Πολλάκις έχει παρακολουθήσει με αμηχανία και θλίψη η κοινή γνώμη τις επαναλαμβανόμενες βεβηλώσεις κειμηλίων και ιερών μνημείων, τις καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων, τις κλοπές πολύτιμων ερευνητικών οργάνων, την διακίνηση ναρκωτικών και άλλες εγκληματικές ενέργειες στους χώρους του Πανεπιστημίου.
Από ξυλοδαρμό καθηγητών μέχρι και την αν(εξ)έλεγκτη κυκλοφορία εύφλεκτων υλικών, εκτρηκτικών υλών, όπλων και πυρομαχικών. Μόνο η ζημιά από το κάψιμο του Σπουδαστηρίου Ευρωπαϊκού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το '15 ανήλθε (κατά την εκτίμηση της πρυτανείας) σε 500.000 ευρώ.
Αυτές οι σύντομες αναφορές καταστροφής δημόσιας περιουσίας είναι αποτελέσματα ασυλίας ή συλήσεως;
Συλήσεως της ασυλίας ή ασυλίας στη σύληση;
"....οι τρομοκράτες είχαν την αξίωση να εξασφαλιστεί η ασυδοσία τους με την απαγόρευση της εισόδου κάθε οργάνου της τάξης στα ΑΕΙ. Το αίτημα αυτό το κάλυψαν με την ονομασία κατοχύρωση πανεπιστημιακού ασύλου..." (Κ.Ασπρογέρακας-Γρίβας της Νομικής Σχολής Αθηνών 1984)
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνο από νομικής και πολιτικής πλευράς αλλά και από κοινωνικής η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ:
"Η Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν παραβιάζει τις αρχές της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της αυτοδιοίκησης των Πανεπιστημίων" τονίζει με ανακοίνωσή του ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Αυτή ήταν η απάντηση στην προσφυγή του συνταγματολόγου του Παντείου κ.Κοντιάδη για "αντισυνταγματικότητα της αστυνόμευσης των Πανεπιστημίων".
Η νομοθετική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτελεί στην πραγματικότητα παγκόσμια πρωτοτυπία της ελληνικής έννομης τάξης καθώς αντίστοιχες διατάξεις δεν συναντώνται σε καμία σύγχρονη δημοκρατία. Ούτε στα προϊσχύσαντα Συντάγματα του νέου ελληνικού κράτους αλλά ούτε και στο ισχύον Σύνταγμα γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου.
Επομένως, το πανεπιστημιακό άσυλο όχι μόνο δεν έχει συνταγματική κατοχύρωση αλλά αντίκειται per se στην συνταγματικώς κατοχυρωμένη ακαδημαϊκή ελευθερία και γενικότερα στην δικαιοκρατική αρχή του φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Όταν το άσυλο είναι εκτός ευρωπαϊκής ατζέντας εδώ και δεκαετίες στα μεγαλύτερα δημόσια πανεπιστήμια της Γηραιάς Ηπείρου η Ελλάδα ακόμη προσπαθεί να το ρυθμίσει!
Διαβάζοντας σημαντικούς Έλληνες καθηγητές μας στο εξωτερικό, από τον κ.Πρεβελάκη στην Σορβόννη μέχρι τον κ.Δουζινά στο Λονδίνο βλέπεις ότι πολιτικές παρατάξεις δεν συναντάς στο αγγλοσαξονικό σύστημα Παιδείας και οι φοιτητές εκφράζονται μέσα από τις φοιτητικές ενώσεις όπου καταθέτουν τα παράπονα και τις προτάσεις τους. Στην δε Γαλλία, αν και ο Μάης του '68 "γεννήθηκε" μέσα στα πανεπιστήμιά τους,τα τελευταία χρόνια οι φοιτητικές παρατάξεις τους είναι αρκετά περιθωριοποιημένες.
Τόσο ο Καντ όσο και ο Ντεριντά έθεταν ως απρούπόθετο για τα πανεπιστήμια την αποκάλυψη της Αλήθειας.Ωστόσο,πως μπορεί αυτό να γίνει επιτεύξιμο όταν υπάρχουν εξωγενείς παρεμβάσεις;
Στη μάχη για το Αυτονόητο, έχει επίσης ενδιαφέρον να δούμε ποιά είναι η γνωσιακή σύνθεση όλων αυτών των φοιτητών και των καθηγητών τους που αντιδρούν λυσσαλέα σε οποιονδήποτε
εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό στη λειτουργεία των ΑΕΙ. Πριν 40 χρόνια, από τους 100.000 μαθητές που συμμετείχαν στις εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ,γινόνταν δεκτά σε καποιο πανεπιστήμιο τα 14.500 και άλλα 10.000 σε κάποιο ΚΑΤΕΕ. Σήμερα, ένα 70% (μπορεί και μεγαλύτερο ποσοστό) καταφέρνει να μπει σε κάποιο ΑΕΙ, εξασφαλίζοντας ότι είτε σε 4 είτε σε 14 χρόνια θα αποφοιτήσει με κάποιο πτυχίο, συνήθως με βαθμό 5-6.
Αναπτύχθηκε τόσο πολύ η παραγωγική βάση της χώρας μας που χρειάζεται τους τριπλάσιους "επιστήμονες" για να καλύψει τη ζήτηση στη βιομηχανία, την παραγωγή και τις υπηρεσίες; Όχι βέβαια...
Αυτό που συνέβη στο μεσοδιάστημα ήταν ότι το Δημόσιο προσλαμβάνει άτομα στη βαθμίδα ΠΕ, χωρίς το πτυχίο τους να έχει οποιαδήποτε συνάφεια με το εργασιακό τους αντικείμενο. Έτσι θα βρει κανείς διοικητικό προϊστάμενο σε κάποια Εφορία με πτυχίο Θεολογίας ή Ιχθυοκαλλιέργειας ή Ευρωπαϊκών Σπουδών. Αδιέξοδες σπουδές για αδιέξοδες θεσούλες στο Δημόσιο την στιγμή που ονειρευ'ομαστε επενδύσεις και ανάπτυξη χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν ότι οι προϋποθέσεις για μία τέτοια ανάπτυξη είναι η προσφορά εξειδικευμένου προσωπικού σε τεχνολογίες αιχμής.
Αυτή η ήσσων προσπάθεια λοιπόν, έχει γίνει πλέον καθεστώς σε κάποιες σχολές που μόνο μία θέση στο Δημόσιο μπορεί να σώσει τον κάτοχο των πτυχίων που δίνουν.
Ο Κρατισμός που γεννιέται από μία τέτοια εξέλιξη είναι βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς γιατί ένας κρατικοδίαιτος "επιστήμων" είναι πολύ πιο πρόσφορος στόχος από έναν πετυχημένο τεχνίτη. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι η Θεολογική του ΑΠΘ έχει γίνει άντρο μπαχαλάκηδων...
Δεν ήταν τυχαίο που τα επεισόδια επικεντρώθηκαν στο ΑΠΘ. Βλέπετε,η τωρινή Σύγκλητος του Πανεπιστημίου (που εξέδωσε ομόφωνη καταδικαστική απόφαση για τους μπάχαλους), είναι η πρώτη που εξελέγη απολύτως δημοκρατικά,με ηλεκτρονική ψηφοφορία και δεν περιλαμβάνει τα γνωστά κομματικά εγκάθετα σκύβαλα του παρελθόντος και βέβαια
αυτή η μεγάλη αλλαγή πρέπει να αμφισβητηθεί από κάποιες υπόγες, αν θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν και να δρουν ανενόχλητοι.
Τελικά το περιβόητο για μερικούς, διαβόητο για άλλους πανεπιστημιακό άσυλο είναι όντως μία δημοκρατική κατάκτηση ή μια θεσμοθετημένη ασυδοσία;
Η μη-επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια κατά την διάπραξη αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου ανταποκρίνεται στις επιταγές της δικαιοκρατικής αρχής του ελληνικού συνταγματικού πολιτεύματος ή συνιστά δια παραλείψεως κατάλυση της ίδιας της ακαδημαϊκής ελευθεριάς;
Εν έτει 2022 προσβάλουμε την ίδια την Γνώση να συζητάμε για sacro-sancta.
Πεχλιβανάκης Ιωάννης
Αντιπρόσωπος ΠΟΑΣΥ
Τακτικό Μέλος Συμβουλίου Μεταθέσεων ΓΑΔΘ
Μέλος ΑΣΠΑ