Είναι απολύτως προφανές ότι υπάρχει πρόβλημα με τον αστυνομικό συνδικαλισμό. Δεν μπορώ αλλιώς να εξηγήσω αυτό που τον τελευταίο καιρό έχει συμβεί. Όταν λέω πρόβλημα εννοώ ότι κάποιοι έχουν πρόβλημα μαζί μας και κυρίως με τη δράση μας .
Εδώ και μήνες ως Ένωση Αθηνών (αλλά και τα άλλα Σωματεία ) αναδεικνύουμε συνεχώς τα θέματα της ζοφερής καθημερινότητας των μάχιμων αστυνομικών, τις ελλείψεις, το αίολο θεσμικό πλαίσιο με το οποίο εργαζόμαστε και πολλά άλλα. Με τεράστια έκπληξή μου, αντιλήφτηκα ότι ενοχλήσαμε πάρα πολλούς. Στην αρχή ήρθε η ερμηνεία και παρερμηνεία δηλώσεών μου από κάποιους, η προσπάθειά τους να μας χαρακτηρίσουν ως ακραίους και αφού μας έδωσαν βορά, ήρθε και η στοχοποίηση η δική μου, αλλά και της Ένωσης.
[custom:google-ads]
Σαν να μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια και πάλι για δηλώσεις μας κληθήκαμε σε Ε.Δ.Ε., ως μάρτυρες από την Ηγεσία. Μαζί με εμάς και σχεδόν το σύνολο των κορυφαίων συνδικαλιστών. Πρωτοφανής υπόθεση και συνάμα περίεργη. Μετά ξαναγυρίσαμε στην αρχή και σε όποιο λάθος αστυνομικού, ανά την Ελλάδα, στοχοποιούμασταν και πάλι σε μια λογική το για το τυχόν λάθος ενός, έχουμε την ευθύνη όλοι. Απλά να τους θυμίσω ότι η άποψη περί συλλογικής ευθύνης είναι αρχή φασισμού. Δεν θα κάνω άλλο ανάλυση. Δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Θα εκθέσω όμως ευθέως όπως πάντα την άποψη μου.
Είμαστε εκπρόσωποι αστυνομικών. Με αυτήν μας την ιδιότητα βγαίνουμε στα Μ.Μ.Ε. και για αυτούς έχουμε ευθύνη. Προφανώς ορισμένες φορές έχουμε μιλήσει πολύ δυναμικά, αλλά πάντα στο πλαίσιο να καταλάβει ο Έλληνας πολίτης πως είναι η δουλειά μας. Δεν μπορεί κάποιοι να μας κρίνουν από τον καναπέ τους και εκ του ασφαλούς και πάντα σύμφωνα με την πολιτική τους ιδεολογία, αλλά ποτέ με την πραγματικότητα.
Δυστυχώς όμως ουδείς θέλει να ακούσει και έχουμε βρεθεί εμείς στη θέση να καλύπτουμε το επικοινωνιακό κενό που είναι ευθύνη άλλων, οι οποίοι συνήθως είναι λαλίστατοι στις επιτυχίες και γρήγοροι στις Ε.Δ.Ε.
Το να κατανοήσουν ότι με τον τρόπο που μας χρησιμοποιούν, (π.χ. 16 ώρες όρθιους να μας καίνε λες και είμαστε από ατσάλι) θα γίνουν και λάθη (ασφαλώς καταδικαστέα) τους είναι μάλλον δύσκολο. Το να εξηγήσουν στον κόσμο ότι η βία δεν μας αρέσει, αλλά μέσα στα καθήκοντα τα οποία οι ηγεσίες μας αναθέτουν, είναι υποχρεωτική σε νόμιμα πάντα πλαίσια, μάλλον τους είναι αδιάφορο. Προτιμούν να μας δικάζουν ανάλογα με τα δελτία ειδήσεων και στο τέλος όλο το κενό να το καλύπτουμε τα Σωματεία.
[custom:google-ads]
Κλείνοντας θα τονίσω ότι εμείς δεν θα σταματήσουμε. Δεν θα μας φιμώσει κανείς. Βεβαίως όπου κάναμε λάθος θα ζητήσουμε συγγνώμη, αλλά θα συνεχίσουμε να μπαίνουμε μπροστά για τους συναδέλφους. Αν υποκύψουμε στους διάφορους που απαιτούν τα σωματεία μας αντί να εκπροσωπούν τους αστυνομικούς , να είναι σύλλογοι που διοργανώνουν εκδηλώσεις, χορούς και πολιτικολογούν αορίστως αδιαφορώντας για την καθημερινότητα και το σταυρό που καβαλάνε οι μάχιμες υπηρεσίες, τότε καλύτερα να κλείσουμε. Δεν έχει νόημα να κάνουμε συνδικαλισμό. Ποιον να εκπροσωπήσουμε όλους τους άλλους εκτός από τους συναδέλφους;
Ας μας πουν επιτέλους οι Ηγεσίες τι θέλουν από τους αστυνομικούς. Ας το περιγράψουν σαφώς με νόμους και Π.Δ. ώστε και εμείς να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε και ας σταματήσουν να τα κρίνουν όλα όλοι εκ του αποτελέσματος. Όταν το πουν σε εμάς, να το εξηγήσουν και στους φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι δεκαετίες τώρα επειδή δεν μιλούν είναι σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σύγχρονη Αστυνομία" της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών