Στο Α΄ μέρος εστιάσαμε σε μια ομάδα διατάξεων, το πεδίο εφαρμογής των οποίων, διασφαλίζει και προστατεύει νομικά, απλά και αποτελεσματικά την δημόσια δύναμη κατά την αντιπαράθεσή της, με «αντιπάλους» της έννομης τάξης.
Έτσι , ο συνδυασμός των γενικών λόγων άρσης του αδίκου (προσταγή 21Π.Κ. – άμυνα 22 Π.Κ. – κατάσταση ανάγκης 25 Π.Κ. ) με τις διατάξεις που προστατεύουν από προσβολή την πολιτειακή εξουσία ( αντίσταση κατά την αρχής 167 ΠΚ , απείθεια 169 ΠΚ, στάση 170 ΠΚ , θρασύτητα κατά της αρχής 171 ΠΚ σε συνδ με το άρθρο 189 ΠΚ διατάραξη της κοινής ειρήνης ), συνιστούν, κατά την άποψή μας, ΤΗΝ «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ» Νομική προστασία, απέναντι σε κάθε είδους «κακόβουλες» επιθέσεις.
Για την αποτελεσματικότερη όμως εφαρμογή των διατάξεων αυτών (ήτοι των σχηματισμό στην τελική, δικογραφιών με βάση αυτές), θα πρέπει να γνωρίζουμε και τα εξής :
1- Οι επιθέσεις που δεχόμαστε κατά την άσκηση των καθηκόντων μας, δεν απευθύνονται σε προσωπικό επίπεδο. Ο δράστης επιτίθεται στο «σχήμα», στην παρουσία μας, σε αυτό που νομίζει ότι εκπροσωπούμε, όχι στον Δημήτρη, στον Γιάννη ή στην Νικολέτα (συνεπώς θέτουμε μια διένεξη σε άλλη διάσταση εάν εμείς σπεύσουμε να την προσωποποιήσουμε, με ψυχολογικές συνήθως επιβαρύνσεις μας … έξυπνο είναι συνεπώς να είμαστε απλά, επαγγελματίες)
2- Σε πολλές περιπτώσεις μια αντικοινωνική ή έκνομη συμπεριφορά, γίνεται από Νοητικά διαταραγμένα άτομα, πάσχοντα, απόκυκλική ψύχωση ή διπολική διαταραχή , από
παρανοειδής σχιζοφρένεια κ.α
[Διανοητική προετοιμασία]
Θα πρέπει ( όπως γνωρίζουμε) να μετατρέψουμε το μυαλό μας σε « όπλο «, η χρήση του οποίου δεν σκοτώνει αλλά αντίθετα, προστατεύει.
Η απάντηση στα ερωτήματα , - τι πρέπει να κάνω εάν συμβεί αυτό ή το άλλο ; και –πως θα πετύχω το καλύτερο αποτέλεσμα; θα πρέπει ΠΑΝΤΑ να έχουν απαντηθεί ΠΡΙΝ οτιδήποτε . Λειτουργούν « αντιαγχολυτικά » σε εμπλοκή, αφού «αναγκάζουν» την λογική να προηγηθεί του συναισθήματος το οποίο έτσι , θα «διατίθεται» σε αυτήν, ως φυσικό δεδομένο.
Όχι λοιπόν στην αγχώδη αναμονή μιας επικείμενης επίθεσης, αλλά, ΕΤΟΙΜΟΣ για την «αυτοματοποιημένη» δράση βάση σχεδίου που θα περιλαμβάνει ΠΑΝΤΑ δυνατότητες κάλυψης και στρατηγική υποχώρησης.
Η αναγνώριση , της ή των περιοχών ευθύνης , ο εντοπισμός των προβληματικών περιοχών και αυτών από όπου ΜΠΟΡΕΙ να εκδηλωθεί επίθεση, ο «κατά νου» παράγοντας (+1) και ότι οι ύποπτοι θα «επιτεθούν» ή θα αντιδράσουν πιθανότατα πρώτοι , αποτελούν τον «χώρο» μέσα στον οποίο πρέπει να ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ .
Οι προστατευτικές πληροφορίες και η προληπτική έρευνα του χώρου ή της περιοχής που θα αναπτυχθεί ή θα ΚΙΝΗΘΕΙ η αστυνομική δύναμη ή εμείς , για εντοπισμό ύποπτων αντικειμένων και η προηγούμενη αυτοψία του χώρου, αποτελούν ζωτικής σημασίας προϋποθέσεις υ.
Εάν όσο μπορούμε , ακολουθούμε πιστά την «στρατηγική», αθέατη προσέγγιση και ανάπτυξη – κάλυψη – αναμονή και συγκέντρωση πληροφοριών – ενίσχυση – αιφνιδιασμός, θα έχουμε προτάξει μια ασπίδα προστασία μας, με τον καλύτερο τρόπο . … και άλλα , που δεν ενδείκνυται η δημοσιοποίησή τους.
[Οπλοφορία – Οπλοχρησία – Οπλοκατοχή]
Καμία νομοθετική ρύθμιση, καμία διαταγή, καμία νουθεσία, δεν μπορεί να «ρυθμίσει» τη χρήση του όπλου κατά τα δέκατα εκείνα του δευτερολέπτου, που αποφασίζουμε
ενστικτοδεικτικά την χρήση του ή όχι.
Η κάθε τόσο νομοθετική ρύθμιση του θέματος δημιουργεί ψευδαισθήσεις και σύγχυση στους Αστυνομικούς σχετικά με την νόμιμη χρήση του όπλου τους.
Τούτο μπορεί να εξασφαλιστεί ΜΟΝΟ με εκπαίδευση, μόνο με συνεχής εξάσκηση. Εάν η διοίκηση, διατηρώντας αστυνομικούς για χρόνια «ανεκπαίδευτους» στην χρήση του όπλου, απαιτεί από αυτούς την χρήση του, καθίσταται συνυπεύθυνη σε περίπτωση «ατυχήματος» .
Η γενική παραδοχή πάντως, για το πότε πυροβολεί ο αστυνομικός είναι μια (…. ευρισκόμενος σε νόμιμη άμυνα σύμφωνα με τις Γενικές διατάξεις του Ποινικού Κώδικα…)
Πως μπορεί να γίνει αυτό αφού ο αστυνομικός «κυνηγάει – επιτίθεται » στον δράστη συνήθως;
Απλά, ακολουθώντας και εφαρμόζοντας τις σωστές αστυνομικές τακτικές μέσα από μια διανοητική προετοιμασία.
Με αυτές τις προϋποθέσεις, «ΜΠΑΙΝΩ » σε πλεονεκτική θέση, έχω τον έλεγχο των εξελίξεως και ίσως, δεν χρειαστεί να πυροβολήσω .
Σίγουρα όμως, « μπαίνω » σε δυναμική άμυνα … για την νόμιμη «χρήση» της οποίας, θα πρέπει να εξαντλήσω ( άνετα πλέον ) όλα τα ηπιότερα μέσα και να μην αποδώσουν …ώστε, να «φτάσω» στο έσχατο.
[Αστυνομική προανάκριση]
Υπάρχει μια χρονική περίοδο όπου ο προανακριτικός υπάλληλος της αστυνομίας ( εν προκείμενο ) είναι κυρίαρχος αλλά και απόλυτα υπεύθυνος για την έκβαση της υπόθεσης γύρω από ένα έγκλημα . Αυτή είναι στο ΑΥΤΟΦΩΡΟ . Η μόνη κίνηση που πρέπει να κάνει (σχετικά ), είναι, να ενημερωθεί ο Διοικητής του στην προανάκριση … ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών.
Η γνώση της προανακριτικής « επιστήμης » είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, εάν θέλει να προστατευτεί. Η ρουτίνα, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός εδώ , μας αποκόπτει και μας κάνει να ξεχνούμε σημαντικά βήματα όπως, ότι …
Σε κάθε περίπτωση, σύλληψης ( η έκθεση σύλληψης ΔΕΝ είναι ανακριτική πράξη ), προσαγωγής και προστατευτικής φύλαξης , θα πρέπει να συντάσσεται η σχετική έκθεση και να αποστέλλεται στην Εισαγγελία.
Σε κάθε περίπτωση μη υποβολή τελικά έγκλησης, θα πρέπει να συντάσσεται η έκθεση ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ από το δικαίωμα της έγκλησης.
Σε κάθε περίπτωση ακρόασης ή διευθέτησης παραπόνων πολιτών ενώπιον αστυνομικής αρχής θα πρέπει να γίνεται η σχετική εγγραφή
Στην έκθεση τροχαίου ατυχήματος ΔΕΝ καταλογίζουμε ευθύνη, αλλά, περιγράφουμε με ακρίβεια τα γεγονότα.
Δεν επιτρέπουμε την μαρτυριοποίηση του κατηγορουμένου και δεν «πνίγουμε » τα δικαιώματά του.
Κρατάμε , αντίγραφο της κατάθεσής μας, σημειώσεις για πρόσωπα και υποθέσεις που μας απασχόλησαν , έχουμε πρόσβαση στην νομοθεσία …κ.α..
[Εκτέλεση υπηρεσίας]
Ο Συνδικαλισμός στην υπηρεσία είναι ότι καλύτερο από την μεριά των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Τελευταία όμως τείνει να κατηγορηθεί για «άσκηση διοίκησης », για υποδείξεις και ότι, ανακατεύεται στο θέμα διοίκησης των υπηρεσιών με τρόπο που αντικαθιστά τους διοικητές.
Η απάντηση είναι ΝΑΙ μπορεί να το κάνει, όταν καταγγέλλονται σε αυτόν, παραβάσεις των Συνταγματικών διατάξεων , παραβάσεις καθήκοντος , νόμων και διαταγών της Υπηρεσίας και κυρίως , ποινικών διατάξεων.
Με τον τρόπο αυτό «αναδύεται» μια μορφή εσωτερικής αστυνόμευσης.
Στην κατεύθυνση αυτή λοιπόν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τις διαδικασίες και να οργανωθούν «πιο επίσημα», ώστε, ο σκοπός πύλης, ο εκτελών περιπολία, μέτρα τάξη, κτλ, που δεν «τολμά» να συντάξει αναφορά παραπόνων κατά του προϊσταμένου του ή να καταγγέλλει αυτεπάγγελτα διωκόμενο αδίκημα στον εισαγγελέα, να μπορεί , ( έστω και μυστικά ) να προβεί σε καταγγελία .
Θα πρέπει συνεπώς να «επιλέγουμε» συνδικαλιστές, εκπροσώπους μας ΚΑΙ με αυτές τις «ικανότητες».
Ο πειθαρχικός έλεγχος τέλος, είναι μια υπηρεσιακή εκδοχή, στην οποία μπορεί ο οποιοσδήποτε να εμπλακεί. Οι δυνατότητες που έχουν τα διοικητικά πρωτοδικεία και το Διοικητικό εφετείο, είναι αποτελεσματικές, ώστε, να « λύσουμε» τις διαφορές μας με την διοίκηση, σε κάθε περίπτωση. Στην κατεύθυνση αυτή, σημαντική είναι η λειτουργία του συνηγόρου του αστυνομικού που πρόσφατα ψηφίστηκε.
Τα ανωτέρω, ας αποτελέσουν δείκτη, για το που πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, ώστε, ο καθένας μας να φτιάξει την δική του Νομική Πανοπλία στους σημερινούς «πονηρούς» καιρούς.
ΟΜΑΔΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ
http://policenet.gr/article/%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CE%84-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82