Θα ξεκινήσουμε με μια αναδρομή στο παρελθόν.
Η ίδρυση της Π.Ο.ΑΣ.Υ. έγινε σύμφωνα με το Νόμο 1264/1982, που προβλέπει την απλή αναλογική, όπως ισχύει εξάλλου σε όλα τα συνδικαλιστικά Σωματεία, ακόμα και στους συναδέλφους μας Λιμενικούς και Πυροσβέστες.
Γιατί αυτό είναι το πιο δημοκρατικό σύστημα που επιτρέπει την πολυφωνία, δίνοντας το δικαίωμα και στη μειοψηφία να εκφραστεί και να ακουστεί.
Χωρίς λοιπόν να ερωτηθούν οι αστυνομικοί, χωρίς να ερωτηθούν οι Ενώσεις ανά την Ελλάδα, χωρίς προηγούμενη ανοιχτή διαβούλευση, χωρίς ντροπή, η Πολιτεία φέρνει αιφνιδιαστικά, λίγες μέρες πριν τις εκλογές της Π.Ο.ΑΣ.Υ., τροπολογία σε σχέδιο Νόμου άσχετου Υπουργείου (Ανάπτυξης και Επενδύσεων), πραγματοποιώντας ωμή παρέμβαση στο συνδικαλισμό των αστυνομικών.
Πού αποσκοπεί αυτή η κίνηση;
Μήπως ο απώτερος σκοπός είναι η μια για πάντα κηδεμόνευση του κινήματος;
Μήπως κάποιοι (γνωστοί – άγνωστοι) εργάστηκαν στο «σκοτάδι» και εν κρυπτώ για να καταφέρουν αυτό το «deal» με την Κυβέρνηση;
Σίγουρα πάντως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι στο λάκκο που έσκαψαν θα πέσουν κι εκείνοι μέσα.
Αργά ή γρήγορα.
Άλλωστε ποιά Κυβέρνηση δεν θα τους έκανε αυτό το χατίρι και δεν θα «έτριβε τα χέρια της», έχοντας απέναντί της ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα;
Αλήθεια πού πήγαν όλες αυτές οι φωνές που αντιδρούσαν δυναμικά το 2013 όταν είχε επιχειρηθεί ακριβώς το ίδιο;
Πολλοί ήταν και τότε συνδικαλιστές και σήμερα συνδικαλιστές.
Τι άλλαξε και δεν ακούγονται πια; Σίγησαν, νομίζοντας ότι είναι ασφαλείς εντός του «δούρειου ίππου».
Θα τους πρότεινα να παραμείνουν επισφαλείς γιατί η ιστορία έχει γράψει πολλάκις πριν από εμένα.
Η σιωπή είναι συνενοχή.
Άλλωστε όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.
Σημερινοί θύτες, αυριανά θύματα.
Ζήτω η Δημοκρατία!