Στον απόηχο της παραίτησης του κ. Ν. Τόσκα, ο πρόεδρος της ΠΟΣΥΦΥ κ. Παναγιώτης Χαρέλας ανήρτησε στο fb την εξής τοποθέτηση:
Ένα κεφάλαιο έκλεισε. Δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο. Για έναν πολιτικό προϊστάμενο που όπως ανέφερε σήμερα, "αγωνίστηκα για μια δημοκρατική αστυνομία", δυστυχώς οι πράξεις απέχουν πολύ από τα λόγια. Ένας πολιτικός προϊστάμενος που έθεσε το Προσωπικό του απέναντι και όχι δίπλα του, κατάφερε πολύ γρήγορα να χάσει την εμπιστοσύνη μας. Με συνδικαλιστικές διώξεις απέναντι μας και με την προσπάθεια φίμωσης που επιχειρήθηκε, κάθε δίαυλος επικοινωνίας έπαψε.
Ο σεβασμός στις μέρες μας δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται. Όταν μάλιστα μιλάμε για μια δημοκρατική αστυνομία κοντά στην κοινωνία και θέτοντας εαυτό ως στρατιώτη τότε και ο λόγος σου θα πρέπει να συνοδεύεται με τις πράξεις σου. Όταν όμως οι πράξεις σου αποδεικνύουν τα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύεις τότε υπάρχει πρόβλημα.
Δυστυχώς τα αποτελέσματα είναι αυτά που αποτυπώνουν το θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην ιστορία και όχι τα λόγια.
Αποτελέσματα είναι, η κατάργηση των Υπηρεσιών Συνοριακής Φύλαξης και Δίωξης Παράνομης Μετανάστευσης επί θητείας σε μια περίοδο που το μεταναστευτικό βρίσκεται σε έξαρση, η δημοσιονομική στενότητα που οδήγησε σε αδρανοποίηση των μηχανισμων καλλιέργειας του αισθήματος ασφάλειας σε Αστυνομία και Πυροσβεστική χωρίς αντίδραση από τον πολιτικό προϊστάμενο τους, οι επιπρόσθετες μειώσεις στα εισοδήματα των ένστολων με την ανοχή του πολιτικού προϊσταμένου, η επιβολή μεγαλύτερων μισθολογικών ανισοτήτων αλλά και η τοποθέτηση των ένστολων απέναντι στους πολίτες ακόμη και σε εθνικά ζητηματα ως αποδιοπομπαίος τράγος, η προσβολή και η απώλεια του κύρους της αστυνομίας σε μια κοινωνία που απαιτεί θωράκιση των θεσμών του Κράτους.
Κυρίως όμως είναι η - επί θητείας του - νεκροί από τις πυρκαγιές της Αττικής που επιτάσσουν την άμεση ανάληψη ευθύνης και την δημόσια κατάθεση μιας μεγάλης και αληθινής ΣΥΓΝΩΜΗΣ στις οικογένειες των θυμάτων και τίποτε άλλο. Απλά τίποτε, τίποτε άλλο. Ούτε φταίω, ούτε δεν φταίω.
Τελικά πράγματι, ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά κερδιζεται. Εκφράσεις όπως " όταν μιλάω εγώ δεν μιλάει κανείς" δεν εκφράζουν διάθεση συνεργασίας και σύμπνοιας ενός ηγέτη με το προσωπικό του, αλλά ανήκουν σε άλλες εποχές.
Αν δεν υπήρχαν τα βίντεο, η αμφισβήτηση των ανωτέρω θα ήταν δεδομένη :