αριστερά» και δεν υπήρξε πιο σύντομη και παταγώδης διάψευση και προδοσία των προσδοκιών που τρέφουν οι κυβερνήσεις στα πολιτικά χρονικά.
«Πρώτη φορά αριστερά» και η Τρόικα που μετατράπηκε σε θεσμούς κατέληξε τετραμερής επίσημα, αφού εκτός της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ που είναι τα πραγματικά αφεντικά της χώρας συμμετέχει και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) από τον οποίον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε νέα δανειακή σύμβαση και υπέγραψε το 3ο μνημόνιο.
«Πρώτη φορά αριστερά» και η ληστεία εις βάρος του λαού και των φτωχών συνεχίζεται με την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την άγρια φορολογία, με την αποδοχή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η καθεστωτική αριστερά συνεχίζει επάξια την πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας που εγκαινίασε το 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου με το 1ο μνημόνιο και συνέχισε η κυβέρνηση Σαμαρά με το 2ο μνημόνιο.
Τα ονόματα των Τσίπρα, Βαρουφάκη, Δραγασάκη, Σκουρλέτη, Παππά, Βούτση, Λαφαζάνη προστίθενται στον κατάλογο των εγκληματιών πολιτικών όπως των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη, Σαμαρά, Μητσοτάκη, Βρούτση, Γεωργιάδη και άλλων που έδρασαν ως ανδρείκελα της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ.
Με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε στην πραγματικότητα την πολιτική του χρεοκοπία και καταδίκη αφού για να φέρει τη νέα συμφωνία με τους δανειστές προς επικύρωση στηρίχτηκε περισσότερο στις ψήφους των αντιπολιτευόμενων φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της ΝΔ, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ, οδηγήθηκε σε διάσπαση, γεγονός που τον ανάγκασε να προκυρήξει πρόωρες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου.
Οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν τον διασυρμό του αστικού κοινοβουλευτισμού και ότι το πολιτικό σύστημα είναι πιο αποσταθεροποιημένο από ποτέ.
Η κοινωνική πλειοψηφία, οι πεινασμένοι, οι φτωχοί, οι εξαθλιωμένοι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα και από αυτές τις εκλογές. Όπως έχω ξαναπεί αναφερόμενος στις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, τη λύση δεν τη δίνουν οι εκλογές αλλά ο ένοπλος λαός.
Κανείς δεν έχει να ελπίζει τίποτα από τους εγκληματίες των πολιτικών κομμάτων, τα ανδρείκελα και τις μαριονέτες της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους εφαρμοστές των μνημονίων. Κανείς δεν έχει να ελπίζει τίποτα από τους νέους «αντιμνημονιακούς σωτήρες» που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, την Λαϊκή Ενότητα, την πρώην αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ, τους υποστηρικτές της υιοθέτησης εθνικού νομίσματος που εμφανίζονται ως οι συνεπείς αντιμνημονιακοί.
Είναι το ίδιο αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι όπως αφερέγγυος και αναξιόπιστος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν πάρει την εξουσία, όταν εμφανιζόταν με μία αντιμνημονιακή ρητορεία και ένα μη ρεαλιστικό σοσιαλδημοκρατικό και κεϊνσιανιστικό πρόγραμμα. Οι εξελίξεις, το νέο αριστερό μνημόνιο δικαιώνουν την πρόβλεψη του Επαναστατικού Αγώνα για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα πολύ καιρό πριν ανέλθει στην εξουσία. Με το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων να είναι απαξιωμένο, με το ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ να μην απέχουν πολύ απο το να είναι κόμματα που απειλούνται με εξαφάνιση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να χρεοκοπεί μέσα σε 7 μήνες και να μετατρέπεται σε ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο κόμμα, με τη ΝΔ να έχει συρρικνωθεί λόγω του 2ου μνημονίου, με την ΛΑ.Ε. να μην πείθει υιοθετώντας το παλιό ανεφάρμοστο σοδιαλδημοκρατικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να έχει γυρίσει την πλάτη του στο πολιτικό σύστημα απέχοντας από τις εκλογικές αυταπάτες και χωρίς να υπάρχει πιθανότητα να υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς μόνιμης πολιτικής αστάθειας, πράγμα που όσοι επιθυμούν την επαναστατική ανατροπή θα πρέπει να εκμεταλλευτούν.
Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε τις αυταπάτες για επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων λόγω της κρίσης μέσα στο υπάρχον σύστημα. Αφού η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει τον εξανδραποδισμό και την εκκαθάριση τμημάτων του πληθυσμού.
Η χώρα είναι μια πυριτιδαποθήκη και χρειάζεται μια φωτιά ή ένας πυροκροτητής για να ανατινάξουμε το κεφάλαιο και το κράτος.
Το γεγονός ότι το 3ο αριστερό μνημόνιο ψηφίστηκε μέσα στη γενική κοινωνική απάθεια με ελάχιστους να κατεβαίνουν στο δρόμο στις 15 Ιουλίου που έγιναν και συγκρούσεις και στις 22 Ιουλίου, είναι αποτέλεσμα των αδιέξοδων των μεγάλων κοινωνικών και λαϊκών κινητοποιήσεων της περιόδου του Α’ μνημονίου 2010-2012, αδιέξοδων που οφείλονται στην απουσία προοπτικής και προτάσεων για την επαναστατική ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και στην απουσία οργανωτικού πολιτικοστρατιωτικού φορέα που θα επιχειρήσει να υλοποιήσει την ανατροπή, δηλαδή ενός επαναστατικού κινήματος. Όμως αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να μας απογοητεύει.
Ποτέ οι επαναστάτες δεν έδρασαν περιμένοντας τις μάζες να ξεσηκωθούν αυθόρμητα ή να κινητοποιηθούν, αλλά χάραζαν την πορεία τους δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα της αγωνιστικής δράσης και εκμεταλλευόμενοι τον αναβρασμό της κοινωνικής βάσης. Ποτέ δεν υπήρξαν πιο ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες για δράση, για αγώνα, για επανάσταση λόγω της απαξίωσης και της αστάθειας του καθεστώτος και ποτέ δεν υπήρξαν οι χειρότερες υποκειμενικές συνθήκες, απάθεια, αδιέξοδα, παραίτηση λόγω έλλειψης προοπτικής και ελπίδας.
Χρέος μας είναι να δράσουμε έτσι ώστε να αλλάξουμε τις δυσμενείς συνθήκες, να εμπνεύσουμε ελπίδα και δύναμη για ξεσηκωμό και ανατροπή. Αυτή η δράση συνίσταται στην αποσταθεροποίηση και στην υπονόμευση του ήδη ασταθούς συστήματος, στο σαμποτάζ της κυρίαρχης πολιτικής, της εφαρμογής των μνημονίων και των προγραμμάτων διάσωσης.
Στο σαμποτάζ της πολιτικής που στοχεύει στις επενδύσεις του υπερεθνικού κεφαλαίου στη χώρα και στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, στο σαμποτάζ της συνεχιζόμενης κοινωνικής ληστείας και γενοκτονίας.
Η υιοθετηση δυναμικών μορφών δράσης, του αντάρτικου, του ένοπλου αγώνα είναι απαραίτητα επιλογή για το σαμποτάζ της κυρίαρχης πολιτικής. Βομβιστικές ή ένοπλες ενέργειες σε μαζική κλίμακα, σε γραφεία, εγκαταστάσεις, δομές ή πρόσωπα του κρατικού μηχανισμού και του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου μπορούν να αποσταθεροποιήσουν περισσότερο το καθεστώς, να αποτρέψουν τις επενδύσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να κάνουν τη χώρα ανασφαλή για τους επενδυτές του υπερεθνικού κεφαλαίου.
Ο αγώνας μας πέρα από την υιοθέτηση του αντάρτικου και του ένοπλου αγώνα μαζί με άλλες μορφές δράσης όπως μαχητικές διαδηλώσεις όπως αυτής της 15ης Ιουλίου, καταλήψεις ή δράσεις ανακούφισης των κοινωνικά αδύναμων και ευάλωτων, μπορεί να έχει κοινωνική και λαϊκή αποδοχή και ερείσματα στο δρόμο προς την επαναστατική ανατροπή.
Όμως η κατάλυση της καπιταλιστικής εξουσίας και του κράτους δεν μπορεί παρά να γίνει με την προσφυγή στα όπλα, με την ένοπλη κατάληψη των οχυρών του εχθρού, του κοινοβουλίου, των υπουργείων, των τραπεζών, της τράπεζας της Ελλάδος και τον αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων.
Σε μια εποχή που διαλύονται οι αυταπάτες, η ένοπλη κοινωνική επανάσταση είναι μονόδρομος. Για να σωθούμε από την κοινωνική γενοκτονία που επιβάλλουν η υπερεθνική οικονομική ελίτ και το κράτος.
Για να μη μετράμε άλλους νεκρούς από αυτοκτονίες, αρρώστιες, ελλείψεις βασικών αγαθών. Για να μη λιποθυμούν παιδιά από την πείνα και τον υποσιτισμό.
Για να καταργήσουμε τις κοινωνικές τάξεις και το κράτος.
Για να κοινωνικοποιήσουμε τα πάντα, τον παραγόμενο πλούτο.
Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Ας μην έχουμε αυταπάτες ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν μη έχοντας στόχους, προτάγματα, μη μπορώντας να κοινωνικοποιήσουμε τα προτάγματά μας, περιοριζόμενοι σε ένα στείρο εξεγερτισμό ή έχοντας εναλλακτικές ψευδαισθήσεις περί περιφερειακών αυτοδιαχειριζόμενων «νησίδων ελευθερίας» και εγχειρημάτων που θα περικυκλώσουν το κράτος και θα εξαφανίσουν την οικονομία της αγοράς.
Ας μην έχουμε αυταπάτες ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν χωρίς να ρισκάρουμε τη ζωή μας για την ελευθερία... Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορία το δέντρο της ελευθερίας για να αναπτυχθεί ποτίζεται με αίμα.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΕΝΟΠΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Νίκος Μαζιώτης, Μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Κορυδαλλού
https://athens.indymedia.or