Για τα εκτεταμένα επεισόδια, το απόγευμα του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, μίλησε ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, Δημοσθένης Πάκος. Ο πρόεδρος της Ε.ΑΣ.Υ.Α., που υπηρετεί στα ΜΑΤ, πήρε θέση στα καταλογίζονται στις διμοιρίες, ζητώντας ταυτόχρονα από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να παρέμβει και «να προστατεύσει την αξιοπρέπεια των αστυνομικών
Αναλυτικά η παρέμβαση του Δημοσθένη Πάκου
Τις τελευταίες ώρες λέγονται γράφονται πάρα πολλά για τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη. Ας βάλουμε, λοιπόν, τα πράγματα σε μία τάξη.
Δυστυχώς γίνανε επεισόδια στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε για το όνομα της Μακεδονίας. Η εικόνα που έχω είναι ότι περίπου 1.500-2.000 διαδηλωτές αποκόπηκαν από τον κύριο όγκο του συλλαλητηρίου και επιτέθηκαν στον φραγμό που είχε γίνει για την ασφαλή πρόσβαση του πρωθυπουργού στο Βελλίδειο. Καταλαβαίνει κανείς ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, μία αστική Δημοκρατία, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτραπεί από τις αστυνομικές δυνάμεις. Από εκεί κι έπειτα ξεκίνησαν οι ρίψεις: πέτρες και βόμβες μολότοφ από τους διαδηλωτές, δακρυγόνες και χειροβομβίδες κρότου λάμψης από τις δυνάμεις των ΜΑΤ.
Διαβάζω κι εγώ ότι «έγινε αλόγιστη χρήση δακρυγόνων» ή ότι «φώναζαν οι αστυνομικοί “Βούλγαροι”» ή ότι «τα ΜΑΤ πήγαν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για να διαλύσουν το συλλαλητήριο». Τα πράγματα είναι απλά. Είναι πράγματα που τα έχουμε ξανακούσει και την περίοδο των «Αγανακτισμένων». Και τότε εμφανίζονταν κάποιοι «κακοί αστυνομικοί». που «τυχαία υπηρετούν στα ΜΑΤ», «θέλουν τις περικοπές, γιατί μάλλον πληρώνονται κανονικά τις απολαβές τους» και που «έχουν σκοπό να αμαυρώσουν τα συλλαλητήρια». Θέλω, λοιπόν, να ξεκαθαρίσω: Τα ΜΑΤ δεν είναι παρακρατική ομάδα. Πάνε όπου τους διατάσσει η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., δουλεύουν βάσει συγκεκριμένου τρόπου και παγκοσμίως ο ενδεδειγμένος τρόπος –για να μην έρχονται σε σωματική επαφή με τον κόσμο και υπάρχουν περαιτέρω τραυματισμοί- είναι τα δακρυγόνα. Είναι υλικά τα οποία έχει χορηγήσει η ελληνική πολιτεία, επ’ ευθύνη της. Δεν τα έχει αγοράσει κανείς από εμάς για να βγει έτσι στον δρόμο.
[custom:google-ads]
Πρέπει άπαντες να καταλάβουν ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, η Αστυνομία είναι υποχρεωμένη να κάνει τη δουλειά της erga omnes (σ.σ. έναντι όλων) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Είτε πρόκειται για αριστερό διαδηλωτή, είτε πρόκειται για δεξιό διαδηλωτή, εφόσον παραβαίνει τον νόμο, ο τρόπος αντιμετώπισης του είναι συγκεκριμένος. Δεν μπορεί κάθε φορά να έχουμε την ίδια συζήτηση. Δηλαδή όταν διαδηλώνουν κάποιοι που έχουν αριστερό πρόσημο να πρέπει η Αστυνομία να κάτσει να φάει ξύλο ή αντιστοίχως όταν διαδηλώνουν κάποιοι που έχουν δεξιό πρόσημο. Ο αστυνομικός στη δουλειά του δεν έχει δικαίωμα να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Οφείλει να κάνει τη δουλειά του και εφόσον διασαλεύεται η δημόσια τάξη, εφόσον απειλείται η σωματική του ακεραιότητα, πρέπει να κάνει αυτά για τα οποία έχει εκπαιδευτεί και προβλέπονται στον κανονισμό. Όλα τα υπόλοιπα, κατά την άποψη μου, δεν είναι θέμα συζήτησης, αλλά θέμα παραφιλολογίας.
Το 80% των αστυνομικών που υπηρετούν στην Αθήνα, στα ΜΑΤ συγκεκριμένα, είναι από τη βόρειο Ελλάδα. Τους έφερε η μοίρα τους να δουλεύουν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην χειρότερη υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας. Μία υπηρεσία είναι μόνιμα σάκος του μποξ ή αποδιοπομπαίος τράγος. Τα παιδιά αυτά κατηγορούνται ότι φώναζαν «Βούλγαροι». Κάτι που εγώ, προσωπικά, δεν το πιστεύω, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχει η Δικαιοσύνη που μπορεί να διερευνήσει κάθε καταγγελία. Όλα τα υπόλοιπα είναι λαϊκά δικαστήρια. Τα οποία, επαναλαμβάνω, τα ζήσαμε ξανά την περίοδο των «Αγανακτισμένων», που ακούσαμε ότι «έχουν έρθει αστυνομικοί από τη Γερμανία ή από τη Frontex, για να δείρουν τους διαδηλωτές και να καταστείλουν το κίνημα».
Την ίδια ρητορική είχα τότε, την ίδια ρητορική έχω και τώρα, χωρίς ψήγμα συντεχνιακής αντίληψης. Ζούμε σε μία χώρα που δεν γίνεται ούτε γάμος ή βάπτιση -στην οποία συμμετέχει πολιτικός παράγοντας του τόπου- και δεν υπάρχει μία διμοιρία ΜΑΤ. Όταν, λοιπόν, η πολιτεία στέλνει την πιο σκληρή και την πιο δυναμική υπηρεσία που διαθέτει η ΕΛ.ΑΣ., ο τρόπος που δυστυχώς λειτουργεί είναι αυτός. Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, περί μόνιμης στοχοποίησης των συγκεκριμένων δυνάμεων -είτε από την Αθήνα, είτε από τη Θεσσαλονίκη, είτε από την επαρχεία-, οφείλουμε να σταθούμε στο ότι αυτή κουβέντα δεν γίνεται για κανένα άλλο στην κοινωνία.
Δηλαδή εγώ πρέπει να δεχτώ ανάθεμα όταν θα πάω στους πλειστηριασμούς, στο συλλαλητήριο ή σε μία πορεία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Κανείς άλλος εργαζόμενος, ακόμη και της ίδιας της αστυνομίας, δεν θα δεχτεί τέτοια κριτική. Είτε με βγάζει στον δρόμο και κάνω τη δουλειά μου, είτε δεν με βγάζεις και τους αφήνεις και τα καίνε όλα για να εκφραστεί η «λαϊκή αγανάκτηση». Ούτε καν ο εργαζόμενος της εισπρακτικής εταιρείας. που παίρνει τηλέφωνο και απειλεί τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει το δάνειο, ούτε καν αυτός δεν υφίσταται το ανάθεμα, το οποίο θα υποστεί ο αστυνομικός και συγκεκριμένα ο ΜΑΤατζής.
Με τον αριθμό των ανδρών που έχουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ πλέον, είναι δεδομένο ότι για να προστατευθούν από τις επιθέσεις θα ρίξουν δακρυγόνα. Παλαιότερα αρκούσε η παρουσία και έπεφταν πολύ λιγότερα δακρυγόνα. Αυτή τη στιγμή οι διμοιρίες αριθμούν 10 με 12 άτομα κι όταν έχουν να αντιμετωπίσουν έναν όγκο 200-300 ατόμων η καθεμία, τότε μόνη λύση είναι τα δακρυγόνα. Αυτή είναι η μόνη εφικτή λύση. Όπως προανέφερα η επαφή σώμα με σώμα, αποφεύγεται -και πρέπει να αποφεύγεται- γιατί φέρνει άλλου είδους αποτελέσματα και μπορεί να έχουμε χειρότερα συμβάντα. Η τακτική αυτών των υπηρεσιών (σ.σ. ΜΑΤ) παγκοσμίως είναι συγκεκριμένη. Δυστυχώς τα δακρυγόνα θα επηρεάσουν και κόσμο που μπορεί να βρίσκεται ακόμη και 800 μέτρα μακριά και δεν συμμετέχει στα επεισόδια.
Οι λύσεις που έχουμε είναι δύο: ή η Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της, ή να φύγει αφήνοντας ανεξέλεγκτους αυτούς που κάνουν επεισόδια να καταστρέψουν και να πάνε οπουδήποτε. Και κάτι ακόμα: μία πορεία 30.000-40.000 δεν μπορεί να περιφρουρηθεί, εάν οι 1.000 ή 2.000 απ’ αυτούς επιχειρήσουν να την αμαυρώσουν. Παλαιότερα αυτό ήταν «προνόμιο» των μπαχαλάκηδων. Πλέον το συναντάμε και σε άλλους χώρους. Οι εντολές που είχαν δοθεί ήταν αυτές που δίνονται πάντα, είναι συγκεκριμένες: αυτοκυριαρχία, όχι χρήση δακρυγόνων. Όμως, δεν συνάδουν με την πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι αστυνομικοί των ΜΑΤ. Αυτό το πράγμα όμως αλλάζει στο «πεδίο της μάχης». Αν δεχτείς μία ήπια επίθεση, υπάρχουν πιο ήπιοι τρόποι αντιμετώπισης από τη διμοιρία.
Επειδή η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας, όταν έχουμε 15 τραυματίες αστυνομικούς, όταν πέφτουν τόνοι μάρμαρα και πέτρες, εκεί η εντολή αυτή αυτοαναιρείται. Ο αστυνομικός που βρίσκεται εκεί έχει δύο επιλογές: η μία είναι να φύγει και να τους αφήσει να βανδαλίσουν και να φτάσουν εκεί που μιλάει ο πρωθυπουργός, ή να μπουν στη Βουλή, ή να κάψουν ένα γήπεδο ή οτιδήποτε. Η άλλη είναι να κάνει τη δουλειά του με τα μέσα που του έχουν χορηγήσει. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οι εντολές είναι πάντα οι ίδιες, αλλά τις αναιρεί η πραγματικότητα. Κι εμένα η προσωπική που άποψη είναι εναντίον των περικοπών (σ.σ. την περίοδο των «Αγανακτισμένων») και εναντίον της λύσης που προκρίνεται για το ονοματολογικό των Σκοπίων με τη χρήση του όρου Μακεδονία, αλλά από εκεί κι έπειτα η Ελλάδα είναι αστική Δημοκρατία. Ο καθένας λοιπόν έχει τον ρόλο του. Αυτός που επέλεξε τον ρόλο του αστυνομικού και δη του αστυνομικού των ΜΑΤ, έχει το δύσκολο καθήκον να τιμήσει τον όρκο του, που πολλές φορές μπορεί να είναι απέναντι στην ιδεολογία ή στα πιστεύω του.
Αλλά δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τους αστυνομικούς να ενεργήσουν βάσει του τι πιστεύει ιδεολογικά ο καθένας. Τα ίδια έλεγαν και παλαιότερα: οι αριστεροί πολιτικοί ότι δέρνανε άνευ ορίων την περίοδο των «Αγανακτισμένων», για πέντε άτομα που πετάγανε πέτρες. Όταν όμως πρόκειται για τους πολιτικούς αντιπάλους τους, τότε ζητάνε δυναμική αντιμετώπιση. Το ίδιο και οι δεξιοί διαδηλωτές. Όταν πρόκειται για δική τους συγκέντρωση θέλουν από την ΕΛ.ΑΣ. πλήρη ανοχή σε όλους. Όταν όμως πρόκειται για τους «άλλους» θέλουν η Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πράγματα τα οποία δεν γίνονται.
Μπορεί να μην αρέσουν οι εικόνες, δεν θα μπω στη διαδικασία να πω για ποιον λόγο δεν περιφρούρησε κανείς το συλλαλητήριο, γιατί ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει, αλλά από εκεί και πέρα δυστυχώς ο αστυνομικός δεν μπορεί να κάτσει απαθής να πετροβολάνε ή να τον καίνε, παρ’ όλο του τι πιστεύει. Άκουσα επίσης, ότι στείλανε επίτηδες τις διμοιρίες των Αθηνών για να διαλύσουν το συλλαλητήριο, σε μία τέτοιου είδους πορεία υπάρχει μία δεδομένη τακτική: εκεί που είναι τα θεωρητικά πιο «εύκολα» σημεία εκτέλεσης υπηρεσίας, στη Θεσσαλονίκη θα πάνε οι διμοιρίες των Αθηνών και στην Αθήνα οι διμοιρίες της Θεσσαλονίκης -εφόσον προκύψει υπηρεσιακή ανάγκη ενίσχυσης των εδώ δυνάμεων-. Η επιλογή, εξ’ όσων γνωρίζων, ήταν να πάνε στο συλλαλητήριο οι διμοιρίες των Αθηνών -θεωρώντας ότι θα είναι πιο ήπια τα πράγματα- και στην πορεία των αντιεξουσιαστών οι διμοιρίες της Θεσσαλονίκης που γνωρίζουν καλύτερα την πόλη.
Κατ’ εμέ είναι fake news ότι τελεί υπό ένταλμα σύλληψης ο διοικητής των ΜΑΤ και άλλοι συνάδελφοι. Και δεν τα λέω επειδή υπηρετώ στα ΜΑΤ ή είμαι πρόεδρος των αστυνομικών της Αθήνας. Γράφτηκε κάτι για έναν άνθρωπο που δεν ήταν εκεί, αυτός που έκανε τη μήνυση το διόρθωσε, αλλά δεν το έχει αναπαράγει κανείς άλλος πλην των εξειδικευμένων σε αστυνομικά θέματα sites. Παρότι και ο άνθρωπος που έκανε τη μήνυση, βγήκε και ανασκεύασε λέγοντας ότι ο αξιωματικός αυτός δεν ήταν εκεί, απλά άκουσε που τον ανέφεραν. Από εκεί κι έπειτα υπάρχει η Δικαιοσύνη, που εάν βρει ενόχους τους τιμωρεί με βάση τον νόμο και όχι με «πίσσα και πούπουλα». Δεν είμαστε ούτε στο Φαρ Ουέστ, ούτε στον μεσαίωνα. Επειδή διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πολλά άτομα που δηλώνουν και συνάδελφοι.
Ζητώ να μην είμαστε αγωνιστές του πληκτρολογίου, αλλά αγωνιστές της ζωής. Εύχομαι, λοιπόν, εάν τα φέρει η ζωή και αυτά τα άτομα κληθούν να υπηρετήσουν στα ΜΑΤ, να τα κάνουν όλα καλύτερα από εμάς που υπηρετούμε τώρα. Εύχομαι, επίσης, στην υπηρεσιακή τους ζωή (είτε σε κάποια πορεία, είτε σε κάποιο γήπεδο, είτε σε κάποιο hot spot) να μην κινδυνεύσουν και μην χρειαστεί ποτέ να τους συνδράμει διμοιρία των ΜΑΤ.
Γιατί η διμοιρία είτε θα ρίξει δακρυγόνα, είτε θα κάνει χρήση των γκλομπ, είτε θα φύγει. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και κερατάδες και δαρμένοι δεν μπορεί να είναι μόνιμα οι αστυνομικοί. Και καλό θα είναι, η ηγεσία -εφόσον γνωρίζει, που γνωρίζει, την αλήθεια- να βγει δημόσια και να πάρει θέση με επίσημη ανακοίνωση. Οφείλει να προστατεύσει την αξιοπρέπεια των αστυνομικών. Να μην κάνει μόνο ανακοινώσεις πανηγυρικές σε περίπτωση συλλήψεων. Είμαστε και για τα δύσκολα, όχι μόνο για τα εύκολα. Δεν τα λέω για συντεχνιακούς λόγους, αλλά για να στηρίξω το ηθικό των συναδέλφων.
