ΜΜΑ: Τελικά πέφτει πολύ “ξύλο” στην Ελλάδα

Ακόμη και αν δεν ασχολείσαι με τον χώρο θέλοντας και μη το μάτι σου θα πέσει σε κάποια από τις πολλές αφίσες, με τους τύπους με τις σηκωμένες γροθιές, που έχουν γεμίσει τις περιοχές που βγαίνει η πιτσιρικαρία.

 

Αφού οι “γείτονες” του sport24.gr μας επιβεβαίωσαν, ότι δεν είμαστε τρελοί και ότι όντως τα μαχητικά σπορ έλκουν όλο και περισσότερο κόσμο και ότι έχουν βρει και το χώρο τους στην σελίδα τους πήραμε απόφαση να κατηφορίσουμε ως την Καλλιθέα για να συνομιλήσουμε με τον Γιώργο Δαβιτίδη που βλέποντας την ανάγκη πληροφόρησης που υπάρχει για τον χώρο δημιούργησε πριν από δύο χρόνια τοfightsports.gr. Στα γραφεία του, όπου διαθέτουν στούντιο και πλήρη δημοσιογραφική ομάδα που “ανεβάζει” συνεχώς ειδήσεις (σ.σ. ναι, υπάρχει τέτοιος όγκος πληροφοριών και γεγονότων που να επιτρέπουν την ροή ειδήσεων) προσπαθούμε να εξηγήσουμε την γιγάντωση του φαινομένου.

 

Σύμφωνα με τον Γιώργο ένα πρώτο ξέσπασμα ενδιαφέροντος για τα μαχητικά αθλήματα έγινε πριν από μία δεκαετία με τις διεθνείς επιτυχίες του Μιχάλη Ζαμπίδη. Η γενιά εκείνων που είχαν ως ίνδαλμα τον Iron Mike πλέον έχουν ανέβει στα ρινγκ και σε αυτούς έχουν προστεθεί και αρκετοί οι οποίοι βρήκαν ενδιαφέροντες τις διάφορες διοργανώσεις μεικτών πολεμικών τεχνών (ΜΜΑ) που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια με πρώτη και καλύτερη το UFC.

 

 

Τις διοργανώσεις ΜΜΑ στην Ελλάδα πλέον τις παρακολουθεί μια σταθερή «μαγιά» 2.000 -3000 θεατών η οποία αυξάνεται συνεχώς είτε λόγω της προβολής των μαχητικών αθλημάτων από την τηλεόραση (σ.σ. η Nova έχει εντάξει αγώνες στο πρόγραμμα της, το Εurosport διαθέτει το fight zone και μεταδίδει και live αγώνες ενώ στην «ελεύθερη» τηλεόραση, σημαντικοί αγώνες Ελλήνων αθλητών έχουν προβληθεί από Ant1 και Star) είτε επειδή ξεκίνησε ερασιτεχνικά στο γυμναστήριο. Το τελευταίο, την στροφή αρκετών από αερόβια και την γυμναστική με βάρη σε μία πολεμική τέχνη, ο Γιώργος την συνδέει σε ένα βαθμό και με την έκρηξη βίας αλλά και πίεσης στα χρόνια της ύφεσης. «Τα τελευταία χρόνια έχουν ανοίξει πάρα πολλές σχολές. Αυτό είναι μία τάση που συνδέεται με τους κύκλους που κάνουν οι διάφορες μορφές εγκύμνασης ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που γράφονται σε μία τέτοια σχολή για να εκτονωθούν» (σ.σ. αντί να χτυπήσεις το αφεντικό ή τον πολικό χτυπάς τον σάκο ή τον αντίπαλο). «Παράλληλα, αρκετοί γονείς γράφουν τα παιδιά τους σε σχολές πολεμικών τεχνών για να μάθουν την οργάνωση, την πειθαρχία και τον σεβασμό». Η όλο και αυξανόμενη ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες ήταν και ο λόγος που η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού προχώρησε πρόσφατα σε θέσπιση κανόνων για το άνοιγμα μία σχολής. Έως και πρόσφατα – και ελέω κρίσης – ο κάθε αθλητής με ένα δύο αγώνες στο ενεργητικό του, νοίκιαζε ένα από τα πολλά εγκαταλελειμμένα ισόγεια και έστηνε σε ένα βράδυ, με ένα ριγκ, ένα σάκο και μερικά στρώματα, σχολή. Πλέον για να το κάνει κάποιος αυτό θα πρέπει να έχει πιστοποιηθεί από την αντίστοιχη σχολή προπονητών.

 

Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στο αγωνιστικό κομμάτι και την άνθηση που γνωρίζει και ας ξεκινήσουμε από το κομμάτι των διοργανώσεων. Πριν από τα χρόνια της ύφεσης στην χώρα μας υπήρχαν 2-3 διοργανώσεις οι οποίες πραγματοποιούνταν αραιά και που, το πολύ τρεις φορές τον χρόνο. Πλέον υπάρχουν 8-10 επαγγελματικές διοργανώσεις που πραγματοποιούνται σε πολύ τακτικότερο διάστημα με αποτέλεσμα σχεδόν βδομάδα παρά βδομάδα να χτυπάνε τα καμπανάκια του ριγκ. Ο Γίωργος Δαβιτίδης, του fightsports.gr έρχεται να ξεκαθαρίσει λίγο τα πράγματα πάνω στο θέμα “επαγγελματικές διοργανώσεις”:«Αναφέρονται έτσι ως προς τον τρόπο διεξαγωγής και τις διεθνείς τους συνεργασίες. Οι αθλητές δεν μπορούν να θεωρηθούν επαγγελματίες καθώς με αμοιβές της τάξης των 200 ευρώ ανά συμμετοχή δεν μπορεί κάποιος να επιβιώσει μόνο από τους αγώνες. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις οπου οι αθλητές αμείβονται σε είδος που συνήθως είναι παροχή κάποιου χορηγού, όπως πρωτεΐνες, συμπληρώματα διατροφής κ.α. ». Τέτοιου είδους αθλητές, που να έχουν δηλαδή συμμετάσχει σε επαγγελματικές διοργανώσεις, έχουμε περίπου 200 στην Ελλάδα.

Πέρα από τις επαγγελματικές διοργανώσεις, υπάρχουν όμως και οι ερασιτεχνικές, κοινώς αυτές που γίνονται μεταξύ σχολών και σωματίων (σ.σ. κάτι σαν τα πρωταθλήματα στο Καράτε Κιντ ή τα τοπικά στο ποδόσφαιρο) και εκεί κάπου “χάνεται η μπάλα”. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα οι σχολές σε όλη την Ελλάδα υπολογίζεται ότι αγγίζουν τις 1500.

 

Τώρα προσπαθώντας να χαρτογραφήσουμε τους “επαγγελματίες” των MMA θα δει ότι αρκετοί από αυτούς είναι παιδιά παλιννοστούντων από την πρώην Σοβιετική Ένωση, παιδιά μεταναστών ή παιδιά από “λαϊκές” γειτονιές της Αθήνας του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Ως προς την πρώτη ομάδα ο Γιώργος δίνει την εξήγηση ότι «τόσο τα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχαν, τα οποία τους σκληραγώγησαν, όσο και η παράδοση που έχει η ρωσική σχολή στην πάλη σώμα με σώμα βοηθάει τα παιδιά να στραφούν προς τα μαχητικά αθλήματα. Αρκετά από αυτά δουλεύουν πάρα πολύ στην προπόνηση και στην τεχνική ελπίζοντας και στην επαγγελματική εξέλιξη». Δεν θα πρέπει όμως μας λέει να μείνουμε σε αυτούς καθώς υπάρχουν αθλητές που είναι και από “καλές” γειτονιές με δουλειές, με πτυχία και μεταπτυχιακά. Σε ερασιτεχνικό επίπεδο αν υπάρχει μία κατηγορία που να ξεχωρίζει, και αυτή σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι οι άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ειδικών Δυνάμεων.

 

Πίσω όμως πάλι στους επαγγελματικούς αγώνες για να δούμε πόσο “καθαροί” είναι. Στην ερώτηση για τα αντιντόπινγκ κοντρόλ και κατά πόσο αυτά πραγματοποιούνται ο Γιώργος θα μας πει ότι δεν γίνεται κανένας έλεγχος αντιντόπινγκ σε αυτούς τους αγώνες. “Είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Πέρα από το αντιαθλητικό, καθώς έχουμε να κάνουμε με πάλη προσωπικά τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί να συμβεί το μοιραίο σε κάποια διοργάνωση”. Γενικότερα αξίζει να αναφέρουμε ότι η απότομη και άναρχη γιγάντωση του συγκεκριμένου περιβάλλοντος δεν προστατεύει κυρίως τους αθλητές που συμμετέχουν. Ελάχιστες είναι οι διοργανώσεις όπου λαμβάνεται δείγμα αίματος για Aids και μεταδοτικές ασθένειες πριν τους αγώνες ενώ δεν υπάρχουν και τα χρονικά κενά που στο εξωτερικό ισχύουν μεταξύ αγώνων εάν κάποιος αθλητής ηττηθεί με νοκ άουτ. Σύμφωνα με τον Γιώργο γίνονται βήματα προς την βελτίωση των ελέγχων και την θέσπιση κανόνων αλλά ακόμη είναι πολύ μικρά. Στα πλαίσια αυτά, εδώ και λίγους μήνες λειτουργεί Σύνδεσμος Επαγγελματικής Πυγμαχίας (σ.σ. προς το παρόν με ένα εγγεγραμμένο αθλητή) όπου  οι προϋποθέσεις για να πάρεις την κάρτα αθλητή είναι το ίδιο αυστηροί όπως στο εξωτερικό.

 

Όπως και να έχει το οικοσύστημα των ΜΜΑ στην Ελλάδα μεγαλώνει απότομα. Κάποιοι κάνουν λόγο και για «φούσκα» καθώς η πίτα των θεατών δεν δικαιολογεί τόσες διοργανώσεις τον χρόνο και μάλιστα σε καιρό κρίσης. Ηδη έχουν καταγραφεί και δύο περιπτώσεις όπου αγώνες σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη δεν πραγματοποιήθηκαν μιας και οι διοργανωτές αθέτησαν τις συμφωνίες τους. Οι καιροί μπορεί να απαιτούν βία, αλλά όταν την εντάσσουμε σε επίπεδο αθλητισμού πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον οι ελάχιστοι κανόνες ασφάλειας και σεβασμού, αλλιώς «δεν παλεύεται».

 

 

Φωτογραφίες: Sooc.gr

http://news247.gr