Σε λίγες ημέρες από σήμερα στην "καθιερωμένη" πανελλαδική ένστολη διαμαρτυρία εν όψει ΔΕΘ θα κληθούμε και πάλι να έρθουμε αντιμέτωποι με τα ζητήματα που μας απασχολούν ως Κλάδος,αλλά και με κάποια άλλα που τείνουν να "στοιχειώσουν" το Συνδικαλιστικό κίνημα .
Απομονώνοντας την λέξη «αγώνας» από τις κλισέ φράσεις των καλεσμάτων σε συστράτευση ,ένας αγώνας ο οποίος δίνεται εναντίον πολιτικών που θέτουν σε κίνδυνο το παραγόμενο από εμάς προϊόν της ασφάλειας των πολιτών και παράλληλα υποβαθμίζουν συστηματικά το βιοτικό μας επίπεδο ,κρίνεται επιβεβλημένο να δοθεί προηγουμένως και κάποιος άλλος «αγώνας» ,εκείνος της συμμετοχής .
Σε περιβάλλον κρίσης ο συνδικαλισμός όλων των κλάδων , μέσα στην γενικότερη κρίση αξιακών και θεσμικών συστημάτων , δεν μπόρεσε να αποκρούσει επαρκώς την προπαγάνδα που τον κατονόμασε ως συναίτιο της αδυναμίας του κρατικού δανεισμού . Ταυτόχρονα και με την αλλοτρίωση της συλλογικής συνείδησης ως διαρκές φαινόμενο, δημιουργήθηκε ένα εκρηκτικό πακέτο δυσαρέσκειας το οποίο απομάκρυνε τον εργαζόμενο,τον πυρήνα του κινήματος από τα δρώμενά του . Παρά του ότι γνωρίζει πως ατομικά ο καθένας απομονωμένος είναι αδύνατο να διεκδικήσει το παραμικρό , δεν κρίνει αναγκαία τη συμμετοχή και θεωρεί ότι έχει προδοθεί από τα συνδικάτα ή ακόμα χειρότερο κατακρίνει ως ιδιοτελείς όσους ενεργοποιούνται .
Είναι ιδιαιτέρως δυσοίωνο το γεγονός στους χώρους συγκέντρωσης του αγώνα μας να συναντάμε λίγο-πολύ τα ίδια πρόσωπα με τα οποία πλέον γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα, αφού προηγουμένως ταξιδέψαμε μαζί στα ίδια μισοάδεια λεωφορεία αφήνοντας για λίγο τις οικογένειές μας αντιστεκόμενοι στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Με τη διαφορά όμως ότι αυτό το μέλλον αφορά όσους παλεύουν αλλά και όσους δεν παλεύουν, όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν τη μάχη αλλά και όσους πιστεύουν ότι οι αποφάσεις της εξουσίας δεν αλλάζουν με αγώνες. Αφορούν τα παιδιά εκείνων που άφησαν τον καναπέ τους, αλλά κι εκείνων που δεν τον άφησαν. Εκείνους που επέλεξαν να ακουστεί δυνατά η φωνή τους αλλά κι εκείνους που εσκεμμένα ή αδιάφορα σιωπούν. Στις 8 του Σεπτέμβρη πρέπει να αναλογιστούμε όλοι μας που θα βρισκόμαστε , σε ποια όχθη του ποταμού θα επιλέξουμε να σταθούμε θέτοντας το δίλημμα. Θα είμαστε μαζί με τους συναδέλφους μας στο Άγαλμα Βενιζέλου στη Θεσαλονικη ή αλλού μακρυά, ισως σε κάποιο καφέ να συζητάμε για όσα συμβαίνουν για εμάς ερήμην μας ; Θα προτιμήσουμε να δώσουμε τον αγώνα με τη παρουσία μας ή θα ηττηθούμε εξ αρχης όντας απλοί θεατές των εξελίξεων ; Σε αυτο το ερώτημα καθένας μας οφείλει να δωσει απάντηση μόνο με την παρουσία του. Διότι εν τέλει η μη συμμετοχή "κλείνει το μάτι" στις πολιτικές αυτές με αποτελέσματα τα προβλήματα, πολύ μεγαλύτερα να τα βρίσκουμε πάλι μπροστά μας και σε αυτό νομίζω συμφωνούμε όλοι!!
ΝΤΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ Πέτρος
Γραμματέας Ανθυπαστυνόμων Ε.Α.Α.Μ.Θ.
Υπεύθυνος Εκδόσεων και Ιστοσελίδας Ε.Α.Α.Μ.Θ.
