Η Παουλίνε Κνάισλερ είναι ανάμεσα στις πιο γνωστές περιπτώσεις Γερμανίδας νοσοκόμας – δολοφόνου. Η Κνάισλερ γεννήθηκε το 1900 και μεγάλωσε σε μια καλλιεργημένη οικογένεια στην περιοχή της Οδησσού, στην Ουκρανία. Προσπαθώντας να ξεφύγει από την επανάσταση των μπολσεβίκων, η οικογένεια Κνάισλερ έφτασε στη Βεστφαλία, όπου ο πατέρας της Παουλίνε άρχισε να ασχολείται με αγροτικές εργασίες, αλλά κατέληξε να εργάζεται στους εθνικούς σιδηροδρόμους της Γερμανίας. Η Κνάισλερ απέκτησε γερμανική υπηκοότητα το 1920 και σπούδασε νοσηλευτική στο Ντούισμπουργκ στις όχθες του Ρήνου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της σε διάφορα ιδρύματα και έπειτα τοποθετήθηκε σε μία σίγουρη θέση ως δημοτική νοσηλεύτρια σε ένα άσυλο του Βερολίνου. Το 1937 η Κνάισλερ προσχώρησε στο ναζιστικό κόμμα.
Τον Δεκέμβριο του 1939 η αστυνομία την κάλεσε να παρουσιαστεί στο Υπουργείο Εσωτερικών στις αρχές του νέου έτους. Η διεύθυνση που της έδωσαν ήταν αυτή του μεγάλου Κολούμπους που στέγαζε το αρχηγείο του προγράμματος ευθανασίας των Ναζί. Εκεί, μαζί με άλλες είκοσι νοσοκόμες, έλαβε την ενημέρωση του Βέρνερ Μπλάνκενμπουργκ από την καγκελαρία του Φίρερ. Αργότερα, η Κνάιλσερ κατέθεσε:
"Ο Φίρερ ανέπτυξε έναν νόμο περί “ευθανασίας”, ο οποίος λόγω του πολέμου αποφασίστηκε να μη δημοσιευθεί. Η συμμετοχή στο πρόγραμμα ήταν απολύτως εθελοντική για όσες συμφωνούσαν να συμμετάσχουν. Καμία μας δεν είχε αντιρρήσεις γι’ αυτό πρόγραμμα και ο Μπλάνκενμπουργκ μας έβαλε να ορκιστούμε μυστικότητα και υπακοή, ενώ μας επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι τυχόν αθέτηση του όρκου μας επέσυρε την ποινή του θανάτου".
Αρχικά το πρόγραμμα εστίαζε σε νεογέννητα και μικρά παιδιά με γενετικές ανωμαλίες ή σοβαρές ασθένειες. Αργότερα επεκτάθηκε και σε ενήλικους ασθενείς. Άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες, ψυχασθένειες και χρόνιες ασθένειες δεν είχαν καμία θέση ανάμεσα στην τέλεια "Άρια" φυλή.
Οι νοσοκόμες διορίστηκαν στο μεσαιωνικό κάστρο του Γκράφενεκ, το οποίο βρισκόταν περίπου 65 χιλιόμετρα από τη Στουτγκάρδη. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε μετατραπεί σε άσυλο αναπήρων. Αποστολή της Κνάισλερ ήταν να επισκέπτεται τα ιδρύματα των γύρω περιοχών με μια λίστα από ασθενείς που είχαν επιλεγεί για μεταφορά στο Γκράφενεκ. Ο υπεύθυνος των μεταγωγών, ο κύριος Σβένινγκερ, του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος Περίθαλψης Ανιάτων, είχε στα χέρια του μια λίστα ατόμων υπό εκτόπιση που προορίζονταν για εκτέλεση. Αυτή η λίστα αντιπαραβαλλόταν με τη λίστα ασθενών στα ιδρύματα που επισκέπτονταν. Σύμφωνα με την Κνάισλερ, οι ασθενείς “δεν ήταν καθόλου σοβαρές περιπτώσεις. Μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν σε καλή σωματική κατάσταση”. Σε μια τυχαία μέρα, στο Γκράφενεκ έφταναν μεταγωγές περίπου εβδομήντα ασθενών και η Κνάισλερ ήταν μία από τις συνοδούς νοσοκόμες.
Μόλις έφταναν στο Γκράφενεκ, οι ασθενείς στεγάζονταν σε στρατώνες και υποβάλλονταν σε τυπική εξέταση από δύο γιατρούς.
Με βάση ένα ερωτηματολόγιο, “εκείνοι οι δύο γιατροί εξέδιδαν την τελική απόφαση αν ένας ασθενής έπρεπε να θανατωθεί με αέρια ή όχι. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ασθενείς θανατώθηκαν μέσα σε 24 ώρες από την άφιξή τους”. Οι γιατροί χορηγούσαν ενδοφλέβια στους ασθενείς, 2 κυβικά εκατοστά διάλυμα μορφίνης και σκολοπαμίνης, πριν από την εκτέλεσή τους. Έπειτα, οι γιατροί ανέτεμναν πολλά από τα σώματα. Μετά την αποτέφρωση, οι στάχτες αναμειγνύονταν και τοποθετούνταν σε διαφορετικές ληκύθους που στέλνονταν στους συγγενείς των θυμάτων μαζί με ένα τυπικό σημείωμα. Για να διατηρηθεί η μυστικότητα και να προστατευτούν οι δράστες, τα ονόματα των γιατρών στις συλλυπητήριες επιστολές ήταν πλαστά και η αιτία θανάτου παραχαραγμένη.
Ανάμεσα στον Ιανουάριο και τον Δεκέμβριο του 1940, το ιατρικό προσωπικό δολοφόνησε 9.839 ανθρώπους στο Γκράφενεκ. Η Κνάισλερ, η οποία υπήρξε μάρτυρας των εκτελέσεων, τις βρήκε τρομακτικές αλλά όχι και τόσο κακές, μιας και σύμφωνα με το επιχείρημα που προέβαλλαν οι συνάδελφοί της, “ο θάνατος με αέρια δεν πονάει”.
Η Κνάισλερ έγινε μία δολοφόνος καριέρας στο Γκράφενεκ, το Χάναμαρ και άλλα κέντρα "ευθανασίας" στη Γερμανία, βοηθώντας στη διαδικασία εκτέλεσης με αέρια, οδηγώντας ασθενείς σε θάνατο από ασιτία και κάνοντας θανατηφόρες ενέσεις σε διανοητικά και σωματικά ασθενείς. Αυτή ήταν η καθημερινή ρουτίνα της σχεδόν για πέντε χρόνια. Μετά τον πόλεμο, ο εγκληματικός της ρόλος έγινε γνωστός στη Γερμανία. Καταδικάστηκε σε κάθειρξη τεσσάρων ετών, αλλά αποφυλακίστηκε μετά από ένα χρόνο.
Απόσπασμα από το βιβλίο, "Οι Μαινάδες του Χίτλερ: Ο ρόλος των Γερμανίδων στα ναζιστικά πεδία θανάτου", της Wendy Lower. Εκδόσεις Μεταίχμιο.
news247.gr
