Στο λίγο χρόνο που διαθέτω, επιτρέψτε μου να εστιάσω με την ιδιότητά μου, ως άνθρωπος που έχω βιώσει τη βία μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας όπου υπηρετώ επί 35 συναπτά έτη, στο φαινόμενο που στρέφεται άλλοτε κατά των αστυνομικών ως προσώπων και άλλοτε γενικά κατά του θεσμού της αστυνομίας.
Η παρέμβασή μου ειδικότερα επιχειρεί να αναδείξει επιγραμματικά ορισμένες πτυχές ενός τεράστιου κεφαλαίου που θα μπορούσε να φέρει τον αδιαμφισβήτητο τίτλο: «Η Ελληνική Αστυνομία ως θύμα της άλογης βίας».
Κυρίες και κύριοι,
Οι εγκληματικές ενέργειες, οι δολοφονίες και οι τραυματισμοί αστυνομικών, οι φραστικές επιθέσεις και οι συκοφαντίες που βρίσκουν άλλοθι και προκάλυμμα στις εργατικές κινητοποιήσεις, στα γήπεδα και όπου αλλού τους βολεύει, η ευθεία αμφισβήτηση από ορισμένους του θεσμού της αστυνομίας και η κάλυψη που βρίσκουν είτε σε οργανωμένους κοινωνικούς φορείς και κόμματα, είτε στα ΜΜΕ και στα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο ιδεολογικός μανδύας που καλύπτει πολλές φορές απαράδεκτες, ακραίες ενέργειες και συμπεριφορές, ο παγιωμένος στην κοινωνία προσβλητικός όρος «μπάτσος», τα εμετικά συνθήματα κατά των αστυνομικών και τόσα άλλα παραδείγματα, συνθέτουν ένα φαινόμενο που εξελίχθηκε και στη χώρα μας, ιστορικά, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Είναι τόσα πολλά, που κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι εν τέλει, η αστυνομία δεν έχει μετατραπεί σε ένα πολύπαθο θύμα, σε ένα θύμα πολλαπλά «βιασμένο» και ταπεινωμένο.
Το ερώτημα όμως κυρίες και κύριοι τελικά είναι γιατί αυτή η πανθομολογούμενη αλήθεια, αυτό το κοινό μυστικό, δεν γίνεται κυρίαρχο θέμα συζήτησης επί τόσα χρόνια; Γιατί δεν απασχολεί την κοινωνία μας; Μήπως κατατίθεται αυτός ο προβληματισμός από τη δική μας πλευρά μόλις τώρα; Όχι βέβαια. Το συνδικαλιστικό μας κίνημα είναι εκείνο που έχει βάλει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Έχει ζητήσει ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κοινωνίας δια των πολιτικών και κοινωνικών φορέων, αλλά δυστυχώς άλλες ήταν οι προτεραιότητές τους.
Συνήθως, τα επαινετικά σχόλια μετά από κάποιες αστυνομικές επιτυχίες έχουν την ίδια κατάληξη με τα λόγια συμπάθειας και τις φραστικές καταδίκες όταν έχουμε νεκρούς και τραυματίες ίσαμε τη μέρα που κάποια άλλη δολοφονική ενέργεια θαρθει πάλι στην επικαιρότητα για να επαναληφθεί η ίδια η ιστορία.
Επομένως χαιρόμαστε ιδιαίτερα σήμερα για την πρωτοβουλία σας κύριε Κουμουτσάκο και ευχόμαστε αυτή να έχει συνέχεια και με τη δική μας αν θέλετε υποστήριξη διότι πρέπει να γίνει σαφές στην ελληνική πολιτεία συνολικά -όχι μόνο στην κοινωνία και στους πολίτες - ότι ο αστυνομικός ούτε εξιλαστήριο θύμα είναι, ούτε σάκος του μποξ ούτε παιδιά ενός κατώτερου Θεού για να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Είναι δημόσιοι λειτουργοί, θεματοφύλακες της δημοκρατίας και επιτέλους αυτή η συνταγματική διάσταση του ρόλου τους, πρέπει να κατανοηθεί και από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας, πέρα και πάνω από ιδεολογίες και ιδεοληψίες.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα δεν έχουν θέση. Όταν οι σφαίρες των δολοφόνων σημαδεύουν κεφάλια αστυνομικών, δεν μιλάμε απλά για εγρήγορση. Η ανοχή που δείχνει η κυβέρνηση σε φαινομενικά ακίνδυνες καταστάσεις και επιθέσεις τύπου Ρουβίκωνα επειδή είναι δήθεν ακτιβιστικές, λειτουργεί ως λίπασμα για τον πολλαπλασιασμό τους και ως φυτώριο νέων τρομοκρατών.
Πρέπει επομένως να αφυπνηστούμε όλοι, για να βάλουμε τέλος σε ένα φαινόμενο όπως είπα, που ντροπιάζει τη χώρα μας. Και δεν τα λέμε αυτά γιατί πονάμε απλά τη ζωή ενός υποψήφιου αστυνομικού - θύματος. Τα λέμε γιατί η αναγκαιότητα της θωράκισης του αστυνομικού λειτουργήματος, θεσμική και οικονομική συμβάλει στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου της χώρας, που δεν είναι άλλος από την έξοδο από τα μνημόνια και την επιστροφή σε συνθήκες ανάπτυξης.
Πρέπει να γίνουμε επιτέλους σοβαρό κράτος που σημαίνει και σοβαρή αστυνομία με στελέχη όχι απαξιωμένα θεσμικά και κακοπληρωμένα, αλλά καταξιωμένα στη συνείδηση της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όμως που θα έχει επίγνωση και των δικών της ευθυνών. Μιας κοινωνίας ενεργοποιημένης και όχι αποστασιοποιημένης ή το χειρότερο, στο πλευρό των μπαχαλάκηδων και των επίδοξων δολοφόνων μας.
Κλείνοντας τη σύντομη παρέμβασή μου θέλω να επισημάνω κάτι που βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος.
Η αστυνομία είναι ένας από τους κρατικούς φορείς που ασκούν τη νόμιμη συνταγματικά προβλεπόμενη κρατική βία. Αλήθεια, με αφορμή διάφορα συμβάντα αστυνομικού ενδιαφέροντος, αυτό γιατί αποσιωπάται κατά τη δημόσια συζήτηση, ψάχνοντας συνήθως τα επουσιώδη, αλλά χάνοντας την ουσία και μάλιστα επιρρίπτοντας τις ευθύνες εκεί που συνήθως δεν υπάρχουν;
Μήπως γιατί αυτό ακριβώς το κύριο γνώρισμα της αποστολής μας - εννοείται μαζί με την πρόληψη – στην πρακτική του εφαρμογή απαιτεί υψηλού επιπέδου εκπαιδευμένα στελέχη, σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή και άρτιους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς που δύσκολα εξασφαλίζονταν και εξακολουθούν να μην εξασφαλίζονται;
Μήπως τελικά κάποιους τους βολεύει αυτό το έλλειμμα με αποτέλεσμα να κυριαρχούν οι ιδεοληψίες και οι χαρακτηρισμοί, μετατρέποντας αστυνομικούς και πολίτες σε θύματα και θέτοντας την ίδια την κοινωνία σε θέση άμυνας;
Αιτιάσεις μπορούν να διατυπωθούν αλλά για μας, για την ΠΟΑΞΙΑ προφανώς και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Στο απώτερο παρελθόν, όταν ο αστυνομικός δεν είχε φωνή, πολλοί έπαιζαν εν ου παικτοίς. Καιρός να καταλάβουν ότι οι πολεμικές τους ιαχές κατά της αστυνομίας έχουν καταντήσει γραφικές και την αναγνώριση που επιζητούν σκορπώντας τον τρόμο και το φόβο, δεν θα την αποκτήσουν ποτέ.
Είμαι βέβαιος ότι ο σπόρος που φυτεύουμε σήμερα εδώ και αποτελεί ένα κάλεσμα για κοινωνική υποστήριξη των αιτημάτων μας και απομόνωσης των φαινομένων βίας, αργά ή γρήγορα θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.