Είναι πρόκληση να δίνονται άδειες σ’ έναν ισοβίτη; «Κρατάει» από κάπου την κυβέρνηση και την εκβιάζει όπως τον κατηγορούν;
Γιατί δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων; Γιατί δεν δηλώνει μεταμέλεια;
Είναι αυτός ο ιθύνων νους των νέων ένοπλων οργανώσεων, όπως υποστηρίζει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας;
● Κάθε φορά που παίρνεις άδεια ξεσηκώνεται θόρυβος. Αντιδρούν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η κυβέρνηση της Τουρκίας και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η γραμμή είναι κοινή: Λένε ότι είναι πρόκληση να δίνεται άδεια σε έναν ισοβίτη δολοφόνο και κατηγορούν την κυβέρνηση που δεν σταματά αυτή την πρακτική.
Φαίνεται ολοκάθαρα έτσι, άλλη μια φορά, ότι πρόκειται για απολύτως πολιτική υπόθεση, αυτό ακριβώς που δεν θέλησαν ποτέ να παραδεχτούν. Γιατί, έχουν ασχοληθεί ποτέ με την άδεια οποιουδήποτε άλλου; Ή μήπως ο Σάββας, με αναπηρία 98%, έχει λιγότερα προβλήματα υγείας από τους Φλώρους της κάθε εποχής;
Και τα λέει αυτά η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που παραμένουν «φονιάδες των λαών», που αυτή τη στιγμή οργανώνουν τον αιματηρό εμφύλιο στη Βενεζουέλα. Τα λέει η κυβέρνηση της Τουρκίας που σφάζει αυτή τη στιγμή τους Κούρδους στη Συρία. Τα λέει η αντιπολίτευση που έφερε τα μνημόνια που οργάνωσαν τον πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας. Και τα λέει χρησιμοποιώντας έναν λόγο μετεμφυλιακής περιόδου, ομολογώντας έτσι ότι εκεί θέλει να οδηγήσει τη χώρα.
Ξέρεις, τα ακούω αυτά και σκέφτομαι όσα είδα στην τελευταία άδεια, όταν ύστερα από δεκαεπτά χρόνια περπάτησα λίγο στο κέντρο της Αθήνας. Μπορεί να μην είχα ζήσει τις εικόνες της πρώτης φρίκης των μνημονίων, όμως οι εικόνες που είδα έφεραν βαθιά τα σημάδια αυτού του «πολέμου».
Ερημο το κέντρο, μουντά τα κτίρια, να δείχνουν ότι λείπει η διάθεση και η δυνατότητα να φρεσκαριστούν, να φτιάξουν. Ανθρωποι διαλυμένοι να κοιμούνται στα πεζοδρόμια – όνειδος για την κοινωνία αλλά και μιθριδατισμός, έχει σταλάξει σιγά σιγά το δηλητήριο, δεν εξεγείρεται η συνείδηση... Ηταν γιορτινές οι μέρες αλλά λειψή η χαρά, μισό το χαμόγελο, θολή η λάμψη στο βλέμμα.
Και αναρωτιέμαι: Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι μπορούν να πείσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι το πρόβλημά τους είναι αν πήρε άδεια ο Κουφοντίνας;
● Στέλεχος της αντιπολίτευσης έχει υποστηρίξει ότι παίρνεις άδειες γιατί από κάπου κρατάς τον Τσίπρα και τον εκβιάζεις.
Αυτός ο κύριος μπορεί να συνηθίζει να «κρατά» και να εκβιάζει εχθρούς και «φίλους» του, και νομίζει ότι όλοι είναι σαν τα μούτρα του. Πάντως, φαίνεται ότι δεν «κρατάω» πολύ γερά τον οποιοδήποτε γιατί, για να εφαρμοστεί ο νόμος για τις άδειες, χρειάστηκαν τρία χρόνια αγώνες από το κίνημα αλληλεγγύης, ακόμα και απεργία πείνας. Ενώ, όλο αυτό το διάστημα, «αρμόδιοι» κυβερνητικοί παράγοντες εξαντλούν επινοητικότητα και άτυπες παρεμβάσεις για να δημιουργήσουν, όσο με αφορά, συνθήκες εξαίρεσης.
Τώρα, αν –λέμε και κανένα ανέκδοτο–, αν λειτουργούσε η... ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κατέληγε αυτός ο κύριος εκεί που θα ’πρεπε να βρίσκεται, αναρωτιέμαι, τι θα έλεγε για τον νόμο για τις άδειες;
● Ενα από τα επιχειρήματα που επικαλούνται είναι ότι δεν έχεις ζητήσει συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων της «17 Νοέμβρη» και δεν έχεις αποκηρύξει το παρελθόν σου. Ζητούν δηλαδή να κάνεις ό,τι έχουν κάνει πολλά ηγετικά στελέχη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών».
Επιμένουν συνέχεια στα ίδια και τα ίδια. Και υποκριτικά, γιατί ξέρουν τις απόψεις μου. Γιατί ακόμη και στο δικαστήριο έχω μιλήσει σε ανθρώπινο επίπεδο για τον πόνο του αντιπάλου.
Ομως αυτό δεν τους αρκεί, δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους εξυπηρετεί πολιτικά. Γιατί το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι πολιτικό. Ιδίως στην Ελλάδα, με το τεράστιο ειδικό βάρος που είχαν οι δηλώσεις μετανοίας των κομμουνιστών.
Αν ζητούν από εμάς την αποκήρυξη, όπως στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια, είναι για να τη χρησιμοποιήσουν πολιτικά, για να απαξιώσουν όχι απλώς ένα άτομο αλλά όλους εκείνους που πάλεψαν για μια άλλη κοινωνία. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω, έχω ευθύνη απέναντί τους.
● Κάποιοι, ανάμεσά τους και ηγετικοί παράγοντες κομμάτων της αντιπολίτευσης, πιστεύουν ότι είσαι «ο ιθύνων νους του νέου κύματος τρομοκρατίας στην Ελλάδα».
Τα ίδια δεν έλεγαν για τη 17Ν, δεν επινοούσαν εγκεφάλους και άλλα φαιδρά; Εχω μιλήσει αναλυτικά από καιρό για τις συνθήκες που γέννησαν τη 17Ν, για τους λόγους που έκλεισε ο κύκλος της. Τώρα, αν η πραγματικότητα δείχνει ότι εμφανίζονται νέες ένοπλες οργανώσεις, το πραγματικό ερώτημα αφορά τις αιτίες που γεννούν και σήμερα αυτές τις μορφές σύγκρουσης.
● Πριν από λίγες μέρες με αφορμή τη βόλτα σου στο κέντρο της Αθήνας ειπώθηκε ότι ήσουν υπό την προστασία μέλους του «Ρουβίκωνα» κι αυτό είναι η απόδειξη ότι καθοδηγείς τη συγκεκριμένη οργάνωση.
Αυτοί που τα λένε αυτά μπορούν άραγε να κυκλοφορήσουν στο κέντρο χωρίς προστασία; Εμείς δεν έχουμε τέτοια ανάγκη. Ούτε έχουμε πρόβλημα να περπατάμε μαζί με ενεργά μέλη στο κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, με φίλους και συντρόφους, σε όποια πολιτική ομάδα και αν ανήκουν, όποια ιδεολογική ταυτότητα κι αν έχουν.
Είναι παρήγορο που σήμερα, μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα, υπάρχουν ποικιλόμορφες πολιτικά νησίδες ανθρώπων που αρνούνται αυτή την πραγματικότητα, που πασχίζουν να βρουν τον δικό τους δρόμο, πέρα από μνημονιακούς (και μετα-μνημονιακούς…) μονόδρομους. Νησίδες αντίστασης που έχουν παρόμοια ταξική οπτική και χειραφετητικό ορίζοντα, και νιώθουν την ανάγκη να συνταιριάξουν τον βηματισμό τους. Μέσα σε αυτές τις νησίδες μπορείς να βρεις μια ανάσα ελευθερίας κι ελπίδας.
● Η αντιπολίτευση ζητά να επαναλειτουργήσουν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας και να καταργηθούν οι διατάξεις του νόμου που δίνουν το δικαίωμα σε καταδικασμένους για τρομοκρατική δράση να παίρνουν άδειες.
Η αντιπολίτευση σε κάθε ευκαιρία (ή, ακόμα, και δίχως ευκαιρία…) επιμένει στην επαναφορά των φυλακών Τύπου Γ’ και στην απαγόρευση των αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους. Είναι μια ακόμη υλοποίηση του δόγματος «ασφάλεια και τάξη». Ενα δόγμα που είναι συστατικό στοιχείο του σχεδίου της ακροδεξιάς που επελαύνει διεθνώς: Η άγρια επίθεση κατά του κόσμου της εργασίας πάει μαζί με την άγρια Ακροδεξιά πολιτική.
Το δόγμα αυτό στοχεύει, προληπτικά, να προλάβει κάθε κοινωνική αμφισβήτηση και, κατασταλτικά, να εξαφανίσει από τον κοινωνικό χάρτη την παραμικρή κουκκίδα ανυπακοής.
Στην ελληνική του εκδοχή, το δόγμα «ασφάλεια και τάξη» ξεκινά από την αύξηση της κοινωνικής ανασφάλειας –δημιούργημα των ίδιων των μνημονίων– και τη διογκώνει για να χειραγωγήσει την κοινωνία και να πετύχει τη συναίνεση απέναντι στον πραγματικό εχθρό της εξουσίας, τη δυναμική κοινωνική διαμαρτυρία.
Και δεν φροντίζουν καν να το καλύψουν πίσω από προσχήματα. Το εκφράζουν άγαρμπα, με όλη την αλαζονεία και τον ρεβανσισμό, με όλη τη φασιστική τελικά νοοτροπία που κρύβει αυτό το δόγμα. Και όλη την ταξική μεροληψία: Μπορεί να ανατριχιάζουν μπροστά στην παραμικρή δυναμική λαϊκή εκδήλωση, αλλά αγνοούν επιδεικτικά τις δολοφονικές ακροδεξιές και φασιστικές επιθέσεις.
Χτυπώντας, όμως, με τέτοια μανία τους πολιτικούς κρατούμενους, με τη δημιουργία καθεστώτος εξαίρεσης γι’ αυτούς, και την εκδικητική τιμωρία των δικών τους ανθρώπων με την επαναφορά των φυλακών Τύπου Γ’, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό τους τον πολιτικό αντίπαλο. Και θέλοντας να τους καταστήσουν παράδειγμα καταστολής, τελικά τους αναγορεύουν σε σύμβολο αντίστασης.
Οσο με αφορά, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Και αύριο, όπως και χθες, ο τρόπος της ζωής και της ύπαρξης των πολιτικών κρατουμένων παραμένει ο ίδιος.
Συντάκτης: Τάσος Παππάς