Δείτε το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η Π.Ο.ΣΥ.ΦΥ.:
Το τελευταίο επεισόδιο που διαδραματίσθηκε στη Μόρια με το συνάδελφο να βγαίνει εκτός εαυτού και με συμπεριφορές που δεν συνάδουν με τις αρμόζουσες, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. που υπηρετεί στο Camp.
[custom:google-ads]
Ξεκαθαρίζουμε πως τέτοιες συμπεριφορές θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτες και δεν μπορούν παρά να είναι κατακριτέες από όλους, ακόμη και απ τον ίδιο που ενεπλάκη στο περιστατικό μιας και γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι, αλλά και την διαχρονική προσφορά του στο Σώμα. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο ίδιος συνάδελφος που πριν δύο χρόνια έκλαψε για τον μικρό Bares που κάηκε στη Μόρια και είχαν δημιουργήσει σχέση φιλίας μεταξύ τους, είναι ο ίδιος που την ίδια ημέρα του περιστατικού πριν την ανάληψη υπηρεσίας συνέλαβε δράστη για κλοπές, είναι ο ίδιος που εδώ και χρόνια υπηρετεί στην πρώτη γραμμή, είτε στην Ελληνοαλβανική είτε στον Έβρο είτε στα νησιά με επαγγελματισμό και υπευθυνότητα. Όλα αυτά που δεν αμείφτηκαν ποτέ, αλλά αντίθετα η τεράστια πίεση, προκάλεσαν στο τελευταίο επεισόδιο αυτήν την αδικαιολόγητη συμπεριφορά.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Άρση αδικιών στη μισθοδοσία των νεοεξερχομένων Αστυφυλάκων
Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να διατυπώσουμε τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών που υπηρετούν στη Μόρια και την ασφυκτική υπηρεσιακή και ψυχολογική πίεση που τους ασκείται σε ένα camp που αριθμεί πάνω από 8.000 μετανάστες αντί για 3.000 και με μια αστυνομική δύναμη των 10-12 αστυνομικών ανά βάρδια. Ένα camp που επικρατεί η ανομία και οι κανόνες λειτουργίας του δεν τηρούνται από κανένα. Με συμπλοκές που διαδραματίζονται καθημερινά μεταξύ των μεταναστών και οι ελάχιστοι αστυνομικοί καλούνται να επιβάλλουν την τάξη. Σε κάθε βάρδια αμέτρητα περιστατικά που οι συνάδελφοι καλούνται να ανταποκριθούν και να επαναφέρουν την ηρεμία. Μέσα από τέτοιες συνθήκες η ψυχολογική πίεση γίνεται αφόρητη και η έκρηξη πέραν της αρμόζουσας συμπεριφοράς, πιθανή. Πόσο δε μάλλον, όταν καλείσαι να επιβάλλεις την κανονικότητα στη λειτουργία του camp και να δέχεσαι φτυσίματα στο πρόσωπο από μετανάστες που προσπαθείς να βοηθήσεις και να εξυπηρετήσεις. Να δέχεσαι επιθέσεις και απειλές με «μαγκούρες» που σηκώνονται να σε χτυπήσουν γιατί προσπαθείς να διασφαλίσεις την τάξη και τους κανόνες λειτουργίας του camp.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα, και αυτή θα πρέπει να προβληθεί προς την κοινωνία. Η αποσπασματική προβολή μιας κοινώς καταδικαστέας πράξης δεν μπορεί να εξάγει από μόνη της αντικειμενική κρίση. Μπορεί όμως να υπηρετήσει την «ανθρωποφαγία» αστυνομικών από αυτούς που δεν επιθυμούν την Ελληνική Αστυνομία στα πόδια τους για τους δικούς τους λόγους. Είναι όμως τελευταία, η νέα τάση να τοποθετούμε τον αστυνομικό στο περιθώριο και να βάλλουμε εναντίον του ώστε να τον φέρουμε στα όρια του για να τον καταδικάζει η κοινωνία. Τον διατάσσουμε να υπηρετεί σε ανοικτές δομές φιλοξενίας στα σύνορα όπου δεν υπάρχει περιορισμός κράτησης, να συνδράμει στην σίτιση των μεταναστών στο camp και να θεωρείται η μοναδική Αρχή για όλα τα δεινά. Σε ένα συγκεχυμένο πλαίσιο κανόνων λειτουργίας αυτών των camp η Αστυνομία είναι η μόνη που δεν έχει καμία αρμοδιότητα αλλά παράλληλα και η μοναδική υπεύθυνη για ότι συμβεί.
Αποτέλεσμα αυτής της συγκεχυμένης κατάστασης σε συνδυασμό με την μηδαμινή αστυνομική δύναμη ( 10 -12 αστυνομικοί για 8.000 μετανάστες ) είναι οι συνάδελφοι μας να φτάνουν στα όρια τους και να προβάλλεται μια λανθασμένη εικόνα που δεν τιμά την Ελληνική Αστυνομία και το προσωπικό της.
Οι ένοχοι θα πρέπει να αναζητηθούν σε άλλες «κινηματογραφικές» σκηνές που κόβονται στο μοντάζ γιατί δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς τους.
Εμείς οφείλουμε να αποτυπώνουμε την ωμή πραγματικότητα και να διεκδικούμε την πραγματική θέση του αστυνομικού μέσα στην κοινωνία μας και όχι αυτή του άχαρου θύματος των «ανθρωποφάγων».
