Για το ζήτημα της επίθεσης μελών του Ρουβίκωνα στη πρεσβεία του Ιράν πολύ μελάνι έχει χυθεί αναζητώντας ευθύνες και παραλείψεις ενώ το θέμα χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Οι περισσότεροι ¨αρθρογράφοι¨ το προσέγγισαν με όρους πολιτικής εκμετάλλευσης, προσωπικής προβολής και κυρίως αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και των συνάδελφων αστυνομικών .Αυτό το γεγονός δεν εκπλήσσει κανέναν και καμία. Ταυτόχρονα το τραγικό συμβάν του θανάτου της συζύγου του συνάδελφου, που εκτελούσε υπηρεσία ακίνητου σκοπού στη πρεσβεία τα ξημερώματα της επίθεσης, ενώ η εκλιπούσα ήταν σε κώμα στο νοσοκομείο ,δίνει μια άλλη διάσταση που οφείλουν όλοι να την λάβουν υπόψιν.
Η ανάλυση έχει τρεις κυρίως αποδέκτες. Αρχικά, τη φυσική και πολιτική ηγεσία του υπουργείου αλλά και τους προϊσταμένους του επιτελικού σχεδιασμού. Δεύτερον, τις διάφορες φωνές, μεταξύ των οποίων πολιτικοί και δημοσιογράφοι που κρίνουν επιπόλαια και εκ του πονηρού τα περιστατικά και τέλος τα μέλη της συλλογικότητας Ρουβίκωνα.
Η νέα πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛΛΑΣ καταρχάς πρέπει να αφουγκραστεί τις ανάγκες του αστυνομικού προσωπικού και να βρει λύσεις. Οι άμεσες παρεμβάσεις για την βελτίωση των εργασιακών συνθηκών και για την εναρμόνιση της οικογενειακής με την υπηρεσιακή ζωή των αστυνομικών να γίνει προτεραιότητα. Είναι απαίτηση χρόνων. Αποτελεί βαρβαρότητα να εργάζεται ένας άνθρωπος όταν η σύζυγος του είναι σε κώμα στο νοσοκομείο και εγκληματικό όταν αυτός εκτελεί αστυνόμευση στο δρόμο.
Αντί κάποιοι επιτελείς να αφήνουν διαρροές ότι φταίει πάντα ο ¨αστυφύλακας¨ ας κατανοήσουν την ευθύνη τους ως προς την διατήρηση του παρωχημένου και αναχρονιστικού τρόπου της φύλαξης σταθερών στόχων, κυρίως για την ασφάλεια των εργαζόμενων αστυνομικών, αλλά και την αναποτελεσματικότητα της φύλαξης. Όπως σε όλεςτις σύγχρονες Αστυνομίες , έτσι και στη δική μας , θα πρέπει οι Αστυνομικές σκοπιές σταδιακά (είτε σε Α.Τ, είτε σε πρεσβείες κλπ.) να πάψουν να υφίστανται και αντικατασταθούν με άλλες αποτελεσματικότερες, ασφαλέστερες και σύγχρονες τεχνολογικές μεθόδους αστυνόμευσης. Στις πρεσβείες είναι γνωστό άλλωστε ότι εντός τους τηρούνται αυστηρά μέτρα φύλαξης και με ένοπλο προσωπικό φρούρησης.
Γενικά οι Αστυνομικοί που είναι στοιβαγμένοι 8ώρες σε ένα κουβούκλιο, δεν λειτουργούν ως αποτρεπτικό μέσο για κάποια επίθεση αλλά ως σταθερός καιπροβλέψιμος στόχος.
Η δουλειά τους γίνεται άχαρη,μη παραγωγική και χωρίς ενδιαφέρον. Όμως παράλληλα θα πρέπει μια και μόνο υπηρεσία να ασχολείται με τη φύλαξη κινητών και ακίνητων στόχων με συναδέλφους εξειδικευμένους και εκπαιδευμένους στο αντικείμενο, η οποία θα εξελίξει τη φύλαξη χωρίς να απασχολούνται χιλιάδες αστυνομικοί από τμήματα ή άλλες υπηρεσίες της Αστυνομίας με το αντικείμενο αυτό.
Σχετικά με τους διαφόρους που δημοσιογραφούν και πολιτικολογούν διότι νομίζουν ότι κατέχουν τη μια και μόνη αλήθεια, πρέπει να κατανοήσουν ότι η αστυνόμευση δεν είναι ένα ζήτημα που χρήζει μικροπολιτικών επιδιώξεων γιατί κάνουν ζημιά στην ίδια την κοινωνία τελικά. Η ασφάλεια του πολίτη χρήζει βαθιάς μελέτης και διαβούλευσης. Οι αντιλήψεις ότι η αστυνομία πρέπει να συγκρούεται πάντα γιατί έτσι θα λυθούν τα ζητήματα έχει παρέλθει. Το δόγμα πρέπει να είναι ¨θα σας ταράξουμε στη δημοκρατία¨, διότι έτσι θα γίνει η υπέρβαση από ένα τεχνητό κύκλο βίας που αποπροσανατολίζει συνήθως, επιτρέποντας στα προβλήματα να εκτεθούν στην ουσιαστική τους διάσταση ως κοινωνικοοικονομικά. Στη περίπτωση του συναδέλφου στη πρεσβεία του Ιράν, εκ του αποτελέσματος, σε συνάρτηση των συνθηκών και με βάση τις αρχές του δίκαιου καλώς δεν έκανε χρήση αλόγιστης βίας απέναντι στους επιτιθέμενους με βαριοπούλες και μπογιές. Καλώς δεν έπραξε βίαια διότι εάν δεν ήταν ψύχραιμος το πιθανότερο να είχαμε αποτελέσματα που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Τελικά όμως τί δεν πήγε καλά υπηρεσιακά; Σίγουρα η υπόθεση ότι φορούσε ένα μπλουζάκι δεν είναι η απάντηση, αλλά το ίδιο το μέτρο της σκοπιάς είναι αναχρονιστικό, αναποτελεσματικό και επικίνδυνο και πρέπει να αλλάξει όπως προαναφέρθηκε.
Τέλος, σχετικά με τα μέλη του Ρουβίκωνα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το αποτέλεσμα μιας βίαιης διαμαρτυρίας, πολλές φορές για δίκαια ζητήματα, είναι η απαξίωση του πραγματικού γεγονότος εξαιτίας του οποίου γίνεται η διαμαρτυρία(π.χ. η έλλειψη δημοκρατίας στο Ιράν και οι εκτελέσεις ανθρώπων) και η ανάδειξη της καταδρομικής βίαιης ενέργειας, αφού η κοινή γνώμη αντιδρά στη βία και καλώς κάνει. Η νόμιμη μορφή διαμαρτυρίας με μαζικότερη συμμετοχή ανθρώπων, χωρίς κράνη και όχι με λογικές βίας σίγουρα θα είχαν θετικότερα αποτελέσματα για όλους και βέβαια αποκλείοντας το κίνδυνο ενός ατυχήματος. Κατά την γνώμη πολλών, αυτές του είδους οι ενέργειες, ξεκομμένες από τις συλλογικά οργανωμένες κοινωνικές διεκδικήσεις αποτελούν προβοκάτσιες με αποτελέσματα τέτοια που οδηγούν στην περικοπή αστυνομικών από τις λαϊκές γειτονιές προς υπηρεσίες για την αντιμετώπιση του Ρουβίκωνα και όξυνση των αυταρχικών αντανακλαστικών από μια μεγάλη μερίδα.
Κυρίως όμως δεν αποτελεί υπεύθυνο επιχείρημα , από όλους εκείνους που φωνασκούν, ότι λόγω Ρουβίκωνα δεν υπάρχει ασφάλεια στη χώρα επενδύοντας στο φόβο και την ανασφάλεια για ψήφους. Είναι οι ίδιοι που αύριο θα χτυπήσουν εν είδει κοινωνικής απειλής τα εργασιακά κεκτημένα και δικαιώματα. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στο συνάδελφο για την απώλεια της συζύγου του. Υπομονή και δύναμη.
Toυ Μανόλη Μαργετάκη
εκλεγμένου στην εκτελεστική γραμματεία της Π.Ο.ΑΣ.Υ
Μέλος της Δ.Ε.Κ.Α