Κάλεσμα για οικονομική ενίσχυση -στα ελληνικά και τα αγγλικά, μάλιστα- απευθύνει ο «Ρουβίκωνας», με ανάρτησή του στο γνωστό «στέκι» αντιεξουσιαστών στο Διαδίκτυο, Indymedia.
Για ευνόητους λόγους, όπως αναφέρεται στη σχετική ανάρτηση, δεν δίνεται στη δημοσιότητα κάποιος τραπεζικός λογαριασμός, αλλά ένα τηλέφωνο και ένα e-mail, τα οποία δεν παραθέτουμε στο παρακάτω κείμενο της ανάρτησης από το Indymedia:
Ο Αμερικάνος συγγραφέας Τζων Στάϊνμπεκ είχε γράψει στο παρελθόν «Αν έχεις πρόβλημα, είσαι πληγωμένος ή έχεις ανάγκη, πήγαινε στους φτωχούς ανθρώπους. Είναι οι μόνοι που θα βοηθήσουν, οι μόνοι». Ως Ρουβίκωνας έχουμε βρει τρόπο να αντιπαρερχόμαστε των προβλημάτων, να τα επιλύουμε με χίλιους δυο ευφάνταστους τρόπους, τις δε πληγές μας μάθαμε να τις γλύφουμε, να τις επουλώνουμε, να τις γιατρεύουμε και κάθε τραύμα να μας κάνει πιο έμπειρους και δυνατούς. Τη δεδομένη χρονική στιγμή όμως παραμένει η ανάγκη της οικονομικής ενίσχυσης της συλλογικότητας και γι’αυτό δημοσιεύουμε σήμερα το παρόν κείμενο.
Η αισχρή εξουσιαστική προπαγάνδα μιλά για ατιμωρησία των μελών του Ρουβίκωνα, ενώ δεν λείπει και η χυδαία ρητορική, κυρίως από την αντιπολίτευση, περί της συνεργασίας της ομάδας μας με κέντρα εξουσίας, η οποία μας εξασφαλίζει κάποιου είδους ασυλίας. Η πραγματικότητα, βέβαια, κάνει θρύψαλα όλα αυτά τα ασύστολα ψεύδη και τις συκοφαντίες. Σε όποιες περιπτώσεις τεθήκαμε αντιμέτωποι με την δικαστική εξουσία, είτε εκείνες αφορούσαν τις ελάχιστες φορές που οι διωκτικές αρχές κατάφεραν να μας συλλάβουν (όχι εξαιτίας της ανικανότητάς τους, αλλά εξαιτίας του άρτιου σχεδιασμού), είτε αφορούσαν τις περιπτώσεις που επιλέξαμε οι ίδιοι να θέσουμε τους εαυτούς μας στα χέρια τους μετά από καταλήψεις, οι καταδίκες «ξεχείλωσαν» τα διόλου ελαστικά όρια του ποινικού κώδικα. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Μόνο για 4 πρωτόδικες υποθέσεις, 31 μέλη μας καταδικάστηκαν σε 482 μήνες εξαγοράσιμης φυλάκισης, 12 μήνες με αναστολή και 14.400 Ευρώ πρόστιμο. Στη δε περίπτωση της επίθεσης στα διόδια του δρόμου της ντροπής, στο Κιάτο, θα ήταν μάλλον προτιμότερο κατά τους δικαστές, αντί να σπάγαμε τα τζάμια από τα γκισέ, να τα ληστεύαμε. Διαφορετικά δεν εξηγείται η ποινή που ακουμπά τα όρια του κακουργήματος. Υπάρχει και η κωμικοτραγική απόφαση στην ειρηνική κατάληψη της ισπανικής πρεσβείας όπου ο εισαγγελέας ελλείψει μηνύσεων και λοιπών στοιχείων, ανέσυρε τον νόμο περί της «διασάλευσης της οικιακής ειρήνης», όπου και βάσισε τους 6 μήνες φυλάκισης μετά της συμβουλής «αν θέλουμε να διαμαρτυρόμαστε, να στεκόμαστε έξω από τα κτίρια….». Εν πάση περιπτώσει, δεν αναζητούμε λογική από την εξουσία γιατί δεν υπάρχει λογική. Δεν ψάχνουμε ούτε την επιείκεια. Γνωρίζουμε ότι απεργάζονται σχέδια να κατηγοριοποιήσουν το Ρουβίκωνα είτε στις εγκληματικές οργανώσεις, είτε σε εκείνες που εμπίπτουν στο τρομονόμο 187 Α. Ας το πράξουν. Δική τους θα’ναι η απόφαση, ολόδικές τους και οι συνέπειες. Γνωρίζουμε ότι όποτε στεκόμαστε απέναντι από την έδρα δικαστηρίων, μας καταδικάζουν για την ιδεολογία μας και αυτό είναι τίτλος τιμής. Ας κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους και εμείς θα συνεχίζουμε το δικό μας αγώνα και η ιστορία θα κάνει το ταμείο στο μέλλον.
Τους προσεχείς μήνες πρόκειται να εκδικαστούν τα εφετεία των τεσσάρων υποθέσεων απ’όπου προήλθαν οι εκατοντάδες μήνες φυλάκισης, παράλληλα με την εισαγωγή άλλων πρωτοείσακτων. Η πληρωμή των ποινών είναι το ελάχιστο τίμημα που καλείται κάθε αγωνιστής να καλύψει για να αποφύγει τα κάτεργα της αστικής δημοκρατίας. Ως συλλογικότητα, από το κείμενο της πολιτικής μας ταυτότητας κιόλας, έχουμε δηλώσει ότι παρέχουμε απόλυτη κάλυψη και νομική προστασία σε όλα τα μέλη μας και τούτο θα πράξουμε ξανά. Έως σήμερα οι οικονομικοί πόροι για τις δράσεις της ομάδας και τη πληρωμή των ποινών εξασφαλίζονταν από τη συνεισφορά των μελών μας και από έκτακτες συναυλίες ή άλλες εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Τώρα, με δεδομένη την ανάγκη συγκέντρωσης αρκετά μεγαλύτερου ποσού, τόσο για την αποπληρωμή των ποινών που θα τελεσιδικήσουν όσο και για τη συνέχιση και όξυνση του αγώνα (γιατί αυτό σκοπεύουμε να πράξουμε), απευθύνουμε πλατύ κάλεσμα στη ταξική μας οικογένεια. Στους φτωχούς, όπως έλεγε ο Στάϊνμπεκ, στους καταπιεσμένους, στους ανήκοντες στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, σε όσους/ες βιώνουν τη καταπίεση και την εκμετάλλευση, σε όλους εκείνους/ες που συναντούν στο λόγο και τη δράση μας μέρος από τα δικά τους όνειρα για ένα αλλιώτικο κόσμο, στους συντρόφους/ισσες ανά τον κόσμο που έχουν διαλέξει πλευρά και πολεμούν καθείς με τον τρόπο του το κτήνος της εξουσίας.
Ζητάμε λίγα από πολλούς λοιπόν. Και πράγματι, για να επανέρθουμε στην εισαγωγή του κειμένου, γνωρίζουμε ότι είναι οι μόνοι που θα μας βοηθήσουν. Οι μόνοι! Ξέρουν οι ίδιοι το γιατί…
Ο αγώνας συνεχίζεται, το ποτάμι θεριεύει…
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Rouvikonas/Rubicon: Call for economic support
The American writer John Steinbeck wrote in the past: «If you're in trouble or hurt or need - go to the poor people. They're the only ones that'll help - the only ones». We, Rubicon, have come up with a manner to get over our problems, to solve them in numerous imaginative ways, we have learnt to lick and heal our wounds and any trauma to render us more experienced and stronger. Now, there is an urgent need for economic support to the collective and we are publishing this article today for this reason.
The disgraceful authoritative propaganda talks about the impunity of the members of Rubicon, while a vulgar rhetoric is undertaken especially by the opposition party that we cooperate with power centres that provide us a kind of retreat. The reality, of course, shatters all these lies and slanders.
Whenever we faced the authority of judicature, either the few times our persecutors were able to arrest us (not because of their inability but due to robust strategy) or when we chose to hand ourselves to them after occupations of buildings, the sentences assigned to us “stretched out” the inflexible boundaries of the penal code. The numbers talk for themselves. Only for four first-instance verdicts, 31 of our members were sentenced to 482 months of imprisonment redeemable with cash, 12 months with suspension and a fine of 14.400 euro. In the case of the attack at the tolls on the road of shame, in Kiato, it would be probably preferable for the judges, instead of breaking the glass of the counter, to rob them. Otherwise, there is no explanation for the penalty that was more fitting for a felony. Not to mention the ridiculous verdict following the peaceful occupation of the Spanish embassy in that, due to the lack of lawsuits and other evidence, the prosecutor retrieved the act of the “disruption of domestic peace” on which (s)he based the 6 months of imprisonment and the advice “if we want to protest, we can stand outside the buildings». In any case, we are not seeking for reason from the authority, because there is no reason. We are not looking for leniency either. We are well aware of the fact that they are coming up with plans to classify Rubicon as a criminal organisation, or as one that falls under the terror-law 187A. They may go ahead and do that. The decision will be theirs and so will the consequences. We know that whenever we stand across the courtroom, we are condemned for our ideology and this is a title of honour. They shall continue their foul play, we will continue our own struggle and history will be the future judge.
In the months to come, the appellate court is to try the four cases that yielded hundreds of imprisonment months, at the same time with the introduction of other first-instance ones. Paying off the penalties is the smallest price every fighter is called to fulfil to avoid the galleys of bourgeois democracy. As a collective, in the text of our political identity we have already stated that we provide absolute coverage and legal protection to all of our members and this is what we will do again.
So far, the economic resources for our actions and the payment of the penalties were ensured by the contribution of our members, last minute concerts and other demonstrations of solidarity. Now, due to the need of collecting a much higher amount of money, not only for the payment of the penalties that are to come but also for the continuation and the intensification of the struggle (which is what we plan to do), we address a wide calling to our working-class family. To the poor, like Steinbeck said, to the oppressed, to the ones belonging in the lowest social classes, to those that experience oppression and exploitation, to all of those that in our words and in our actions find a part of their dreams for a different world, to
our comrades all over the world that have chosen side and fight in their own way the beast of authority.
Hence, we ask a little from a lot. And indeed, coming back to our introduction, we know that they will be the only ones to help. The only ones! They themselves know why...
The struggle continues, the river rises...
Anarchist Collective Rouvikonas/Rubicon