Ο πόλεμος στην Βοσνία στις αρχές τις δεκαετία του '90 είχε μετατραπεί, για λίγους ευτυχώς, σε ένα σκηνικό μάχης μεταξύ των θρησκειών. Οι εξευρωπαϊσμένοι Μουσουλμάνοι της περιοχής βρέθηκαν στην δύνη του πολέμου να φανατίζονται και να πέφτουν, αρκετοί από αυτούς στην αγκαλιά εξτρεμιστικών στοιχείων της Μέσης Ανατολής. Ποίος τους οδήγησε εκεί; Επίσημα, έχει επικρατήσει η βία των Σέρβων, όμως πλέον πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν όλο αυτό να είναι ένα καλοσκηνοθετημένο παιχνίδι των Αμερικάνων για να διασπάσουν την Γιουγκοσλαβία και να αποκτήσουν ένα ισχυρό πάτημα στα Βαλκάνια. Ο πρώην πράκτορας της CIA, Robert Baer, εξέδωσε πριν από μερικές εβδομάδες ένα βιωματικό βιβλίο για το πως οι Αμερικανοί «αναστάτωσαν» τους Βόσνιους αναπτύσσοντας θεωρίες για έναν ανύπαρκτο Σερβικό μηχανισμό που είχε ως στόχο το μουσουλμανικό στοιχείο της περιοχής.
Η Βοσνία αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό καθώς ήταν η εσχατιά του καθολικισμού (μέσω των Κροατών που ζούσαν εκεί) σε μία περιοχή που κυριαρχούσαν οι ορθόδοξοι και μετριοπαθείς μουσουλμάνοι. Άλλωστε η πολεμική που είχε αναπτυχθεί στην περιοχή στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν ένα «καλό» προηγούμενο. Το ξέσπασμα του πολέμου της Βοσνίας βρήκε την μουσουλμανική κοινότητα να δέχεται βοήθεια τόσο από τον ισλαμικό κόσμο όσο και από την Δύση η οποία είχε προβάλει την εικόνα των σερβικών εκκαθαρίσεων. Πέρα από την υλική βοήθεια, υπήρξε και έμψυχη καθώς στην Βοσνία έφθασαν εκατοντάδες - σύμφωνα με τους Σέρβους και τους Κροάτες, χιλιάδες – εθελοντές για να πολεμήσουν αφιλοκερδώς στο όνομα του Αλλάχ από χώρες και περιοχές όπως την Τουρκία, την Τσετσενία, την Αίγυπτο, το Πακιστάν, την Σαουδική Αραβία και αλλού. Φυσικά εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι αντίστοιχα στο πλευρό των Σέρβων προσέτρεξαν – σε αρκετές περιπτώσεις ως μισθοφόροι – Έλληνες, Ρώσοι και Ουκρανοί παραστρατιωτικοί.
Στα μέσα Νοεμβρίου του 1992 έκανε την εμφάνιση της και η περίφημη 7ης Μουσουλμανική Ταξιαρχία του Βοσνιακού Στρατού, που μπορεί να μην είχε στο δυναμικό της μουσουλμάνους από τον αραβικό κόσμο όμως στην καρδιά της βρίσκονταν Βόσνιοι μουσουλμάνοι που πριν από μερικά χρόνια είχαν πολεμήσει στα μέτωπα του Αφγανιστάν. Διοικητής αλλά και πνευματικός ηγέτης της ομάδας ήταν ο Μαχμούτ Κάραλιτς, ένας καθηγητής Ισλαμικών Σπουδών στο Σαράγεβο, ο οποίος στρατολόγησε νέους μουσουλμάνους εμφυσώντας τους το μίσος απέναντι στους «άπιστους». Πράσινες σημαίες με αραβικά γράμματα, αφίσες με στίχους από το Κοράνι που παρότρυναν σε τζιχάντ (σ.σ. αγώνα), και βαθύ μίσος για οποιοδήποτε μη μουσουλμάνο χαρακτήριζε την νέα αυτή ταξιαρχία. Για αρκετό καιρό ήταν το καλά κρυμμένο μυστικό της Βοσνίας μίας και αυτό που έβγαζε προς τα έξω ο ηγέτης των μουσουλμάνων της περιοχής, Αλία Ιζεμπέκοβιτς ήταν ο αγώνας να διατηρηθεί η πολυπολιτισμικότητα της Βοσνίας. Αυτό έλεγε ο ίδιος στο CNN όμως στην πραγματικότητα αυτό που ενδιέφερε τον ίδιο και τους άνδρες της 7ης ταξιαρχίας ήταν εθνοκάθαρση και η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους στην καρδιά της Ευρώπης. Η παρέλαση για τους εορτασμούς των πρώτων γενεθλίων της Ταξιαρχίας, στην Ζένιτσα, στις 11 Νοεμβρίου ήρθε να ρίξει τις μάσκες όταν στους δρόμους εμφανίσθηκαν πρώην πολίτες της Γιουγκοσλαβίας ντυμένοι με στρατιωτικές στολές που παραπέμπουν στην Σαουδική Αραβία και πράσινα μαντίλια δεμένα στο μέτωπο με στίχους από το Κοράνι σε αραβική γραφή.
Όπως και οι «el-Mujahid», οι αντάρτες μουσουλμάνοι που προσέτρεξαν από όλο τον κόσμο για βοήθεια στην Βοσνία έτσι και η 7η Ταξιαρχία χαρακτηρίζοντας από την αγριότητα στις πράξεις της και το θρησκευτικό της μίσος. Μίσος τόσο απέναντι στους Κροάτες όσο και στους «ληστές με τα τρία δάχτυλα», δηλαδή τους Σέρβους οι οποίοι κάνουν τον σταυρό τους με τρία δάχτυλα. Στην πορεία και καθώς στρατολογούνταν περισσότεροι νέοι μουσουλμάνοι της περιοχής δημιουργήθηκαν δύο ακόμη ταξιαρχίες: η 4η μουσουλμανική ελαφρά ταξιαρχία και η 9η μουσουλμανική ταξιαρχία κυρίως με νεότερους και πιο φανατικούς άντρες που ασπάστηκαν πλήρως τον τρόπο ζωής του Ισλάμ αφήνοντας μακριές γενειάδες και ολική αποχή από το αλκοόλ.
Μετά το τέλος του πολέμου και όταν το δικαστήριο της Χάγης καταπιάστηκε με τα εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην Βοσνία την περίοδο 1992 – 1995 τρεις διοικητές της 7ης Μουσουλμανικής ταξιαρχίας βρέθηκαν κατηγορούμενοι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχει και η τύχη των αλλοδαπών μουσουλμάνων που πολέμησαν στο πλευρό των ομόθρησκων τους Βόσνιων. Μετά από την υπογραφή των Συμφωνιών του Ντέιτον μερικές εκατοντάδες παρέμειναν στην χώρα και μετά το τέλος των εχθροπραξιών. Παντρεύτηκαν γυναίκες από την Βοσνία και απέκτησαν βοσνιακό διαβατήριο. Συγκεντρώθηκαν σε ένα χωριό που κατοικούσαν Σέρβοι πριν από τον πόλεμο και κατάφεραν σε αντίθεση με το τι επικρατεί στο υπόλοιπο κράτος να έχουν επιβάλει εκεί τον ισλαμικό νόμο, δηλαδή την Σαρία. Οι 100 οικογένειες του χωριού ακολουθούσαν τις παραδόσεις του Ισλάμ με όλους τους άνδρες να έχουν μακριά γενειάδα και τις γυναίκες να φορούν μαντήλα και μαύρα ρούχα. Η περιοχή θύμιζε μέχρι το 2010, τα δικά μας Ζωνιανά, καθώς οποιοσδήποτε ξένος (δυνάμεις του ΝΑΤΟ, Σέρβοι) όχι απλώς ήταν ανεπιθύμητος αλλά κινδύνευε και η ζωή του εάν πλησίαζε. Σε μία επιχείρηση της αστυνομίας τον Ιανουάριο του 2010, την μεγαλύτερη που πραγματοποιήθηκε στην χώρα μετά την λήξη του πολέμου κατασχέθηκε μεγάλος αριθμός κρυμμένων όπλων και προσηλυτιστικό υλικό.
Κωστής Χριστοδούλου
-Mε πληροφορίες από το βιβλίο Unholy Terror
news247.gr